เหยาเซียนป่วยหนักเหยาจิงจุนส่งจดหมายถึงเหยาซู่ภาคใต้ทันที อย่างไรก็ตามการเดินทางจากกูซูไปยังราชวงศ์ต้าชุนนั้นไกลเกินไป เหยาจิงจุนเห็นว่าร่างกายของเหยาเซียนไม่ดีเหมือนเดิมทุกวัน เขาเริ่มวิตกกังวล และหัวใจของเขาก็เย็นลงทุกวัน
ตระกูลเหยาให้ความสำคัญอย่างมากกับความรักในครอบครัวและความสัมพันธ์ระหว่างญาติพี่น้องก็ลึกซึ้งมาก เช่นกันร่างกายของเหยาเซียนมีสุขภาพแข็งแรงมากตลอดหลายปี หลังจากที่ตระกูลเหยาถูกส่งไปยังหวงโจว เมื่อเขาป่วยหนักเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ วันหนึ่งบิดาของเขาป่วยกะทันหัน และเขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อเหยาเซียนป่วยหนัก มีบุตรหลาน 2 คนในครอบครัวที่อยู่ไกลและไม่สามารถกลับมาทันดูใจครั้งสุดท้ายได้
การที่เหยาซู่และเฟิงหยูเฮงไม่อยู่ทำให้ตระกูลเหยารู้สึกเสียใจมากพวกเขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อรักษาเหยาเซียน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความล่าช้าก็ตาม เป็นที่น่าเสียดายที่คนสมัยก่อนไม่เข้าใจถึงความน่ากลัวของมะเร็งต่อมน้ำเหลือง นับประสาอะไรกับที่เหยาเซียนเรียกว่า “ความเร็วในการแพร่กระจายเป็นที่น่าอัศจรรย์” ในท้ายที่สุดพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงเฝ้าดูเหยาเซียนอาการทรุดลงไปเรื่อย ๆ
ในตอนเช้าของวันที่5 เดือนหนึ่ง เหยาเซียนไม่ลืมตาจากการหลับใหล…
ในเวลานั้นเฟิงหยูเฮงกำลังทำการทดสอบซวนเทียนฮั่วในร้านขายยานี่คือสิ่งที่นางทำทุกวัน วันนี้นางรู้สึกไม่มีสมาธิอยู่ตลอดเวลา เมื่อจับอุปกรณ์ มือของนางจะสั่นตลอดเวลาและนางไม่สามารถหยุดมันได้
ทันใดนั้นนางก็ปวดใจและเครื่องมือในมือของนางก็หล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ นางตื่นตระหนกและรีบเดินออกมาจากร้านขายยาผลักประตู และวิ่งไปที่ห้องโถงที่ซวนเทียนหมิงกำลังวางแผนอยู่ วังซวนและหวงซวนตามมาข้างหลังและถามนางว่า “คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ เกิดอะไรขึ้น ? ”
เฟิงหยูเฮงพูดขณะที่นางวิ่ง”ข้าจะไปหาซวนเทียนหมิง ข้ากลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา”
”แต่พระองค์กำลังพูดคุยงานอยู่ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีอะไรเกิดขึ้นเจ้าค่ะ ! ” หวงซวนงงงวย “พวกเราอยู่ในสถานที่เล็ก ๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง เราจะรู้ข่าวทันที ตราบใดที่มีคนตะโกนเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หวงซวนพูดเฟิงหยูเฮงก็หยุดเท้าของนาง แม้ว่านางจะไม่หยุด แต่นางก็ยังรู้สึกว่านางประหม่าเกินไป ซวนเทียนหมิงจะทำอย่างไร ? พวกเขาทั้งในและนอกเจียนเฉิงภายใต้การคุกคามของอาวุธระดับสูง ซงซุยไม่สามารถบุกได้ง่าย ๆ ตวนมู่อันกัวแขนขาดในตงเฉิงและสูญเสียผู้คนจำนวนมากเกินกว่าที่จะกลับมาได้ทันเวลา หากไม่มีภัยคุกคามทั้งสองนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับซวนเทียนหมิงได้อย่างไร ?
ในที่สุดเมื่อผู้คนยืนอยู่หน้าห้องหันหน้าไปทางประตูที่เปิดอยู่พวกเขาจะเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าซวนเทียนหมิงกำลังชี้ไปที่แผนที่เพื่อทำการรบ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในทันที ความวิตกกังวลกลับเพิ่มสูงขึ้น
ซวนเทียนหมิงสบายดีแต่นางมีความรู้สึกผิดปกติ แล้วจะเป็นใคร ?
