เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1044
แต่ถ้าดาร์กไนท์ไม่ยอม……
เหอะ ๆ！
อย่างนั้นก็อย่าหาว่าเขาโหดเหี้ยมอำมหิตก็แล้วกัน！
เพราะหยางเฟิงต้องไม่ยอมให้เย่เมิ่งเหยียนมีระเบิดเวลาซุ่มอยู่ข้างกายแน่
ต่อให้เย่เมิ่งเหยียนมีอันตรายแม้แต่เสี้ยวเดียวก็ไม่ได้！
สัมผัสได้ถึงความเย็นชาในดวงตาของหยางเฟิง
ดาร์กไนท์รีบเอ่ยว่า： “เรียนเจ้านาย ไม่ใช่ผมไม่อยากฆ่าเย่หรง แต่เย่หรงคนผู้นี้ซ่อนตัวมิดชิดไม่เปิดเผย！ต่อให้ผมเคยเป็นคนสนิทของเขาก็ไม่รู้ว่ากำลังที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร？”
ประโยคที่ดาร์กไนท์พูดเป็นความจริง
เพราะเย่หรงคนผู้นี้ เป็นคนใจโฉดมีความระแวดระวังสูง！
เขาไม่เคยเชื่อใครเลยรวมถึงดาร์กไนท์
ไม่มีใครรู้ความตื้นลึกหนาบางของเขา
ดังนั้นต่อให้เป็นดาร์กไนท์ ก็รับรองไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจะฆ่าเย่หรงได้！
“ชิ！”
หยางเฟิงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “เย่หรงถูกฉันตัดแขนไปข้างหนึ่ง คิดว่าเขาคงก่อเรื่องใหญ่อะไรไม่ได้！นายวางใจได้เลย ถ้านายลอบฆ่าเย่หรงไม่ได้ฉันก็ไม่โทษนายหรอก！”
เมื่อได้ยินเช่นนี้
ดาร์กไนท์รู้ว่าตัวเองไม่มีข้ออ้างที่จะปฏิเสธแล้ว
เขาได้แต่พยักหน้า
จากนั้นค่อย ๆ เลือนหายไปต่อหน้าหยางเฟิง
มองดูเงาหลังที่จากไปของดาร์กไนท์
นัยน์ตาทั้งคู่ของหยางเฟิงก็เผยรอยยิ้มที่นึกสนุก
“เย่หรง ให้ลูกน้องที่นายเคยเชื่อใจที่สุดไปฆ่านายไม่รู้ว่านายจะรู้สึกยังไง？”
……
และสำหรับชาวสำนักหงทุกคนแล้ว
ตงไห่กลายเป็นคลื่นน้ำวนขนาดใหญ่ที่ทำให้ผู้คนต้องเดือดร้อนพัวพันไปด้วย
ขอแค่พวกเขากล้าไป ต้องถูกกลืนกินแน่นอน
สำนักหง เคยเป็นพรรคใหญ่อันดับหนึ่งในต้าเซี่ย
แต่ต่อหน้าอย่างเฟิง กลับสเหมือนลูกแกะน้อยที่อ่อนแอน่าสงสาร ไม่มีกำลังที่จะต่อต้านแม้แต่นิดเดียว
อย่าว่าแต่ต่อต้าน
ตอนนี้แม้แต่จะเดินมาตรงหน้าหยางเฟิงก็ทำไม่ได้
ทั่วทั้งสำนักหง ไม่เคยต้องคับแค้นใจเช่นนี้มาก่อน
เพื่อรับมือหยางเฟิง
เย่หรงไม่จัดการประชุมอีกครั้งไม่ได้
“ผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไง？”
“คนที่พวกเราส่งออกไป ข่าวคราวหายไปกันหมด เกรงว่าจะตายกันไปหมดแล้ว！”
“ตงไห่นี่ช่างน่ากลัวจริง ๆ ไม่ว่าเราจะส่งคนไปเท่าไหร่ มีแต่ตายสถานเดียว！”
สิบเจ้าแก๊งถูกหยางเฟิงฆ่าจนกลัวกันแล้ว
สายตาพวกเขาทยอยมองกันไปที่เย่หรง
เย่หรงในเวลานี้ สีหน้าขมึง
เขาอยากบินกลับไปตงไห่ฆ่าหยางเฟิงให้ได้！
แต่เย่หรงรู้ว่า ตัวเองไม่สามารถกลับไปได้
ต่อให้กลับไปได้ ก็ไม่มีปัญญาฆ่าหยางเฟิง！
พอนึกถึงเรื่องหยางเฟิงอายุไม่ถึงสามสิบ
แต่กลับทำให้ตระกูลเย่ในโพ้นทะเลรวมทั้งสำนักหงต้องขายหน้าถึงที่สุด
เขาก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อ
หยางเฟิงคนผู้นี้เป็นตัวจัญไรชัด ๆ！
“สงครามตงไห่ แพร่ลือกันไปสะพัด”
“นั่นสิ ตอนนี้คนภายน้อยไม่น้อยกำลังหัวเราะเยาะพวกเราสำนักหงว่า แค่เขยแต่งเข้าคนเดียวก็รับมือไม่ได้”
“เป็นอย่างนี้ต่อไป เกรงว่าสำนักหงเราจะไม่มีที่ยืนในเกาะดาวแล้วล่ะ！”
เหล่าสำนักหง ต่างเป็นกังวลกัน
ข่าวสงครามตงไห่แพร่ออกไปแล้ว
เลือกชนชั้นนำแปดพันนายแห่งสำนักหงย้อมไปทั่วชายหาดตงไห่
สำนักหงเสียหายอย่างหนัก
พวกอิทธิพลที่เคยถูกสำนักหงปราบปราม พอได้ยินข่าวนี้ ก็อดก่อหวอดไม่ได้
แม้ว่ายังไม่มีใครเริ่มโจมตีสำนักหงซึ่ง ๆ หน้า
แต่ภายในเกาะดาว ได้ก่อคลื่นใต้น้ำขึ้นแล้ว
พอช่องโหว่าสำนักหงเผยออกมา
คนเหล่านี้ก็จะบุกเข้าไปโจมตีจุดตายสำนักหงเหมือนฝูงผึ้งทันที！
“ทุกคนหุบปาก！”
คนนั้นพูดทีคนนี้พูดที เสียงดังจนเย่หรงรำคาญ
เขาจึงคำรามเสียงดังขึ้น
ฉับพลัน
ห้องประชุมทั้งห้องก็เงียบสงัดลง