ตอนที่ 1343 การตัดสินใจของราชา โดย Ink Stone_Fantasy
ในเวลาครึ่งเดือนหลังจากนั้น สนามรบในวูล์ฟฮาร์ทตกอยู่ในสภาพหยุดชะงักแบบแปลกๆ
เดิมปีศาจที่บุกโจมตีทั้งสี่เมืองควรจะตั้งหอเก็บหมอกแดงอันใหม่ขึ้นมาเพื่อที่จะกลืนกินวูล์ฟฮาร์ทและเตรียมโจมตีอาณาจักรดอว์น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นว่าพวกมันถูกกองกำลังเคลื่อนที่ของกองทัพที่หนึ่งโจมตีไปทุกหนทุกแห่ง นอกจากอ่าวดีพพูลที่อยู่ติดทะเลแล้ว เมืองอื่นๆ อีกสามเมืองล้วนแต่ไม่สามารถสร้างหอเก็บหมอกแดงขึ้นมาได้
เมื่อถูกอัศวินอากาศลอบโจมตีหลายครั้ง พวกขุนนางและชาวบ้านที่รับผิดชอบการขนส่งหมอกแดงเองก็เริ่มหวั่นไหวเหมือนกัน นี่ทำให้ปีศาตจำเป็นต้องส่งกองกำลังมาเพื่อคอยจับตาและควบคุมให้การขนส่งหมอกแดงดำเนินไปได้ตามปกติ บวกกับแนวป้องกันที่ขยายตัวออกไป ทำให้ปัญหาเรื่องกำลังพลไม่พอเริ่มแสดงออกมาชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนกองทัพที่หนึ่งนั้นก็มีความคิดแค่ว่ายิงปืนใหญ่ออกไปก็พอแล้ว พวกเขาไม่ได้ดึงดันที่จะโจมตีเข้าไปยังเมืองทั้งสี่ เพราะพวกปีศาจที่ลาดตระเวนอยู่รอบนอกสุดของแนวป้องกันเองก็เป็นเป้าหมายในการไล่ล่าของพวกเขาเหมือนกัน รถบรรทุกไอน้ำจำนวนหลายคันเดินทางไปประจำตำแหน่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ติดตั้งปืนใหญ่ป้อมยิงใส่ตำแหน่งที่ปีศาจรวมตัวกันสองรอบ แล้วค่อยถอนกำลังหนีไป การทำศึกขนาดเล็กแบบนี้เกิดขึ้นวันละหลายรอบแทบจะทุกวัน
ภายใต้การโจมตีกระหนาบของเครื่องบินกับหน่วยปืนใหญ่ ปีศาจเองก็ไม่ได้คิดที่จะตั้งรับเพียงอย่างเดียว พวกมันเคยรวมกลุ่มเปิดฉากโจมตีกลับมาหลายครั้ง บางครั้งในตอนที่ทัพหน้าบุกโจมตีภูเขาเคจเมาเธ่น ทัพหลังของพวกปีศาจที่มีทั้งปีศาจและมนุษย์ผสมกันก็จะฉวยโอกาสใช้ดินปืนไปทำให้ถนนบริเวณรอบๆ เคจเมาเธ่นเสียหาย
แต่ในตอนนี้ถนนหลักที่เชื่อมระหว่างทางเหนือกับทางใต้ได้สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซีเมนต์ที่อาณาจักรดอว์นผลิตขึ้นมาสามารถส่งมาที่แนวหน้าได้ตลอดเวลา ด้วยความร่วมมือกันของโลตัสและเหล่าคนงาน ทำให้ถนนที่ถูกระเบิดเหล่านั้นสามารถซ่อมเสร็จได้ในคืนเดียว ถึงแม้อุณหภูมิที่ต่ำและหิมะที่ตกลงมาจะทำให้ซีเมนต์แข็งตัวค่อนข้างช้า แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นปัญหาเรื่องการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพเท่านั้น หลังสร้างถนนสายหลักเสร็จ คนงานที่ว่างงานกลุ่มใหญ่ต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่เคจเมาเธ่น ทำให้กองทัพที่หนึ่งไม่ขาดแคลนกำลังคนในด้านนี้เลย
เมื่อสถานการณ์ยืดเยื้อไปเรื่อยๆ การโจมตีของปีศาจก็เริ่มที่จะช้าลงเรื่อยๆ ในตอนนี้การโจมตีของแนวหน้าของทั้งสองฝ่ายหงุดชะงักไปชั่วขณะ
….