เฟิงหยูเฮงสงสัยว่านางไม่เข้าใจนางยืนอยู่ที่นั่นจนกระทั่งซวนเทียนหมิงเดินออกจากห้องโถงไปถึงข้างนาง นางก็ตกใจและถามว่า “ออกมาได้อย่างไร ? ข้า… แค่มาดูไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าไปวางแผนต่อเถิด”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า”ข้าพูดจบแล้ว และไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับส่วนที่เหลือ มันไม่ค่อยสำคัญ อาเฮง เจ้าเป็นอะไรไป ? หน้าของเจ้าดูซีด ๆ ” นางเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองมีอะไรผิดปกติ ดังนั้นนางจึงบอกกับซวนเทียนหมิง ด้วยมือของนางทาบที่อกข้างซ้าย “ข้าเจ็บที่หัวใจ กลัวว่าจะเป็นเจ้า ข้าจึงวิ่งมาดูเจ้า ไม่เป็นไร บางทีข้าอาจจะกังวลมากเกินไป”
เขาเป็นห่วงจับมือภรรยาแล้วเดินออกจากเรือน”ข้าจะพาเจ้าไปเดินซื้อของ ! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ในคฤหาสน์ แม้ว่าผู้คนในตงเฉิงจะสร้างเมืองสำหรับปีใหม่ แต่บรรยากาศก็ดีมาก ไปดูกันว่าซงซุยแตกต่างจากต้าชุนอย่างไร”
เฟิงหยูเฮงไม่มีความปรารถนาที่จะไปซื้อของแต่ก็ทนไม่ได้ที่จะหักล้างความตั้งใจของเขา นางจึงต้องปล่อยเขาออกไปข้างนอก ในความคิดของนาง หลังจากที่เจียนเฉิงถูกโจมตีเช่นนี้ ไม่ว่าจะได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างไร ไม่ว่ามันจะสนุกสนานและมีชีวิตชีวาแค่ไหน ก็ยากที่จะปกปิดความเสื่อมโทรมนั้น นางพูดกับซวนเทียนหมิง “สัมผัสที่หกของข้าถูกต้องเสมอ เจ้ารู้หรือไม่ว่าสัมผัสที่หกหมายถึงอะไร มันเป็นสิ่งที่คนมักพูดกันว่าลางสังหรณ์ ข้าแค่เฝ้าหาวิธีรักษาท่านพี่ในมิติ ข้าปวดหัวใจกะทันหัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเจ็บปวดพิเศษ ข้ารู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น และข้าก็สนิทกับเขาเป็นพิเศษ ความคิดแรกคือเจ้า ตอนนี้เจ้าไม่เป็นอะไร และจะเป็นใคร ? ”
นางเดินบนถนนหัวใจของนางไม่รู้ว่ามันลอยไปอยู่ที่ไหน นางเอาแต่คิดถึงผู้คน และสิ่งของทุกประเภทอยู่ตลอดเวลา นางนึกถึงเมืองหลวง มณฑลจี่อัน ตระกูลเหยา ตระกูลเฟิง และนึกถึงพระราชวัง หันไปรอบ ๆ และในที่สุดก็หันกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยา ความคิดที่น่ากลัวก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วในใจของนาง : มีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านปู่ !
มีความเจ็บปวดที่เกินทนในหัวใจของนางอีกครั้งนางนั่งยอง ๆ บนถนน ไม่ว่าจะมีคนดูมากแค่ไหน นางก็เอามือแนบกับหัวใจของนาง นางรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงและเต้นแรงมากขึ้น
ซวนเทียนหมิงตกใจกลัวเขาจึงนั่งยอง ๆ และเหยียดแขนไปรอบ ๆ นาง เขาอยากจะถามนางว่ามีอะไรผิดปกติ แต่เมื่อเขาก้มหน้าลง เขาก็เห็นน้ำตาจากดวงตาของเฟิงหยูเฮง และเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่นางเพิ่งพูด หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียด
เกิดเรื่องกับคนบางคน!
ในที่สุดซวนเทียนหมิงก็รู้ว่าเฟิงหยูเฮงพูดถูกเกิดเรื่องขึ้นกับใครบางคน เพราะไม่ใช่แค่เฟิงหยูเฮงที่รู้สึก ตอนนี้เขาก็รู้สึกได้ แต่จะเป็นใคร ?
