ในงานเลี้ยงของพระราชวังฮ่องเต้ได้ดื่มจนงานเลี้ยงเลิกรา เขายังคงนั่งอยู่ที่นั่นและดื่มต่อไป ดื่มตั้งแต่เย็นถึงเช้าวันรุ่งขึ้น จางหยวนนั่งลงบนพื้นและหลับไป เมื่อเขาตื่นขึ้น เขาก็ยังเห็นฮ่องเต้ยังคงดื่มอยู่ที่นั่น !
จางหยวนตกใจกลัวเขาก็กระโดดขึ้นดึงถ้วยไวน์ออกจากมือของฮ่องเต้และพูดเสียงดัง “ฝ่าบาทไม่ได้บอกว่าฝ่าบาทไม่ต้องการดื่มหรือพะยะค่ะ ฝ่าบาทยังนั่งอยู่ที่นี่ ข้าเผลอหลับไปเมื่อข้าตื่นขึ้นมาฝ่าบาทก้ยังนั่งดื่มอยู่ที่นี่ ฝ่าบาทดื่มทั้งคืนเลยหรือพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ไม่ได้เมามากนักเมื่อเขามาถึง เขาดื่มมากแต่ก็ใช้เวลานาน และน้ำหนักนี้จะรวมกัน สภาพบ้านเมืองก็ดูโอเค เขามองจางหยวนอย่างว่างเปล่าและตอบกลับ “เจ้าบอกว่าเจ้านอนไม่หลับและจะอยู่กับข้าตลอดเวลา ! ผลลัพธ์คือเจ้านอนมากเกินไป และนอนกรนใส่ข้า ข้าเรียกเจ้า เจ้าก็ยังไม่ยอมตื่น การนอนกรนจะส่งผลต่อการนอนหลับของเจ้านายในตอนกลางคืน เจ้าสร้างปัญหาดังกล่าว”
จางหยวนผงะ”ข้า… ข้านอนกรนหรือพะยะค่ะ ? ” ฮ่องเต้และขันทีน้อยไม่เคยเป็นใหญ่ ไม่มีความแตกต่างระหว่างภายในและภายนอก ฮ่องเต้ไม่เหมือนขันทีและขันทีไม่สำนึกในตัว บางครั้งจาวหยวนไม่ได้อ้างตัวว่าเป็นบ่าวรับใช้ และฮ่องเต้ก็ไม่ตำหนิเขา แต่เมื่อพูดถึงการนอนกรน จางหยวนก็ละอายใจ เมื่อเร็ว ๆ นี้ดูเหมือนว่าเขาจะประสบปัญหาดังกล่าว เขาไม่รู้ว่าทำไมเขานอนกรนมาหลายวัน ขันทีเด็กบอกเขาหลายครั้ง เขาเกาหัวด้วยความอาย แต่เขาอายเกินกว่าจะยอมรับ ดังนั้นจึงพูดกับฮ่องเต้ “ตอนนี้หมายความว่าฝ่าบาทดื่มทั้งคืน ! อย่าพูดถึงเรื่องอื่นเลยพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ส่ายหัว”ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ดื่มมาก แม้ว่าข้าจะไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าเพียงแต่จิบไวน์สองสามถ้วย” ในขณะที่เขาพูด เขาดื่มไวน์ และจางหยวนก็กระโดดด้วยความโกรธแต่ฮ่องเต้ไม่รู้สึกตัวเลย จาวหยวนหยิบถ้วยไวน์ของเขาขึ้นมา เขาหยิบถ้วยไวน์ใหม่ขึ้นมาจิบอีกครั้งจากนั้นก็ดื่ม โดยไม่รอให้จางหยวนคว้าไห เขาก็เปิดประเด็นถามจางหยวน “ไปตำหนักศศิเหมันต์กับข้า ! เราไม่ได้ไปฝึกลูกคอมานานแล้ว ถือเป็นการทักทายเปี้ยนเปี้ยน”
จางหยวนผงะเมื่อมองไปที่ฮ่องเต้เขาเศร้าเล็กน้อย และเขาไม่ได้พูดเป็นเวลานาน จนกระทั่งฮ่องเต้รู้สึกกังวลและเตือนเขาอีกครั้ง เขากล่าวว่า “พระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในตำหนัก ฮ่องเต้ลืมไปแล้วหรือพะยะค่ะ ? ” หลังจากพูดแล้ว เขาก็กัดฟันอีกครั้ง “เป็นเพราะฝ่าบาทดื่มมากเกินไป และการดื่มมากก็ไม่ดี พระชายาบอกว่าการดื่มมากเกินไปจะทำร้ายสมองและเป็นโรคทางสมองได้ง่าย ฝ่าบาทก็ไม่ฟัง ! ฝ่าบาทอยู่ห่างจากพระราชวังนานแค่ไหน ฝ่าบาทร้องเพลงให้ใครฟังในตำหนักศศิเหมันต์เมื่อเดือนที่แล้วพะยะค่ะ”
