“ท่านประธานครับ ศาสตราจารย์ตู้จะไปสถานที่ก่อสร้าง เมื่อสักครู่ผังหย่งโทรศัพท์มาหา อยากให้ท่านไปโน้มน้าวศาสตราจารย์ตู้หน่อยครับ”
ลั่วปิงรีบบอกทันที
“ไป!”
พอได้ยิน หยางเฉินลุกขึ้นทันใด เดินไปด้วยพลางบอกว่า “อาจารย์ของนายคนนี้ ยังดื้อจริงๆ เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว นึกไม่ถึงยังคิดถึงเรื่องของเมืองจิ่วโจวอีก”
ลั่วปิงพูดด้วยความจำใจ “สร้างเมืองแห่งหนึ่ง เป็นความฝันของในชีวิตของศาสตราจารย์ตู้ครับ ขณะที่มีชีวิตอยู่ เธออยากเห็นเมืองที่ออกแบบด้วยมือของตัวเองครับ”
สามสิบนาทีต่อมา ทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลชุมชนเยี่ยนตู
“แม่ครับ แม่อย่าเพิ่งใจร้อน รอการรักษาในวันนี้เสร็จสิ้นก่อน ผมจะพาแม่ไปสถานที่ก่อสร้างด้วยตัวเอง ดีหรือเปล่าครับ?”
ทั้งสองคนยังไม่ได้เข้าไปในห้องคนไข้ ก็ได้ยินผังหย่งพูดแนะนำ
“ไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องไปที่ก่อสร้างในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่วางใจ!”
เสียงที่ดื้อดึงของศาสตราจารย์ตู้ลอยมา
เห็นหยางเฉินและลั่วปิงเข้ามาในห้องคนไข้ ชั่วขณะหนึ่งผังหย่งโล่งอกไปทีหนึ่ง
“เสี่ยวลั่ว นายมาก็ดีเลย พาฉันไปที่ก่อสร้างเดี๋ยวนี้ ฉันอยากตรวจสอบด้วยตัวเอง”
ศาสตราจารย์ตู้รีบบอก ตอนที่พูดจา ก็เริ่มใส่รองเท้าแล้ว
“อาจารย์ครับ ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อนเลยครับ ฟังผมรายงานสถานการณ์ของสถานที่ก่อสร้าง ดีหรือเปล่าครับ?”
ลั่วปิงเดินเข้ามา ประคองศาสตราจารย์ตู้นั่งลงบนเตียง
“ใช่ครับ แม่ ให้ประธานลั่วเล่าสถานการณ์ของสถานที่ก่อสร้างให้แม่ฟังก่อน รอรักษาเสร็จแล้ว ค่อยไปสถานที่ก่อสร้างนะครับ” ผังหย่งเอ่ยปากบอก
หลังศาสตราจารย์ตู้นั่งลง ถามว่า “งั้นนายรีบบอกมา ตอนนี้สถานที่ก่อสร้างสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? ดำเนินการสร้างตามพิมพ์เขียวที่ฉันออกแบบไหม?”
“ฉันจะบอกนายนะ ต้องดำเนินการสร้างตามพิมพ์เขียวที่ฉันออกแบบ ไม่อย่างนั้นมีตรงไหนที่ไม่เหมือนสักนิด จะกระทบความงดงามของสิ่งก่อสร้างตอนท้ายสุดเอา”
“เมืองจิ่วโจว เดิมเป็นเมืองแห่งหนึ่งที่รวบรวมเอกลักษณ์ของจิ่วโจวไว้ พวกเราต้องเคารพประวัติศาสตร์ ฟื้นฟูเมืองจิ่วโจวสมัยโบราณสู่สภาพเดิม”
ศาสตราจารย์ตู้ดึงมือของลั่วปิงไว้ พูดด้วยหน้าตาจริงจัง
ลั่วปิงได้เพียงตอบรับครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงทำให้อารมณ์ของศาสตราจารย์ตู้คงที่ได้
“คุณหยาง ครั้งนี้ รบกวนคุณแล้วนะครับ”
ผังหย่งเรียกหยางเฉินไปข้างนอกแล้ว พูดด้วยความรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง “เมืองจิ่วโจวเป็นความฝันในชีวิตนี้ของเธอ เธอดื้อรั้นมาก ถ้ามีอะไรตรงไหนไม่ถูกต้อง คุณอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยนะครับ”
หยางเฉินหัวเราะส่ายหน้า “คุณวางใจเถอะครับ ศาสตราจารย์ตู้สามารถช่วยผมได้ ผมรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งเลยล่ะ จะโทษเธอได้อย่างไรกันครับ?”