“นายท่าน…”
เฮคซอดเงยหน้าขึ้นมามองดูซีอาซิสที่เหมือนกำลังอยากจะพูดอะไรออกมา ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง “ว่ามา”
เมื่อดูจากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว เห็นได้ชัดว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่ข่าวร้ายในช่วงนี้มีเยอะมากเกินไปจนมันขี้เกียจที่จะแสดงความโกรธหรือผิดหวังออกมาแล้ว
“โทโทล็อคนำทัพไปโจมตีศูนย์บัญชาการของมนุษย์ที่เคยเมาเธ่นด้วยตัวเอง สุดท้ายตายอยู่ในสนามรบอย่างกล้าหาญขอรับ” ซีอาซิสก้มหน้า “….มันทำตามคำสัญญาของตัวเอง”
มันทำตามคำสัญญาของตัวเอง แต่มันกลับทำภารกิจของตัวเองไม่สำเร็จ เฮคซอดไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรมากนักต่อผลลัพธ์ที่เขาคิดเอาไว้แต่แรกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
โทโทล็อกนำทัพออกไปเองก็หมายความว่านั่นเป็นกองกำลังสุดท้ายของทัพตะวันตกที่จะใช้สู้รบได้แล้ว มันได้รับเกียรติ แต่สำหรับเผ่าพันธุ์แล้ว มันไม่มีความหมายใดๆ เลย ถ้าไม่เป็นเพราะลูกน้องของมันตัวนี้ยกระดับขึ้นมาจากเจ้าแห่งนรก แล้วก็ถนัดที่จะในการสู้รบแต่ไม่ถนัดในการควบคุมหินเวทมนตร์แล้วล่ะก็ แทนที่จะปล่อยให้มันถูกอาวุธของมนุษย์ฆ่าตาย สู้เอามันไปเปลี่ยนเป็นอายการ์ดระดับสูงยังจะมีประโยชน์มากกว่า
แต่สกายลอร์ดไม่ได้พูดคำพูดเหล่านี้ต่อหน้าลูกน้องอีกตัวหนึ่ง
ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาของโทโทล็อกเพียงตัวเดียว
ต่อให้เป็นแม่ทัพที่กล้าหาญและฉลาดแค่ไหน แต่ถ้ามีลูกน้องไม่พอมันก็ยากที่จะทำอะไรได้
คนที่ออกคำสั่งโจมตีคือตัวมัน
แต่คนที่จำกัดกำลังของกองทัพเอาไว้…คือจักรพรรดิ
ไม่ ไม่ใช่ จักรพรรดิให้การสนับสนุนมันมามากพอแล้ว คนที่น่าแค้นใจมากที่สุดก็คือบลัดดี้คองเคอเรอร์กับเดอะแมสก์ ถ้าบลัดดีคองเคอเรอร์ยอมส่งฮอร์นมามากกว่านี้ ถ้าเดอะแมสก์ส่งร่างซิมไบออนท์มาให้ตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ ผลลัพธ์มันก็คงไม่เป็นแบบนี้
เฮคซอดกำมือที่เพิ่งงอกขึ้นมาใหม่เอาไว้แน่น
แต่ถึงจะมีกองหนุนมา…ผลลัพธ์มันจะเปลี่ยนไปจริงๆ เหรอ?
ทันใดนั้น ความคิดที่ยากจะสลัดหลุดออกไปได้ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของมัน
กำลังพลเพิ่มขึ้นอีกเท่าหนึ่ง กองทัพตะวันตกสามารถยึดวูล์ฟฮาร์ทเอาไว้ได้ แต่หลังจากนี้ยังมีอาณาจักรดอว์นกับเกรย์คาสเซิลอยู่ มันต้องเพิ่มกำลังพลอีกเท่าไรถึงจะพอ?
“ทั้งหมด…” สกายลอร์ดหลุดปากออกมา
“นายท่าน?” ซีอาซิสถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านว่าอะไรนะขอรับ?”
“ไม่มีอะไร” มันส่ายหัว ใช่แล้ว อุรูคเคยให้คำตอบเอาไว้แล้ว
‘ทิ้งเมืองที่ขุดแร่อาญาสิทธิ์ออกมาจนหมดแล้วพวกนั้น ยกทวีปครึ่งหนึ่งให้อาณาจักรซีสกายไป จากนั้นก็ทุ่มกำลังทั้งหมดที่มีเข้าไปในดินแดนรุ่งอรุณ ไม่ใช่แค่สิบเท่าของที่วางแผนเอาไว้ หากแต่เป็นทั้งหมด ทั้งปีศาจที่มีอยู่และถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ บุกเข้าไปเรื่อยๆ จนกว่ามนุษย์จะดับสูญ’
นี่คือข้อสรุปที่ได้มาจากลูกน้องที่ตัวเองให้ความสำคัญมากที่สุด
ตอนนั้นราชาทุกตนต่างมองว่านี้เป็นเพียงความคิดที่น่าขัน แต่ตอนนี้มันกลับเหมือนจะเข้าใจความคิดของอุรูคในตอนนั้นแล้ว
หลังลังเลอยู่ครู่ สุดท้ายเฮคซอดก็ตัดสินใจ
มันมองดูไนท์แมร์ลอร์ดที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับ จากนั้นจึงลุกออกไปจากบ่อละอองชีวิต
“นายท่าน ท่านจะไปไหนหรือขอรับ?”
“ยอดหอคอยแห่งการถือกำเนิด” สกายลอร์ดพูดเสียงคร่ำเคร่ง “ข้าจะขอให้จักรพรรดิเปิดประชุมสภา!”
…..
