“แกอย่าทำให้ท่าเจ้าสำนักผิดหวังเด็ดขาด มิฉะนั้น ตระกูลเย่จะถูกกวาดล้างออกไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน!”
พูดจบ
ชายในชุดดำก็หายไปจากที่ที่เขายืนอยู่ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏมาก่อน
เย่หรงมองไปที่ด้านหลังของชายในชุดดำ ใบหน้าของเขาพลันฉายแววมืดครึ้มขึ้นมา
เขาเข้าใจความหมายของชายชุดดำได้เป็นอย่างดี
นั่นคือคำขู่
ขู่ห้ามไม่ให้เขาคิดทรยศต่อสำนักยมบาล!
แต่ทว่า คิดว่าเขาจะสนใจในคำขู่แบบนั้นเหรอ?
ความบ้าคลั่งพลันฉายในดวงตาของเย่หรงได้เป็นอย่างดี
“สำนักยมบาลจะเป็นยังไงแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ในตอนนี้ตระกูลเย่ของฉันไม่มีอะไรให้ต้องคิดกังวลอีกต่อไปแล้ว !”
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง
สายฟ้าแลบที่ตัดผ่านค่ำคืนอันเงียบงัน
เย่หรงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ในหัวสมอง.
ไม่มีความลังเลเกิดขึ้นอีกต่อไป
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มจัดการทำความสะอาดภายในสำนักหงแล้วนั้น เขาก็เข้าควบคุมอำนาจของสำนักหงในทันที
เขาในตอนนี้ พร้อมที่จะทำการต่อต้านกับสำนักยมบาลแล้ว!
แต่ก่อนที่จะต่อต้านสำนักยมบาลนั้น
เขามีอีกอย่างที่ต้องทำเสียก่อน!
นั่นคือการฆ่าหยางเฟิงและล้างแค้นให้กับลูกชายที่ถูกฆ่าตายไป!
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ การได้รับชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรในมือของหยางเฟิงมาเป็นของตัวเอง
ขอเพียงแค่ชิ้นส่วนทั้งหมดของชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรอย่างละเอียดเท่านั้น
เมื่อนั้น เย่หรงก็จะมีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับท่านเจ้าสำนักคนนั้นแล้ว!
“พวกเจ้า!”
จู่ๆ
เย่หรงพลันตะโกนเสียงดังออกมา
“ท่านผู้นำตระกูล!”
จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
เย่หรงพลันพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ถ่ายทอดคำสั่งของฉันลงไปว่า หยางเฟิงฆ่าลูกชายที่รักของฉัน พวกเราจักต้องชำระแค้นนี้ให้ได้ !”
“ผู้คนที่อยู่ในสำนักหงทั้งหมด ใครก็ตามที่สามารถปลิดชีพหยางเฟิงได้นั้น!”
“ใครก็ตามที่ฆ่าหยางเฟิงได้จะได้รับรางวัลหนึ่งพันล้านเหรียญ!”
“ครับ!”
ร่างนั้นพลันอันตรธานหายไปในทันที
หลังจากที่ร่างนั้นหายไปแล้ว
เย่หรงพลันหันหน้าไปมองฝนที่ตกลงมาหนักขึ้น และพึมพำกับตัวเองว่า “หยางเฟิงไม่ว่าแกจะเป็นใคร ไม่ว่าแกจะแข็งแรงแค่ไหนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชะตาชีวิตของแกถูกกำหนดให้เป็นหินรองตีนฉันแล้ว! ”
“ฉันจะเหยียบศพของแกแล้วกลับไปที่ต้าเซี่ย! ฉันต้องการให้ทุกคนรู้ว่าตระกูลเย่ของฉันกลับมาแล้ว!”
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
ข้างนอกที่มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมานั้น แสดงให้เห็นว่าพายุกำลังจะมา…
เพี๊ยะ!
ในที่สุดฝนห่าใหญ่ก็กระหน่ำตกลงมาในทันที
ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่นั้น
เหล่าหัวกะทิของสำนักหงทั้งแปดพันคน พลันมารวมตัวกันอย่างหนาแน่น
หลังจากได้รับคำสั่งของเย่หรงแล้วนั้น
เหล่าสมาชิกในสำนักหงทั้งหมดจึงมารวมตัวกันที่เกาะดาวในทันที
แม้ว่าฝนจะตกหนักจนทำให้เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกฉ่ำก็ตาม
ทว่าพวกเขาก็ยังคงยืนเรียงแถวไม่เคลื่อนตัวไปที่ใด
กลิ่นอายสังหารที่แข็งแกร่งพลันพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า!
เย่หรงชำเลืองมองทุกคน พลางพูดออกมาอย่างเสียงดังว่า “ทุกคนในที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นบุตรชายที่รักของสำนักหงของฉัน!อย่างที่ทุกคนรู้กันดีว่าสำนักหงถูกฉันก่อตั้งขึ้นที่เมืองหู้ไห่แห่งต้าเซี่ยทว่าเนื่องจากสงครามในต้าเซี่ยเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนนั้นทำให้สำนักหงไม่มีทางเลือกจึงต้องหลบหนีมาจากต้าเซี่ยเพื่อมาที่เกาะดาวแห่งนี้แทน!”
“ร้อยปีที่ผ่านมานั้น สำนักหงก็ได้กลายมาเป็นสำนักที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดในเกาะดาว! ทว่า หยางเฟิง ลูกเขยของตระกูลเย่ในต้าเซี่ยตงไห่นั้นไม่เพียงแต่ปกป้องบุคคลที่ทรยศต่อสำนักหงเช่นเฉินตง แต่ยังฆ่าลูกชายของฉัน เย่หนานอีกด้วย!”
“ฉันจึงจำเป็นต้องล้างแค้นให้กับลูกชายของฉันที่ถูกฆ่าไป! วันนี้ฉันจะพาทุกคนกลับไปยังต้าเซี่ยตงไห่ เพื่อให้ชื่อเสียงของสำนักหงดังก้องไปทั่วทั้งแผ่นดิน!”
“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”
“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”
“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”
…
เหล่าหัวกะทิของสำนักหงนั้น พลันโบกกระบี่และดาบในมือไปมา พร้อมส่งเสียงคำรามไปพร้อม ๆ กัน
เสียงคำรามนั้นดังมากเสียจนแม้แต่เสียงฟ้าร้องก็ยังถูกบดบังเอาไว้
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว
เย่หรงพลันพยักหน้าลงด้วยความพอใจ พลางโบกมือกล่าวว่า “ออกเดินทางได้!”
ปั้ง!
ปั้ง!
ปั้ง!