เขาเข้าใจอย่างแน่นอน ทำไมผังหย่งถึงพูดแบบนี้ เป็นเพราะศาสตราจารย์ตู้ดื้อดึงเอามากๆ หล่อหลอมตนเองเข้าในการก่อสร้างของเมืองจิ่วโจวถึงที่สุดแล้ว
ปัจจุบันนี้ในสายตาของเธอ การก่อสร้างจำเป็นต้องว่าดำเนินการตามพิมพ์เขียวที่เธอออกแบบถึงจะได้ ต่อให้หยางเฉินเป็นเจ้านาย ก็ต้องฟังเธอ
ดีที่หยางเฉินชอบเมืองจิ่วโจวที่ศาสตราจารย์ตู้ออกแบบมากจริงๆ ถึงสามารถเคารพให้ศาสตราจารย์ตู้ออกแบบภาพรวมทั้งหมดของเมืองจิ่วโจว
“งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะครับ!”
ผังหย่งกล่าวขอบคุณ ทันใดนั้นถอนหายใจอีกที “ผมยังประเมินการณ์ต่ำไปสำหรับความคิดยืนกรานที่แม่ผมมีต่อการสร้างเมืองจิ่วโจว เกรงว่าคงไม่มีใครสามารถโน้มน้าวเธอให้ปล่อยวางได้”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ทำตามความต้องการของเธอมั้งครับ! ขอให้คุณหยาง ต้องช่วยคุ้มครองคุณแม่ผมให้ดี อย่าให้เธอเกิดอุบัติเหตุอะไรเด็ดขาด”
“หมอบอกแล้วว่า โรคหัวใจของเธอร้ายแรงมาก ถ้าล้มลงไปอีกครั้ง เกรงว่าคงช่วยไม่ได้จริงๆ”
หยางเฉินสัมผัสได้ถึงจิตใจกตัญญูนั้นที่ผังหย่งมีต่อศาสตราจารย์ตู้ ทั้งยังมีความกังวลในใจด้วย
“คุณสบายใจได้ ผมจะเน้นงานรักษาความปลอดภัยของที่ก่อสร้างเพิ่ม จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบเดิมอีกครับ” หยางเฉินพูดรับประกัน
ภายใต้คำร้องขอแน่วแน่ของศาสตราจารย์ตู้ สุดท้ายผังหย่งจึงได้เพียงประนีประนอม ให้ศาสตราจารย์ตู้ออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนด
เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ศาสตราจารย์ตู้ก็ไปสถานที่ก่อสร้างเลย
“ครั้งนี้ อย่าให้ศาสตราจารย์ตู้ได้รับอันตรายใดๆ อีก” หยางเฉินกำชับด้วยหน้าตาจริงจัง
ลั่วปิงรีบตอบทันที “ท่านประธานวางใจครับ ครั้งนี้จะไม่เกิดความผิดพลาดใดๆ อีกเด็ดขาด”
“แต่ว่าคงใช้เวลาอีกไม่นาน คาดว่าอีกครึ่งเดือน งานของศาสตราจารย์ก็ถือว่าสำเร็จแล้ว”
“เพราะศาสตราจารย์ตู้ออกแบบส่วนหลักของเมืองจิ่วโจวไว้ตั้งแต่แรก ปัจจุบันนี้เหลือการออกแบบด้านรายละเอียดส่วนหนึ่ง ยังต้องให้ศาสตราจารย์ตู้ตรวจดูในที่จริงก่อน ถึงจะสามารถดำเนินงานต่อไปได้ครับ”
หยางเฉินพยักหน้า “งั้นก็ได้ ในช่วงเวลาที่ศาสตราจารย์ตู้อยู่ที่ก่อสร้างนี้ ทุกอย่างล้วนก่อสร้างตามข้อเรียกร้องของศาสตราจารย์ตู้”
“ครับ ท่านประธาน!” ลั่วปิงตอบ
ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ ผังเสี่ยวเยว่หลานสาวของศาสตราจารย์ตู้ก็เดินเข้ามาทางทั้งสอง
ศาสตราจารย์ตู้อยากมาสถานที่ก่อสร้าง ผังเสี่ยวเยว่ไม่วางใจ จึงตามเข้ามาด้วย
“นี่!”
ผังเสี่ยวเยว่เรียกหยางเฉินไปอย่างไม่มีมารยาทมากนัก
ในสายตาหยางเฉิน ผังเสี่ยวเยว่เป็นเด็กน้อย ดังนั้นจึงไม่โกรธ หัวเราะบอกว่า “ฉันมีชื่อ ถ้าไม่ถือสา สามารถเรียกฉันว่าพี่หยางก็ได้”
ผังเสี่ยวเยว่มองตาค้อนแล้ว “เรียกนายว่าลุงยังจะใกล้เคียงซะกว่า”
หยางเฉินทำหน้าขมขื่น ตนเองเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด เดาว่าอายุมากกว่าผังเสี่ยวเยว่สามสี่ปี ทำไมถึงกลายเป็นลุงไปได้?