จากนั้นฮ่องเต้ก็กล่าว”ข้าออกจากพระราชวัง ! ” เขารู้สึกโดดเดี่ยวมาก “ใช่ นานมาแล้ว ! ทำไมข้าถึงลืม ตอนที่ข้าออกจากพระราชวัง เปี้ยนเปี้ยนโกรธข้าและเมื่อข้าออกจากพระราชวัง ข้าก็เห็นด้วย” เมื่อคิดถึงอีกครั้งเขาจำอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง “ข้าได้ยินว่านางไปที่มณฑลจี่อัน ว่ากันว่านางไปสู่ขอคุณหนูสามให้องค์ชายเจ็ด เจ้าคิดดูว่าเปี้ยนเปี้ยน นางกล้าแค่ไหน ! องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่แต่งงาน เปี้ยนเปี้ยนจะเป็นมารดาคนเดียวได้อย่างไร นางไม่ยอมมาปรึกษาข้าสักนิด ถ้าข้าไม่เห็นด้วย นางจะทำเช่นไร ? ”
จางหยวนมองเขาอย่างว่างเปล่า”มันทรงพลังมาก พระชายาหยุนจัดการธุระแทนฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะกล้าพูดอะไร เมื่อนางยังเด็กนางถูกบังคับโดยคนอื่น ฝ่าบาทยังหวังว่าจะสามารถบังคับนางได้เมื่อนางอายุมากขึ้นงั้นหรือ ? ”
ฮ่องเต้ถูกเขาขัดขวาง! เมื่อนางยังเด็กนางต้องทำตามที่คนอื่นพูด แต่เมื่อนางอายุมากขึ้น นางก็ไม่ยอมทำตามที่คนอื่นพูดงั้นหรือ ? เป็นบ้าอะไร แม้ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ แต่หยุนเปี้ยนเปี้ยนเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผู้หญิงคนนั้นใช้ชีวิตอย่างคนพาล ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นฮ่องเต้ แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ไม่สามารถบังคับนางได้
เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้เหงาและทุกข์ใจมากจางหยวนจึงเล่าเรื่องซุบซิบที่เขาได้ยินมาว่า “อันที่จริงพระชายาหยุนได้กลับมาที่เมืองหลวงแล้ว และนางอาศัยอยู่ในตำหนักจุน เมื่อนางมาถึงเมืองหลวงก่อนสิ้นปี ด้วยวิธีนี้ฝ่าบาทจะรู้สึกดีขึ้นได้หรือไม่พะยะค่ะ อย่างน้อยฝ่าบาทก็อยู่ใกล้นางในเมืองหลวงพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้พยักหน้า”ใช่ เราอยู่ใกล้กัน แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ ตราบใดที่ข้าเป็นฮ่องเต้ ข้าไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ตามความประสงค์ จาวหยวน ข้าคิดถึงนางมาก ข้าคิดถึงนางจริง ๆ ”
