บทที่ 2741 เรียกท่านพี่สิ / บทที่ 2742 อยากแต่งงาน

ลำนำบุปผาพิษ

บท​ที่​ ​2741​ ​เรียก​ท่าน​พี่​สิ

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ขมวดคิ้ว​ ​จับชีพจร​ให้​นาง​อีกครั้ง​ ​พบ​ว่า​อาการ​บาดเจ็บ​ของ​นาง​ยังคง​สาหัส​เช่น​เดิม​ ​อาการ​บาดเจ็บ​เช่นนี้​ไม่มีทาง​เดิน​ด้วยตัวเอง​ได้​เลย

หมิง​เตี​๋​ยก​ลับ​มี​จิตสำนึก​ ​นาง​พยายาม​จะ​คลาน​ลุกขึ้น​มา​เอง​ ​“​ข้า​น้อย​…​ข้า​น้อย​ยัง​ไหว​…​”

เมื่อ​เคลื่อนไหว​เช่นนี้​ ​ย่อม​ทำให้​กระอัก​โลหิต​ออกมา​อีก​รอบ

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ไม่​พูด​อะไร​อีก​ ​อุ้ม​นาง​ขึ้น​มา​เลย​ ​“​ข้า​จะ​พา​เจ้า​ลง​เขา​ไป​ให้​คน​ตรวจ​อาการ​”

วิชาแพทย์​ของ​เขา​สามัญ​ ​รักษา​อาการ​บาดเจ็บ​ทั่วไป​ยัง​พอ​ไหว​ ​แต่​ถ้า​ร้ายแรง​เกินไป​ก็​รักษา​ไม่ได้​แล้ว​ ​ทำได้​เพียง​ไปหา​ผู้อื่น​อีกที

หมิง​เตี​๋ย​ซบ​อยู่​ใน​อ้อมแขน​ของ​เขา​ ​นาง​พึงปรารถนา​อ้อมแขน​นี้​มา​เนิ่นนาน​แล้ว​ ​วันนี้​ในที่สุด​ก็ได้​ซุก​ซบ

นาง​พริ้ม​ตาลง​นิดๆ​ ​อย่าง​พอใจ​ยิ่ง​ ​บอก​ตัวเอง​อยู่​ใน​ใจ

อ้อมกอด​นี้​เป็น​ของ​นาง​!​ ​ผู้ใด​ก็​แย่ง​ไป​ไม่ได้​ ​พบ​เทพ​ก็​จะ​สังหาร​เทพ​ ​พบ​สงฆ์​ก็​จะ​สังหาร​สงฆ์​!

คล้าย​นาง​จะ​นึก​อะไร​ขึ้น​มา​ได้​ ​กวาด​มอง​รอบข้าง​แวบ​หนึ่ง​ ​“​ฝ่า​บาท​ตี้​เฮ่า​ละ​เจ้า​คะ​?​”

ไอ้​เด็ก​เวร​นั่น​โดน​พญา​เจียว​เขมือบ​ไป​แล้ว​ใช่ไหม​?​ ​หมิง​เตี​๋ย​คาดเดา​อย่าง​มาด​ร้าย​อยู่​ใน​ใจ

“​เขา​กลับ​ไป​ด้วยตัวเอง​แล้ว​”​ ​สุ้มเสียง​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ราบเรียบ​ ​เขา​ไม่​อยาก​พูดถึง​เด็ก​เหลือขอ​คน​นั้น​ ​ทำให้​อึดอัด​ใจ

หมิง​เตี​๋​ยก​ลับ​ปรีดา​อยู่​ใน​ใจ​ ​ในที่สุด​ตัว​ขวางหูขวางตา​ก็​ไป​แล้ว​!​ ​เช่นนั้น​การ​เดินทาง​ใน​ภายหน้า​ก็​จะ​มี​เพียง​นาง​กับ​นายท่าน​เท่านั้น​…

“​เด็ก​คน​นั้น​ช่างทำ​ให้​คน​รัง​…​”​ ​นาง​คิด​จะ​กล่าวว่า​ ​‘​ทำให้​คน​รังเกียจ​’​ ​ทว่า​พอ​วาจา​ส่ง​มาถึง​ปาก​ก็​เปลี่ยน​คำ​เสีย​ ​“​ช่าง​ซุกซน​เหลือเกิน​ ​พ่อแม่​เขา​คง​ไม่ได้​สั่งสอน​อบรม​สัก​เท่าไหร่​…​”

