“แกอย่าทำให้ท่าเจ้าสำนักผิดหวังเด็ดขาด มิฉะนั้น ตระกูลเย่จะถูกกวาดล้างออกไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน!”

พูดจบ

ชายในชุดดำก็หายไปจากที่ที่เขายืนอยู่ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏมาก่อน

เย่หรงมองไปที่ด้านหลังของชายในชุดดำ ใบหน้าของเขาพลันฉายแววมืดครึ้มขึ้นมา

เขาเข้าใจความหมายของชายชุดดำได้เป็นอย่างดี

นั่นคือคำขู่

ขู่ห้ามไม่ให้เขาคิดทรยศต่อสำนักยมบาล!

แต่ทว่า คิดว่าเขาจะสนใจในคำขู่แบบนั้นเหรอ?

ความบ้าคลั่งพลันฉายในดวงตาของเย่หรงได้เป็นอย่างดี

“สำนักยมบาลจะเป็นยังไงแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ในตอนนี้ตระกูลเย่ของฉันไม่มีอะไรให้ต้องคิดกังวลอีกต่อไปแล้ว !”

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง

สายฟ้าแลบที่ตัดผ่านค่ำคืนอันเงียบงัน

เย่หรงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

ในหัวสมอง.

ไม่มีความลังเลเกิดขึ้นอีกต่อไป

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มจัดการทำความสะอาดภายในสำนักหงแล้วนั้น เขาก็เข้าควบคุมอำนาจของสำนักหงในทันที

เขาในตอนนี้ พร้อมที่จะทำการต่อต้านกับสำนักยมบาลแล้ว!

แต่ก่อนที่จะต่อต้านสำนักยมบาลนั้น

เขามีอีกอย่างที่ต้องทำเสียก่อน!

นั่นคือการฆ่าหยางเฟิงและล้างแค้นให้กับลูกชายที่ถูกฆ่าตายไป!

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ การได้รับชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรในมือของหยางเฟิงมาเป็นของตัวเอง

ขอเพียงแค่ชิ้นส่วนทั้งหมดของชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรอย่างละเอียดเท่านั้น

เมื่อนั้น เย่หรงก็จะมีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับท่านเจ้าสำนักคนนั้นแล้ว!

“พวกเจ้า!”

จู่ๆ

เย่หรงพลันตะโกนเสียงดังออกมา

“ท่านผู้นำตระกูล!”

จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

เย่หรงพลันพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ถ่ายทอดคำสั่งของฉันลงไปว่า หยางเฟิงฆ่าลูกชายที่รักของฉัน พวกเราจักต้องชำระแค้นนี้ให้ได้ !”

“ผู้คนที่อยู่ในสำนักหงทั้งหมด ใครก็ตามที่สามารถปลิดชีพหยางเฟิงได้นั้น!”

“ใครก็ตามที่ฆ่าหยางเฟิงได้จะได้รับรางวัลหนึ่งพันล้านเหรียญ!”

“ครับ!”

ร่างนั้นพลันอันตรธานหายไปในทันที

หลังจากที่ร่างนั้นหายไปแล้ว

เย่หรงพลันหันหน้าไปมองฝนที่ตกลงมาหนักขึ้น และพึมพำกับตัวเองว่า “หยางเฟิงไม่ว่าแกจะเป็นใคร ไม่ว่าแกจะแข็งแรงแค่ไหนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชะตาชีวิตของแกถูกกำหนดให้เป็นหินรองตีนฉันแล้ว! ”

“ฉันจะเหยียบศพของแกแล้วกลับไปที่ต้าเซี่ย! ฉันต้องการให้ทุกคนรู้ว่าตระกูลเย่ของฉันกลับมาแล้ว!”

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

ข้างนอกที่มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมานั้น แสดงให้เห็นว่าพายุกำลังจะมา…

เพี๊ยะ!

ในที่สุดฝนห่าใหญ่ก็กระหน่ำตกลงมาในทันที

ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่นั้น

เหล่าหัวกะทิของสำนักหงทั้งแปดพันคน พลันมารวมตัวกันอย่างหนาแน่น

หลังจากได้รับคำสั่งของเย่หรงแล้วนั้น

เหล่าสมาชิกในสำนักหงทั้งหมดจึงมารวมตัวกันที่เกาะดาวในทันที

แม้ว่าฝนจะตกหนักจนทำให้เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกฉ่ำก็ตาม

ทว่าพวกเขาก็ยังคงยืนเรียงแถวไม่เคลื่อนตัวไปที่ใด

กลิ่นอายสังหารที่แข็งแกร่งพลันพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า!

เย่หรงชำเลืองมองทุกคน พลางพูดออกมาอย่างเสียงดังว่า “ทุกคนในที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นบุตรชายที่รักของสำนักหงของฉัน!อย่างที่ทุกคนรู้กันดีว่าสำนักหงถูกฉันก่อตั้งขึ้นที่เมืองหู้ไห่แห่งต้าเซี่ยทว่าเนื่องจากสงครามในต้าเซี่ยเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนนั้นทำให้สำนักหงไม่มีทางเลือกจึงต้องหลบหนีมาจากต้าเซี่ยเพื่อมาที่เกาะดาวแห่งนี้แทน!”

“ร้อยปีที่ผ่านมานั้น สำนักหงก็ได้กลายมาเป็นสำนักที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดในเกาะดาว! ทว่า หยางเฟิง ลูกเขยของตระกูลเย่ในต้าเซี่ยตงไห่นั้นไม่เพียงแต่ปกป้องบุคคลที่ทรยศต่อสำนักหงเช่นเฉินตง แต่ยังฆ่าลูกชายของฉัน เย่หนานอีกด้วย!”

“ฉันจึงจำเป็นต้องล้างแค้นให้กับลูกชายของฉันที่ถูกฆ่าไป! วันนี้ฉันจะพาทุกคนกลับไปยังต้าเซี่ยตงไห่ เพื่อให้ชื่อเสียงของสำนักหงดังก้องไปทั่วทั้งแผ่นดิน!”

“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”

“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”

“กลับสู่ต้าเซี่ย! ทำลายตงไห่!”

เหล่าหัวกะทิของสำนักหงนั้น พลันโบกกระบี่และดาบในมือไปมา พร้อมส่งเสียงคำรามไปพร้อม ๆ กัน

เสียงคำรามนั้นดังมากเสียจนแม้แต่เสียงฟ้าร้องก็ยังถูกบดบังเอาไว้

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว

เย่หรงพลันพยักหน้าลงด้วยความพอใจ พลางโบกมือกล่าวว่า “ออกเดินทางได้!”

ปั้ง!

ปั้ง!

ปั้ง!