กระท่อมตั้งอยู่ลึกเข้าไปในภูเขา ล้อมรอบด้วยต้นไม้ประหลาดๆ หินรูปร่างแปลกๆ เสียงสัตว์ป่าเห่าหอน และเสียงนกร้องเริงร่า
เฟอร์นันโดเดินวนไปวนมาอยู่ในกระท่อมอย่างคิดไม่ตก เขากำลังทบทวนสิ่งที่ควรจะพูดกับผู้นำกลุ่ม “ระบำสั่นประสาท” และเพื่อไม่ให้เป็นการซ้ำเติมพวกเขา ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ควรไปหาเนตรคำสาปด้วย แม้ชายคนนั้นไม่ใช่ผู้นำขององค์กร แต่ทุกคนก็รู้ว่าเขาเป็นนายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด
ทันใดนั้น เฟอร์นันโดก็สัมผัสได้ว่านักเวทหลายสิบคนกำลังบินมาด้วยพลังวิญญาณ
เขาตกใจทีเดียว ทันใดนั้นกำแพงสนามพลังโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา และเวทที่จะทลายกำแพงป้องกันก็พร้อม
พวกนั้นจะมาทำอะไรกัน? คิดจะรุมเล่นงานข้ารึ? แต่ทำไมถึงมากันโต้งๆ แบบนั้น หรือจะบีบให้ข้าหนีไป?
คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวเฟอร์นันโด ความกังวลของเขายังไม่หายไป จนกระทั่งเห็นคนรู้จักสองสามคนในกลุ่มคนที่มาพร้อมท่าทีเอาจริงเอาจัง แต่ไม่ได้หวังร้าย แต่เขาก็ยังค่อนข้างสับสน
“เฟอร์นันโด ข้าได้ข่าวว่าเจ้าเก่งแคลคูลัสมากใช่ไหม?”
“เจ้าช่วยบอกวิธีแก้โจทย์นี้ได้ไหม?”
“เจ้าคิดว่าแรงโน้มถ่วงคืออะไร?”
คำถามจากนักเวทรวมๆ กันเป็นเสียงที่ประหลาดเสียยิ่งกว่าเสียงสัตว์ป่าเห่าและเสียงนกร้อง เฟอร์นันโดถึงกับปวดหู เขารำคาญใจสุดๆ
“เงียบสักที!” เสียงคำรามดังสนั่น กลบเสียงทั้งหมด
เฟอร์นันโดไม่ได้เป็นคนใจดีและอ่อนโยนเท่าเอริก้า เสียงคำรามเป็นความสามารถพิเศษของเขา
ทุกคนต่างเงียบสนิท เฟอร์นันโดพูดอย่างหัวเสีย “ข้าจะสอนแคลคูลัสได้ยังไง ถ้าพวกเจ้ายังพูด? แล้วข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้ารู้อะไรแค่ไหนแล้ว?”
เฟอร์นันโดไม่สนว่าอยู่ในถิ่นพวกเขา และพวกนั้นต่างเป็นนักเวทอาวุโส แม้กระทั่งชั้นผู้วิเศษ ซึ่งแข็งแกร่งกว่าที่เขา เขาทำตัวเป็นครูเจ้าระเบียบ
สำหรับเขาแล้ว มีเพียงความรู้เรื่องอาร์คานาเท่านั้นที่สำคัญ ตัวตนและความแข็งแกร่งไม่ค่อยสำคัญแล้ว!
หลังจากปิดปากพวกนักเวทแล้ว เฟอร์นันโดก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้ามานี่เพราะมีเรื่องจะคุยกับประธานกลุ่ม ‘ระบำสั่นประสาท’ ถ้าคุยจบ ข้าจะอยู่ที่นี่สักสองสามวัน สอนพื้นฐานแคลคูลัสตั้งแต่ต้นถ้าพวกเจ้าต้องการ ส่วนเรื่องแรงโน้มถ่วง เจ้าควรรอจนกว่าจะเข้าใจเรื่องก่อนหน้านี้ก่อน”
ในฐานะนักเวทมากประสบการณ์ เขารู้ดีว่าหลักคณิตศาสตร์แห่งปรัชญาเวทมนตร์มีค่าแค่ไหน และแรงกระเพื่อมสำคัญต่อนักเวท เขาคิดไว้แล้วว่าจะเกิดปฏิกิริยาแบบนี้
แต่เขาก็ไม่คิดว่าพวกนั้นจะตกใจกันมากขนาดนี้!
