บทที่ 1623 ชอบทั้งภูเขาเงินชอบทั้งคนงาม
เดี๋ยวก็คลุมเครือกับจี้หวง เดี๋ยวก็ตกเสิ่นเทียนเฉิน…
ผู้นำจะถูกผู้หญิงคนนี้ทำแปดเปื้อนยังไง!
พอคิดฉากที่พลาดพุ่งเข้าไปในห้องผู้นำคืนวันนั้น นึกถึงทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับผู้นำ เขาก็รู้สึกว่าผู้นำถูกหยามเกียรติทำให้แปดเปื้อนอย่างสุดแสน
ไม่ว่ายังเขาก็ต้องหาวิธีถอนพิษกู่เจอให้จงได้!
ชายหนุ่มผงกหัวให้เธอเล็กน้อยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์นับเป็นการทักทาย “ผู้นำไป๋”
สีหน้านี้ก็เหมือนพวกเขาไม่รู้จักกันแม้แต่น้อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เหมือนไม่มีตัวตนแม้แต่น้อย ทำให้เยี่ยหวันหวั่นสุมไฟโกรธในใจ
ส่วนเสิ่นเทียนเฉินเวลานี้ก็เริ่มสับสนแล้ว งั้นผู้นำอาชูร่าก็ไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้สินะ
ไม่ได้…อุตส่าห์ลำบากเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาขนาดนี้แล้ว…เขาห้ามยอมแพ้อย่างนี้เด็ดขาด!
เสิ่นเทียนเฉินหันเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างเขินอาย “ผู้นำไป๋ ถ้าคุณไม่เอาสินสอด…งั้น…งั้นถือเป็นสินเดิมของผมก็ได้นะ!”
มีอำนาจมากกว่าเขาแล้วยังไง ไม่ได้มีเงินมากกว่าเขาแล้วกัน มีอิทธิพลมากกว่าเขาแล้วยังไง ไม่รวยเท่าเขาแล้วกัน หน้าตาดีกว่าเขาแล้วยังไง เขารวยกว่าแล้วกัน!
เขาไม่เชื่อหลอกว่าผู้หญิงในใต้หล้านี้จะต้านทานเสน่ห์ของเขาไหว!
ต่อให้ศัตรูหัวใจจะเป็นจี้หวงกับผู้นำอาชูร่าก็เหมือนกัน!
หลังเสิ่นเทียนเฉินพูดจบ แผ่นหลังก็รู้สึกถึงความเย็นเยียบสายหนึ่งอย่างน่าประหลาด
โอ๊ะไม่สิ เหมือนจะเป็น..สองสาย?
ไม่สิ…สามสาย…
แต่เขาดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง สามคนที่นี่นอกจากเขากับไป๋เฟิง คนหนึ่งเป็นจี้หวงที่ตั้งแต่ต้นจนจบสวมรอยยิ้มราบเรียบ ผู้นำอาชูร่าที่ใบหน้าไร้อารมณ์ อีกคนเป็นเด็กน้อย…ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้นะ…
เยี่ยหวันหวั่นเวลานี้ไม่อยากพูดจาแล้ว ศักดิ์ศรีของเจ้าหมอนี่ล่ะ…
เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก จากนั้นก็กวาดสายตาผ่านตัวผู้นำอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านที่อยู่ด้านข้างอย่างเหมือนไม่ใส่ใจแล้วหัวเราะเอ่ย “คุณชายเสิ่น ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ แน่นอนว่าฉันชอบภูเขาทอง แต่ว่านะ ฉันชอบภูเขาทอง แต่ก็ชอบคนงามมากกว่า! สำหรับฉัน…เงินทองซื้อรอยยิ้มไม่ได้”
เยี่ยหวันหวั่นพูดประโยค ‘เงินทองซื้อรอยยิ้มไม่ได้’ นี้ออกมากลับไม่ได้ระบุชื่อแซ่ว่าพูดถึงใครกันแน่
ตอนเยี่ยหวันหวั่นพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของผู้นำอาชูร่าที่อยู่ตรงข้ามเหมือนมีชั่วพริบตาหนึ่งที่ดวงตาเผยแววบางอย่างอย่างรวดเร็ว
เสิ่นเทียนเฉินกุมหน้าอกแสดงท่าทีศรแทงใจก่อนเอ่ยปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “อันที่จริง…เค้ายิ้มทีก็ดูดีมากนะ…คนสวยลองดูให้ละเอียดอีกที…”
ใบหน้านั้นของเสิ่นเทียนเฉินความจริงก็ไม่เลว อยู่ในประเทศจีนสามารถไต่ขึ้นเป็นดาราแนวหน้าได้สบาย ประเภทอาศัยหน้าตาโด่งดังได้อย่างนั้น จนใจที่ระดับของคู่ต่อสู้สองคนตรงหน้านี้ทะลุชาร์ตไปหน่อย…
เยี่ยหวันหวั่นกระแอมไอหนึ่งที “คุณชายเสิ่น นี่น่ะ…ความจริงไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรอก…”
เสิ่นเทียนเฉินเหล่ตามองเธออย่างจริงจัง “ไม่เกี่ยวกับหน้าตา…ผู้นำไป๋ คุณพูดประโยคนี้ออกมา มโนธรรมไม่เจ็บปวดบ้างเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
เธอยังอยากทุบเขาให้ตายจริงๆ …
เวลานี้ถังถังที่อยู่ด้านข้างพลันเงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้า “คุณไม่ใช่พ่อของผมจริงๆ?”
