ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 677 เส้นเป็นเส้นตาย
“คุณชายเปรมไตร！！”
ดลธีที่อยู่ด้านหลังที่กำลังตามติดมาได้เห็นแล้ว ทันใดนั้นตะโกนออกมาทันทีอย่างควบคุมไม่ได้
รวมทั้งแสนรักที่นั่งอยู่ด้านหลัง หลังจากได้เห็นฉากนี้ ในสมองก็ว่างเปล่าขึ้นมา
หลังจากนั้น พวกเขายังไม่ทันได้มีสติขึ้นมา เหนือศีรษะก็ได้ยินเสียงใบพัดดังกระหึ่มขึ้นมา ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาทันใด พบว่าเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งได้พุ่งตรงมาหาพวกเขา
เชี้ย！！
สีหน้าของดลธีซีดขึ้นมาครึ่งหนึ่ง！
“ไอ้พวกนี้！！”พวกเขาหยุดรถลงทันที หลังจากนั้นถอยหลังกลับอย่างรวดเร็วที่สุด
สีหน้าของแสนรักก็ขุ่นเคืองขึ้นมาอย่างมาก
เขาจับมือจับตรงหน้าต่างเอาไว้ ดวงตาทั้งสองข้างมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นที่กำลังบินเข้ามาใกล้พวกเขาเข้าไปทุกที กลับขุ่นมัวมืดดำลงแล้ว ดำจนน่ากลัว เหมือนกับความมืดของท้องฟ้าที่มืดที่สุดที่กำลังใกล้เข้ามา
“ปัง——”
รถยนต์ที่วิ่งอยู่บนพื้นนั้น สุดท้ายแล้วก็หลบหลีกเฮลิคอปเตอร์ที่บินอยู่บนฟ้าต่อไปไม่ไหว！
หลังจากนั้นก็มีเสียงที่ดังมากดังออกมา！
เห็นเพียงรถของพวกเขาก็เหมือนกับรถที่เปรมไตรกำลังขับคันนั้นในเมื่อสักครู่ แวบเดียวก็ถูกคลื่นลมขนาดใหญ่ของเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ทำให้พลิกคว่ำ มีเพียงในภาพยนตร์เท่านั้นถึงจะได้เห็นฉากนี้
แต่ว่ายังโชคดี เพราะว่าเฮลิคอปเตอร์ไม่ได้กระแทกพวกเขาเข้ามาโดยตรง คงจะพิจารณาถึงความปลอดภัยของตัวเอง ใช้เพียงใบพัดส่งแรงลมขนาดใหญ่ออกมา และก็ขาตั้งสองอันด้านล่างนั้นกระแทกลงมา
ดังนั้น รถคันนี้ของแสนรักพวกเขาแม้จะถูกทำให้พลิกคว่ำไปแล้ว
แต่ว่า ก็แค่พลิกออกไปไม่กี่เมตร หลังจากนั้นก็ถูกที่กั้นขอบถนนกั้นเอาไว้
“ท่านประธาน……ท่านประธานคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
บนศีรษะของดลธีเต็มไปด้วยเลือด
พลิกคว่ำลงมาแบบนี้ ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า คนที่อยู่ด้านในก็ต่างรับแรงกระแทกไม่ไหว โดยเฉพาะเขาที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ ในอกรู้สึกเหมือนกับว่าได้แตกสลายไปแล้ว
แสนรักไม่พูดอะไรออกมา
เพราะว่า ในหูของเขาตอนนี้ยังอื้ออยู่ ด้านหน้ายิ่งเป็นสีดำไปหมด
ในเมื่อสักครู่เขาชนเข้ากับที่นั่งด้านหน้าอย่างแรง จับมือจับตรงหน้าต่างเอาไว้ตลอด ก็ถูกเขาดึงออกมาแล้ว
ดังนั้น ในตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าอาการของตัวเองนั้นเป็นอย่างไรบ้าง เขารู้เพียงว่า ข้อมือของเขากับหน้าผากเจ็บปวดอย่างมาก ไม่น่าจะเป็นลางที่ดีสักเท่าไหร่
“ท่านประธาน?”
“……ไม่เป็นไร”ในที่สุดริมฝีปากบางที่ซีดขาวของเขาก็พูดออกมาสามคำ
ดลธีได้ยินแล้ว จึงวางใจลงได้
ตะกุยจากเก้าอี้ลุกขึ้นมา เขาอยากจะขับรถต่อ แต่ด้านหลัง เสียงของแสนรักลอยมา：“คุณมาด้านหลัง ผมขับเอง”
“ห๋า?”
