บทที่ 1663 ทำไมฉันต้องชี้แนะเธอ
ศิษย์ส่วนตัวกับศิษย์ในนามมีความต่างกันด้านการสืบทอด
ศิษย์ส่วนตัวที่ว่าเท่ากับเป็นศิษย์ผู้สืบทอด ตอนคารวะอาจารย์จำเป็นต้องมีพิธีการยิ่งใหญ่
ส่วนศิษย์ในนามไม่จำเป็นต้องมีพิธีทางการ ยอมรับปากเปล่าก็ได้แล้ว
โดยทั่วไป เหมือนอย่างบุคคลระดับสูงของโรงเรียนชื่อเยี่ยนอาจมีศิษย์ในนามมากกว่าร้อยคน แต่ศิษย์ส่วนตัวไม่มีทางเกินสิบคน
“ดีๆๆ ”
เมื่อรู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นยังเป็นแค่ศิษย์ในนาม ชายชราก็พยักหน้าและหัวเราะเบาๆ “เอาแบบนี้ เธอไหว้ฉันเป็นอาจารย์ ฉันจะรับเธอเป็นศิษย์ส่วนตัว”
ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นตะลึงเล็กน้อย แบบนี้ก็ได้…
“นี่คุณหมายความว่ายังไง แย่งลูกศิษย์ฉันต่อหน้าฉันเหรอ”
เวลานั้นผู้อาวุโสกงหันไปมองชายชรา
“ผู้อาวุโสกง พูดอะไรน่ะ เด็กคนนี้ก็ไม่ใช่ศิษย์ส่วนตัวของคุณสักหน่อย จะนับว่าแย่งได้ยังไง…ถ้าคุณถือสา ฉันก็ไม่รับแล้ว” ชายชรามองผู้อาวุโสกงพร้อมยิ้มอย่างจนใจ
“หึๆ เทียบกับเมิ่งเข่อยังห่างไกล นึกถึงตอนนั้น ตอนเมิ่งเข่อยังเป็นทหารรับจ้างระดับ B ทำภารกิจสำเร็จสองภารกิจ หนึ่งคือระดับ A อีกหนึ่งคือภารกิจระดับ B สูงสุดใกล้เคียงระดับ A” หญิงชราที่ยืนอยู่ด้านข้างเหลยเฮ่อเอ่ย
“รบกวนช่วยประสานภารกิจทีค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจหญิงชราแต่หันมองครูฝึกคนประสานภารกิจ
“อ่า…ได้…”
ได้ยินดังนั้นครูฝึกประสานภารกิจก็พยักหน้ารัว “ภารกิจระดับ A ใช่ไหม…”
“ยังมีอีกภารกิจค่ะ”
ก่อนเอ่ยพูดเยี่ยหวันหวั่นก็หยิบซองผนึกออกมาอีกใบ
ภารกิจระดับ A: ล้มชีซิงพันธมิตรอู๋เว่ย
ไม่ให้เวลาคนอื่นตอบสนอง เยี่ยหวันหวั่นก็ฉายวิดีโออีกคลิปจากในมือถือ
ภายใต้สายตาเหลือเชื่อของทุกคน ในวิดีโอ ชีซิงพันธมิตรอู๋เว่ยหลังสู้ไปสองสามรอบก็ถูกเยี่ยหวันหวั่นเตะกลิ้งไปกับพื้นด้วยวิธีเดียวกัน
“เชี่ย…ฉันตาบอดเหรอ!?”
“ภารกิจระดับ A สองภารกิจ? แม้แต่ชีซิงก็ยังถูกเธอจัดการแล้ว!?”
นักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึง
แม้แต่หลี่หานเฟิงที่อยู่ข้างเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่อยากเชื่ออยู่บ้าง
อย่าว่าแต่ทหารรับจ้างระดับ D แม้แต่ตัวหลี่หานเฟิงเองก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถล้มชีซิงกับเป่ยโต่วของพันธมิตรอู๋เว่ยได้ โดยเฉพาะการล้มสองคนพร้อมกัน…
เวลานี้สีหน้าของผู้อาวุโสกงตกใจอย่างยากอธิบาย เขาเจออัญมณีเข้าแล้ว แต่ตัวเองกลับดูไม่ออกจริงๆ เหรอ
“สะ…สองภารกิจระดับ A…” ครูฝึกประสานภารกิจจ้องเยี่ยหวันหวั่นเหมือนเห็นผีไม่ปาน
“นี่เจ๋งกว่าลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ เมิ่งเข่อเยอะเลยไหมเนี่ย! ตอนเมิ่งเข่อเป็นทหารรับจ้างระดับ B สถิติที่สูงที่สุดคือทำภารกิจระดับ A กับภารกิจระดับ B สูงสุดสำเร็จ ลูกศิษย์คนนี้ของผู้อาวุโสกงยังเป็นแค่ทหารรับจ้างระดับ D ก็ทำภารกิจระดับ A สำเร็จสองภารกิจแล้ว แถมยังเกี่ยวข้องกับพันธมิตรอู๋เว่ย…”
ทหารรับจ้างระดับสูงคนหนึ่งพลันเอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นสีหน้าของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อพลันเยือกเย็นลง
เห็นสีหน้าไม่พอใจของผู้อาวุโส เมิ่งเข่อพลันก้าวขึ้นหน้าแล้วชี้เยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยเสียงเย็น “รุ่นน้องเยี่ย หน้าตาธรรมดาแต่พลังต่อสู้กลับไม่เลว ดูคนที่หน้าตาไม่ได้จริงๆ…ในเมื่อเป็นแบบนี้ อยากเชิญรุ่นน้องเยี่ยชี้แนะสักสองสามกระบวนท่า”
สิ้นเสียงท้าทายของเมิ่งเข่อ ทั่วทั้งสถานที่พลันเงียบกริบ
“เมิ่งเข่อ เธออยากขอคำชี้แนะ ฉันจะช่วยชี้แนะเป็นเพื่อนเธอ” หลี่หานเฟิงขึ้นหน้าหนึ่งก้าว บังเยี่ยหวันหวั่นไว้ที่ด้านหลัง
แต่เยี่ยหวันหวั่นส่ายหัวแล้วยิ้มเอ่ย “เธอทหารระดับ S อยากประลองกับทหารระดับ D? ”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพูดออกไป นักเรียนทหารรับจ้างไม่น้อยรอบด้านก็ระเบิดหัวเราะ
“อีกอย่าง ฉันไม่รู้จักเธอสักหน่อย ทำไมต้องชี้แนะกระบวนท่าเธอด้วย พวกเราสนิทกันเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
ได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเข่อมีสีหน้าทะมึน “งั้นฉันจะชี้แนะกระบวนท่ารุ่นน้องเอง”
————————————————————————————–
บทที่ 1664 อู๋โยวใช้แค่หนึ่งปี
“เธอชี้แนะฉัน? ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องมองเมิ่งเข่อเหมือนมองคนอัปลักษณ์ “เธอชื่ออะไรนะ…เมิ่ง…เมิ่งโผ ฉันจำแม้แต่ชื่อของเธอไม่ได้ แต่เธอกลับหนังหน้าหนาอยากชี้แนะฉันต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้? ”
“รุ่นน้องเยี่ย…อย่าทำพฤติกรรมปากคอเราะรายแบบนี้จะกินเคราะห์เอาได้นะ” เมิ่งเข่อจ้องเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาวาบประกายเย็นเยียบ
“ฉันกินปลากินเนื้อ ไม่เคยกินเคราะห์มาก่อน” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเยาะเอ่ย
“หึๆ ดี ดี ผู้อาวุโสกง นายเก็บลูกศิษย์ดีได้แล้วจริงๆ ” เวลานี้เหลยเฮ่อวาดสายตามองเยี่ยหวันหวั่นก่อนเอ่ยกับผู้อาวุโสกง
“ลูกศิษย์ของนายก็ไม่เลว มีแม่คลอดไม่มีพ่อเลี้ยง เหมือนนายมาก” ผู้อาวุโสกงเอ่ยเสียงเย็น
“อาจารย์…ที่แท้ผู้อาวุโสท่านี้เป็นเด็กกำพร้า…ลูกศิษย์เขาก็เป็นเด็กกำพร้าเหรอคะ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องผู้อาวุโสกงตาปริบๆ
ได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสกงมีท่าทีครุ่นคิดแล้วจึงพยักหน้าเอ่ย “ใช่”
“เฮ้อ น่าสงสารจัง” เยี่ยหวันหวั่นทอดถอนหายใจ
“เด็กน้อย ฉันว่าเธออยากตายสินะ” ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก้าวออกมาเข้าประชิดตัวเยี่ยหวันหวั่นในพริบตา
“เหลยเฮ่อ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าลูกศิษย์ฉันผมน้อยลงสักเส้น ฉันจะฆ่าศิษย์ของนายหนึ่งคน ถ้าลูกศิษย์ฉันตาย ฉันก็จะทำให้ลูกศิษย์ส่วนตัวนายตายไม่ได้ผุดได้เกิด” ผู้อาวุโสกงเอ่ยเส้นเย็น
“นายกล้าเหรอ” เหลยเฮ่อเอ่ย
“นายลองดูได้” ผู้อาวุโสกงไม่อ่อนขอแม้แต่น้อย
“พวกคุณสองคนพอได้แล้วหรือยัง อยากให้ผู้อำนวยการออกหน้าเหรอ!”
