ตอนที่ 494 ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น (1)
“ดูลับๆ ล่อๆ คุณลุงซ่อนของไวเอง แล้วยังกลัวว่ามันจะ
หายไป?”
หูหงเต๋อที่เห็นเยี่ยเทียนพูดออกมาเพียงครึ่งเดียว จึงบ่นพึมพํา
เบาๆ ขึ้นมาไม่ได้ เขาจึงแอบคิดในใน ว่าโก่วซินเจียรอบรู ้ทุกอย่าง
ของที่เขาเอาไปซ่อน ใช่ว่าคนทั่วไปก็จะสามารถหามันเจอ
“นายจะไปรู ้อะไรกัน รีบพักผ่อนให้เถอะ รักษาสติและจิตใจให้
ดี!”
เยี่ยเทียนจ้องมองไปที่หูหงเต๋อด้วยท่าทางไม่พอใจ ตอนนั้น
โก่วซินเจียพาคนมาทั้งหมดยี่สิบกว่าคน ทุกคนแทบจะเป็ นมือดี
ที่สุดของชีเหมินทั้งสิ้น แม้ว่าจะสูญเสียไปสามคน แต่คนที่ตัวเอง
พามาก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่ฝึ กวิทยายุทธเพียงผิวเผิน ถ้าเกิด
ประมาทก็อาจตายได้ในทันที
อีกทั้งตอนที่โก่ วซินเจียเดินทางออกไปในตอนนั้น ใช ้
ประโยชน์จากที่ตั้งทางภูมิศาสตร ์ที่พิเศษของภูเขาปีศาจ สร ้างค่าย
กลพิฆาตจิ๋วสุ่ยกั่ว นําพลังชี่อาฆาตที่อยู่ในบริเวณรอบๆ ระยะห่าง
ไกลไปหลายกิโลเมตร แล้วสร ้างค่ายกลล้อมรอบสมบัติลํ้าค่า จาก
ทศวรรษที่ผ่านมา พลังชี่พิอาฆาตที่สะสมอยู่ในนั้น ที่สามารฆ่าอู่
เฉินและคนอื่นๆ ได้ทันที
สภาพจิตใจที่ผิดปกติของตะขิ่น บา เตง ตินไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
กับค่ายกลนั้น เพียงแต่จุดเริ่มต้นของค่ายกล การรวมตัวกันของ
พลังชี่พิฆาตนั้นไม่ได้มากมาย มิฉะนั้นตะขิ่น บา เตง ตินไม่เพียง
แค่สติเลอะเลือน แต่คาดว่าคงก็ไม่มีทางหนีออกมาจากภูขาปีศาจ
ได้
ถึงว่าการฝึ กวิชาของโก่วซินเจียในตอนนั้นจะสู ้กับเยี่ยเทียน
ในตอนนี้ไม่ได้ แต่ความรู ้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับค่ายกลก็น้อยมาก
เพียงแต่การเก็บสะสมมาเป็ นเวลาหลายทศวรรษนี้ จึงทําให้มัน
กลายเป็ นสถานที่ที่น่ากลัว ถ้าว่าเยี่ยเทียนต้องการที่จะทําลาย
เกรงว่าคงต้องใช ้แรงอย่างหนัก
เมื่อเห็นใบหน้าของเยี่ยเทียนเต็มไปด้วยความนิ่งขรึม หูหงเต๋อ
ก็ไม่กล้าที่จะพูดหยอกล้อหรือล้อเล่นอีกเลย อู่เฉินและคนอื่นพอ
ทานอิ่มแล้วก็เข้าไปในเต็นท์พักผ่อน และคํ่าคืนนี้ก็ไม่มีการพูดจา
อีก เช ้าครู่เวลาตีห้าของวันที่สอง เสียงสตาร ์ทรถหุ ้มเกราะของทั้ง
สองคัน ได้ทําลายความเงียบของป่ า เดินทางมุ่งหน้าไปยังภูเขา
ปีศาจ
ระยะทางประมาณสามร ้อยกว่ากิโลเมตร ถ้ามันอยู่ในตําแหน่ง
บนถนนที่ค่อนข้างดี ใช ้เวลาเพียงสามถึงห้าชั่วโมง ก็คงเข้าใกล้
เขาภูเขาและป่าแล้ว และกว่ารถจะผ่านไปได้ก็ไม่ง่ายเลย ความเร็ว
ในการเดินทางช ้ามาก เมื่อเดินทางมาถึงตอนกลางวัน แผนที่
ระยะห่างจากภูเขาปีศาจ เหลือระยะทางอีกหกสิบเจ็ดสิบกิโลเมตร
“ซาซา…บอส เรียกบอส!”