ผู้นำอาชูร่าหลุบตา สายตาตกลงบนตัวเด็กน้อยที่ราวกับหยกแกะสลักซึ่งไม่ได้เจอกันนาน สีหน้าอารมณ์ที่ราวกับกำแพงเหล็กหลอมเวลานี้กลับเกือบควบคุมไม่อยู่หลายส่วน
หลังเงียบไปอย่างน้อยราวสามวินาทีเขาจึงค่อยเอ่ยปากตอบเสียงเย็นชา “จำผิดคนแล้ว”
ถังถังจ้องชายตรงหน้าเหมือนยอมรับคำพูดของชายหนุ่มแล้ว จากนั้นเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่ใจ “ขอโทษที ผมจำผิดแล้ว คุณไม่ใช่พ่อผม พ่อผมอ่อนโยนมาก”
———————————————————————————–
บทที่ 1624 อยากคุยธุรกิจกับทั้งสองท่าน
พริบตาที่สิ้นเสียงของเด็กน้อย ดวงตาที่ประหนึ่งน้ำแข็งพันปีของชายหนุ่มราวกับพลันปริแตก วาบอารมณ์ตกใจและซับซ้อน…
อ่อนโยน…
เยี่ยหวันหวั่นก็มีสีหน้าตะลึง เพราะตกใจเลยพลาดแววตาผิดปกติชัดเจนในดวงตาของชายหนุ่ม
ที่เยี่ยหวันหวั่นตกใจคือ เธอนึกไม่ถึงว่าถังถังเหมือนไม่ลงรอยกับซือเยี่ยหาน แต่ในความเป็นจริงกลับชอบเขามาก
ในความประทับใจของถังถัง ซือเยี่ยหานเป็นคนอ่อนโยน
ใช่…อ่อนโยน…
ซือเยี่ยหานในตอนนั้น…อ่อนโยนมากจริงๆ …
จู่ๆ เธอพาเด็กคนหนึ่งกลับไปดูแล ยังขอให้เขาช่วยแสดงเป็นพ่อของเด็ก เขาก็ยินยอมอย่างไร้เงื่อนไข
เธอตอนนั้นไม่เคยคิดมาก่อนว่า…จะมีวันหนึ่ง…ระหว่างพวกเขาจะจบลงแบบนี้…
เวลานี้ผู้นำอาชูร่ากับเด็กน้อยสบตากัน เยี่ยหวันหวั่นมองคนตัวใหญ่แล้วมองคนตัวเล็กอีกที สีหน้ามีความหวาดกลัวอยู่บ้าง
ว่ากันเรื่องหน้าตา ความจริงถังถังเหมือนแม่มากกว่า จมูก ปาก คาง หน้าผากของเด็กน้อย…แทบทั้งหมดเหมือนเธอมากกว่า…
แต่…แค่ดวงตาคู่นั้น…กลับเหมือนซือเยี่ยหานอย่างถึงที่สุด…
อีกทั้งยังมีบุคลิกนิสัยในวันทั่วไปของเด็กคนนี้…ตอนที่อยู่ประเทศจีน เธอก็รู้สึกว่าซือเยี่ยหานดูเหมือนพ่อมากจริงๆ …
หรือว่า…ถังถังกับซือเยี่ยหานเป็น…กันจริงๆ
แต่เธอสูบเสียความทรงจำไม่รู้ตัวตนของถังถังก็ช่างเถอะ ทำไมซือเยี่ยหานที่เป็นผู้ก่อการถึงไม่รู้จักถังถังเลยสักนิดเดียว
ยังไงลำพังแค่ดวงตากับนิสัยคล้ายกันก็พูดอะไรชัดเจนไม่ได้
