หลังจากเย่เม่ยพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นพวกเฉียวฉู่ที่อยู่ด้านหลังจวินอู๋เสีย เขายืนตะลึงอยู่กับที่ไปครู่หนึ่ง
”พี่เย่เม่ย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน!” เฉียวฉู่โบกมือให้เย่เม่ยอย่างกระตือรือร้น
เย่เม่ยยังคงยืนงงขณะมองกลุ่มคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
”เฉียวฉู่? หรงรั่ว? ฮัว……ทำไมพวกเจ้า……” เย่เม่ยจ้องมองพวกเขาอย่างตกใจ คิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะพาคนพวกนี้กลับมาด้วยจริงๆ
แต่พอสบตากับเย่ฉา ความประหลาดใจของเขาหายไป หลังจากเห็นเย่ฉาพยักหน้าให้ เขาก็เข้าใจทันทีว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเย่ฉา
”เฮ้ๆ ประหลาดใจไหมล่ะ? คาดไม่ถึงใช่ไหม?” รอยยิ้มของเฉียวฉู่ไม่ต้องพูดเลยว่ามันสดใสเริงร่าแค่ไหน
สีหน้าตกใจของเย่เม่ยหายไป และแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
”น่าประหลาดใจและคาดไม่ถึงจริงๆนั่นแหละ ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรแห่งความมืด”
บางทีการมาของคนกลุ่มนี้อาจทำให้คุณหนูค่อยๆเปิดใจได้ แค่คิดเขาก็มีความสุขแล้ว
”เมื่อกี้ท่านพูดว่าอะไรนะ? ใครโวยวายหรือ?” เฟยเหยียนจับประเด็นสำคัญที่เย่เม่ยกล่าวก่อนหน้านี้ได้
เย่เม่ยกลับมาตั้งสติ รอยยิ้มบนใบหน้าเขาหายไปทันที เขาฝืนยิ้มและพูดขึ้นว่า “จะเป็นใครได้ ก็ต้อง……”
”เฮ้ๆๆ! ยัยหนู! เจ้าผิดคำพูดได้ยังไง? ไหนว่าจะไม่อยู่ห่างจากสายตาเราไง แต่เจ้ากลับแอบหนีออกไปเนี่ยนะ! นี่มันผิดข้อตกลงของเรานี่!” เย่เม่ยยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงดังโวยวายออกมาจากด้านในห้องโถง
แล้วเจ้าของเสียงโวยวายก็พุ่งออกมาจากข้างใน
ชายร่างกำยำที่มีใบหน้าสง่างามปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา
ดูเหมือนชายคนนั้นจะไม่ได้สังเกตเห็นพวกเฉียวฉู่ เขาเอาแต่จ้องไปที่จวินอู๋เสียด้วยดวงตาสีเทาเข้มพร้อมกับเดินเข้าไปหานาง ใบหน้าที่ดูเด็กและน่ารักของเขาเมื่ออยู่บนร่างกายกำยำเช่นนี้ ไม่ต้องพูดเลยว่ามันดูขัดแย้งกันแค่ไหน
”ยัยหนู ถ้าเจ้าไม่รักษาคำพูด ข้อตกลงของเราก็เป็นอันจบนะ!” ชายคนนั้นขมวดคิ้วจ้องจวินอู๋เสียที่เพิ่งกลับมา น้ำเสียงของเขาไม่พอใจมาก เขาแต่งตัวแตกต่างจากคนอื่นๆในอาณาจักรแห่งความมืด เขาสวมเสื้อคลุมสีเทาที่ทำให้เขาดูเหมือนเทพเซียนผู้กล้า……ถ้าไม่มองหน้าเขานะ
จวินอู๋เสียมองชายผู้หัวเสียคนนั้นอย่างใจเย็น และตอบด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า “ข้าแค่ออกไปจัดการเรื่องบางอย่างเท่านั้น”
”แล้วเจ้าบอกเราก่อนไม่ได้หรือไง? พวกเราจะได้ไปกับเจ้าด้วย!” ชายคนนั้นโวยออกมาอย่างดื้อรั้น
เฉียวฉู่กระพริบตาปริบๆมองชายขี้โวยวายตรงหน้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาแอบย่องไปอยู่ข้างๆเย่ฉาแล้วกระซิบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “พี่เย่ฉา นั่นใครน่ะ? ดูไม่เหมือนคนของอาณาจักรแห่งความมืดเลย”
คนของอาณาจักรแห่งความมืดนั้นเย็นชาและเงียบจนผิดปกติ ตั้งแต่การแต่งตัวไปจนถึงนิสัยใจคอ แต่ชายตรงหน้าเขานั้นตรงกันข้ามเลย
เย่ฉาตอบว่า “ก็แค่แขกไม่ได้รับเชิญน่ะ”
”หมายความว่ายังไงแขกไม่ได้รับเชิญ!!!” ชายคนนั้นได้ยินคำพูดของเย่ฉา เขาถลึงตาจ้องและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก “เจ้าคิดว่าเราอยากอยู่ที่นี่เรอะ? ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนั้นอยู่ในมือพวกเจ้า พวกเราก็ไม่อยากมาที่ที่เย็นชาเป็นน้ำแข็งแบบนี้หรอก!”