หูหยางหยู่พูดแบบทีเล่นทีจริง ซึ่งทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง
“หูหยางหยู่คนสวย คุณกลับมาอำลาคราวนี้ เตรียมตัวไปตั้งหลักปักฐานที่ไหน?” ผู้ชายคนหนึ่งถาม
หูหยางหยู่กล่าวว่า “ฉันย้ายตามพ่อแม่ไปเรียนที่ประเทศอเม เดาว่าต่อไปคงจะไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะถือโอกาสก่อนที่จะไป มาพบเพื่อนนักเรียนเก่า และถือเป็นการมาอำลา!”
แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินข่าวนี้มานานแล้ว แต่การที่หูหยางหยู่พูดด้วยตนเอง ทำให้ทุกคนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
บรรยากาศในห้องหดหู่เล็กน้อย
“เป็นเรื่องดี นี่เป็นเรื่องดี! บรรดาเพื่อนนักเรียนของพวกเรา บางคนชั่วชีวิตยังไม่มีโอกาสไปต่างประเทศ หูหยางหยู่กำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เป็นเรื่องที่น่าอิจฉาจริง ๆ”
“ฉันคิดว่าพวกเราควรดื่มคารวะให้หูหยางหยู่หนึ่งแก้ว เพื่อแสดงความยินดีที่เธอจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ!”
“ถูกต้อง ดื่มให้หูหยางหยู่!”
หูหยางหยู่ยกแก้วเหล้าขึ้น และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณทุกคน!”
“เอาล่ะ ทุกคนคุยกันก่อน ฉันจะไปทักทายห้องข้าง ๆ ขอตัวสักครู่!” หูหยางหยู่หยิบแก้วเหล้า แล้วเดินไปที่ห้องข้าง ๆ
เมื่อตัวหลักไม่อยู่ เพื่อนนักเรียนก็เริ่มสนทนากันทันที
คนเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเรียนมหาวิทยาลัย มีคนที่เรียนเทคนิคเล็กน้อย และมีบางคนที่เลิกเรียนแล้ว
คนที่เลิกเรียน ส่วนใหญ่เป็นเพราะเรียนไม่เก่ง และฐานะครอบครัวไม่ค่อยดี รู้สึกว่าไม่มีความหวังที่จะเรียนต่อ ก็เลยออกไปทำงาน เพื่อลดภาระครอบครัว
เห็นได้ชัดว่านักเรียนที่เรียนมหาวิทยาลัย มีความรู้สึกว่าตนเองเหนือกว่า
อย่างไรก็ตาม มหาวิทยาลัยแบ่งออกเป็นหลายระดับ นักเรียนที่เรียนมหาวิทยาลัยชั้นหนึ่ง กลายเป็นเป้าหมายของนักเรียนหลายคนทันที
ทำให้การพูดคุยสนทนา สำหรับการรวมตัวของเพื่อนนักเรียนคราวนี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เฉินโม่ดื่มชาอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวกำลังคุยกับเพื่อนนักเรียนที่สนิทกัน และแน่นอนว่า พวกเขาสองคนเป็นประเภทที่ทำให้เพื่อนนักเรียนหลายคนรู้สึกอิจฉา
“เฮ้ เฉินโม่ ได้ยินว่าภายหลังนายได้ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีอัตราการเข้าเรียนสูงที่สุดในฮ่านหยาง ตอนนี้นายสอบเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งใด?” ผู้ชายคนหนึ่งถามด้วยรอยยิ้ม
ทุกคนหยุดสนทนาทันที แล้วมองเฉินโม่และผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนี้ชื่อจางจื่อเจี้ยน เป็นคนที่มีฐานะ เป็นลูกเศรษฐีตั้งแต่ตอนที่เรียนมัธยมต้นแล้ว ได้ยินมาว่าตอนนี้บริษัทของครอบครัวกลายเป็นบริษัทมหาชนแล้ว และกลายเป็นมหาเศรษฐีไปแล้ว
ตอนที่เรียนมัธยมต้นด้วยกัน เขามีเรื่องขัดแย้งกับเฉินโม่ ถึงกับนัดต่อยกันหลายครั้ง และเกิดความโกลาหลไม่น้อย
ตอนนี้ จางจื่อเจี้ยนสอบเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยหมากง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศหัวเซี่ย เมื่อสักครู่เขาเป็นคนที่ได้รับคำชมจากเพื่อนนักเรียนมากที่สุด
และตอนนี้การที่เขาถามเฉินโม่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการถามเรื่อยเปื่อย แต่เพื่อนนักเรียนก็รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด
ถานชิวเซิงมองจางจื่อเจี้ยนด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “จางจื่อเจี้ยน นายจะยุ่งเรื่องที่เฉินโม่เรียนมหาวิทยาลัยไหนทำไม?”
จางจื่อเจี้ยนหยิบแก้วเหล้าที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบ กะพริบตาแล้วกล่าวว่า “เพราะไม่ได้เจอกันนาน ฉันแค่ถามเฉย ๆ ไม่ต้องประหม่า!”
“ความจริงแล้ว ถึงจะเลิกเรียนก็ไม่เห็นเป็นไร เพื่อนนักเรียนของพวกเราก็เลิกเรียนหลายคน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร?”
ขณะที่จางจื่อเจี้ยนพูด เขามองเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ ราวกับว่าเขากำลังขอความคิดเห็นจากพวกเขา
บรรดาเพื่อนนักเรียนที่อยากประจบจางจื่อเจี้ยน ก็ให้ความร่วมมือทันทีและกล่าวว่า “ถูกต้อง เฉินโม่ พวกเราทุกคนล้วนเป็นเพื่อนนักเรียนกัน ถึงแม้จะไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อย่าอายที่จะพูด!”
ถานชิวเซิงมองคนเหล่านั้นด้วยความเย็นชา เพื่อนนักเรียนเหล่านี้กล้าพุ่งเป้าไปที่เฉินโม่ แต่พวกเขาไม่กล้าล่วงเกินถานชิวเซิง เพราะถานชิวเซิงเป็นคนที่มีฐานะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะประจบจางจื่อเจี้ยน แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับถานชิวเซิง