เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1031
พอวางสายโทรศัพท์

กัศปะก็เหลียวหันมา เปล่งออร่าสังหารที่แท้จริงไปทั่วร่างกาย

ตรงหน้าของเขา คือพลทหารห้าสิบนายแห่งสำนักเทพมรณะ

ในเวลานี้แต่ละนายยืนหยัดอย่างภาคภูมิ เปล่งออร่าสังหารทะยานขึ้นท้องฟ้า

กัศปะกวาดตามองดูพวกเขาสักพักก็เอ่ยด้วยเสียงดังว่า:“พี่น้องทั้งหลาย ผมเพิ่งรับสายจากท่านแม่ทัพว่า มีโจรกระจอกต่างแดนพาชนชั้นนำมาก่อกวนที่ต้าเซี่ย!เป้าหมายของพวกเรา คือต้านพวกเขาให้อยู่นอกเขตชายแดนชายฝั่ง กำจัดสำนักหง ปกป้องสำนักกั๋ว!”

“กำจัดสำนักหง ปกป้องสำนักกั๋ว!”

“กำจัดสำนักหง ปกป้องสำนักกั๋ว!”

“กำจัดสำนักหง ปกป้องสำนักกั๋ว!”

……

สักพัก

พลทหารห้าสิบนายแห่งสำนักเทพมรณะ

กลิ่นไอสังหารแต่ละคนก็คละคลุ้ง แทบอยากจะฉีกชนชั้นนำสำนักหงแปดพันนายออกเป็นชิ้น ๆ ทันที!

พอเห็นสถานการณ์เช่นนี้

รอยแสยะยิ้มก็เผยบนใบหน้าของกัศปะ

ด้วยพลทหารเทพมรณะห้าพันนาย

ชนชั้นนำแปดพันนายแห่งสำนักหงมาได้แต่กลับไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

……

ความมืด ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

มองไปไม่เห็นขอบเขตบนท้องทะเล มืดสนิทไปทั้งผืน

อยู่ ๆ บนท้องทะเลก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากท้องทะเลไกล

แสงสว่างดวงหนึ่ง แหวกความมืดออกเป็นทาง

เรือรบขนาดมหึมาลำหนึ่ง ขับเคลื่อนบนผิวทะเลอย่างช้า ๆ

เวลานี้เอง

เย่หรงเย่หรงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ มองดูเมืองที่สว่างไสวอยู่ไกล ๆ จนตกอยู่ในภวังค์

เมืองที่ห่างออกไปคือเมืองตงไห่

เหตุที่เขาไม่ไปหู้ไฮ่แต่มาตงไห่ก็เพื่อกำจัดตระกูลเย่แห่งตงไห่ให้สิ้นซาก!

ตงไห่เป็นรังเก่าของหยางเฟิง เป็นสำนักงานใหญ่ของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป

เพียงแค่กำจัดตงไห่ หยางเฟิงก็จะไร้ที่ยึดเกาะ เมื่อถึงเวลานั้นเขาก็จะบดขยี้ได้ตามอำเภอใจ

มองดูแสงไฟนับหมื่นดวงไกล ๆ

เย่หรงเย่หรงก็อดทอดถอนใจไม่ได้

ตระกูลเย่ในต่างแดนไม่ได้กลับต้าเซี่ยมานานเป็นสิบปีแล้ว

เวลานั้นตระกูลเย่จงโจวแบ่งออกเป็นสอง ตอนที่ท่านพ่อของของเขาไปจากต้าเซี่ยตัวเขายังเป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบเท่านั้น

บัดนี้ผ่านไปหลายสิบปี ในที่สุดเขาก็มีโอกาสกลับมายังต้าเซี่ย!

การกลับมาครั้งนี้ เย่หรงเย่หรงก็ไม่คิดจะจากไปอีก

แม้บัดนี้ตระกูลเย่จะเป็นตระกูลใหญ่เพียงหนึ่งเดียวในเกาะดาว

แต่อย่างไรก็ดีนั่นก็ไม่ใช่รากเหง้าของเขา

รากเหง้าของเขาอยู่ที่ต้าเซี่ย!

เมื่อกำจัดตงไห่ครั้งนี้แล้ว

เขาก็จะบอกทุกคนว่า

ตระกูลเย่ของเขากับสำนักหงได้กลับมาแล้ว!

ไม่มีใครจะขวางพวกเขาได้!

“หยางเฟิง นายต้องเป็นหินปูทางให้ฉัน!”

“ฉันจะเหยียบศพของนายขึ้นประกาศว่าตระกูลเย่ต่างแดนของฉันได้กลับสู่ต้าเซี่ยอีกครั้ง!”

“นับจากวันนี้เป็นต้นไป ต้าเซี่ยจะสั่นคลอนเพราะตระกูลเย่ของฉัน!”

พอคิดว่าตระกูลเย่จะปกครองต้าเซี่ยทั้งหมด

มุมปากของเย่หรงเย่หรงก็เผยรอยยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องขึ้นมา

เวลานี้เอง บ่าวรับใช้นายหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างนอบน้อม

“รายงานผู้นำ ข้างหน้าก็คือตงไห่แล้วจะเข้าชายฝั่งเลยหรือไม่?”

เย่หรงเย่หรงปัดมือขึ้นเอ่ยว่า:“เข้าชายฝั่งให้คนทั้งหมดลงเรือ!”

ฮูเล่!

พอสิ้นเสียงคำสั่ง

ชนชั้นนำหงเหมินแปดพันนาย ก็ทยอยลงจากเรือรบเหมือนเกี๊ยว

“เร็ว!เร็ว!เร็ว!ทุกคนเร็วเข้า!”

“ผู้นำมีคำสั่ง ให้ทุกคนเร็วเข้า!”

“ข้างหน้าก็คือต้าเซี่ย!ตงไห่อยู่ข้างหน้า!พวกเราสำนักหงไปจากต้าเซี่ยเป็นสิบปี ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!”

ระหว่างเร่งรัด

ชนชั้นนำสำนักหงแปดพันนาย เว้นแต่คนส่วนน้อยเหลือไว้เฝ้าเรือ ที่เหลือก็ลงจากเตียงหมด

เย่หรงที่เย่หรงเร่งรัดเช่นนี้

ก็เพราะเป้าหมายครั้งนี้ของเขายิ่งใหญ่เหลือเกิน

ถ้าให้หน่วยรบของต้าเซี่ยรู้เข้า เกรงว่าตัวเขาจะแย่ได้

ยังดีที่จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างยังราบรื่นดี