”ฝ่าบาทต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้”จางหยวนถอนหายใจ และคืนถ้วยไวน์ให้กับเขา “ให้ดื่มอีกถ้วย ! แค่ถ้วยเดียวพะยะค่ะ” จากนั้นเขาก็รินใส่ถ้วยและพูดกับฮ่องเต้ “ฝ่าบาทสามารถออกจากพระราชวังได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับว่าฝ่าบาทคิดว่าฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้หรือไม่ ถ้าฝ่าบาทคิดว่าเป็นก็ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ตามความประสงค์ขอรับ”
ฮ่องเต้ยิ้มอย่างขมขื่นและโบกมือของเขา “และตรงเข้าไปในสุสานของฮ่องเต้ด้วย”
”ฝ่าบาท!”จางหยวนโกรธ “ฝ่าบาทพูดเรื่องไร้สาระอะไรพะยะค่ะ ! ”
”ดึงมันลงมา! พวกเจ้าทุกคนขอให้ฮ่องเต้ว่ามีชีวิตที่ยืนยาวตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน เจ้าเห็นว่ามีฮ่องเต้องค์ใดที่อายุยืนยาวบ้าง ? ”
จางหยวนทำอะไรไม่ถูกฮ่องเต้ไม่สบายใจจริง ๆ เขาจึงบอกความจริง “อย่างน้อยก็เป็นความปรารถนาดี ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะมีชีวิตอยู่ชั่วนิรันดร์ ! เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าราชบริพารจะเปลี่ยนคำพูดของพวกเขาและบอกว่าขอให้ฮ่องเต้มีอายุร้อยปี มันน่าเกลียดแค่ไหนพะยะค่ะ” ฮ่องเต้พยักหน้า”ใช่” เขาจำอะไรบางอย่างได้ “เหยาเซียนล่ะ ? เมื่อวานนี้ทำไมข้าไม่เห็นเหยาเซียน ? เขาเข้ามาในพระราชวังหรือไม่ เขาไม่มาหรือ ! ข้ามัวสนใจที่จะดื่มมากเกินไป กลับกลายเป็นว่าชายชราคนนั้นไม่มา ข้าไม่ได้บอกว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้หยุดไม่ใช่หรือ ? แล้วทำไมเขาถึงไม่กล้ามา ข้าไม่สนใจจริง ๆ ในสายตาของข้า ข้าสามารถมองเห็นได้ ถ้าข้าไม่ปฏิบัติกับเขา… ข้าไม่ปฏิบัติต่อเขา…” เขาสงสัยว่าจะปฏิบัติต่อคนอื่นอย่างไร ?
จางหยวนพูดไม่ออก”ฝ่าบาทไม่กล้าทำอะไรกับพระชายาหยุน ฝ่าบาทก็ทำอะไรหมอเหยาไม่ได้ ฝ่าบาทก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้เช่นกัน ลืมที่มาของทั้งสองคน ยิ่งไปกว่านั้นในฐานะฮ่องเต้ครอบครัวโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนในตอนแรก ไม่มีใครเลย และในที่สุดก็มีหมอเหยาที่ไม่กลัวฝ่าบาท ดังนั้นเราไปแอบดู ! แต่…” เขาพูด เขาหรี่ตาลง “ทำไมหมอเหยาไม่เข้าพระราชวัง? พูดถึงเหตุผล หรือหมอเหยาป่วย…”
ในปีใหม่นี้ตระกูลเหยาไม่มีความสุขแม้แต่น้อยและคฤหาสน์ของตระกูลเหยาทั้งหลังจมอยู่ในความเศร้าและความหดหู่อันเงียบงัน
เหยาเซียนป่วยหนักตั้งแต่เข้าสู่เดือนสิบสองวันที่ 1 แย่ลงจนถึงวันที่ 23 เขานอนไม่หลับ
ตระกูลเหยาพยายามทุกวิถีทางเพื่อรักษาอาการป่วยของเหยาเซียนและหมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพรก็ผลัดกันมานอนเฝ้าหน้าเตียงตั้งแต่เช้าจรดค่ำ มีการใช้ยาที่ดีทั้งหมดที่เฟิงหยูเฮงทิ้งไว้ แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถควบคุมได้