ดลธีประหลาดใจขึ้นมาทันที
กลับพบว่า เขามองเห็น ปืนกลขนาดเล็กที่อัดกระสุนเต็มกระบอกถูกส่งมา
ดลธีเข้าใจแล้ว
ตอนนี้ เขาจึงปีนออกมาจากตำแหน่งคนขับ แล้วมุดไปทางด้านขวา แล้วแสนรักก็มุดเข้ามาจากด้านหลัง นั่งลงบนตำแหน่งคนขับของเขา
ทักษะในการยิงปืน แสนรักเองก็เทียบไม่ได้กับลูกน้องที่เป็นหน่วยรบพิเศษคนนี้ ดังนั้น เขาจะเลือกที่จะขับรถ ให้คนคนนี้มายิงพวกคนเหล่านั้น เป็นทางเลือกที่ถูกต้อง
แสนรักสตาร์ทรถขึ้นมา
พอดีกับ บนเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นหลังจากเห็นว่าพวกเขายังไม่ตกลงไป ก็กลับลำมาอีกครั้ง
“เล็งให้ดี！”
ในดวงตาของเขานั้นแดงฉานไปด้วยสีเลือด ทันใดนั้นลืมความเจ็บปวดบนข้อมือไป เขาหมุนพวงมาลัย ขับรถออกมาจากที่กั้นถนนนั้นด้วยความเร็วสูง หลังจากนั้นเหยียบคันเร่งไปจนสุด ไม่เพียงไม่หลบหนีเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น แต่ยังขับตรงเข้ามา！！
เชี้ยเอ๊ย！
ดลธีที่ถือปืนอยู่ด้านหลังเบิกตากว้างอ้าปากค้างขึ้นมาอีกครั้ง！
แต่ไม่นาน เขาก็ได้สติขึ้นมา เพราะว่า เขาเองก็เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นกำลังพุ่งตรงมาที่พวกเขา พอดี ตำแหน่งคนบังคับเครื่องตรงกับตำแหน่งรถของพวกเขา
อีกทั้งระยะห่าง เป็นระยะที่ปืนกลกระบอกนี้ยิงได้ดีที่สุด！
ดลธีหรี่ตาลง หยิบปืนกลกระบอกนั้นขึ้นมาแล้วเล็งตรงไป
“ปังปังปัง——”
เหนี่ยวไกออกไป ทันใดนั้นลูกกระสุนก็ถูกยิงออกไปเป็นสิบๆลูก
“เปี้ยง——！！”
ทันใดนั้น เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังมุ่งตรงเข้ามา ยังไม่ทันได้ป้องกัน ลูกกระสุนอันนั้นก็ทะลุกระจกด้านหน้าเข้ามา รวมทั้งกระจกหน้าต่างก็ถูกยิงจนแตกละเอียด！
น่ากลัวจริงๆ
นี่เป็นคนแบบไหนกันแน่?
เขาไม่กลัวว่ารถคันนี้ของเขาจะถูกเฮลิคอปเตอร์บดละเอียดหรือยังไงกัน? ระยะใกล้ขนาดนี้ ระยะแค่นี้เกือบจะมาอยู่ใต้ตาของพวกเขาอยู่แล้ว
คนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์มองมาอย่างอึ้งทึ่ง
หลังจากนั้น นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด สิ่งที่ทำให้พวกเขาหลังเย็นวาบขึ้นมาก็คือ หลังจากกระจกด้านหน้าและกระจกหน้าต่างต่างก็ถูกกระสุนทะลวงผ่านไปหมดแล้ว ดลธีที่อยู่ด้านล่างที่ถือปืนกลอยู่ในมือยืนขึ้นมา
ทันใดนั้น เป็นการแก้แค้นกลับมาอย่างบ้าคลั่ง คนที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ ถูกยิงกราดเข้ามา
“บึ้ม！！”
เสียงดังก้องกังวานออกมาอีกครั้ง
ครั้งนี้ เป็นตาของเฮลิคอปเตอร์ลำนี้บ้างแล้ว หลังจากพุ่งตรงเข้ามา ก็ไม่มีแรงบินกลับไปบนท้องฟ้าแล้ว ร่วงลงมาอย่างแรงบนทางด่วนสายนี้
แวบเดียวก็เปลี่ยนเป็นกองไฟที่ลุกโชน
อีกทั้งเวลานี้ รถของดลธีพวกเขา ระยะห่างที่ห่างออกมานั้น ก็พึ่งจะพ้นผ่านไปเท่านั้น
“ท่านประธาน คุณสุดยอดมาก！”
ความตกใจที่มีนั้นก็ได้หยุดลงแล้ว ดลธีอ่อนยวบลงกับที่ ที่เหลือนั้นก็มีเพียงคำพูดนี้ที่พูดออกมาจากปาก
แสนรักไม่ได้พูดอะไรออกมา
ข้อมือของเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เมื่อสักครู่ยังไม่รู้สึก ตอนนี้ได้ผ่อนคลายลง กลับพบว่าแม้แต่พวงมาลัยก็จับไม่อยู่แล้ว