เยว่เย่หอบหายใจขณะวิ่งไปที่ด้านหน้าฉูหลิงเย่ ใบหน้าเล็กๆแดงระเรื่อ เด็กน้อยน่ารักบัดนี้กลายเป็นเด็กสาวที่โดดเด่น ร่างที่งดงามของนางดึงดูดสายตาเหล่าทหารจำนวนมาก
แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามา
แม้ว่าเยว่เย่จะยังเด็ก แต่ก็ไม่ถือว่าเด็กเกินไป และนางยังเป็นศิษย์คนเดียวของจวินอู๋เสีย ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นเลย ตราบใดที่นางใช้ชื่อของอาจารย์นาง ก็ไม่มีใครในอาณาจักรล่างกล้าหาเรื่องนางแล้ว
เมื่อหกปีที่แล้ว เยว่เย่ถูกพามาที่อาณาจักรล่าง หลายปีต่อมานางก็ยังคงอยู่ในวังหลินอ๋อง มู่เฉินสอนวิชาการรักษาให้นางด้วยตัวเอง พรสวรรค์ในด้านการรักษาของนางไม่เลวเลยทีเดียว และสิ่งที่นางชอบมากที่สุดคือการปรุงยา เมื่อสองปีก่อน มู่เฉินค้นพบว่าพรสวรรค์ด้านการแพทย์ของเด็กสาวคนนี้ได้ก้าวข้ามเขาไปแล้ว เขาสอนนางทุกอย่างที่เขารู้ไปหมดแล้ว และทำได้แค่ปล่อยให้เยว่เย่ศึกษาที่เหลือด้วยตัวเอง เยว่เย่ในตอนนี้มีเพียงจวินอู๋เสียอาจารย์ที่แท้จริงของนางเท่านั้นที่สอนนางได้
“เยว่เย่? เจ้ามาทำไม?” ฉูหลิงเย่มองเยว่เย่ด้วยสีหน้างุนงง
เยว่เย่หอบหายใจพลางโบกมือ ปากเล็กๆอ้าแล้วหุบ พยายามที่จะพูดบางอย่าง แต่ด้วยความที่รีบร้อนมาตลอดทาง เด็กสาวจึงเหนื่อยจนพูดไม่ออก
เล่ยเฉินหยิบถุงน้ำส่งให้เยว่เย่อย่างเอาใจใส่ เยว่เย่เองก็ไม่เก็บอาการ นางคว้ามันไปดื่มอึกใหญ่ทันที หลังจากลำคมที่แห้งผากชุ่มชื้นขึ้นมาแล้ว นางก็พูดว่า “ภรรยาอาจารย์! อาจารย์ปู่น้อยให้ข้ามาบอกท่านว่าอาจารย์อาจจะกลับมาวันนี้ เขาถามว่าท่านอยากจะไปรึเปล่า?”
จวินอู๋เสียกำลังจะกลับมา?
ใบหน้าเย็นชาของฉูหลิงเย่แสดงออกถึงความตกใจอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน นางเบิกตากว้างจ้องมองเยว่เย่ด้วยสีหน้าตกตะลึง มือทั้งสองสั่นระริก พักใหญ่ทีเดียวกว่านางจะหาเสียงตัวเองเจอ หญิงสาวถามขึ้นเบาๆว่า “เจ้า……เจ้าพูดว่า……ใครจะกลับมานะ?”
“อาจารย์! อาจารย์ข้ากำลังจะกลับมา!” เยว่เย่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ตั้งแต่จวินอู๋เสียหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ในช่วงห้าปีที่ผ่านมานี้ เด็กสาวสร้างความวุ่นวายขึ้นหลายครั้ง ยืนกรานจะกลับไปที่อาณาจักรกลางให้ได้เพื่อตามหาจวินอู๋เสีย จนกระทั่งจวินชิงไม่มีทางเลือกนอกจากบังคับให้นางอยู่แต่ในบ้าน เขาพยายามอธิบายให้นางเข้าใจครั้งแล้วครั้งเล่ากว่านางจะยอมฟัง พอได้ยินข่าวการกลับมาของจวินอู๋เสีย เด็กสาวจึงดีใจอย่างที่สุด!
ฉูหลิงเย่สูดอากาศเย็นๆเข้าไปทันที ร่างของนางสั่นเล็กน้อยและเซถอยหลัง โชคดีที่เล่ยเฉินตาไวมือไวประคองร่างของนางเอาไว้ได้
“ภรรยาอาจารย์……ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” เยว่เย่มองฉูหลิงเย่อย่างกังวลและหยิบขวดยาสงบใจออกมาจากกระเป๋า
ฉูหลิงเย่โบกมือและถอนหายใจ
“ข้าไม่เป็นไร ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
“งั้น……งั้นข้าจะไปแจ้งท่านเวินซินหานก่อน” เยว่เย่เฝ้ามองฉูหลิงเย่อย่างระมัดระวัง ข่าวจวินอู๋เสียกำลังจะกลับมามีความสำคัญอย่างยิ่งต่ออาณาจักรล่าง นางยังมีคนอีกมากที่ต้องไปแจ้งข่าว และจำเป็นต้องทำก่อนที่จวินอู๋เสียจะกลับมา
“ไปเถอะ เล่ยเฉินเตรียมม้าเร็วให้นาง แล้วให้ใครสักคนไปกับนาง อย่าให้นางได้รับบาดเจ็บ” ฉูหลิงเย่รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย นางไม่ลืมดูแลเยว่เย่
“พะย่ะค่ะ” เล่ยเฉินพยักหน้าและจัดให้คนติดตามเยว่เย่ไปส่งข่าวทันที
หลังจากส่งเยว่เย่ออกไป เล่ยเฉินก็อดมองไปที่ฉูหลิงเย่ไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฉูหลิงเย่เสียอาการแบบนี้ ห้าปีก่อนที่จวินอู๋เสียหายตัวไป นางยังไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้เลย
“เตรียมม้าเร็ว ข้าจะไปวังหลินอ๋อง” ฉูหลิงเย่สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความตื่นเต้นในอกที่ราวกับจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