ดูเหมือนว่าเขายังไม่มั่นคงในการคาดการณ์ของตัวเองมากพอ!
เสียงตะคอกของเขาทำให้นักเวท “ระบำสั่นประสาท” มีสติกลับมา พวกเขายิ่งประหลาดใจ เรื่องหนึ่งก็คือพวกเขากล้าถามคำถาม และอีกเรื่องหนึ่งคือเขาพร้อมจะสอนพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา ความรู้เรื่องแคลคูลัสและแรงโน้มถ่วงควรเก็บเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่เหรอ?
พวกเขาจะสอนเราโดยไม่ขออะไรตอบแทนงั้นเหรอ?
นักเวทคนหนึ่งที่ยังไม่เชื่อเขาสนิทใจเตือนเฟอร์นันโดว่า “ท่านเนตรคำสาปปรับผังองค์กร ‘ระบำสั่นประสาท’ เป็น ‘ตระกูลนักเวท’ ทุกองค์กรควรเข้ามามีส่วนร่วม”
“แล้วใครเป็นผู้นำ…?” เฟอร์นันโดถามตรงๆ
มีนักเวทอีกคนหนึ่งบินเข้ามา เขาตะโกนมาแต่ไกล “เฟอร์นันโด เนตรคำสาปเชิญเจ้ามาเข้าพบ”
หลังจากอึ้งอยู่พักหนึ่ง เฟอร์นันโดก็พยักหน้า “ดีเลย”
ไม่เลวเลย เขาต้องมาเจอแอตแลนต์อีกที ถ้าต้องโน้มน้าวตัวประธานก่อน
พวกเขาไม่ได้คุยกันในในมิติพิเศษของแอตแลนต์ แต่อยู่ในสวนที่มีดอกไม้นานาชนิดขึ้นรกเต็มไปหมด
“พูดตามตรง ข้าคิดที่จะจับเจ้าและบีบเอาความรู้ทั้งหมดเรื่องแคลคูลัสและการตีแรงโน้มถ่วงจากเจ้า” แอตแลนต์พูดทั้งๆ ที่ตาปิดอยู่อย่างสบายใจ
เฟอร์นันโดทำจมูกฟุดฟิด ไม่ได้กังวล แม้อยู่ต่อหน้านักเวทชั้นตำนาน “ท่านไม่ต้องลงทุนขนาดนั้นหรอก แต่ทุกเวททุกคนจะได้รับความรู้นี้”
“นักเวททุกคน?” แอตแลนต์ถามพร้อมกับรอยยิ้ม ราวกับว่าเขาควบคุมทุกอย่าง
เฟอร์นันโดหัวเราะหึๆ “ใช่ ดักลาสเชื่อว่าการทำความเข้าใจโลก กฎธรรมชาติ และวิเคราะห์กลไกธรรมชาติต้องใช้คนและสื่อสารกันมากขึ้น เขานิยามความรู้นี้ว่าอาร์คานา ซึ่งควรเผยแพร่ให้กับนักเวทคนอื่นๆ ส่วนรายละเอียดและความรู้เวทมนตร์ที่นำมาใช้ เช่น รูปแบบเวทมนตร์ ให้เก็บเป็นความลับของตัวเองได้”