ตอนที่กลุ่มเยี่ยเทียนและคนอื่นๆ กําลังเตรียมตัวลงจากรถเพื่อ
เตรียมอาหารกลางวัน วิทยุสื่อสารที่อยู่ตรงเอวของเยี่ยเทียนก็ส่ง
เสียงของซาซาดังขึ้นมา จากนั้นจึงตามด้วยเสียงเรียกของมารา
ไกย ์
เยี่ยเทียนหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา ตอบกลับไปว่า “เหล่ามา ฉัน
คือเยี่ยเทียน เกิดเรื่องอะไร? ตอนนี้พวกเธอถึงจุดไหนกันแล้ว?”
“พวกเราถึงบริเวณด้านนอกของภู เขาปี ศาจแล้ว แต่ดู
เหมือนว่าจะมีสถานการณ์บางอย่างผิดปกติ!”
ในตอนนั้นมาราไกย ์ยืนอยู่บนเนินเขาเล็กอันหนึ่งที่มีความสูง
ประมาณสิบกว่าเมตร รถหุ ้มเกราะที่พวกเขาขับมา ได้จอดมันไว้ที่
ป่ าใต้ล่างของเนินเขา และใช ้ใบไม้ต้นไม้สีเขียวอําพรางตัวรถด้วย
แต่พอเข้าไปใกล้ๆ แล้วจึงเป็ นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะได้พบเห็น
ระยะทางระหว่างทางเข้าภูเขาปีศาจกับหมู่บ้านในเขตภูเขานั้น
น่าจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งพันเมตร แต่ว่าถือกล้องส่องทางไกลของ
กองทัพทหารชั้นสูงแล้ว มาราไกย ์ก็สามารถมองเห็นเหตุการณ์
ของทางนั้นได้อย่างชัดเจน
ถึงแม้เต็นท์บริเวณรอบๆ ป่ าถูกเก็บขึ้นมาเรียบร ้อยแล้ว แต่ใน
พุ่มไม้ป่ าหญ้าที่อยู่ตรงทางออกของหมู่บ ้าน ทุกคนสามารถเห็น
ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งร่างกายที่แข็งแรงสวมเครื่องแบบอําพรางการ
ต่อสู ้ บนไหล่ของพวกเขา ต่างแบกอาวุธเคลื่อนที่อัตโนมัติ มารา
ไกย ์ลองนับโดยดูคร่าวๆ คนที่พกปืนพิเศษมีทั้งหมดสามสิบสองคน
และทั้งหมู่บ้านได้ล้อมเอาไว้หมดแล้ว
“กองกําลังทหารมืออาชีพ!” หลังจากที่ได้เห็นคนพวกนี้แล้ว
มาราไกย ์ก็มีความคิดในใจแล้วรีบหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาเรียก
หาเยี่ยเทียน
“เหล่ามา คิดหาวิธีแล้วจับมันไว้คนหนึ่ง แล้วถามแหล่งที่มา
ของพวกมันให้ได้ว่ามีทั้งหมดกี่คน!”
หลังจากที่ได้ยินมาราไกย ์รายงานสถานการณ์ เยี่ยเทียนก็นิ่ง
ไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีคนไล่ตาม คาดไม่ถึงว่าจะถูกคน
อื่นยึดครองไปก่อน
“บอส รับทราบ!”