”ซวนเทียนหมิง”นางบ่นพึมพำ และถามว่า “ปีนี้ท่านปู่อายุเท่าไหร่ ? ”
ซวนเทียนหมิงผงะและเมื่อรู้ว่าปู่ที่นางบอกว่าคือปู่เหยาเซียนเขาจึงคิดว่า “น่าจะอายุ 76 ปี เมื่อปีที่แล้วข้าได้ยินท่านพ่อพูดว่าหมอเหยาอายุ 75 ปีและเขาดื่มไวน์ไม่มากพอ”
”อายุ76 ! ” ไหล่ของนางสั่นสะท้าน “76 แล้ว ทำไมข้าถึงประมาท” ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็บอกความจริงที่นางไม่เคยต้องการยอมรับ คุกเข่าลงบนพื้นน้ำตาไหลออกมา นางกล่าวว่า “เป็นท่านปู่ เป็นท่านปู่ของข้า ซวนเทียนหมิง ข้าเสียใจทำไมข้าต้องมาที่ซงซุย ทำไมข้าต้องมาที่สนามรบ ? ข้าควรจะอยู่เมืองหลวง ดูแลท่านปู่ของข้า นั่นเป็นญาติคนเดียวของข้าในโลกนี้ ทำไมข้าไม่ปกป้องท่านปู่ให้ดี ข้ากำลังทำอะไรอยู่ในสนามรบ”
นางร้องไห้อย่างเจ็บใจและกัดฟันนางจิกเล็บแน่นลงไปในกำปั้นของนาง มือของนางมีเลือดออก
ซวนเทียนหมิงรู้สึกทุกข์ใจมาก แต่ถ้าเป็นเหยาเซียน เขาก็ไม่รู้จะปลอบนางอย่างไร เขาไม่เข้าใจว่าเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไร เมื่อนางบอกว่าเหยาเซียนเป็นญาติเพียงคนเดียวของนาง ตระกูลเหยาไม่ใช่ญาติหรือ ? นอกจากนี้ยังมีเฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินได ทำไมเหยาเซียนถึงเป็นญาติคนเดียว ? แต่เขาก็รู้ด้วยว่ามีความลับมากมายในตัวผู้หญิงคนนี้ บางเรื่องเขารู้ บางเรื่องก็ไม่รู้ เขาไม่อยากถาม เฟิงหยูเฮงเป็นคนเดียวที่เขาปกป้องและปล่อยให้นางร้องไห้เท่าที่นางต้องการ เมื่อนางร้องไห้เสร็จ เขาจะอุ้มนางกลับ จากนี้ไปนางเป็นคนเดียวที่เขารัก
การเสียชีวิตของเหยาเซียนทำให้เกิดเสียงฮือฮาทั่วทั้งเมืองหลวงมีคนจำนวนมากที่ได้รับความเมตตาจากเหยาเซียน และมีผู้คนจำนวนมากที่เหยาเซียนรักษาโรคให้หายขาดด้วยการผ่าตัดที่ห้องโถงสมุนไพร โรคที่เคยป่วยระยะสุดท้ายในอดีตไม่น่ากลัวอีกต่อไปเพราะเฟิงหยูเฮงและเหยาเซียน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาผู้คนจะไม่หมดหวัง แม้ว่าจะทำได้ก็ตาม ผู้คนไม่ว่าจะรวยหรือจนนับถือเฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนเป็นเทพเจ้าและถือว่าพวกเขาเป็นเทพเจ้าผู้ช่วยชีวิต และนักเรียนจากสำนักหมอหลวงที่ได้รับการสอนจากเหยาเซียนถือว่าโชคดีในชีวิต
ตอนนี้เหยาเซียนเสียชีวิตไปแล้วผู้คนไม่อาจทำใจยอมรับข่าวร้ายได้ และไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาเพื่อเคารพเหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย
ตอนนี้ตระกูลเหยาอยู่ในความดูแลของเหยาจิงจุนในฐานะบุตรชายคนโตของตระกูลเหยาเขาต้องรับภาระของเหยาเซียนและเลี้ยงดูครอบครัวใหญ่ เมื่อเผชิญกับผู้คนนับไม่ถ้วนที่แห่กันมาที่ประตูของคฤหาสน์ตระกูลเหยาเหยาจิงจุนพูดคุยกับครอบครัวของเขา และในที่สุดก็ตัดสินใจว่าคฤหาสน์ตระกูลเหยาจะเปิดห้องโถงไว้ทุกข์ และปล่อยให้คนที่ต้องการมาจุดธูปให้เหยาเซียน โดยจัดแถวอย่างเป็นระเบียบด้านนอกทีละกลุ่ม การเข้าไปในคฤหาสน์ถือได้ว่าเป็นความสะดวกสบายแก่ทุกคน