“อาร์คานา?” เป็นครั้งแรกที่แอตแลนต์ครุ่นคิดโดยไร้รอยยิ้ม “ฟังดูเหมือนดักลาสกำลังก่อตั้งองค์กรเพื่อการเผยแพร่อาร์คานาสินะ เขามีคำนิยามและแบ่งประเภทไหมล่ะ”
“เรายังไม่ได้ลงรายละเอียดกัน แต่เขาคิดจะทำอยู่แล้ว เรายังหวังว่าจะสร้าง ‘อาคารเวทมนตร์’ ที่มั่นคงด้วยรากฐานขององค์กรนี้ เรียกรวมๆ กันว่า ‘สภาเวทมนตร์’ แล้วเราจะสามารถต่อกรกับศาสนจักรได้” เฟอร์นันโดไม่ได้ปิดบังวัตถุประสงค์หรือแกล้งยกประเด็นขึ้นมา เขาพูดถึงทุกอย่างอย่างตรงไปตรงมา
แอตแลนต์พยักหน้า “ข้าสนใจเรื่ององค์กรที่ตั้งใจเผยแพร่อาร์คานา ส่วนเรื่อง ‘อาคารเวทมนตร์’ ของเจ้า ค่อยมาดูกัน”
ด้วย “หลักคณิตศาสตร์แห่งปรัชญาเวทมนตร์” หนึ่งในตำราเล่มสำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์เวทมนตร์ ไม่มีนักเวทคนไหนจะไม่สนใจองค์กรที่เผยแพร่อาร์คานา แน่นอนว่านักเวทจะตัดสินใจเองว่าความรู้เรื่องไหนแบ่งปันได้ตามแต่สถานการณ์จริง
“ข้ารู้คำตอบของท่านอยู่แล้ว จริงๆ” เฟอร์นันโดพูดแซะเบาๆ เหตุผลสำคัญข้อหนึ่งที่ทำให้จักรวรรดิเวทมนตร์ล่มสลายก็คือความเห็นแก่ตัวและการไร้ความรับผิดชอบของผู้คน “จุดประสงค์ของข้าคือการดึง ‘กลุ่มระบำสั่นประสาท’ หรือ ‘ตระกูลนักเวท’ เข้ากลุ่ม สำหรับอนาคตแล้ว ข้าเชื่อว่าท่านตัดสินใจถูกแล้ว”
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อผู้คนคุ้นเคยกับการเผยแพร่อาร์คานาแล้ว องค์กรวิชาการแห่งนี้ก็จะมีเสถียรภาพมากขึ้น และผู้คนก็เต็มใจที่จะรักษาองค์กรไว้ นักเวทก็จะรวมตัวกันง่ายขึ้น แอตแลนต์รู้ทันแผนของดักลาสและเฟอร์นันโดเป็นอย่างดี แต่เขาไม่อาจคัดค้านแผนนี้ได้
ทันใดนั้นแอตแลนต์ก็ลืมตาขึ้น ซึ่งลึกลับราวกับจักรวาล “ข้าจะรอพวกเจ้า”
“ดักลาสคงขึ้นชั้นตำนานแล้วสินะ?”