หลังจากมาราไกย ์ตอบกลับก็ปิดเครื่องวิทยุสื่อสาร พลางส่ง
สัญญาณมือลงข้างล่าง หลังจากติดตามเยี่ยเทียนไม่กี่เดือน เหล่า
มาราไกย ์ก็รู ้สึกอึดอัดมาก ตอนนี้เหมือนจะกลับไปใช ้ชีวิตที่คุ ้นเคย
ทําให้ทุกคนมีสีหน้าที่ตื่นเต้น
ทหารญี่ปุ่นดูร ักษาการณ์อย่างเข้มงวด แต่พวกเขาทั้งหมดมุ่ง
ไปล้อมรอบหมู่บ้านเล็กๆ นั่น จึงไม่ได้ระแวดระวังภายนอกเท่าไร
เมื่อมาราไกย ์ลงมือด้วยตัวเอง ก็สามารถแทรกซึมเข้าไประยะห่าง
เพียงห้าสิบเมตรจากหมู่บ ้าน แล้วเคาะศีรษะของทหารที่พกอาวุธ
ติดตัวแบบไร ้สุ่มเสียง
สมาชิกหนึ่งคนในทีมสี่คนของมาราไกย ์ หลายปีก่อนเคยอยู่
ประจําการที่โอกินาว่าของญี่ปุ่ น อีกทั้งภาษาญี่ปุ่ นก็ไม่มีปัญหา
อะไร
และการป้ องกันเฝ้ าระวังภายนอกของคนในหมู่บ้าน จึงไม่
จําเป็ นต้องมีกองทัพทหารอาวุธพร ้อม และภายใต้การลงโทษอย่าง
บีบบังคับให้สารภาพของมาราไกย ์ ระยะเวลาสั้นๆ เพียงห้าหกนาที
พวกเขาก็รู ้จํานวนคนและอาวุธที่พกของอีกฝ่ ายอย่างชัดเจน ทํา
ให้มาราไกย ์และพรรคพวกต้องตกใจมาก
แท้จริงตระกูลคิตะมิยะมาครั้งนี้ ก็พาสมาชิกในตระกูลคิตะมิยะ
มาทั้งหมดหนึ่งร ้อยแปดสิบกว่าคน ทุกคนต่างพกอาวุธติดตัวคือ
ปืนกลขนาดเล็กและระเบิดที่มีอนุภาพสูง นอกจากนี้พวกเขายังมี
รถหุ ้มเกราะหนึ่งคันกับปืนไฟอีกสิบห้าอัน
สิ่งที่สําคัญที่สุดคือ คนส่วนใหญ่ในจํานวนร ้อยกว่าคน เคยมี
ประสบการณ์เป็ นทหารรับจ้างในต่างประเทศมาก่อน กระทั่งมี
มากกว่าสิบคนที่มาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในสหรัฐอเมริกา ถึงจะ
ไม่พูดถึงว่าคนที่เคยผ่านการต่อสู ้รบมาร ้อยครั้งแต่ก็เคยเห็นการ
ฆ่าคนในสนามรบ หากอาวุธดังกล่าวถูกวางอยู่ในพม่า ถือได้ว่า
เป็ นกําลังทหารที่แข็งแกร่ง
แน่นอนว่า ภารกิจนี้ในครั้งนี้ คิตะมิยะ ฮิเดโอะก็ไม่ได้เปิดเผย
ให้กับคนในตระกูลเช่นกัน ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่รักษาความ
ปลอดภัยภายนอกทุกคนจะรู ้ว่าต้องเข้าไปในภูเขา แต่เข้าไปทํา
อะไรนั้น ก็เป็ นเหตุผลที่ไม่สามารถพูดได้
“บอส พวกเรามาทําอะไรกันแน่ครับ?”
หลังจากรู ้สถานการณ์ของอีกฝ่ าย คนเข้าแข็งมาราไกย ์และ
พรรคพวกต่างยิ้มอย่างขมขื่น ต่อให้พวกเขาแข็งแรงกว่านี้ ก็มี
เพียงแค่สี่คน ถ้าต้องการต่อสู ้กับทหารญี่ปุ่นมืออาชีพหนึ่งร ้อยกว่า
คน ในใจของมาราไกย ์รู ้สึกไม่มีความั่นใจเลย
โดยเฉพาะหมู่บ้านที่ถูกสร ้างขึ้นบนเนินเขา มันเป็ นทางเข้า
ของภูเขาปีศาจ และด้านล่างก็เป็ นที่ราบที่จะเฆี่ยนม้าห้อเหยียดได้
มีเพียงพุ ้มไม้เตี้ยกับป่ าไม้ที่อยู่ไปอีกห้าร ้อยเมตร จึงไม่เหมาะอย่าง
ยิ่งสําหรับการโจมตี ก็เพราะว่าเมื่อกี้มาราไกย ์ ต้องปีนขึ้นไปจาก
พื้นถึงห้าร ้อยเมตร จึงไม่ถูกทหารที่รักษาความปลอดภัยสังเกตเห็น
ได้
เยี่ยเทียนไม่ได้ตอบคําถามของมาราไกย ์ แต่กลับถามไปว่า
“เหล่ามา ที่ผมจ้างคุณมา คุณอยู่ในระดับไหน?”
ทหารรับจ้างระหว่างประเทศที่มียศ ยิ่งระดับของทหารรับจ้างมี
ยศสูงมากขึ้น ค่าใช ้จ่ายในการจ้างงานก็ยิ่งแพงขึ้น และในสัญญา
ว่าจ้างหน้าที่ของทหารรับจ้าง นอกจากนี้ยังมีแผนกและกฎระเบียบ
โดยละเอียด ค่าตอบแทนที่สอดคล้องกันแล้ว ถึงจะได้ขับเคลื่อน
อาชีพของทหารรับจ้างเหล่านี้ให้ปฏิบัติตามหน้าที่อย่างเหมาะสม
ก็เหมือนกับการซื้อขาย คุณภาพตามราคา คุณไม่สามารถ
มุ่งหวังจะจ้างบอดี้การ ์ดที่จ่ายเงินไปหลักพัน แล้วเขาก็จะขายชีวิต
เพื่อคุณ คนประเภทนั้นอย่างมากที่สุดก็สามารถมีบทบาทเป็ นผู ้
ตาม
“บอส คุณผู ้หญิงซ่งกับพวกเราร่วมเซ็นสัญญาในการว่าจ้าง
ระดับสูงสุด พวกท่านมีสิทธิ ์ที่จะสั่งให้พวกเราสู ้รบครับ!” หลังจาก
ได้ยินเยี่ยเทียนถาม มาราไกย ์จึงยิ้มอย่างขมขื่นอยู่บ้าง เขาเข้าใจ
ความหมายของเยี่ยเทียนแล้ว สงสัยสงครามในวันนี้จะหลีกเลี่ยง
ไม่ได้
“เหล่ามา คุณไม่ต้องเป็ นห่วง ผมไม่มีทางให้พวกคุณไปทําสิ่ง
ที่นอกเหนือจากความสามารถพวกคุณหนอก”
เมื่อมองออกถึงรอยยิ้มที่ขมขื่นของมาราไกย ์ เสียงของเยี่ย
เทียนจึงดังผ่านวิทยุสื่อสารว่า “เหล่ามา ผมต้องการให้คุณจัดการ
กับทหารที่รักษาความปลอดภัยอยู่นอกภูเขาปี ศาจ จากนั้นใช ้
ระเบิดทําการปิ ดล็อคภูเขาปี ศาจไว้ ถ้าหากว่าทําได้ ก็เท่ากับว่า
ภารกิจของพวกคุณในครั้งนี้สําเร็จแล้ว”
แม้ว่าตระกูลคิตะมิยะจะมีกําลังคนมากกว่าหนึ่งร ้อยคน แต่ว่า
พวกเขาก็เพิ่งจะมาถึงที่นี่ เยี่ยเทียนก็ไม่ได้กังวลอะไรมาก สิ่งที่เขา
กลัวที่สุดก็คือตระกูลคิตะมิยะจะได้ของลํ้าค่านั้นออกไป อย่างนั้น
ถ้าว่าเขาจะมีความสามารถ ก็ไม่สามารถไล่ตามไปที่ญี่ปุ่นเพื่อแย่ง
ชิงทองคํากลับมา
“บอส คุณพูดจริงหรือ?”
หลังจากที่ได้ยินคําพูดของเยี่ยเทียน มาราไกย ์ก็รู ้สึกฮึกเหิม
ขึ้นมา ถ้าให้พวกเขาปะทะกันอย่างดุเดือดกับคนร ้อยกว่า ตัวมารา
ไกย ์เองไม่มีความสามารถขนาดนั้น แต่การดักซุ่มโจมตีทหาร
รักษาความปลอดภัยนับสิบคนที่ไม่ได้มีความสามารถสูงเท่าไร
พวกเขายังพอมีความมั่นใจมากที่จะรับผิดชอบงานนี้ให้สําเร็จ
“ถูกแล้ว ขอเพียงแค่เธอสามารถจัดการกับทหารรักษาความ
ปลอดภัย และปิดทางเข้าของภูเขาปีศาจได้ สัญญาการจ้างงาน
ระหว่างคุณและผมก็เสร็จสิ้นแล้ว!”