แววตา​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ครึ้ม​ลง​ ​“​หมิง​เตี​๋ย​ ​อย่า​ติฉินนินทา​ผู้อื่น​ลับหลัง​!​ ​เขา​เป็น​แค่​เด็ก​คน​หนึ่ง​!​”

หมิง​เตี​๋​ยสะ​ดุ้ง​ผวา​ตาม​ความเคยชิน​ ​“​เป็น​…​ข้า​น้อย​…​ข้า​น้อย​เพียง​รู้สึก​ว่า​เขา​ไม่​ค่อย​เหมือน​เด็ก​ ​สร้างเรื่อง​วุ่นวาย​ให้​นายท่า​น.​..​เสียมา​กมาย​ ​ขออภัย​เจ้าค่ะ​…​ข้า​น้อย​ทราบ​ความผิด​แล้ว​ ​ไม่​พูด​แล้ว​เจ้าค่ะ​”

ไอ้​เด็ก​เหลือขอ​คน​นั้น​จากไป​ก็ดี​แล้ว​ ​นาง​จะ​ได้​มีโอกาส​ใกล้ชิด​นายท่า​นมาก​ขึ้น

นาง​รู้​ว่า​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ไม่ได้​รัก​นาง​ ​แต่​ขอ​เพียง​นาง​รัก​เขา​ก็​พอแล้ว​ ​ความรัก​เป็น​สิ่ง​ที่สามา​รถ​บ่ม​เพาะ​หล่อเลี้ยง​ขึ้น​มา​อย่าง​ช้าๆ​ ​ได้​ ​เวลา​ผ่าน​ไป​นาน​เข้า​ ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​จะ​ต้อง​รัก​นาง​แน่นอน​!

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ไม่​เอ่ย​วาจา​อีก​ ​อุ้ม​นาง​แล้ว​ทะยาน​ขึ้น​สู่​อากาศ​ ​ดั้น​เข้าสู่​มวล​เมฆา​ ​จากนั้น​ก็​เกือบจะ​ชนกับ​คน​ผู้​หนึ่ง​เข้า​!

เขา​รีบ​ยืน​ให้​มั่น​ ​หัว​คิ้ว​มุ่น​ขึ้น​มา​ ​“​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​!​”

คน​ผู้​นั้น​คือ​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ ​เขา​สวม​เสื้อคลุม​สีเขียว​อ่อน​ ​ดูเหมือน​นักพรต​พเนจร​คน​หนึ่ง​ ​เมื่อ​เห็น​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ ​เขา​พลัน​เลิก​คิ้ว​ด้วย​ความประหลาดใจ​ ​จากนั้น​ก็​ยิ้ม​อย่าง​เจ้าสำราญ​แวบ​หนึ่ง​ ​“​องค์​ชาย​อวิ​๋น​ ​สบายดี​หรือไม่​?​ ​พวกเรา​พบกัน​อีกแล้ว​”

แล้ว​เหลือบมอง​หมิง​เตี​๋ย​ที่อยู่​ใน​อ้อมแขน​ของ​เขา​แวบ​หนึ่ง​ ​“​เอ๊ะ​ ​นี่​ลูกน้อง​ของ​เจ้า​เป็น​อะไร​ไปล่ะ​?​ ​ถูก​ฟ้าผ่า​รึ​?​ ​คนที​่​ถูก​อัสนี​สวรรค์​ผ่า​เมื่อกี้​คือ​นาง​หรือ​?​”

แค่​อวิ​๋น​เยียน​หลี​เห็น​เขา​ก็​รู้สึก​ปวดหัว​แล้ว​ ​ถอยหลัง​ไป​ก้าว​หนึ่ง​ ​เอ่ย​อย่าง​เยียบ​เย็น​ ​“​เรื่อง​นี้​ไม่เกี่ยว​กับ​เจ้า​”​ ​หันหลัง​หมาย​จะ​จากไป

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ใช้​ขลุ่ย​ไผ่​ใน​มือขวาง​ไว้​ ​“​นาง​บาดเจ็บสาหัส​เลย​นะ​ ​เจ้า​มั่นใจ​หรือว่า​จะ​รักษา​ให้​นาง​ได้​?​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ใจเต้น​แวบ​หนึ่ง​ ​“​เจ้า​รู้​วิธี​รักษา​?​”