“ใช่ ‘เวทมนตร์คัดสรร’“ เฟอร์นันโดข่มพลังจากดวงตาของแอตแลนท์
การคุยกันของพวกเขาง่ายๆ และจบโดยเร็ว ก่อนที่จะบรรลุข้อตกลงในไม่ช้า พอเฟอร์นันโดออกจากสวน จู่ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อ ในตอนแรก เฒ่าจิ้งจอกฟันผ่าปัญหาทั้งหมดเพียงเพื่อขอให้ชั้นตำนานร่วมมือ แต่การคุยของเขาเองกลับง่ายดาย นอกจากอิทธิพลของหลักคณิตศาสตร์แห่งปรัชญาเวทมนตร์แล้ว ก็เพราะเขามีนักเวทชั้นตำนานหนุนหลัง ส่วนตาจิ้งจอกเฒ่าไม่มี
……
หนึ่งปีต่อมา หลังจากอยู่ที่ช่องแคบสตอร์มด้านฝั่งนี้เป็นเวลานาน เฟอร์นันโดก็กลับไปที่คฤหาสน์ฮัลล์ที่แฮททาเวย์คอยดูแลให้ และเจอหน้าดักลาสอีกครั้ง
“พวกนรกคิดยังไง?” เฟอร์นันโดถามเรื่องที่เขา โดยไม่ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ
อาจเป็นเพราะเขาใช้พลังมากเกินไป ผมของดักลาสเริ่มหงอก เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าใช้เวลาครึ่งปีในนครเปลวเพลิง ก่อนที่ถูกขอให้ขึ้นมาจากนรก ข้าไม่ได้เจอเจ้าแห่งนรก มัลติมัส และยังไม่ได้ไปพบดยุคแห่งนรกเสียด้วยซ้ำ”
“มัลติมัสแสดงออกไหมว่าไม่อยากยุ่งเรื่องบนโลก?” เฟอร์นันโดขมวดคิ้ว “ดูจากบุคลิกที่ชอบวางแผนแล้ว เขาจะเมินเฉยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และมองข้ามโลกมนุษย์ได้ยังไง? เขาน่าจะได้บทเรียนจากโป๊บ? หรือเขาปิดบังอะไรอยู่?”
“ถ้ามัลติมัสปิดบังอะไรอยู่ ด้วยความฉลาดของเขา เขาคงไม่สัญญามั่วซั่วว่าจะกำจัดข้า แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทำให้คนสงสัยว่าปิดบังอะไรไว้กันแน่ นั่นไม่ใช่วิธีการของเขา บางทีท่าทีของเขาอาจบอกอะไรบางอย่างที่เขาอยากให้เรารู้ สมมติว่าท่าทีตอนนี้ เขากำลังบอกว่ามีแผนการใหญ่ที่ต้องบอกใครไม่ได้ และยังห่างไกลจากความสำเร็จ เขาขอให้เราเตรียมตัวให้ความร่วมมือ”
หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ดักลาสก็วิเคราะห์ให้เฟอร์นันโดฟัง
เฟอร์นันโดคิดตามถี่ถ้วน ก่อนจะตอบ “น่าจะตรงกับตัวตนมัลติมัสที่สุด”
“เพราะอย่างนี้ เราจะเฉื่อยชาไม่ได้ ถ้าเร็วก็สิบปี ถ้าช้าก็ร้อยปี ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่” ดักลาสเตือนเฟอร์นันโด
……
ยี่สิบปีต่อมา ในปี 398 ของปฏิทินนักบุญ ภายในบึงใหญ่ที่สุดของราชรัฐคาเลส์…
ชายในชุดเวทมนตร์สีดำกำลังเดินลุยโคลน เขาไม่ได้สวมหมวกปิดหน้า เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูเหมือนถุงกระดูก เขาผอมและซีดมากจนไม่สามารถบอกอายุได้
มือซ้ายของเขาไม่มีสีสันแห่งความมีชีวิตชีวา ทั้งซีดเซียวและมัวหมอง มีกลิ่นไอความตายคลุมเครือ เมื่อกดตัวไส้เดือนเจ็ดหัว แมลงที่เน่าเปื่อยและน้ำหนอง ก็บินออกมา กลายเป็นผีดิบตัวหนึ่ง
เขาเงยหน้าที่ดูดีกว่าโครงกระดูกเพียงเล็กน้อยขึ้น ชายคนนี้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดกับตัวเองด้วยเสียงแหบพร่า “เชอร์ลีย์ ข้ามาที่นี่เพื่อไปรับเจ้า”
“ขอโทษที่ข้ามาช้า”
ขณะพูด เขาก็สืบเท้าไปข้างหน้า โคลนสีดำสนิทในบึงก็พลันเกิดฟองฟอดขึ้นราวกับน้ำเดือด
แล้วโคลนก็ลอยสูงขึ้นบนท้องฟ้า กระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง และสัตว์ประหลาดที่เน่าเฟะจนถึงกระดูกกำเนิดขึ้น!
……………………………………………………………………