เยี่ยเทียนพูดยํ้าคําพูดของตัวเองอีกครั้งผ่านวิทยุสื่อสาร
ตะโกนบอกทุกคนที่เพิ่งกินข้าวกันอิ่มว่า “รีบทําเวลา ภายในสาม
ชั่วโมง จะต้องถึงที่หมาย!”
…
ภูเขาปีศาจเงียบมานานหลายพันปี ในตอนเช ้าที่เต็มไปด้วย
หมอก เหมือนกับบุกเข้าไปในกลุ่มปีศาจ ป่ าที่เงียบสงบกลายเป็ น
เสียงดัง เสียงสตาร ์ทของเครื่องยนต์สะท้อนไปมาทั้งภูเขา รถหุ ้ม
เกราะคันหนึ่งที่อยู่แถวหน้าสุดปฏิบัติตามหน้าที่ บดขยี้ต้นไม้แตก
ละเอียด
แต่ว่าการดําเนินงานของกองทัพไม่ได้รวดเร็ว เพราะนอกจาก
ต้องตัดต้นไม้ที่หนาพวกนี้แล้ว ยังมีบางสถานที่ต้องสร ้าง
สะพานลอยชั่วคราวเพื่อให้รถหุ ้มเกราะผ่าน
และสัตว ์บางตัวที่ออกหากินตอนกลางคืนก็ถูกปลุกให้ตื่นจาก
การนอนหลับฝันเพราะเสียงที่ดัง และกองทัพที่เดินตามหลังรถหุ ้ม
เกราะ ต่างก็เกิดเสียงกรีดร ้องของตื่นตระหนกเป็ นพักๆ พวกเขาไม่
มีชุดป้ องกันที่พิเศษเหมือนกับกองทัพนักรบที่พร ้อมสละชีวิตพวก
นั้น
โชคดีที่มีการเตรียมตัวอย่างครบครัน ได้จัดเตรียมเซรุ่มงูทุก
ชนิดมาทั้งหมดเพื่อใช ้แก้พิษ ถึงแม้ในคนยี่สิบกว่าคนถูกงูกัด
ระหว่างทางโดยไม่ทันระวัง แต่ก็ไม่มีใครตาย หลังจากเวลาผ่านไป
สามสี่ชั่วโมง รถก็ขับมาถึงบริเวณที่มีดอกไม้กินคนอยู่
เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าดอกไม้กินคนที่ถูกเผาไหม้อยู่นาน คิตะมิยะ
ฮิเดโอะจึงให้คนพาตัวตะขิ่น บะ เตง ตินเข้ามา แล้วพูดด้วยนํ้าเสียง
ไม่ดี “ตะขิ่น บะ เตง ติน แกไม่มีความซื่อสัตย ์ ลูกๆ ของฉันต้อง
เสียสละอย่างมาก ฉันอยากรู ้ว่า แกยังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังฉันอีก
ไหม?”
ตะขิ่น บะ เตง ตินมองไปพื้นที่รอบบริเวณนั้นด้วยสีหน้าที่
หวาดกลัว แล้วตะโกนเสียงดัง “ฉันขอสาบาน ว่าทุกคําที่ฉันพูดมัน
คือความจริง ถ้าเดินต่อไปอีกห้าร ้อยเมตร ก็จะสามารถเข้าไปถึงใน
ถํ้านั้นได้ พวก…พวกคุณไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้แล้ว เพราะ
ปีศาจลงคําจะสาปแช่ง!”
แท้จริงแล้วกองทัพทหารที่สละชีวิต ไม่ได้โทษตะขิ่น บะ เตง
ตินเลย เพราะว่าดอกไม้กินคนแบบนี้ในภูเขาปีศาจ มันจะบานใน
ตอนกลางคืน พวกมันจะหากินในเวลากลางคืนในตอนที่มีสิ่งมีชีวิต
เคลื่อนไหว