บทที่ 1597 เสนอราคาได้ตามใจ
ทุกคนในที่นั้นกล้าโกรธไม่กล้าเชื่อ ได้แต่ถูกบีบให้ยอมรับ
“รุ่นพี่ยังไม่มอบภารกิจให้เธอเลย…” จู่ๆ โจวฝูก็ชี้เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ไม่ไกลแล้วเอ่ยกับจางจั้วเหนียน
“อืม ภารกิจแบ่งให้พวกเธอหมดแล้ว…” จางจั้วเหนียนครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น “ผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้น เธอโชคไม่เลว ไม่มีภารกิจให้เธอแล้ว งั้นเธอก็ช่วยพวกฉันทำความสะอาดหอพักทุกซอกทุกมุมเป็นเวลาหนึ่งเดือน รวมถึงโถส้วมห้องน้ำด้วย ทั้งหมดต้องสะอาดเอี่ยม ไม่งั้นรับผิดชอบผลที่ตามมา ที่อยู่ห้องนอนของพวกเราเดี๋ยวเอาให้เธอ”
จางจั้วเหนียนพูดจบ ทหารรับจ้างระดับ C หลายคนก็มีสีหน้าเยาะเย้ย ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากชั้นทหารรับจ้างระดับ D
ส่วนเยี่ยหวันหวั่นนั้นเหมือนไม่ได้ฟังแม้แต่น้อย กระทั่งมองคนพวกนั้นสักแวบเดียวยังไม่สนใจ ส่วนจางจั้วเหนียนพูดอะไรกันแน่ เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน
“เพ้ย! ยังคิดอยากให้บิดาทำภารกิจให้พวกนั้น บิดามีพี่ใหญ่คุ้มครองตั้งมากมาย เห็นบิดากินผักหรือไง ก็ไม่ถามดูบ้างว่าพี่ใหญ่ของฉันหลี่ซินคือใคร!” หลี่ซินเบ้ปากแค่นเสียงเอ่ย
โจวเทากับโจวฝูไม่กล้าแหย่หลี่ซิน หลี่ซินนี้มีพี่ใหญ่อยู่ในโรงเรียนชื่อเยี่ยน ใครจะกล้าไปควบคุมเขา
“พวกนายฟังแล้ว จำภารกิจที่รุ่นพี่จางมอบให้เมื่อกี้ให้ขึ้นใจ ไม่งั้นถึงตอนนั้น…รับผิดชอบผลที่ตามมาเอง ฉันเตือนพวกนายด้วยความหวังดี” โจวฝูมองทุกคนและเอ่ยปาก
“แล้วก็เธอ เยี่ยหวันหวั่น จำไว้ว่าต้องทำความสะอาดหอพักของพวกรุ่นพี่ให้สะอาด แม้แต่ห้องน้ำก็ต้องขัดให้เหมือนใหม่!” โจวฝูจ้องเยี่ยหวันหวั่นที่ใจลอยขณะเอ่ยเสียงเย็น
แต่ทว่า เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่ตอบสนองใดๆ ราวกับจมอยู่ในโลกของตัวเองไม่ปาน
ยังไม่รอให้โจวฝูพูดอะไรต่อ เสียงมือถือของหลี่ซินก็กลับดังขึ้นเสียก่อน
จากนั้นหลี่ซินก็รับสายทันที
“ว่าไงนะ พี่ใหญ่ถึงแล้วเหรอ…เร็วขนาดนั้นเชียว? อยู่ไหน? โอ้…ร้านกาแฟด้านหลังโรงเรียนชื่อเยี่ยน…โอเค เข้าใจแล้ว ผมจะบอกเธอ…”
หลี่ซินพูดจบก็วางสายทันที
“พี่ใหญ่ฉันมาแล้ว” หลี่ซินเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ลุกขึ้นแล้วตามหลี่ซินเดินออกจากห้องไปทันใด
ผ่านไปชั่วครู่ ทั้งสองก็มาถึงร้านกาแฟที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนชื่อเยี่ยนแห่งหนึ่ง
ร้านกาแฟนี้เป็นร้านกาแฟที่คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นสร้างขึ้นมาเพื่อตัวเองจะได้ดื่มกาแฟใกล้ๆ โรงเรียนชื่อเยี่ยน ราคาแพงมาก ปกติจึงไม่มีคน
หลังเข้ามาในร้านกาแฟ เยี่ยหวันหวั่นก็ตามหลี่ซินมาถึงที่ห้องส่วนตัวหนึ่ง
ในห้องส่วนตัว ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในที่ประธาน
เห็นชายหนุ่ม เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
คนคนนี้ก็คือพี่ใหญ่ของหลี่ซิน…แต่ พี่ใหญ่ท่านนี้ เยี่ยหวันหวั่นมองแล้วคุ้นตามาก…
เหมือนตอนที่เธอถูกคนลึกลับกลุ่มหนึ่งไล่ฆ่าที่ประเทศจีน เขาก็คือหนึ่งในนั้น!
