บทที่1,162 ฮองเฮาไม่ได้จะสละตำแหน่งง่าย ๆ
คำพูดของชุนหยูชิงดึงดูดหัวใจของหลี่เจี้ยนและฮ่องเต้ไม่เคยพอใจนางมากนัก ตอนนี้อำนาจทางทหารอยู่ในการควบคุมของเขา แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เขารู้สึกดี มันเป็นการเริ่มต้นที่ดีใช่หรือไม่ ?
ชุนหยูชิงรับคำสั่งของฮ่องเต้ให้ออกไปจากพระราชวังเพื่อไปร่วมงานศพพี่สาวของนางนางเพิ่งเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่เฟิงฮู่ของหลี่เจี้ยน และเห็นพระสนมหวู่ และพระสนมเจิ้งที่เพิ่งเดินไปรอบ ๆ สวน และถือกิ่งพลัมสองสามอันอยู่ในมือ ดูเหมือนว่าพวกนางกำลังจะได้พบกัน หลี่เจี้ยนเห็นทั้งสองแต่งกายด้วยชุดสีชมพูและชุดสีแดง เป็นเรื่องดีมากเมื่อผู้คนเห็น แต่เสื้อผ้าสีสันสวยงามเช่นนี้กลับพร่างพราวมากในสายตาของชุนหยูชิงนางหยุดหน้าห้องโถงเฟิงฮู่และมองดูคนทั้งสองทำความเคารพตัวเองโดยไม่เต็มใจ สิ่งที่พวกนางพูดนั้นดีกับฮองเฮา แต่ท่าทางนั้นไม่เป็นมิตรแน่นอน
ชุนหยูชิงตะคอกอย่างเย็นชาและเตือนนางทั้งสองคน”น้องสาวทั้งสองแต่งตัวด้วยสีสันสดใส พวกเจ้าจะไปพบฝ่าบาทหรือ ? ”
พระสนมหวู่เม้มริมฝีปากและดึงพระสนมของฮ่องเต้เจิ้งให้ยืดตัวขึ้นโดยอัตโนมัตินางไม่ได้สบตาฮองเฮาด้วยซ้ำ นางกลอกตาจากนั้นแสร้งตอบว่า “เพคะ ข้าเกือบลืมไปเลย ข้าขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของพี่สาวพระองค์ด้วยเพคะ ตอนนี้คฤหาสน์ของตระกูลชุนกำลังจัดงานศพ ข้าและพระสนมเจิ้งแต่งกายไม่เหมาะสม”
พระสนมเจิ้งตอบ”คำพูดของน้องสาวหวู่ไม่ถูกต้อง เราเป็นพระสนม เราต้องรับใช้ฮ่องเต้เป็นหลัก ชุดที่เราสวมใส่จะทำให้ฝ่าบาทมีความสุข เป็นไปไม่ได้ที่เราจะต้องทำตามฮองเฮา เป็นลูกกตัญญูไปร่วมงานศพ ท่านแม่ทัพเป็นใคร ? ”
”ท่านพี่พูดไม่ถูก”พระสนมดึงแขนเสื้อของนาง และพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ฮองเฮาแตกต่างออกไป ฮองเฮาเป็นสมาชิกของคฤหาสน์แม่ทัพ ดังนั้นโดยปกติแล้วต้องดูแลฝ่าบาท ดังนั้นพี่สาว ท่านเห็นหรือไม่ ฮองเฮาได้สวมชุดไว้ทุกข์ ในขณะที่ยังอยู่ในพระราชวัง นี่เป็นการไว้ทุกข์ให้กับคุณหนูใหญ่ของตระกูลชุน ! ”
พระสนมหวู่และพระสนมเจิ้งขัดแย้งกับฮองเฮามาโดยตลอดและนางได้ผลักไสชุนหยูชิงออกจากราชวงศ์แล้ว โดยกล่าวว่านางยังคงเป็นสมาชิกในตระกูลชุน หรูหง บ่าวรับใช้ของชุนหยูชิงไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป นางกำลังจะก้าวไปข้างหน้าและโต้ตอบ แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ชุนหยูชิงพูดเป็นการส่วนตัวและไม่ได้โต้แย้งกับทั้งสอง นางพูดอย่างเรียบง่าย “สิ่งที่พวกเจ้าสวมใส่ไม่เกี่ยวข้องกับฮองเฮาผู้นี้ ข้าเพียงอยากจะเตือนว่าฮ่องเต้ไม่เคยชอบคนที่ทำตัวอวดดีเกินไป และพวกเจ้าก็แต่งตัวแบบนี้ ข้าเกรงว่าไม่เพียงแต่ฝ่าบาทจะไม่ชอบ แต่มันจะตรงกันข้ามด้วย ! ใช่แล้ว ! ดูพระสนมคนใหม่สิ นั่นคือคนที่รู้วิธีที่จะทำให้เกิดความโปรดปรานได้อย่างแท้จริง”