“นึกไม่ถึง นายจะเอาใจใส่คุ้มครองคุณย่าของฉันมากด้วย!”
ผังเสี่ยวเยว่มองทางของศาสตราจารย์ตู้แวบหนึ่ง และพูดว่า “ยังจัดเตรียมบอดี้การ์ดสี่คนมาอีก”
หยางเฉินหัวเราะพูดว่า “เธอมองเห็นแค่บอดี้การ์ดสี่คนที่อยู่ข้างตัวศาสตราจารย์ตู้ ยังมีบอดี้การ์ดที่แอบซ่อนตัวมากมาย แต่ว่าเธอมองไม่เห็นสักคน”
“โอ๊ะ?”
ผังเสี่ยวเยว่ดวงตาเป็นประกายฉับพลัน พูดด้วยความตกใจ “ฉันมองไม่เห็นได้ยังไง?”
“ถ้าให้เธอมองเห็นขึ้นมาได้ งั้นจะยังถือว่าเป็นบอดี้การ์ดแฝงตัวเหรอ?” หยางเฉินพูดขึ้น
ผังเสี่ยวเยว่ยักคิ้ว พูดจาแบบท่าทางคันไม้คันมืออยากลองดู “ถ้าฉันหาออกมาได้ นายต้องรับปากฉันอย่างหนึ่ง เป็นยังไงบ้าง?”
“ได้ งั้นฉันจะลดขอเรียกร้องลงมาต่ำหน่อย ในบริเวณเขตก่อสร้างนี้ ยังมีบอดี้การ์ดที่แอบซ่อนตัวอยู่สิบหกคน ขอเพียงเธอสามารถหาออกมาได้คนหนึ่ง จะถือว่าฉันแพ้!” หยางเฉินบอกไป
บอดี้การ์ดสี่คนที่คุ้มครองข้างกายศาสตราจารย์ตู้ ยังมีบอดี้การ์ดสิบหกคนที่แอบซ่อนตัวไว้ ล้วนเป็นคนของหวังเฉียงพามาจากเจียงโจว
ถึงแม้ไม่มีทางเทียบกับผู้แข็งแกร่งของตระกูลเศรษฐีได้ แต่จัดการเรื่องยุ่งยากเล็กๆ ส่วนหนึ่ง กลับไม่มีปัญหาอันใด
“ได้ พูดคำไหนคำนั้น!” ในสายตาผังเสี่ยวเยว่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
พูดจบ คาดไม่ถึงเธอเริ่มค้นหาจริง
“ท่านประธาน เดาว่าคุณคงแพ้แล้วครับ”
ผังเสี่ยวเยว่เพิ่งออกไป ลั่วปิงหัวเราะพูดขึ้น
“หือ?”
หยางเฉินตกใจพอสมควร ลั่วปิงคิดว่าเขาจะแพ้
ลั่วปิงพูดอธิบาย “คุณอย่าดูถูกเด็กสาวคนนี้เด็ดขาดนะครับ พวกเขาทั้งครอบครัวล้วนเป็นศาสตราจารย์และผู้เชี่ยวชาญ สติปัญญาของเธอสูงที่สุด เคยเข้าร่วมรายการโยคะบำรุงสมอง ยังเคยได้ที่หนึ่งมาด้วยครับ”
“สิ่งที่เธอถนัดสุดก็คือการสังเกต การแสดงออกเล็กน้อยใดๆ บนตัวคนคนหนึ่ง ล้วนหลบไม่พ้นสายตาของเธอ”
“ผมเดาว่า เวลานี้ เธอคงหาคนเหล่านั้นของหวังเฉียงเจอแล้วครับ โดยเฉพาะยังหาเจอทั้งหมดด้วย”
ฟังคำพูดของลั่วปิงแล้ว หยางเฉินหน้าตกใจ พูดจาอึ้งๆ “งั้นคงไม่ใช่ว่า ฉันติดกับแล้ว?”
ลั่วปิงพยักหน้า “ผมสงสัยว่า เสี่ยวเยว่รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสถานที่ก่อสร้างยังมีบอดี้การ์ดสิบหกคน แต่เธอจงใจพูดแค่สี่คนที่อยู่ข้างตัวศาสตราจารย์ตู้ เพื่อหลอกให้คุณตอบรับคำร้องขอของเธอ”
ได้ยิน หยางเฉินถลึงตาใส่ลั่วปิงทีหนึ่ง แกล้งทำเป็นพูดแบบโมโห “นายรู้ แล้วยังดูฉันติดกับอีก?”