โชคดีที่ตอนนั้นเธอถูกชายผมเงินลึกลับท่านนั้นช่วยไว้ ไม่งั้นผลที่ตามมาคงเลวร้ายจนไม่กล้าคิด…
“มาแล้ว”
ชายหนุ่มหันมองหลี่ซินกับเยี่ยหวันหวั่นแล้วยิ้มเอ่ย “เชิญนั่งตามสบาย”
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นกับหลี่ซินก็นั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม
“พี่ใหญ่ นี่คือรุ่นน้อง เธอบอกว่ามีภารกิจอยากปล่อย ราคาไม่เลว เลยอยากลองคุยกับพี่ดู” หลี่ซินเอ่ยกับชายหนุ่ม
ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มพิจารณาเยี่ยหวันหวั่นก่อนเอ่ยปากเสียงเรียบ “รุ่นน้องท่านนี้ ราคาของฉันไม่ถูกนะ”
เยี่ยหวันหวั่นเก็บอารมณ์แล้วหัวเราะเบาๆ “เงินไม่ใช่ปัญหา ขอแค่คุณสามารถทำภารกิจที่ฉันมอบหมายสำเร็จได้ก็เสนอราคาได้ตามใจชอบ”
—————————————————————————————–
บทที่ 1598 เชื่อเธอยังไง
“โอ้ เสนอราคาได้ตามใจชอบ…” ดวงตาชายหนุ่มสว่างวาบเล็กน้อย
โดยทั่วไป คนที่เข้าเรียนเป็นทหารรับจ้าง คนบางส่วนขาดเงินและอีกบางส่วนก็ทำเพื่อชื่อเสียงตำแหน่ง ไม่ใช่ว่าทหารรับจ้างทุกคนจะทำเพื่อหาเงิน ตัวอย่างเช่นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น เทพโชคลาภอย่างนี้ก็เข้าโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างชื่อเยี่ยน ถ้าบอกว่าคุณชายใหญ่เสิ่นเป็นทหารรับจ้างเพื่อหาเงินก็น่าหัวเราะเยาะแล้ว
หรือจะพูดว่า ตัวตนของผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่ธรรมดาแล้ว…อย่างน้อย ก็ไม่ขาดเงิน…
“อืม ถ้าเป็นแบบนี้งั้นก็คุยกันได้ พูดระดับภารกิจของเธอหน่อย ถ้าสูงเกินไป ฉันอาจทำด้วยตัวคนเดียวไม่สำเร็จ จำเป็นต้องหาคนช่วย” ความเย็นชาบนใบหน้าของชายหนุ่มสลายไป เขายิ้มน้อยๆ เอ่ย
“ระดับ S” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“ระดับ S…”
ได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น ชายหนุ่มขมวดหัวคิ้วน้อยๆ
ภารกิจระดับ S อัตราความยากสูงเกินไป…
“เอาแบบนี้ดีกว่า เธอบอกรายละเอียดสักหน่อยก่อน ถ้าว่ากันตามระดับภารกิจอย่างเดียว ภารกิจระดับ S ตัวฉันทำไม่ไหว อีกอย่างเธอก็ไม่น่าสู้ราคาไหวด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยปาก
“ฉันต้องการหัวของเนี่ยอู๋โยว” เยี่ยหวันหวั่นจ้องชายหนุ่ม มุมปากยกสูงขึ้นน้อยๆ วาดเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
“ว่าไงนะ…”
ชายหนุ่มมีสีหน้าตกใจ “เธอพูดว่าอยากฆ่าเนี่ยอู๋โยวเหรอ!”
