บทที่ 1595 ไม่ใช่คนซื่อสัตย์
ภายใต้ความจนใจเยี่ยหวันหวั่นก็ได้แต่ต้องขึ้นไป
“หลี่ซิน…”
ในห้องเรียน เยี่ยหวันหวั่นตะโกนเรียกหลี่ซินที่อยู่ไม่ไกล
ได้ยินดังนั้นหลี่ซินหันตัวมองเยี่ยหวันหวั่น “อะไร…”
“มานี่…มานั่งที่ฉัน…” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบางให้หลี่ซิน
แต่รอยยิ้มนี้ของเยี่ยหวันหวั่นกลับทำให้หลี่ซินสั่นเทา ส่ายหน้าวืดรัวโดยสัญชาตญาณ
“รีบมา…ที่ฉันไม่มีคนนั่ง” เยี่ยหวันหวั่นเห็นหลี่ซินไม่ขยับเขยื้อนก็พูดต่อ
“ไม่ๆๆๆ…ไม่ละ รุ่นน้อง ที่ฉันก็ดีมากแล้ว…” หลี่ซินเอ่ยปาก
“ฉันมาหาคุณเพราะธุระ” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย
“รุ่นน้อง เธอหาฉันจะมีธุระอะไรได้…เธอคงไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม…รุ่นน้อง ฉันมีคนที่ชอบแล้ว ลูกฉันเรียกฉันว่า ‘ปะป๋า’ ได้แล้ว…” หลี่ซินรีบเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากต่อ ครูฝึกชื่อเยี่ยนก็ก้าวเข้ามาก่อน
“วันนี้ นักเรียนใหม่ไม่น้อยเข้าโรงเรียนเป็นวันที่สอง ฉันต้องบอกกฎจำนวนหนึ่งของทหารรับจ้างระดับต่ำที่โรงเรียนชื่อเยี่ยนกับทุกคน” ครูฝึกชื่อเยี่ยนกวาดสายตามองทั่ว “ทหารรับจ้างระดับ D ทุกเดือนจะต้องรับภารกิจสามครั้ง ระดับภารกิจไม่กำหนด ถ้าทำภารกิจสามครั้งไม่สำเร็จจะถูกขับออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยน”
“ภารกิจบังคับ…”
เยี่ยหวันหวั่นมีท่าทีครุ่นคิด
ภารกิจบังคับที่ว่าโรงเรียนจะมอบหมายให้แต่ละคนโดยตรงและแต่ละคนจะต้องไปทำให้สำเร็จ ห้ามปฏิเสธ และถ้าทำภารกิจไม่สำเร็จภายในระยะเวลาที่กำหนดก็จะนับว่าล้มเหลว
ถ้าล้มเหลวติดต่อกันสองครั้งก็จะถูกถอดชื่อออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยน หรือถ้าจงใจไม่ทำภารกิจให้สำเร็จก็จะโดนเหมือนกัน
“ภารกิจของพวกคุณจะประกาศออกมาเร็วนี้ๆ เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน” ครูฝึกชื่อเยี่ยนเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
…
หลังผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ครูฝึกก็หันตัวจากไป
เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นเดินไปถึงด้านหลังหลี่ซินแล้วคว้าไหล่ของหลี่ซินไว้ “นายหนีทำไม”
“แล้วเธอจะไล่ตามทำไม…” หลี่ซินกล่าว
“นายไม่วิ่งแล้วฉันจะไล่ตามนายทำไม” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น
“เธอไม่ไล่ตามแล้วฉันจะวิ่งหนีทำไม” หลี่ซินทำใจกล้าเถียง
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก นายชนะแล้ว…
“ฉันหานายเพราะมีธุระ” เยี่ยหวันหวั่นลากหลี่ซินกลับมาถึงที่นั่ง
“รุ่นน้อง…จริงๆ เล๊ย มีธุระก็อย่ามาหาฉันเลย ฉันก็ไม่ใช่คนซื่อสัตย์สักหน่อย เธอหาคนซื่อสัตย์มาทำธุระซื่อสัตย์เถอะ…” หลี่ซินส่ายหน้ารัว
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “อย่าเหลวไหล…ฉันมีภารกิจอยากปล่อย”
“ภารกิจ?” ได้ยินดังนั้นหลี่ซินชะงักเล็กน้อย ยังไม่เข้าใจว่าเยี่ยหวันหวั่นหมายความว่ายังไง