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​คลี่​ยิ้ม​ปาน​บุปผา​ ​“​ไหน​เลย​จะ​ไม่​เป็น​?​ ​วิชาแพทย์​ของ​ข้า​ผู้​เป็น​องครักษ์​เป็น​ที่​ร่ำ​ลือ​กัน​เทียว​นะ​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ถอนหายใจ​อย่าง​โล่งอก​ ​“​เช่นนั้น​ก็ดี​ ​เจ้า​ลงมือ​รักษา​ให้​นาง​เถอะ​”

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ไม่พอใจ​ ​“​นี่​คือ​ท่าที​ที่​เจ้า​ใช้​ขอความช่วยเหลือ​จาก​ผู้อื่น​หรือ​?​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ข่มอารมณ์​ไว้​ ​“​ขอร้อง​เจ้า​…​”

“​ไม่จริงใจ​เอา​เสีย​เลย​!​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ลอบ​กำหมัด​แล้ว​ ​“​เช่นนั้น​ต้อง​ทำ​อย่างไร​ถึง​จะ​นับว่า​มี​ความจริงใจ​?​ ​เจ้า​ต้องการ​อะไร​?​”​ ​เขา​รู้อยู่​แล้ว​ว่า​เจ้า​คุน​ตัว​นี้​เจรจา​ด้วย​ยาก​ ​ถ้า​ขอร้อง​ให้​เขา​ช่วย​กิจธุระ​ก็​เตรียม​ถูก​เขา​ถลก​หนัง​ได้​เลย

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​แกว่ง​ขลุ่ย​ไผ่​ใน​มือ​คิดดู​เล็กน้อย​ ​“​เรียก​ท่าน​พี่​สิ​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ผงะ​ไป​แวบ​หนึ่ง​ ​“​…​เจ้า​ป่วย​แล้ว​กระมัง​!​”​ ​เขา​นึก​แล้ว​เชียว​ว่า​ไอ้​คุน​ตัว​นี้​มา​เพื่อ​หาเรื่อง​บันเทิง​จาก​เขา​!

เขา​สะบัดหน้า​หมาย​จะ​จากไป​ ​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​เอ่ย​ไล่หลัง​เขา​มา​ ​“​อาการ​บาดเจ็บ​ของ​นาง​คือ​แปด​ชีพจร​พิศวง​ ​หาก​ไม่​รักษา​ด้วย​วิธี​พิเศษ​ ​นาง​จะ​สิ้นชีพ​ด้วย​อาการ​โลหิต​พร่อง​ภายใน​สาม​เดือน​”

————————————————————————————-

บท​ที่​ ​2742​ ​อยาก​แต่งงาน

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ตกตะลึง​ ​ในที่สุด​เขา​ก็​ค่อยๆ​ ​หันกลับ​มา​ ​“​เจ้า​รักษา​นาง​ให้หาย​ได้​จริง​หรือ​?​”

“​แน่นอน​”​ ​นัยน์ตา​ของ​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ฉายแวว​หยอกเย้า​รางๆ​ ​“​ดังนั้น​เจ้า​เรียก​ข้าว​่า​ท่าน​พี่​สัก​คำ​เถอะ​ ​ไม่​เสียเปรียบ​แน่​”

“​นายท่าน​ ​ข้า​น้อย​ไม่ต้องการ​…​ไม่ต้อง​ให้​เขา​รักษา​หรอก​!​”​ ​หมิง​เตี​๋ย​เอ่ย​อย่าง​อ่อนระโหย​ ​ขยุ้ม​สาบ​เสื้อ​ของ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​แน่น​ ​ไม่​ง่าย​เลย​กว่า​จะ​ทำให้​ก้างขวางคอ​คน​หนึ่ง​จากไป​ได้​ ​อย่าง​ไม่​ให้​มี​ก้างขวางคอ​คนที​่​สอง​มา​ขัด​พวก​นาง​อีก

อวิ​๋น​เยียน​หลี​หลุบ​ตาม​อง​นาง​ ​จากนั้น​สายตา​ก็​ร่อน​ลง​บน​ร่าง​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ ​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​มอง​เขา​ด้วย​รอยยิ้ม​ ​“​ความอดทน​ของ​ข้ามี​จำกัด​นะ​…​”