จะว่าไปถังถังก็ค่อนข้างสนิทกับจี้ซิวหร่านนี่…
“หึๆๆ …จี้หวง ผู้นำอาชูร่า ผมขอพูดกับทั้งสองท่านเป็นการส่วนตัวได้ไหม เสิ่นผู้นี้อยากคุยธุรกิจกับทั้งสองท่าน!” เสิ่นเทียนเฉินกลอกตา ก็ไม่รู้คิดอะไรได้ถึงหัวเราะหึๆ เอ่ยปากกับจี้ซิวหร่านและผู้นำอาชูร่า
ในฐานะหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ แม้ตัวเสิ่นเทียนเฉินจะไม่เอาอ่าวอยู่บ้าง แต่อิทธิพลของเขา…พูดอย่างเคร่งครัดคือกำลังเงิน นั่นไม่จำเป็นต้องสงสัย ก็เป็นเป้าหมายดึงดูดกองกำลังใหญ่ต่างๆ
ไม่ว่ากองกำลังไหนไม่มีใครเอาชนะเทพแห่งโชคลาภได้ ดังนั้นจึงต้องให้หน้าเขาหลานส่วน
จี้ซิวหร่านกับผู้นำอาชูร่าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
จี้ซิวหร่านตอบรับด้วยท่าทีอ่อนโยน “ได้แน่นอน คุณชายเสิ่นเชิญ”
ผู้นำอาชูร่าก็เดินตามมาที่มุมหนึ่งของโถงทางเดินคลับเฮาส์ที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นก็มองทิศทางที่ชายสามคนจากไปพลางขมวดคิ้ว เสิ่นเทียนเฉินนี่คิดจะทำอะไรอีก
ถังถังที่อยู่ด้านข้างก็ร้อนใจแล้ว “คุณแม่! แซ่เสิ่นคนนั้นต้องไม่มีเจตนาดีแน่!”
ซึ่งความเป็นจริง…ถังถังเดาถูกเผง
เพิ่งมาถึงสถานที่ที่ไม่มีคน เสิ่นเทียนเฉินก็เอ่ยปากพูดกับสองคนอย่างลับๆ ล่อๆ “จี้หวง ผู้นำอาชูร่า ทั้งสองท่านเสนอราคามาเลย!”
จี้ซิวหร่านเอ่ย “เสนอราคา?”
ผู้นำอาชูร่าก็เอ่ย “คุณชายเสิ่นหมายถึง?”
ชายทั้งสองคนหนึ่งราวอาบลมวสันต์ อีกคนราวป่าเย็นมืดทึมแทบจะเอ่ยปากพร้อมกัน
เสิ่นเทียนเฉินยิ้มเอ่ยทันที “ไอหยา เจ้าพ่อทั้งสอง ผมน้องชายแค่มองท่านทั้งสองก็รู้ว่าพวกท่านชอบผู้หญิงยังไง ผู้หญิงที่เจ้าชู้เสเพลอย่างนั้นเหมือนผู้นำไป๋ต้องไม่ใช่ไทป์ที่พวกท่านชอบแน่…
“ถ้าอย่างนั้น ไม่สู้ช่วยผมน้องชาย! ตราบใดที่ทั้งสองท่านยอมถอยออกไป เรื่องราคานั้นก็ไม่มีปัญหา!”
วงจรสมองของเสิ่นเทียนเฉินเรียบง่ายมาก
ในเมื่อฝั่งคนสวยไป๋เดินไม่ผ่าน งั้นก็เปลี่ยนเส้นทางเดินสิ!
เขานี่มันฉลาดเกินไปแล้วจริงๆ!
จี้ซิวหร่านพูดไม่ออก
ผู้นำอาชูร่านิ่งเงียบ