คนเบื้องบนที่อายุมากคนหนึ่งขมวดคิ้วแน่น เอ่ยปากกับผู้อาวุโสกงและเหลยเฮ่อ
ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อแค่นเสียงหึ จากนั้นหันตัวพาเมิ่งเข่อจากไปทันที
“สามวันหลังจากนี้ก็คือวันแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ เวลานั้นฉันจะชี้แนะรุ่นน้องเยี่ยด้วยตัวเองสักรอบ” เสียงของเมิ่งเข่อดังมาจากที่ไกล
หลังผู้อาวุโสเหลยเฮ่อจากไป คนเบื้องบนไม่น้อยในที่นั้นก็สลายตัว
“เข้าใจผิด ทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด…ฉันนึกว่าเธอหักหลังจะหลบหนี…ใครจะนึกว่าเธอจะมีความสามารถทำภารกิจระดับ A สำเร็จจริงๆ ฉันจะไปรับการลงโทษเดี๋ยวนี้แหละ…”
จู่ๆ จางต๋าก็ยิ้มแย้มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก จางต๋าก็พาจางจั้วเหนียนที่กระสับกระส่ายวิ่งหนีไปจากที่นี่ทันควัน
ส่วนเยี่ยหวันหวั่นก็คร้านจะพูดไร้สาระกับสองคนนี้
ไม่นานเยี่ยหวันหวั่นก็ส่งมอบภารกิจอย่างราบรื่นและได้รับคะแนนรางวัลทหารรับจ้างไม่น้อย
หลังจากนั้นผู้อาวุโสกงก็พาเยี่ยหวันหวั่นกับหลี่หานเฟิงกลับไปยังที่พักของตัวเอง
ในโถงใหญ่แห่งหนึ่งของโรงเรียนชื่อเยี่ยน ผู้อาวุโสกงจ้องเยี่ยหวันหวั่น “หวันหวั่น เธอมีศักยภาพสูงมาก วันข้างหน้าเหลยเฮ่อต้องให้ลูกศิษย์เขาจัดการเธอแน่นอน วันแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์สามวันจากนี้ เธอก็ไม่ต้องเข้าร่วม อาจารย์จะปฏิเสธให้”
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็พยักหน้า
“อาจารย์มีวิชาสาบสูญของสำนักหนึ่งจะส่งต่อให้เธอ ตอนนั้นรุ่นพี่เนี่ยอู๋โยวเธอใช้เวลาหนึ่งปีจึงเชี่ยวชาญถ่องแท้ ส่วนเธอ…อาจารย์คาดหวังภายในสามปี” ผู้อาวุโสกงมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ เธอก็คือเนี่ยอู๋โยวนี่ละ…
มองวิทยายุทธ์ที่ผู้อาวุโสกงแสดง เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้สึกเหมือนเดจาวู ทุกกระบวนทุกท่วงท่าพลันจำได้ขึ้นใจแล้ว
“เธอขยันฝึกฝน ด้วยสติปัญญาของเธอ สามเดือนก็น่าจะจำท่าได้แล้ว” หลังผู้อาวุโสกงแสดงท่าก็นั่งลงที่ด้านข้าง
“อาจารย์หนูจำได้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นตอบตามตรง