ยัง​ไม่ทัน​ได้​เอ่ย​วาจา​ข่มขู่​ที่​เหลือ​ออกมา​ ​อวิ​๋น​เยียน​หลีก​็​เอ่ย​ขัด​เขา​แล้ว​ ​“​ท่าน​พี่​…​”

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ชะงัก​ค้าง

ความจริง​เขา​แค่​อยาก​หยอก​อวิ​๋น​เยียน​หลี​เล่น​เท่านั้น​ ​กลับ​ไม่​นึก​เลย​ว่า​…

เขา​เหลือบมอง​หมิง​เตี​๋ย​แวบ​หนึ่ง​ ​ดูเหมือน​อวิ​๋น​เยียน​หลี​จะ​ใส่ใจ​ลูกน้อง​ตัว​น้อย​คน​นี้​มาก​จริงๆ

เขามอ​งอ​วิ​๋น​เยียน​หลี​อย่าง​ยิ้ม​มิ​เชิง​ยิ้ม​แวบ​ ​“​ใส่ใจ​นาง​ถึง​เพียงนี้​เชียว​?​ ​แม้แต่​หลักการ​ก็​ไม่เอา​แล้ว​หรือ​?​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​ขมวดคิ้ว​ ​“​พูดจา​ไร้สาระ​ให้​น้อย​ๆ​ ​หน่อย​!​ ​รีบ​ช่วย​คน​!​”

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​กอดอก​ ​“​เรียก​สามี​!​”

ใบหน้า​หล่อเหลา​ของ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​แดงเถือก​ ​“​คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ ​ลูกผู้ชาย​ต้อง​รักษา​สัจจะ​!​ ​กลิ้งกลอก​ไปมา​มิใช่​ชายชาตรี​!​”

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ยิ้ม​อย่าง​เย็นชา​ ​“​ข้า​ไม่เคย​คิด​ว่า​ตัวเอง​เป็น​ชายชาตรี​เลย​ ​ยัง​มี​อีก​ ​กลิ้งกลอก​ไปมา​ก็​เป็น​วิสัย​มาร​อยู่​แล้ว​ ​เจ้า​ลืม​ไป​หมด​แล้ว​หรือไง​?​”

ใบหน้า​หล่อเหลา​ของ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​เขียว​คล้ำ​อีกครั้ง​ ​คร้าน​จะ​ใส่ใจ​เขา​แล้ว​ ​อุ้ม​หมิง​เตี​๋ย​บ่ายหน้า​หนี​ไป​เลย​!

เขา​คง​น้ำ​เข้า​สมอง​ไป​แล้ว​จริงๆ​ ​ถึง​ได้​ฟัง​คำของ​ไอ้​คุน​ตัว​นี้​!​ ​ไอ้​คน​ผู้​นี้​ไม่มี​หลักการ​อัน​ใด​เลย​!

บางที​คงมี​เพียง​ตี้ฝู​อี​ที่สามา​รถ​สยบ​เขา​ได้​ ​ส่วน​คนอื่น​มี​แต่​จะ​ถูก​เขา​หลอก​ปั่น​เอา​เท่านั้น​…

อวิ​๋น​เยียน​หลี​หนีหาย​ไป​ไว​ปาน​ลมกรด​ ​พริบตาเดียว​ก็​ไม่เห็น​เงา​แล้ว​ ​เขา​มี​แขน​เดียว​อุ้ม​คน​เอาไว้​แล้วยัง​หนีหาย​ไป​อย่างรวดเร็ว​เช่นนี้​ได้​ช่าง​พบ​หา​ได้​ยาก​โดยแท้​!

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​มอง​เงา​หลัง​ของ​เขา​หาย​ลับ​ไป​จาก​ขอบฟ้า​ ​หลุบ​ตาม​อง​สิ่ง​ที่​มี​ลักษณะ​เหมือน​ราก​บัว​ที่​ขาว​กระจ่าง​ดัง​หยก​ท่อน​หนึ่ง​ ​ส่ง​นี้​เรียกว่า​หยก​ปราณ​ ​สามารถ​งอก​เนื้อหนัง​กระตุ้น​โลหิต​ได้​ ​ที่​สำคัญ​คือ​สามาร​ทำให้​อวัยวะ​ที่​ขาด​ไป​แล้ว​งอก​ขึ้น​มา​ใหม่​ได้