ทะเลหมอกที่ฟุ้งกระจายอยู่ใต้เท้ากับหอคอยแห่งการให้กำเนิดที่เต็มไปด้วยดวงตาที่อยู่ตรงกลาค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าของมัน เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ มันก็ค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย ปกติการประชุมสภาจะจัดขึ้นโดยจักรพรรดิ การที่ราชาเป็นฝ่ายขอให้จัดประชุมสภาขึ้นมาแบบนี้ไม่เพียงแต่จะดูเหิมเกริม แต่มันยังจะทำให้ราชาตัวอื่นๆ ไม่พอใจด้วย เพราะไม่ใช่ว่าราชาทุกตัวที่จะยินดีเข้ามาอยู่ในดินแดนแห่งจิตสำนึกที่อยู่ในการควบคุมของจักรพรรดิ
หากเป็นเมื่อก่อน เฮคซอดเองก็คงเกิดความรู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจเวลาที่จะเข้ามาในหอเจ้าชีวิตเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว มีแต่วิธีนี้เท่านั้นมันถึงจะบอกความคิดของตัวเองให้จักรพรรดิและราชาตัวอื่นๆ รับทราบได้
โชคดีที่จักรพรรดิไม่ได้ปฏิเสธคำขอของมัน
ประมาณ 15 นาทีหลังจากนั้น ราชาตัวอื่นๆ ก็ทยอยปรากฏตัวอยู่บนบัลลังก์ที่ลอยอยู่
“เจ้าอีกแล้วเหรอ…เฮคซอด” เสียงของบลัดดี้คองเคอเรอร์ดังขึ้นมา “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าทางตะวันตกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงต้องให้รบกวนท่านจักรพรรดิให้เปิดสภาขึ้น หรือว่าเรื่องที่เจ้าจะรายงานหลังจากนี้มันสำคัญกว่าเรื่องที่ไนท์แมร์หายไปในโลกแห่งจิตสำนึก?”
“ใช่ ตอนที่วัลคีรีย์หายไปในโลกแห่งจิตสำนึก เจ้ายังไปรายงานท่านจักรพรรดิด้วยตัวคนเดียวเลย” เดอะแมสก์พูดสำทับขึ้นมา “แต่ตอนนี้กลับร้อนใจที่จะเปิดประชุมสภา อย่าบอกนะว่าเมืองสกายของเจ้ากำลังจะถูกแมลงพวกนั้นโจมตีแล้ว ข้าต้องลำบากอย่างมากกว่าจะดึงเอาทรัพยากรมาสร้างร่างซิมไบออนท์ให้เจ้าได้นะ”
เจ้านี่…โยนความรับผิดชอบมาให้ตัวเองอีกแล้ว เฮคซอดเหลือบมองดูมันด้วยสายตาเย็นชา ตอนแรกมันเป็นคนบอกเองว่าจะส่งร่างซิมไบออนท์มาให้ 5 เท่า แต่ผลสุดท้ายจนถึงตอนนี้มันกลับส่งมาให้แค่ครึ่งเดียว ถึงแม้อีกฝ่ายจะให้เหตุผลว่าเป็นเพราะอาณาจักรซีสกายโจมตีหนักขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องจริงที่อีกฝ่ายส่งร่างซิมไบออนท์มาให้น้อยกว่าที่ตกลงกันไว้ หากเป็นเมื่อก่อน เฮคซอดไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะได้เล่นงานอีกฝ่ายแน่นอน
แต่ตอนนี้เฮคซอดไม่มีอารมณ์จะไปต่อปากต่อคำแม้แต่นิดเดียว
“พอได้แล้ว” เสียงของจักรพรรดิดังขึ้นมาในหัวของทุกคน “ข้าคิดว่าการที่สกายลอร์ดขอเปิดประชมสภาจะต้องมีเหตุผลของตัวเองอย่างแน่นอน พวกเจ้าฟังให้จบแล้วค่อยออกความเห็นก็ยังไม่สาย”
“นอกจากนี้…” ดวงตาที่อยู่บนหอคอยแห่งการให้กำเนิดต่างจับจ้องมาที่เฮคซอด “การหายตัวไปของไนท์แมร์ไม่ใช่ความผิดเจ้า แล้วข้าเองก็เห็นด้วยที่จะส่งไซเลนท์ดิสแอสเตอร์ไปด้วยเจ้าทำการรบ ข้าจึงหวังว่าเรื่องที่เจ้าจะรายงานคงจะไม่ใช่การมาพร่ำบ่นหรือขอกำลังเสริมหรอกนะ เพราะไม่อย่างนั้นมันจะเป็นการเสียเวลาพวกเราทั้งหมด”
เฮคซอดสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลทันที
มันกลืนน้ำลาย ก่อนจะพูดออกไปว่า “เรียนจักรพรรดิที่เคารพ เรื่องที่ข้าอยากจะคุยนั้นเป็นเรื่องการช่วยเหลือแนวรบทางตะวันตกจริงๆ เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่การขอกองทัพแค่ 1 – 2 กองหรือขอฮอร์นมาเพิ่มขึ้น หากแต่เป็น…”
สกายลอร์ดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองไปในดวงตาที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นของจักรพรรดิ “พระผู้สร้าง”
…………………………………………………………………………..