อย่าว่าแต่ชายหนุ่มคนนี้ แม้แต่หลี่ซินที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจจนสะดุ้งโหยงแล้ว ฆ่าเนี่ยอู๋โยว…ล้อเล่นมั้ง…
“ทำไม คุณไม่กล้าทำเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นเบ้ปาก “ก่อนหน้านี้หลี่ซินยังอวดว่าคุณมีประสบการณ์มากขนาดไหน ดูท่าก็คงมีแค่นี้ น่าผิดหวังจริงๆ”
เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้าก่อนลุกขึ้นเตรียมตัวจากไป
เห็นเยี่ยหวันหวั่นกำลังจะไป ชายหนุ่มครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ย “รุ่นน้องท่านนี้ ฉันไม่ได้พูดสักหน่อยว่าไม่กล้าทำ”
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นจึงค่อยหยุดฝีเท้าและกลับมาที่นั่งใหม่อีกครั้ง “แบบนี้หมายความว่าคุณทำได้”
“หึๆ รุ่นน้อง…เธอเป็นใครกันแน่ ภารกิจระดับ S เธอรู้ไหมว่าต้องจ่ายเท่าไร” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเบาพลางพิจารณาเยี่ยหวันหวั่นอย่างไร้สุ้มเสียง
“ฉันจำได้ว่าเมื่อกี้พูดแล้วว่า เงิน…ไม่ใช่ปัญหา” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“งั้นฉันต้องทำยังไงถึงจะเชื่อเธอได้” ชายหนุ่มเอ่ยปาก
ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นมองหลี่ซินที่อยู่ด้านข้าง
“หลี่ซิน นายออกไปก่อน ดูลาดเลาให้ฉันกับรุ่นน้อง อย่าให้ใครเข้าใกล้” ชายหนุ่มเอ่ยปาก
“โอ้…งั้น…ก็ได้…” หลี่ซินพยักหน้าก่อนออกไปด้วยความจนใจ
รอหลังหลี่ซินออกไปแล้ว ชายหนุ่มมองเยี่ยหวันหวั่น “น้องสาว ภารกิจระดับ S ถ้าไม่มีบัตรยืนยันตัวตน ฉันก็ไม่อาจรับได้”
“งั้น…ตัวตนของแบดเจอร์ เพียงพอไหม” เยี่ยหวันหวั่นมองชายหนุ่มพลางหัวเราะเสียงเย็น
“แบดเจอร์…” ชายหนุ่มพึมพำในลำคออย่างครุ่นคิด
“เธอพูดว่าไงนะ!” วินาทีถัดมา ชายหนุ่มก็พลันลุกพรวดขึ้นและจ้องมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงคนนี้พูดว่า…เธอคือแบดเจอร์!?
“แบดเจอร์ไหน!?” ชายหนุ่มถามโดยไม่รู้ตัว
“ที่รัฐอิสระมีแบดเจอร์หลายคนเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นแค่นเสียง
“เธอหมายความว่า…พันธมิตรอู๋เว่ย แบดเจอร์ ไป๋เฟิง…” ชายหนุ่มจ้องเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง
“ฉันคือไป๋เฟิง” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“เธอบอกว่าเธอคือไป๋เฟิง ฉันจะเชื่อเธอยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“คุณมีคนรู้จักในพันธมิตรอู๋เว่ยไหม” เยี่ยหวันหวั่นถามชายหนุ่ม
“มี…ชีซิงกับเป่ยโต่ว เคยเจอกันหลายครั้ง” หลังครุ่นคิดชายหนุ่มจึงเอ่ย
มีคนรู้จักอยู่ งั้นก็จัดการง่ายแล้ว