คุน​เสวี​่​ยอี​๋​ขัดตา​กับ​แขน​ด้วน​ๆ​ ​ของ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​มานาน​แล้ว​ ​หลังจาก​บังเอิญ​รู้จัก​สิ่ง​นี้​จาก​ปากของ​ตี้ฝู​อี​เข้า​ ​ก็​มุ่งมั่น​ไป​เสาะแสวงหา​มา​ ​ยาม​นี้​ในที่สุด​ก็ได้​มา​แล้ว​…

นิ้วมือ​เขา​ลูบไล้​สิ่ง​นั้น​เบา​ๆ​ ​ผ่าน​ไป​ครู่หนึ่ง​ ​พลัน​ถอนหายใจ​เบา​ๆ​ ​ดูเหมือน​สิ่ง​ที่​เขา​ปฏิบัติ​ต่อ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ ​จะ​เป็นการ​เอาหน้า​ร้อน​ๆ​ ​ไป​แนบ​กับ​ก้น​เย็น​ๆ​ ​ของ​ผู้อื่น​อยู่​เรื่อย​สิน​่า​!

….

“​คุณชาย​ ​อาการ​บาดเจ็บ​เช่นนี้​ผู้เฒ่า​ตรวจ​ไม่ไหว​หรอก​ ​หนักหนา​เกินไป​!​”

“​คุณชาย​ ​อาการ​บาดเจ็บ​ของ​แม่นาง​ผู้​นี้​คือ​แปด​ชีพจร​พิศวง​ ​ชีพจร​ขาดสะบั้น​มากมาย​ยิ่ง​ ​ผู้น้อย​ไม่​อาจ​รักษา​ได้​ ​โปรด​ไปหา​ผู้​มี​ความสามารถ​ท่าน​อื่น​เถิด​”

“​ขออภัย​ ​ข้า​รักษา​ไม่ไหว​ ​ดู​จาก​อาการ​ของ​นาง​แล้ว​อยู่​ได้​ไม่​ถึง​สอง​ชั่ว​ยาม​แล้ว​ ​คุณชาย​ ​ท่าน​เตรียม​จัด​พิธี​ให้​นาง​เถิด​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​พา​หมิง​เตี​๋ย​ตระเวน​ไป​ตาม​โรง​หมอ​หลาย​แห่ง​แล้ว​ ​พวก​หมอ​ล้วน​แสดงท่าที​หมดหนทาง

ในที่สุด​ ​อวิ​๋น​เยียน​หลีก​็​หยุด​ลง​ ​มอง​หมิง​เตี​๋ย​ใน​อ้อมแขน​เหม่อลอย​อยู่​บ้าง

สตรี​ใน​อ้อมแขน​เป็น​เพียง​คนเดียว​ที่​ห่วงใย​เขา​ ​ตอนนี้​แม้แต่​ความอบอุ่น​สายน้อย​เพียง​หนึ่งเดียว​ก็​จะ​ไม่​เหลือ​ไว้​ให้​เขา​เลย​ใช่ไหม​?

ลมหายใจ​ของ​หมิง​เตี​๋​ยอ​่อน​แรง​ลง​เรื่อยๆ​ ​นาง​เกาะ​แขน​ของ​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ ​พยายาม​ไม่​ให้​ตัวเอง​สลบ​ไป​ ​นาง​เบิกตา​มอง​อวิ​๋น​เยียน​หลี​ ​“​นาย​…​นายท่า​น.​..​หมิง​เตี​๋​ยกำ​ลัง​จะ​ตาย​ใช่ไหม​เจ้า​คะ​?​”

อวิ​๋น​เยียน​หลี​สูด​หายใจ​เบา​ๆ​ ​“​บางที​…​อาจจะ​ยัง​มี​หนทาง​อื่น​อยู่​ ​ข้า​…​ข้า​จะ​พา​เจ้า​ไปหา​ซีจิ​่ว​ ​นาง​น่าจะ​มี​วิธี​…​”

หมิง​เตี​๋ย​ขมวดคิ้ว​ ​ส่ายหน้า​นิดๆ​ ​“​สาย​ไป​แล้ว​…​”​ ​พลัน​ถอนหายใจ​ครา​หนึ่ง​ ​“​ข้า​น้อย​ไม่​อยาก​ให้ท่า​น.​..​ให้ท่าน​ไป​ขอร้อง​นาง​ ​นาง​จะ​ดูหมิ่น​นายท่า​น.​..​”

———————————————————————————-