เมื่อเห็นชุนหยูชิงเดินผ่านไปเท้าของพระสนมหวู่และพระสนมเจิ้งก็ราวกับรากงอกและไม่มีใครกล้าก้าวไปไกลกว่านี้ พวกนางมองหน้ากัน จากนั้นมองชุดที่ใส่ของกันและกัน กระทืบเท้าแล้วกลับตำหนักของตัวเอง
พระสนมหวู่โกรธมากนางด่าชุนหยูชิงตลอดทาง นางสบถคำที่ไม่ถูกใจแม้แต่บ่าวรับใช้ก็ไม่สามารถทนฟังได้ บ่าวรับใช้ต้องพูดบางอย่างเพื่อเตือนนาง “ถ้าท่านต้องการด่าฮองเฮาต่อไป กลับไปที่ตำหนักก่อนแล้วค่อยด่าเจ้าค่ะ ! มีคนนอกมากมายอยู่ที่นี่ ถ้ามีใครได้ยินแล้วเอาไปพูด เรื่องได้ยินไปถึงหูของฮองเฮา มันจะไม่ดีเจ้าค่ะ”
”ทำไมเจ้ากลัวหรือ”พระสนมหวู่ตาลุกขึ้น”พวกเจ้ากลัวชุนหยูชิงหรือ ? ”
บ่าวรับใช้รีบพูดว่า”ไม่เจ้าค่ะ ข้าเชื่อฟังท่านทุกอย่าง”
”ถ้าอย่างนั้นจงปิดปากของเจ้า! รอดู ไม่ช้าก็เร็วข้าจะดึงชุนหยูชิงผู้นั้นลงมาจากตำแหน่งฮองเฮา ! ไม่ว่าใครจะได้ดีในอนาคต แค่ไม่มีชุนหยูชิง ข้าก็สบายใจแล้ว ! ”
พระสนมหวู่ตะโกนด่าฮองเฮาและบ่าวรับใช้ หรูหง กล่าวกับชุนหยูชิงว่า “พระสนมหวู่เป็นเพียงนางสนม ไม่ว่าจะมีภูมิหลังหรือยศศักดิ์ใดก็ตาม นางอยู่ภายใต้ฮองเฮา ! ทำไมถึงเป็นฮองเฮาที่ตามใจนางขนาดนั้น ข้ากล้าพูดได้เลยว่าตอนนี้นางกำลังตะโกนด่าพระองค์อยู่ แค่ปากที่เผยอขึ้นมา บางทีคำพูดก็แย่มาก ! ” novel-lucky
ชุนหยูชิงยักไหล่และพูดอย่างเย็นชา”หลายปีมาแล้วเจ้าคิดว่าข้ายังไม่ชินอีกหรือ ? พระสนมหวู่ไม่เคยหยุดด่าข้าเลย หรือตั้งแต่นางเสียบุตรคนนั้นไป นางอยากให้ข้าตาย ! ถึงข้าไม่อยากฟัง ข้าก็เย็บปากนางไม่ได้ ไม่ว่าจะทำอย่างไร นางก็จะด่าข้า พระราชวังไม่เคยขาดแคลนคนประเภทนี้ ไปเถิด ถ้านางยังด่าอีก ข้าเป็นฮองเฮาของซงซุยและเป็นบุตรสาวของแม่ทัพชุนซึ่งยังคงบดขยี้ตระกูลหวู่ของนางได้สบาย จำไว้ว่าอย่ากังวลว่าคนอื่นจะพูดหรือทำอะไร พวกนางก็แค่ปากดี มันเป็นความสุขของพวกนาง และตราบใดที่ข้าไม่สละตำแหน่ง พวกนางก็จะเป็นเพียงพระสนมในชั่วชีวิตนี้ ! พระสนมก็คือพระสนม ! นางคือพระสนม! พระสนมที่ไม่มีวันได้เสนอหน้า ! ”
เมื่อฮองเฮามาถึงคฤหาสน์ของตระกูลชุนตวนมู่อันกัวก็ปักธูปสามดอกไว้อาลัยแก่ชุนหยูหลิง และชุนหยูอันกำลังคุยกับเขาเพื่อแสดงความขอบคุณ เมื่อชุนหยูชิงมาถึง ทุกคนก็รีบคุกเข่าลงเพื่อคำนับนาง แต่ชุนหยูชิงไม่สนใจใครเลย นางตรงไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ คุกเข่าลงและปักธูปให้พี่สาวของนาง
เมื่อฮองเฮาคุกเข่าคนอื่น ๆ ก็ทำตาม เมื่อฮองเฮาลุกขึ้น คนเหล่านั้นก็ไม่กล้าทำตามหลายคนอยากเข้าเฝ้าและพูดคุยกับฮองเฮา แต่พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ชาย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ไม่ดีที่จะเข้าหาฮองเฮาแบบนั้น พวกเขารู้สึกเสียดาย หากพวกเขารู้ว่าฮองเฮาจะมา พวกเขาจะพาภรรยาและบุตรสาวมาด้วย นี่เป็นโอกาสที่ดี หากพวกนางได้พูดคุยกับฮองเฮาสองสามคำ บางทีอาจจะเกิดเป็นมิตรภาพได้ !
