��
เฉียวฉู่ลูบคางแล้วคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “หรูหราสุดๆ มีทองอยู่ทุกที่ ประดับอัญมณีมีค่าไว้เต็มไปหมด มองไปทางไหนก็หรูหราตระการตา”
อาณาจักรแห่งความมืดเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่ง หลังจากได้เห็นสมบัตินับไม่ถ้วนในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดมากับตา เขาก็เข้าใจถึงความร่ำรวยของจวินอู๋เหยา สมบัติที่กองรวมกันเป็นภูเขาในสุสาน……ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าในอาณาจักรแห่งความมืดก็ต้องร่ำรวยมหาศาลเลยไม่ใช่หรือ?
เย่ฉาอึ้งกับจินตนาการของเฉียวฉู่ มุมปากเขากระตุกเล็กน้อย ภาพที่เฉียวฉู่บรรยายผุดขึ้นในหัวของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ พูดได้คำเดียวเลยว่า — อภิมหารวย!
”อะแฮ่ม นายท่านเจว๋ไม่ชอบของที่มัน……ฟุ่มเฟือยเกินไป” เย่ฉาพูดอย่างสงวนท่าที จวินอู๋เหยาไม่ใช่คนที่สนใจความหรูหรามั่งคั่ง สมบัติที่กองเป็นภูเขาสำหรับจวินอู๋เหยาก็เป็นแค่ก้อนหินสีกับแก้วที่เป็นประกายเท่านั้น
สิ่งที่เขาชอบคือการใช้กำลังปราบปรามก่อนที่จะปล้นสะดม
ความมั่งคั่งส่วนใหญ่ของอาณาจักรแห่งความมืดนั้นได้มาหลังจากการรวมอาณาจักรกลางเข้าด้วยกัน กองกำลังต่างๆออกมาส่งบรรณาการและพยายามทำให้จวินอู๋เหยาพอใจด้วยสมบัติเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เข้าใจเขาเลย
จากรูปแบบการก่อสร้างของอาณาจักรแห่งความมืด ก็มองออกได้ไม่ยากเลยว่าเขาไม่สนใจพวกของหรูหราฟุ่มเฟือย
”ฟุ่มเฟือยเกินไป? ข้าไม่คิดอย่างนั้นนะ บ่อสุราและป่าเนื้อ ดีจะตาย……” เฉียวฉู่แตะมุมปากเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีน้ำลายไหลออกมา เขามีชีวิตอยู่อย่างยากจนมาสิบกว่าปี เรียกได้ว่าเป็นคนที่เข้าใจถึงความสำคัญของความมั่งคั่งอย่างลึกซึ้ง ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกับจวินอู๋เสีย พวกเขาคงยังอยู่อย่างยากจนและน่าสมเพช ต้องหิวอยู่ตลอด แต่ละวันผ่านไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีอาหารกินในมื้อต่อไปรึเปล่า!
การคัดค้านของเฉียวฉู่ทำให้พวกเฟยเหยียนอยากจะถีบเจ้าโง่ไร้ประโยชน์นี่ลงแม่น้ำซะเหลือเกิน พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้นมาหลายปีแล้ว แต่เจ้าโง่นี่ยังคงทำตัวเหมือนคนบ้านนอกที่ไม่เคยเข้าเมือง!
น่าขายหน้า!
น่าขายหน้าจริงๆ!
โชคดีที่คนในกองทัพราตรีไม่ตอบสนองต่อคำพูดเกินจริงของเฉียวฉู่ พวกเขามีสีหน้าเย็นชาและเฉยเมยราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
”อะแฮ่ม……ข้าคิดว่าข้าควรจัดที่พักให้พวกเจ้าก่อน ถึงอาณาจักรแห่งความมืดจะไม่หรูหรา แต่ที่พักก็ไม่เลวนักหรอก” เย่ฉาทำได้แค่เปลี่ยนหัวข้อ เขากลัวว่าถ้าไม่ทำเช่นนั้น เขาคงได้ช้ำในจากคำพูดของเฉียวฉู่แน่ เฉียวฉู่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น แม้ว่าที่นี่จะไม่หรูหราแต่ก็มีเอกลักษณ์มาก และมันกระตุ้นความสนใจของเขา
เย่ฉาสั่งให้คนของกองทัพราตรีไปจัดการที่พักให้คนของกองทัพรุ่ยหลิน
อาณาจักรแห่งความมืดนั้นกว้างใหญ่มาก แต่กลับมีผู้คนอาศัยอยู่ไม่มากนัก การจัดหาที่พักสำหรับคนหนึ่งหมื่นคนจึงไม่เป็นปัญหาเลย
พวกเฉียวฉู่ไม่ได้มุ่งหน้าไปยังที่พักของตัวเอง แต่เดินตามจวินอู๋เสียต้อยๆเหมือนหางเล็กๆห้าหางด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะเสียนางไปได้ทุกเมื่อ
สำหรับเรื่องนี้ จวินอู๋เสียไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก เย่ฉาได้แนะนำสิ่งที่ต้องแนะนำไปแล้ว ทั้งหมดที่นางทำก็คือนิ่งเงียบ
เมื่อไปถึงวังของอาณาจักรแห่งความมืด พวกเฉียวฉู่ก็เงยหน้ามองวังที่ใหญ่โตโอ่อ่าตรงหน้าด้วยความตกตะลึง พวกเขาบอกไม่ได้ว่าอาคารในอาณาจักรแห่งความมืดก่อสร้างด้วยวัสดุชนิดใด แต่พวกเขารู้สึกว่าอิฐสีดำสนิทพวกนี้ดูสง่างามน่าเกรงขามมาก
ก่อนที่จวินอู๋เสียจะพาพวกเขาเข้าไปในวัง พวกเขาก็เห็นเย่เม่ยวิ่งออกมาจากวังอย่างรีบร้อน พอเห็นจวินอู๋เสีย เขาก็วิ่งเข้ามาหาทันทีอย่างโล่งอก
”คุณหนู! ท่านกลับมาซะที! พวกนั้นโวยวายกันอีกแล้ว!”