อันที่จริงเหยาเซียนได้เคยพูดไว้นานแล้วว่าไม่มีวิธีรักษาโรคของเขาแม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะยังอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่มีทางจัดการกับโรคนี้ นอกเหนือจากการถ่วงเวลาให้นานกว่านี้แล้วยังไม่สามารถรักษาให้หายได้เลย ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย เขาอายุมากแล้ว เขาอายุ76 ปีแล้ว เขาก็อายุมากแล้วในยุคนี้ ว่ากันว่าไม่มีมลพิษในอากาศในสมัยโบราณ และอาหารก็ดีต่อสุขภาพโดยไม่ต้องใช้ปุ๋ยเคมี แต่ในความเป็นจริงยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่มีอายุยืนยาว
คนเราเมื่อถึงวัยอันควรไม่ว่าใครจะให้ความสำคัญกับการรักษาสุขภาพมากแค่ไหนก็ตาม การทำงานของร่างกายก็จะเป็นโรค หรือไม่มีก็ส่งผลให้มีโรคต่าง ๆ เข้ามามาก และโรคเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นโรคเรื้อรัง และด้วยวิธีทางการแพทย์โบราณก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้เลย ดังนั้นถ้าใครเจ็บป่วยแล้วก็ยากที่จะดีขึ้นในวัยนี้
เหยาเซียนเป็นหมอและเขาก็เป็นหมอสมัยใหม่ ด้วยเขารู้สภาพร่างกายของเขาดี หมอไม่สามารถรักษาตัวเองได้ แต่ยังสามารถวินิจฉัยเบื้องต้นด้วยตัวเองได้ เขารู้ว่าเป็นมะเร็ง และมะเร็งต่อมน้ำเหลืองอยู่ในระยะลุกลาม โรคแบบนี้จะต้องตายในยุคหลัง เขาจะหวังอะไรได้ในยุคนี้ ? แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะอยู่ในเมืองหลวง นางก็ยังทำอะไรไม่ถูก
มันเป็นเพียงความเสียใจเท่านั้นหากเฟิงหยูเฮงอยู่ในเมืองหลวง เขาสามารถสละชีวิตจริงของเขา และเข้าสู่มิติร้านขายยาของนางเมื่อร่างกายของเขาป่วยเล็กน้อย จากนี้ไปเขาจะอาศัยอยู่ในมิติเท่านั้นโดยให้การสนับสนุนเฟิงหยูเฮง นอกจากนี้ยังช่วยเหลือหญิงสาวที่ไม่มีแม้แต่ผู้ช่วย เมื่อนางต้องเผชิญกับโรคที่รุนแรงและรักษายาก
เป็นที่น่าเสียดายที่เฟิงหยูเฮงไม่อยู่ที่นี่และร่างกายของเขาไม่มีความสามารถที่จะยืนหยัดได้อีกต่อไป แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมาในตอนนี้ แต่ก็ไม่สมเหตุสมผลที่จะเข้าไปในมิตินั้น
เขานอนอยู่บนเตียงและพูดกับสมาชิกตระกูลเหยาที่เฝ้าอยู่ข้างๆ เขาว่า “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจ เกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ไม่มีใครไม่ตาย ไม่ช้าก็เร็ว ข้าอายุ 76 แล้ว ข้ามีความสุขกับทุกคำอวยพรและข้าก็จะตาย ถ้าพวกเจ้าต้องการบอกว่ามันเป็นเรื่องที่เสียใจ สิ่งที่น่าเสียใจจริง ๆ ก็คือข้าไม่ได้เห็นอาเฮงอีกก่อนที่ข้าจะตาย เมื่อนางกลับมา บอกให้นางรู้ว่าข้าจากไปแล้ว นางคงจะเสียใจมาก”