“ถูกต้อง” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าสีหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม “นายพูดไม่ใช่เหรอว่าพี่ใหญ่คนนั้นของนายเมื่อก่อนจบจากโรงเรียนชื่อเยี่ยน”
“ใช่ ถูกต้อง” หลี่ซินพยักหน้า
“เอาแบบนี้ นายช่วยฉันพาพี่ใหญ่นายมา ทางฉันมีภารกิจที่ราคาไม่เลวอยู่ภารกิจหนึ่งอยากให้พี่ใหญ่นายไปทำ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“ภารกิจอะไร ราคาเท่าไร” หลี่ซินพลันสนใจขึ้นมา
“นี่นายอย่าถามเลย แต่ว่าขอแค่พาคนมาได้ก็มีผลประโยชน์ให้ ฉันให้นายเท่านี้” เยี่ยหวันหวั่นชูห้านิ้ว
“ห้าหมื่น!?” หลี่ซินเอ่ยอย่างตกใจ
แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับส่ายหน้า
“ห้าพัน?” หลี่ซินสงสัย
เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้าต่อ “ห้าร้อย”
“ไม่ทำ ไม่ยักรู้ว่าเธอขี้เหนียวขนาดนี้ ไปหาคนอื่นเถอะ” หลี่ซินหมดความสนใจทันควัน เขาหันตัวกำลังจะจากไป
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก เวลานี้จู่ๆ ก็คิดถึงเนี่ยอู๋หมิงนิดหน่อย…
——————————————————————————————-
บทที่ 1596 รังแกนักเรียนใหม่
“อย่าหนีนะ” เยี่ยหวันหวั่นจับบ่าของหลี่ซินไว้ “ห้าพัน!”
“หนึ่งหมื่น!” หลี่ซินเอ่ย
“แปดพัน!” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว
“แปดพันก็แปดพัน ตกลงแล้ว เธอจ่ายฉันสี่พันก่อน” หลี่ซินเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ควักเงินมัดจำสี่พันให้หลี่ซินไปภายใต้ความจนใจ
“รอข่าวจากฉัน” หลี่ซินพูดจบก็หยิบมือถือเดินออกไปแล้ว
ราวๆ สิบกว่านาที หลี่ซินก็กลับมาและบอกกับเยี่ยหวันหวั่น “พี่ใหญ่ฉันตอบรับแล้ว เดี๋ยวเขาจะมา”
“ดี” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ ขอแค่คนมาก็ง่ายแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันเอ่ยปากพูดจาต่อ หนุ่มสาวสามคนก็เดินเข้ามาจากน้องห้องเรียน
สามคนนี้สวมชุดนักเรียนสีเหลืองเหมือนกัน ต่างเป็นทหารรับจ้างระดับ C ของโรงเรียนชื่อเยี่ยน
เห็นทหารรับจ้างระดับ C เข้ามา ทุกคนในที่นั้นต่างอึ้งงัน
“หึๆ ฉันขอแนะนำตัวหน่อย ฉันชื่อจางจั้วเหนียน ทหารรับจ้างระดับ C แล้วก็เป็นรุ่นพี่ของพวกนาย” ชายหนุ่มกวาดตามองทั่วห้องก่อนหัวเราะเสียงเบาเอ่ย
“พวกนายเป็นนักเรียนใหม่ ต้องขัดเกลามากหน่อย เพราะงั้นภารกิจเล็กๆ น้อยๆ ที่โรงเรียนให้พวกฉันทำ พวกนายจะต้องช่วยพวกฉันทำ” จางจั้วเหนียนเอ่ยต่อ
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อย นี่แม่งไม่ใช่มารังแกนักเรียนใหม่หรอกเหรอ…
“หมายความว่ายังไงที่ให้พวกเราทำ” นักเรียนใหม่หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเย็น “นั่นเป็นภารกิจที่โรงเรียนให้พวกนาย ไม่ใช่ภารกิจที่ให้พวกฉันทำ อาศัยอะไรมาให้พวกฉันช่วยพวกนายทำกัน”
“ใช่ พวกเรายังมีภารกิจของตัวเองอยู่นะ ทำภารกิจให้พวกนาย พวกเราก็ได้เงินอีกต่างหาก”
“นาย มานี่” จางจั้วเหนียนมีสีหน้าเปี่ยมรอยยิ้มขณะกวักนิ้วเรียกทหารรับจ้างที่สงสัย
“ทำไม” นักเรียนทหารรับจ้างใหม่ขึ้นหน้ามา
‘เพียะ!’
มุมปากจางจั้วเหนียนแฝงรอยยิ้ม เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงตบหน้านักเรียนทหารรับจ้างใหม่คนนั้นหนึ่งฉาดอย่างแรง
เสียงกระจ่างใสดังทั่วห้องเรียน เห็นแค่ว่านักเรียนทหารรับจ้างใหม่ถูกจางจั้วเหนียนจบจนกลิ้งตลบกับพื้น
“เพิ่งเข้าโรงเรียนมา พวกนายเป็นแค่นักเรียนใหม่ก็เริ่มสงสัยรุ่นพี่แล้วเหรอ” จางจั้วเหนียนยิ้มเอ่ย
นักเรียนใหม่ที่ถูกจางจั้วเหนียนตบมุมปากมีเลือดไหลออกมา เขากุมหน้า เวลานี้กลับไม่กล้าพูดอะไรมาก
เห็นไม่มีคนเอ่ยปากต่อ พวกจางจั้วเหนียนจึงค่อยพยักหน้าอย่างพอใจ “นี่ถึงจะถูก นักเรียนใหม่ไม่ควรกลัวความเหนื่อยยาก ทำเรื่องสุดความสามารถมากหน่อย ขัดเกลาตัวเอง นี่ก็เพื่อพวกนาย”
“รุ่นพี่พูดถูก พวกเราสองพี่น้องเห็นด้วยอย่างยิ่ง รุ่นพี่มีอะไรชี้แนะเชิญพูดได้เต็มที่ พวกเรารับประกันว่าจะทำให้สำเร็จครับ!”
ทันใดนั้น โจวฝูกับโจวเทาก็เดินมาข้างตัวจางจั้วเหนียนแล้วพยักหน้ายิ้มเอ่ย
“ดีมาก” มุมปากจางจั้วเหนียนยกขึ้นน้อยๆ “เอาแบบนี้แล้วกัน พวกนายสองคนท่าทีไม่เลว งั้นก็ช่วยฉันจับตาคนพวกนี้ คนไหนไม่เชื่อฟัง ไม่ยอมทำภารกิจก็มาบอกฉัน เข้าใจไหม”
ได้ยินดังนั้นโจวฝูกับโจวเทามีสีหน้ายินดี นี่นับเป็นภารกิจอะไร ง่ายเกินไปแล้ว ดูทรงจางจั้วเหนียนเห็นการแสดงออกของพวกเขาไม่เลวจึงเมตตาแล้ว
“รับทราบ รุ่นพี่จางไม่ต้องห่วง รับรองพวกเราจะทำภารกิจให้สำเร็จ!” โจวเทาพยักหน้ารัว
“ส่วนพวกนาย…”
จางจั้วเหนียนมองทุกคนก่อนแจกจ่ายภารกิจประจำวันระดับ D ที่ความยากไม่น้อยจำนวนหนึ่ง
หลังเป็นทหารรับจ้างระดับ C แล้ว จะต้องทำภารกิจประจำวันให้เสร็จสิ้นทุกวัน และทหารรับจ้างระดับ C จำนวนหนึ่งก็โยนภารกิจพวกนี้ให้ทหารรับจ้างระดับ D โดยปกติทหารรับจ้างระดับ D ล้วนไม่กล้าพูดอะไรมากได้แต่ยอมทำตาม