”เป็นไปได้ยังไง……ได้ยังไงกัน……เกิดเรื่องขึ้นเมื่อไร?” ไป๋สวี่หายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความเศร้าโศกในใจ เขาคิดว่าเหรินหวงยังมีชีวิตอยู่ ที่ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาก็เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ตามของอาณาจักรบนเท่านั้น ไม่คิดเลยว่า……เพื่อนรักของเขาที่คบกันมานานหลายปีจะล่วงหน้าไปก่อนเขาแล้ว……
”เมื่อห้าปีก่อน หนึ่งในสิบยอดฝีมือของอาณาจักรบนนำกองกำลังขนาดใหญ่มาล้อมพวกเรา เพื่อที่จะให้พวกเราหนีไปได้ อาจารย์ปู่จึงตัดสินใจระเบิดตัวเอง” ดวงตาของจวินอู๋เสียมองลงต่ำตั้งแต่ต้นจนจบ มือทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
”อาณาจักรบน……” ไป๋สวี่ได้สติกลับมา เขามองไปที่จวินอู๋เสีย ความโศกเศร้าในอกเป็นเหมือนค้อนหนักๆที่ทุบลงบนหัวใจเขาอย่างต่อเนื่อง เขาข่มความเสียใจและมองไปที่จวินอู๋เสีย พร้อมกับพูดว่า “เจ้าก็น่าจะรู้ว่าอาจารย์ปู่เจ้าแข็งแกร่งเพียงใด ถ้าแม้แต่เขายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาณาจักรบน แล้วเจ้าเอาความกล้าที่ไหนมาพูดว่าเจ้าสามารถจัดการกับคนของอาณาจักรบนได้? เจ้าน่าจะรู้ดีถึงความสำคัญของกระดูกวิญญาณ เหตุผลหลักที่เหรินหวงจากบ้านเกิดของเขามายังอาณาจักรกลางที่ไม่คุ้นเคยและอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆทั้งชีวิต ก็เพื่อป้องกันไม่ให้กระดูกวิญญาณตกอยู่ในมือของอาณาจักรบน ถึงขนาดสละชีวิตตัวเองเพื่อรักษากระดูกวิญญาณให้ปลอดภัย เจ้าไม่รู้เหตุผลหรือไง? ถ้าเจ้าอยากแก้แค้นและคิดจะเอากระดูกวิญญาณไปเสี่ยงขนาดนั้น ถึงข้าจะประทับใจในความกตัญญูและความจงรักภักดีของเจ้า แต่ข้ายอมให้เจ้าทำเรื่องเสี่ยงแบบนั้นไม่ได้”
ไป๋สวี่พอใจมากที่จวินอู๋เสียตั้งใจจะล้างแค้นให้เหรินหวง แต่……เขาไม่กล้าใช้กระดูกวิญญาณเป็นเครื่องต่อรอง ถ้ากระดูกวิญญาณตกอยู่ในมือของอาณาจักรบน ผลที่ตามมาจะไม่สามารถจินตนาการได้ มันจะหมายความว่าอาณาจักรบนได้ก้าวเข้าไปใกล้การบูชายัญเลือดสามอาณาจักรอีกหนึ่งก้าว
เขาไม่กล้าเสี่ยงมากขนาดนั้น
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองไป๋สวี่ที่มีสีหน้าซับซ้อน “ข้าเข้าใจความกังวลของผู้อาวุโสไป๋สวี่ ข้าจะไม่ทำเรื่องงี่เง่ากับสิ่งที่อาจารย์ปู่ข้าปกป้องอย่างสุดชีวิตหรอก เอาเป็นว่าผู้อาวุโสไป๋สวี่มาทำข้อตกลงกับข้าเป็นยังไง?”
”ข้อตกลงอะไร?” ไป๋สวี่อดถามไม่ได้
จวินอู๋เสียตอบว่า “อีกห้าวันจะมีการแสดงสนุกๆในอาณาจักรกลาง ข้าขอเชิญท่านไปดูก่อน หลังจากดูแล้วท่านค่อยตัดสินใจว่าจะมอบกระดูกวิญญาณให้ข้าหรือไม่ ถ้าเห็นทุกอย่างแล้ว แล้วท่านยังยืนยันเช่นเดิม ข้าก็จะเคารพการตัดสินใจของท่าน”
”อีกห้าวันงั้นหรือ? เจ้าจะทำอะไร?” ไป๋สวี่จับประเด็นสำคัญในคำพูดของจวินอู๋เสียได้ ”ไม่ว่าข้าจะทำอะไร หากท่านไปที่นั่น ท่านก็จะรู้เอง”
ไป๋สวี่กัดฟัน สองมือกำผ้าห่มบนตักแน่น ดวงตาฉายแววโกรธเคือง
”ข้าก็อยากไป แต่ข้าไปไม่ได้! ที่ข้าบอกเจ้าไปเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องโกหก ร่างกายข้าไม่สามารถทนต่อการเดินทางใดๆได้เลย” ในฐานะหมอเทวดา ไป๋สวี่รู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ใช่อาการบาดเจ็บธรรมดาๆ
จวินอู๋เสียมองไป๋สวี่ แล้วพูดขึ้นว่า “ถึงข้าจะไม่มั่นใจเต็มที่นักว่าข้าจะรักษาบาดแผลของผู้อาวุโสไป๋สวี่ให้หายดีภายในห้าวันได้ แต่ข้ามั่นใจว่าห้าวันหลังจากนี้ท่านสามารถเดินทางได้อย่างแน่นอน เรื่องแค่นี้ข้าทำได้อยู่แล้ว ถ้าท่านเชื่อใจข้า ให้ข้าได้ลองเถอะ”
ไป๋สวี่มองนางด้วยความประหลาดใจ เขายังจำได้ว่าตอนที่เหรินหวงชมศิษย์หลานตัวน้อยของเขา เขาชมทักษะการปรุงยาของนางไม่หยุด ขั้นตอนการปรุงยาที่จวินอู๋เสียได้มอบให้เหรินหวงทำให้ไป๋สวี่ที่เป็นหมอเทวดารู้สึกทึ่งมาก น่าเสียดายที่ไป๋สวี่ไม่มีโอกาสได้เห็นจวินอู๋เสียแสดงความสามารถด้านการแพทย์ด้วยตาของเขาเอง
หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋สวี่ก็พูดขึ้นว่า “ได้ ข้าเชื่อใจเจ้า”