เมื่อทุกคนทราบข่าวต่างก็รีบไปพวกเขาบางคนร่ำรวยจัดของเซ่นไหว้ใหญ่โต บางครอบครัวยากจนก็เอาไข่ไม่กี่ฟองกลับบ้าน คนอื่น ๆ ไปซื้อติ่มซำและธูปเทียนเพื่อทำส่วนของพวกเขาต่อหน้าเหยาเซียน
อย่างไรก็ตามตระกูลเหยาไม่ได้เก็บเงินสดและเหรียญเงินรวมถึงตั๋วแลกเงินที่ครอบครัวที่ร่ำรวยนำมาช่วยงานศพถูกปฏิเสธ แต่พวกเขายืนกรานจะมอบให้และไม่ยอมกลับไปแบบนี้ พวกเขาบอกเหยาจิงจุนว่า “หมอเหยาช่วยชีวิตเราตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ถ้าไม่มีเขา เราจะต้องสูญเสียชีวิตและไม่อาจสร้างรายได้ ถ้าตระกูลเหยาไม่เก็บเงินนี้ พวกเขาก็ไม่สบายใจเช่นกัน” แต่ตระกูลเหยาไม่ขาดแคลนเงิน พวกเขาต้องการเงินเพื่ออะไร ? ในท้ายที่สุดเหยาจิงจุนตัดสินใจรับเงินนี้ไว้ แต่จะบริจาคเงินทั้งหมดให้ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อการกุศล และใช้เป็นเงินสงเคราะห์ในอนาคตเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยจำนวนมากขึ้น
การตัดสินใจนี้ได้รับการสนับสนุนและยกย่องจากทุกคนผลก็คือมีคนมาร่วมพิธีมากขึ้น เหยาซวนรับผิดชอบในการลงทะเบียนและคัดแยกผู้คน เงินทั้งหมดที่ได้รับจะถูกรวบรวมไว้ด้วยกัน หลังจากที่ฝังศพของเหยาเซียนแล้วจะมีการเปิดเผยรายชื่อผู้บริจาคและจำนวนเงิน จากนั้นส่งมอบให้ร้านห้องโถงสมุนไพร โดยในอนาคตจะมีการชี้แจงรายรับรายจ่ายในการบริจาคทุกอย่างต่อสาธารณะ เพื่อให้เป็นไปอย่างเปิดเผย และยุติธรรม
สำหรับคนที่มาส่งไข่และขนมตระกูลเหยาไม่ได้ปฏิบัติต่อมันอย่างเลวร้าย และยอมรับมันด้วยใจจริง แต่ทุกคนจะได้รับของกำนัลเมื่อพวกเขากลับไป และผู้คนจะไม่สูญเสียอะไรเลย
งานศพของเหยาเซียนไม่ได้จัดใหญ่โตไม่ได้ใช้โลงศพที่แพงที่สุด และพวกเขาก็ไม่ได้จัดโต๊ะ ทุกอย่างดูธรรมดามาก แต่เนื่องจากการมาถึงของผู้คนจำนวนมาก จึงมักจะดูผิดปกติที่สุด งานศพจากเดิม 3 วันขยายไปถึง 9 วัน ทุกวันผู้คนมาจากต่างมณฑลเพื่อจุดธูปให้เหยาเซียน พวกเขาทั้งหมดได้รับการรักษาจากเหยาเซียน ไม่ว่าจะด้วยตัวเองหรือโดยสมาชิกในครอบครัว การตายของเหยาเซียนทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจมากกว่าญาติที่ตายไป พวกเขาจะรู้สึกไม่สบายใจหากพวกเขาไม่มาแสดงความเสียใจด้วยตัวเอง
เดิมทีจางหยวนต้องการปิดข่าวการเสียชีวิตของเหยาเซียนจากฮ่องเต้เพราะเขารู้สึกว่าฮ่องเต้ไม่อยู่ในสภาพที่ดี และเขากลัวว่าจะทำให้ฮ่องเต้ล้มป่วยหากทรงทราบข่าว อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าทั่วเมืองหลวง ฮ่องเต้จะไม่รู้ได้อย่างไร …