เมื่อเห็นท่าทีหวางซีมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เย่เซิ่งเทียนก็พูดอย่างหมดอารมณ์“การบ้านที่เหลือคุณสอนเองแล้วกัน ผมโกรธจนปวดฟัน”
ซีซีที่อยู่ข้างๆจึงสำทับอีกว่า“ปวดฟันไม่ใช่โรคนะคะ แต่ถ้าได้ปวดก็เจ็บสาหัสแทบตายเหมือนกันนะคะ”
เย่เซิ่งเทียน“กินข้าวของลูกไปเถอะ”
หลี่หลานที่อยู่ข้างๆพูดล่าวโทษขึ้นมา“เซิ่งเทียน หลังจากนี้นายอย่าไปทำเรื่องเสี่ยงอันตรายอะไรอีกเลย นั่นคือประเทศอเมเชียวนะ ครั้งนี้ถือว่านายโชคดีไป ฉันเห็นแล้วนะ บนโลกออนไลน์บอกว่าอเมเตรียมจะใช้อาวุธขีปนาวุธขั้นสูง ถ้าได้ใช่ขึ้นมาจริงๆล่ะก็ นายจะทำยังไง？เรียนรู้ที่จะฉลาดหน่อยเถอะ นายแอบลอบโจมตีคนพวกนั้นไม่ได้หรอ？ใช้วิธีกลอุบายอื่นๆกับพวกมัน ทำไมจะต้องไปประจันหน้ากับพวกมันแบบนี้ด้วย？”
เย่เซิ่งเทียนรีบตอบกลับ“คุณแม่ครับ ผมรู้แล้ว ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ”
หลี่หลานวางตะเกียบลง แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง“คราวหน้า？นายยังคิดจะมีครั้งต่อไปอีกหรอ แค่ครั้งนี้เดียวยังทำให้คนตกใจจนอกสั่นขวัญหายขนาดนี้เลย ครอบครัวเรากว่าจะฝ่าฟันกันมาได้มันไม่ง่ายเลยนะ ถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมา เราจะทำยังไง？หรือนายอยากเห็นคนอายุอย่างฉัน หัวหงอกส่งหัวดำล่ะ”
“ฉันรู้ว่าที่นายทำน่ะมันถูกต้อง แต่นายต้องหาวิธีสิ 《พิชัยสงครามซุนจื่อ》ยังกล่าวเอาไว้เลยว่า ‘เล่ห์เหลี่ยมของทหาร’ ดังนั้นนายก็ใช้กลอุบายกับพวกมันสิ แอบโจมตีพวกมันลับหลัง ตอนนี้นายแข็งแกร่งขนาดนี้ ต่อกรกับพวกเขา ด้วยวิธีสุ่มจู่โจม เหมือนกับนักฆ่าที่ในหนังสือกล่าวถึงไง ไม่สามารถหลบหนีไปได้ไกลเป็นพันไมล์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว นายอยู่ในที่มืดพวกเขาอยู่ในที่สว่าง พวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของนายได้ยังไง”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างจริงจังว่า“คุณแม่ครับ คิดไม่ถึงว่าคุณแม่จะอ่าน《พิชัยสงครามซุนจื่อ》ด้วย คุณแม่พูดถูกแล้วครับ ผมจะเรียนรู้จากประสบการณ์นี้แน่นอนครับ”
หลี่หลานพูดอย่างเศร้าใจ“ถึงแม้ว่านายจะเป็นลูกเขยของฉัน แต่ในสายตาของฉัน นายกับซีเอ๋อร์เป็นลูกของฉันทั้งสองคน ไม่ว่าใครจะได้รับอันตรายอะไรก็ตามฉันก็รับไม่ได้ทั้งนั้น ฉันรู้ว่าเรื่องพวกนี้นายจำเป็นต้องทำ แต่นายจำเอาไว้นะ นายไม่ใช่คนคนเดียว นายมีครอบครัว มีพวกฉัน ดังนั้นการต่อกรกับศัตรู นายจะต้องฉลาดเข้าไว้ ฉันกับซีเอ๋อร์ช่วยอะไรนายมากไม่ได้ ทำได้แค่เฝ้าดูแลครอบครัวนี้ให้ดีที่สุด เห้อ เด็กอย่างนายน่ะ ชีวิตลำบากจริงๆ……”
พูดจบ หลี่หลานก็มีเสียงสะอื้น พูดต่อไปไม่ได้แล้ว
ในสายตาของคนอื่นๆ เย่เซิ่งเทียนสง่างามไม่มีที่ติ คนคนเดียวสามารถบีบให้อเมก้มหัวได้ ทำให้ทั่วโลกต้องตกตะลึง
แต่ในสายตาของหลี่หลาน มันอันตรายมากๆ ถ้าพวกโฟเดนท์โหดเหี้ยมอีกนิดหนึ่ง ไม่สนใจประชาชนตาดำๆหลายแสนคนอย่างเมืองเวย์น่า ใช้ขีปนาวุธขั้นสูงสุด คนที่ตายก็ต้องเป็นเย่เซิ่งเทียน
ที่คนอื่นเห็นคือความรุ่งโรจน์
แต่มีเพียงคนใกล้ชิดเท่านั้น ที่เป็นห่วงว่าคุณจะลำบากหรือไม่ เหนื่อยไหม อันตรายรึเปล่า
เปรียบดั่งการสวมกางเกงขายาว มีคำกล่าวไว้ว่ามีความหนาวบางอย่างที่แม่ของคุณจะรู้สึกว่ามันหนาว
แต่ประโยคนี้มันหมายถึงความรักของแม่
มีเพียงแม่เท่านั้น ที่เป็นห่วงว่าลูกของตัวเองจะกินอิ่มนอนหลับรึเปล่า หรือสวมเสื้อผ้าอบอุ่นดีไหม
“คุณแม่ครับ ผมทราบแล้วครับ”
เย่เซิ่งเทียนตอบรับด้วยน้ำเสียงขมขื่น
พยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
หลี่หลานทำให้เขานึกถึงแม่ของตัวเอง
ในตอนนั้นที่ถูกตระกูลเย่ขับไล่ออกมา แม่ของเขายอมหิวตาย ยื่นหมั่นโถวมาให้เขาได้กิน
ตอนนั้นเพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตต่อไป แม่ของเขายอมใช้เลือดเนื้อของตัวเองขัดขวางมีดเอาไว้ แล้วผลักเขาลงไปในแม่น้ำซ่อนมังกร
แม่ในวินาทีนั้น ไม่เคยนึกถึงตัวเองเลย
และแม่ของเขาเอง ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นตัวทดลองของสรวงสวรรค์ คนในเผ่าถูกสรวงสวรรค์ฆ่าตายทั้งหมด
ถ้าจะบอกว่าลำบาก ความลำบากของตัวเองเทียบอะไรไม่ได้เลย
แม่ของเขาสิที่เป็นผู้ลำบากจริงๆ
แต่ตอนนี้ แม้แต่แม่ของตัวเองยังถูกขังไว้ที่แห่งหนใดเขายังไม่รู้เลย
สรวงสวรรค์ พวกแกรอก่อนเถอะ รอฉันตามหาพวกแกเจอ ฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มรส ความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น！