แต่หลายๆ สิ่งก็ไม่สามารถทำได้ พวกเขาไม่สามารถพูดได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงเฝ้าดูฮองเฮายืนขึ้น จากนั้นยืนข้าง ๆ ชุนหยูอัน และพูดคุยกับตวนมู่อันกัวที่คุ้นเคยมากกว่า
ชุนหยูชิงกล่าวว่า”ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้ามู่กำลังจะไปที่ปินเฉิงเพื่อสร้างแนวป้องกัน ข้าขอให้ท่านใต้เท้ามู่ชนะและปกป้องเมืองชายแดนแห่งแรกให้กับซงซุยของข้า แต่เดิมท่านพ่อควรจะไปที่สนามรบเพื่อช่วยด้วย มีบางอย่างเกิดขึ้นในครอบครัวของเรา ท่านพ่อของข้าอายุมาก และข้ากลัวว่าท่านพ่อจะต้องดูแลร่างกายของท่านพ่อสักพักหลังจากเหตุการณ์นี้ การต่อสู้ในช่วงแรกคงต้องรบกวนใต้เท้ามู่”
ตวนมู่อันกัวรีบตอบว่า”ฮองเฮาสุภาพเกินไป มันเป็นเรื่องที่ข้าจะต้องแบ่งเบาภาระของฮ่องเต้ และไม่ใช่เรื่องที่จะต้องพึ่งมัน แม่ทัพชุนก็รู้สึกร้อนรนไปชั่วขณะและข้าก็เชื่อว่าแม่ทัพจะสามารถปรับตัวได้ในเวลาไม่นาน แม่ทัพไม่สามารถกำจัดความรับผิดชอบของซงซุยในการปกป้องอาณาจักรได้ขอรับ ! ”
หลังจากคุยกันได้สักพักตวนมู่อันกัวก็กลับไป ชุนหยูอันพาบุตรสาวของเขาไปที่ห้องหนังสือ ทันทีที่ปิดประตู ชุนหยูชิงก็รีบถามบิดาทันที “ท่านพ่อคิดว่าใครจะชนะในศึกนี้ คนได้เล่ากันว่าตวนมู่อันกัวมอบของให้กับฮ่องเต้อีกอย่างหนึ่ง รวมกับสิ่งของลึกลับก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้คิดว่าซงซุยจะต้องชนะ ท่านพ่อมั่นใจในชัยชนะหรือไม่เจ้าคะ ! ”
ชุนหยูอันส่ายหัว”ไม่จำเป็นต้องคิดมาก ถ้าการสู้รบกับราชวงศ์ต้าชุนเป็นเรื่องง่ายกองกำลังพันธมิตรของทั้งสิบอาณาจักรของภาคใต้ก็จะไม่พ่ายแพ้อย่างเลวร้าย เช่นเดียวกับที่ตวนมู่อันกัวได้พบสิ่งแปลกประหลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และฮ่องเต้ได้ปกปิดมันไว้เป็นอย่างดี จนถึงตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าสองสิ่งนั้นคืออะไร”
”ฮ่องเต้ไม่ได้บอกท่านพ่อหรือ…คราวนี้ท่านพ่อขอให้ข้าเริ่มที่จะคืนอำนาจทางทหารของพี่เขยให้ฮ่องเต้ แต่ข้าก็เห็นว่าฮ่องเต้กำลังปกป้องบ้านของเราอยู่หรือไม่ อันที่จริงข้าก็เห็นเช่นกันในวันนี้ ความเป็นห่วงอยู่ในใจของข้าลึกลงไปและตระกูลชุนของเราก็ไม่สบายใจ” ชุนหยูชิงถอนหายใจตั้งแต่เมื่อก่อนนางอยู่กับฮ่องเต้เหมือนอยู่ร่วมกับเสือ ไม่ว่านางจะอยู่ที่ตำหนักหรือคฤหาสน์ของแม่ทัพชุน นางก็ต้องเดินอย่างระมัดระวัง
”ฮ่องเต้ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน! ทุกคนระวังในพระราชวัง ข้าไม่สามารถทนต่อความผิดพลาดใด ๆ ได้ในตอนนี้ หากเกิดความผิดพลาด จะมีคนจำนวนมากเกินไปที่รอสร้างปัญหา”
บิดาและบุตรสาวพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้เป็นเวลานานในช่วงที่ชุนหยูชิงอ้าปากหลายครั้งโดยต้องการถามถึงองค์ชายเจ็ดแห่งราชวงศ์ต้าชุนที่ตั้งค่ายอยู่นอกเมืองปินเฉิงแล้ว แต่นางยังคงกลืนมันกลับไป นี่เป็นความลับ นางต้องไม่ให้ใครรู้
ทหารของราชวงศ์ต้าชุนเข้ามาในเมืองและทั้งสองอาณาจักรกำลังจะทำสงคราม ตระกูลชุนกำลังยุ่งอยู่กับการจัดงานศพ ทางด้านของซงซุย ตวนมู่อันกัวรับคำสั่งเป็นการส่วนตัว และรีบไปที่เมืองปินเฉิงเพื่อเข้าร่วมในการป้องกัน
เขาไม่ได้นำทหารและม้าไปกับเขามากนักเมื่อเขาออกจากเมืองหลวง มีเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้นที่ติดตามเขาเป็นการส่วนตัว แต่ก่อนที่เขาจะออกจากเมืองหลวง เขาได้กระจายข่าวไปแล้วโดยแบ่งทหาร 200,000 นายออกเป็นครึ่งหนึ่ง เขาไปเมืองปินเฉิง
เมื่อตวนมู่อันกัวมาที่ซงซุยเขาไม่ได้รวบรวมทหารทั้งหมด 200,000 นายเข้าด้วยกัน แต่เขาใช้วิธีการเดียวกับในราชวงศ์ต้าชุนและกระจายผู้คนไปทุกที่ในซงซุย เมื่อพวกเขาไม่ต้องการ คนเหล่านั้นก็เป็นคนธรรมดา แม้ว่าเขาจะอยู่คนเดียวแต่เขาก็ใช้ชีวิตตามปกติเช่นกัน เมื่อมีความต้องการ ตราบใดที่ตวนมู่อันกัวส่งสัญญาณด้วยวิธีพิเศษ ทหารและม้าจะรวมตัวกันทันทีและเคลื่อนเข้าใกล้สถานที่ที่เขากำหนดอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้ตวนมู่อันกัวนำเซียวเหยาซานที่เก็บมาจากเฉียนโจวมาด้วยแต่เดิมเขาต้องการใช้เซียวเหยาซาน และสิ่งลึกลับเพื่อต่อสู้กับซวนเทียนหมิง แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นซวนเทียนฮั่วจะมา
แต่ไม่เป็นไรซวนเทียนฮั่วอยู่ที่นี่ดีกว่า ซึ่งเป็นฮ่องเต้ซงซุยซึ่งอนุญาตให้เขาใช้สิ่งลึกลับและใช้ยาเซียวเหยาซานได้ ตวนมู่อันกัวโอ้อวดว่าเขามีความเข้าใจในตัวซวนเทียนฮั่วและมั่นใจในการต่อสู้ครั้งนี้มาก
ผู้ช่วยที่อยู่กับเขามาหลายปีเดินไปกับเขาและถามเขา”ท่านใต้เท้าต้องการให้คนของเรากินเซียวเหยาซานจริง ๆ หรือ เมื่อได้เสพสิ่งนี้แล้วจะเลิกเสพไม่ได้ ทหาร 100,000 นายเหล่านั้นเป็นผู้ใหญ่ เป็นเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงชีวิตมาหลายปีเป็นไปได้หรือไม่ที่จะใช้วิธีนี้ในการต่อสู้ครั้งแรกของซงซุยขอรับ ? ” เขาลังเลเล็กน้อย “ทหาร 200,000 นายยังสามารถทำให้ซงซุยถูกล่อลวงได้ แต่ถ้าเหลือเพียง 100,000 นาย ข้าเกรงว่าฮ่องเต้แห่งซงซุยจะรับมือได้ยากมากขอรับ”
มู่อันหัวเราะเสียงดังหลังจากได้ยินสิ่งนี้”ต้องการให้ทหารของข้าต่อสู้เพื่อซงซุย ของมันหรือ ? เขาฝันหวานเกินไปแล้ว ! ”
”ท่านใต้เท้าหมายถึง… ”
”กองทัพของเรากำลังทำบางสิ่งบางอย่างส่วนเซียวเหยาซาน ข้าไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้เป็นของพวกเขา จำไว้ว่าหลังจากไปถึงเมืองปินเฉิงแล้ว ให้พวกเราทุกคนดมยาแก้พิษ เอาให้แน่ใจ อย่าให้คนติดเซียวเหยาซาน ส่วนคนที่ติดยานี้ ข้าจะตัดสินใจเอง ! ”