เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1084
พูดจบ หลู่เฉิงเซี่ยงไม่รอให้ลู่ฝานตอบ เขาลุกขึ้นหยิบแก้วชาที่ลู่ฝานยังไม่ได้ดื่มขึ้นมา จากนั้นวางลงในมือลู่ฝาน
หลู่เฉิงเซี่ยงพูดทิ้งท้ายช้าๆ ว่า “นายเป็นคนฉลาด ฉันอยากให้นายเป็นคนฉลาดขึ้นอีกนิด นายสนใจไหม”
นัยน์ตาลู่ฝานเต็มไปด้วยความระแวง เขาพูดว่า “ทำไมฉันต้องเชื่อท่านด้วย”
หลู่เฉิงเซี่ยงยิ้มแล้วพูดว่า “เพราะนายเป็นคนฉลาด และที่นี่คือตระกูลหลู่ อยากรู้ไหมว่าอู่คงหลิงเพื่อนรักของนายกำลังทำอะไรอยู่ อยู่ต่อสิ”
หลู่เฉิงเซี่ยงตบไหล่ลู่ฝานเบาๆ จากนั้นเดินออกไปช้าๆ
ลู่ฝานมองแก้วชาในมือ จู่ๆ เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ แล้วดื่มชารวดเดียวจนหมดแก้ว
สิบสามเดินเข้ามาพูดว่า “เจ้านาย อยู่ต่อเหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “เจอตาเฒ่าแบบนี้ ช่วยไม่ได้ อยู่ต่อก็อยู่ต่อสิ!” ……
เฉิงเซี่ยงค่อยๆ เดินออกมาจากประตูตระกูลหลู่ ขึ้นไปนั่งบนรถม้า แล้วเอาปากกากับกระดาษออกมาจากในอก
“ไปวัง ฉันต้องการเข้าเฝ้าจักรพรรดิ!”
ล้อรถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าทันที ไม่นานก็ตรงเข้าไปในอุโมงค์ข้ามมิติ
หลู่เฉิงเซี่ยงถือปากกาเอาไว้ในมือ พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ว่า “เด็กคนนี้จิตใจงดงามมาก ในช่วงวิกฤต ไม่มีความคิดฆ่าคนเพื่อหนี ถึงคนที่ขวางทางเป็นเพียงพวกผู้หญิงอ่อนแอ ตั้งแต่เข้ามาในห้องหนังสือ ไม่ขโมยหนังสือเคล็ดวิชาบู๊สักเล่ม ไม่เอาเงินทองแม้แต่น้อย ไม่มักมากในกาม คนแบบนี้นับวันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ส่วนคนใช้ของเขา แม้เป็นผู้ฝึกชั่วร้าย แต่ไม่ได้ทำอะไรเกินสถานะ ดูจากวิชาของเขา เหมือนกินยาเปลี่ยนโลหิต อืม คิดว่าคนนี้เป็นหน่วยกล้าตาย ไม่จำเป็นต้องกำจัดเขา”
ระหว่างที่พูด เฉิงเซี่ยงเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษ
“คุณธรรมเข้มแข็ง เป็นคนมีความสามารถแค่ไม่แสดงออก!”
ค่อยๆ ม้วนกระดาษให้เรียบร้อย อีกเดี๋ยวตัวอักษรเหล่านี้จะต้องส่งให้เตี้ยนเซี่ย
ใช่ การที่เขาทำแบบนี้ เพราะต้องการช่วยเตี้ยนเซี่ยทดสอบว่าลู่ฝานเป็นอย่างไร
วิทยายุทธเป็นเพียงด้านหนึ่ง สำหรับคนคนหนึ่ง บางครั้งจิตใจและธาตุแท้สำคัญยิ่งกว่าวิทยายุทธและพรสวรรค์
“หาได้ยาก หาได้ยาก”
หลู่เฉิงเซี่ยงพูดแล้วส่ายหัวไปมาอย่างมีความสุข
คำว่าหาได้ยากที่เขาพูดถึง แน่นอนว่าคือลู่ฝาน เขาจินตนาการได้เลยว่าเมื่อเขามอบข้อความเกี่ยวกับความคิดเห็นนี้ให้เตี้ยนเซี่ย
หลังจากนั้นสิ่งที่รอลู่ฝานอยู่คืออะไร!
จะเป็นข้าราชการใหญ่ในเส้นทางขุนนาง หรือเป็นผู้แข็งแกร่งในวิถีบู๊ ก็ขึ้นอยู่กับว่าเตี้ยนเซี่ยจะพิจารณาอย่างไร!
แค่เตี้ยนเซี่ยกำหนดมา ทรัพยากรที่เหมือนภูเขา จะกองอยู่บนตัวลู่ฝาน แม้คนปัญญาอ่อน ก็สามารถเป็นผู้มีฝีมือด้านใดด้านหนึ่งได้ นั่นเป็นทรัพยากรทั้งประเทศเชียวนะ
แน่นอนว่าลู่ฝานคงไม่รู้ การแสดงออกของเขาในวันนี้ จะตัดสินเส้นทางในอนาคตของเขา
ภายใต้การนำของลูกหลานตระกูลหลู่คนหนึ่ง ตอนนี้ลู่ฝานเดินมาถึงที่พักที่เขาต้องอยู่ในช่วงนี้
เมื่อเข้าไป ลู่ฝานถึงกับตกใจ พรมและกำแพงสีชมพู เครื่องประทินโฉมเต็มไปหมด นี่มันห้องของผู้หญิงชัดๆ
ลู่ฝานมองลูกหลานตระกูลหลู่ที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “นายกำลังล้อฉันเล่นอยู่สินะ”
ลูกหลานตระกูลหลู่อมยิ้มไม่พูดอะไร แค่คำนับแล้วเชิญลู่ฝานเข้าไป
ลู่ฝานยืนลังเลหน้าประตูอยู่นาน ก็ยังไม่เข้าไป ถ้าอยู่ห้องของผู้หญิงแบบนี้ ขืนพูดออกไปก็เป็นเรื่องตลก ลู่ฝานยังไม่ได้โง่ถึงขั้นนั้น
“เปลี่ยนห้องได้ไหม ถ้าตระกูลหลู่ไม่เหลือห้องรับรองแขกแล้ว ทำห้องไม้ให้ฉันก็ได้ ไม่มีปัญหาเลย!”
ลู่ฝานหันมาพูดกับลูกหลานตระกูลหลู่ที่อยู่ข้างๆ
แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ยินคำพูดของลู่ฝาน ทำเพียงแค่คำนับแล้วมองเขา
ทันใดนั้น จู่ๆ มีเสียงที่ดูค่อนข้างเด็กดังขึ้นในห้อง
“พอแล้ว คุณชายลู่ฝาน นายไม่ต้องทำให้เขาลำบากใจแล้ว ฉันให้เขาพานายมาเอง”