ในความเป็นจริงคนเดียวที่เหยาเซียนคิดถึงมากที่สุดคือเฟิงหยูเฮงเป็นที่น่าเสียดายที่คนตระกูลเหยาอยู่รอบตัว แต่เฟิงหยูเฮงไม่อยู่
เขาไม่สามารถพูดอะไรได้! ท้ายที่สุดแล้วพระเจ้าประทานความรักของปู่และหลานให้กับพวกเขามาสองชีวิต ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขามีส่วนร่วม และเขาควรจะขอบคุณ แค่เขาคิดถึงเด็กคนนั้นจริง ๆ และมันก็รู้สึกอึดอัดมากเมื่อต้องหลับตาลงและไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย
เหยาเซียนเห็นเฟิงจื่อหรูและยื่นมือไปหาเด็กคนนั้นเด็กคนนี้ถูกพากลับมาจากเสี่ยวโจวโดยเหมี่ยวซื่อเมื่อสิ้นปี เขาโตขึ้น เขาสูงกว่าครั้งล่าสุดที่เขาพบมากและมีสติสัมปชัญญะมากกว่า เมื่อเห็นนิ้วก้อยที่ขาดก็ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์ และกล่าวว่า “พี่สาวของเจ้าน่าจะช่วยเจ้าเชื่อมนิ้วก้อย ตอนนี้… มันดูไม่ดีเมื่อเจ้าโตขึ้น”
เฟิงจื่อหรูร้องไห้และส่ายหน้า”ท่านปู่อย่าได้พูดเช่นนั้น ข้าก็จะจำความเกลียดชังนี้ไว้ พวกมันตัดนิ้วของข้า พวกมันกระตุ้นให้ข้าเรียนศิลปะการต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง และปกป้องท่านพี่ของข้า ในอนาคตท่านปู่จะรอดูได้หรือไม่ขอรับ” เฟิงจื่อหรูโผเข้ากอดเหยาเซียนและร้องไห้ พลางเอ่ยว่า “ท่านปู่ ท่านปู่ต้องดีขึ้น ท่านพี่อยู่ที่ตงเฉิงยังไม่กลับมา ! ถ้าท่านพี่กลับมาและไม่เห็นท่านปู่ ท่านพี่จะบ่นว่าเราดูแลท่านปู่ไม่ดี และท่านพี่ก็จะตีพวกเรา”
เหย้ฃาเซียนหัวเราะ”พี่สาวของเจ้าไม่ได้ไร้เหตุผล ข้าอายุมากแล้ว ข้าต้องไปแล้ว”
”ท่านพ่อ”เหยาจิงจุนไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป “อย่าพูดแบบนั้นขอรับ ท่านพ่อยังไม่แก่ บางคนอายุมากกว่าร้อยปี พวกเขามีชีวิตอยู่ได้ขอรับ ! ” เขาพูดในขณะที่เขาจับมือ ส่งยาให้เหยาเซียน “กินยาก่อนขอรับ” เหยาเซียนมองไปที่เหยาจิงจุนแต่ไม่ได้กินยาและพูดกับเขาว่า “ไม่ต้องกิน ข้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในราชวงศ์ต้าชุน กินยามากขึ้นเพื่อจบชีวิต พระเจ้าต้องการให้ข้าไป เมื่อรักษาไม่ได้”
ใช่อา ! ใครที่พระเจ้าต้องการให้จากไป ใครก็ตามที่อยู่ในโลกนี้ก็ไม่สามารถพึ่งพาได้อีกต่อไป
ความโศกเศร้าทางอารมณ์ของตระกูลเหยาเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างยิ่งเหยาเซียนขอให้พวกเขากลับไปพักผ่อนหลายครั้ง แต่ไม่มีใครยอมจากไป เมื่อเขาจากไปแล้วอาจจะไม่มีใครได้ทันดูใจเป็นครั้งสุดท้าย
��