ในวังหลินอ๋อง ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปพูดกับจวินอู๋เสีย พวกเขาได้แต่ข่มกลั้นความปรารถนาในใจและมองหญิงสาวที่ในที่สุดก็กลับบ้านด้วยความคิดถึง
ห้าปีผ่านไป จวินอู๋เสียเปลี่ยนไปมาก นางสูงขึ้นและผอมลง ยิ่งนั่งอยู่ข้างๆจวินเสี่ยนเช่นนี้ ยิ่งดูตัวเล็กบอบบางราวกับกระดาษแผ่นเล็กๆ ทำให้คนที่เห็นรู้สึกปวดใจ แต่กระนั้นนางก็นั่งตัวตรง ใบหน้าสงบนิ่ง ราวกับนางกำลังบอกทุกคนว่านางสบายดี ทุกอย่างเรียบร้อยดี
“พี่ชาย……” เสียงที่ฟังดูขี้อายดังขึ้น เมื่อนางหันไปทางที่มาของเสียง นางก็เห็นเด็กหนุ่มที่มีดวงตาสีแดงและมีคราบน้ำตาที่เพิ่งถูกเช็ดออกไปกำลังจ้องมองมาที่นางตาไม่กะพริบ
ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย แต่ดูโตขึ้นและหล่อขึ้น “เสี่ยวเจว๋?” จวินอู๋เสียค้นพบร่างเล็กๆที่คุ้นเคยในความทรงจำของนาง
เมื่อนางเรียกชื่อ ‘เสี่ยวเจว๋’ ออกมา มันก็ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มกว้างออกมาได้ เขาวิ่งเข้าไปหานางทันที แต่ก็หยุดอยู่ห่างจากนางสามก้าว เขาเอาสองมือไว้ด้านหลัง ก้มหน้าลง และมองนางด้วยความดีใจและคาดหวัง
“พี่ชายยังจำข้าได้หรือ?”
“ได้สิ” จวินอู๋เสียพยักหน้า
นางไม่เคยลืมคนของอาณาจักรล่างเลย
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเสี่ยวเจว๋ปรากฏรอยยิ้มบริสุทธิ์สดใส เขาหลบตาอย่างเขินอายและมองไปที่นิ้วเท้าของตัวเองพร้อมทั้งบิดชายเสื้อไปมา
“ข้า……ข้าก็จำ……พี่ชายได้……พี่……พี่ชาย……ท่านไม่กลับมาตั้งนาน……แต่ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว……ดีจริงๆ……ทุกคน……ทุกคนมีความสุขมาก……” ถ้อยคำตะกุกตะกักที่เขาพูดออกมาเป็นคำที่อยู่ในใจของทุกคนพวกเขาเองก็รีบร้อนมาโดยไม่ได้หยุดพักกันเลย เพราะทุกคนอยากต้อนรับจวินอู๋เสียกลับบ้านตั้งแต่วินาทีแรก
แววตาของจวินอู๋เสียดูอ่อนโยนขึ้น น้ำแข็งที่ก่อตัวสะสมมาตลอดห้าปีดูเหมือนจะละลายไปเล็กน้อยด้วยความอบอุ่นนี้
“อืม ข้ากลับมาแล้ว”
“อาจารย์!!” ร่างที่งดงามร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านข้างของเสี่ยวเจว๋ เยว่เย่ไม่ได้ขี้อายเหมือนเสี่ยวเจว๋ หลังจากที่ต้องพลัดพรากจากอาจารย์ผู้เป็นที่รักของนางถึงห้าปี นางก็อดใจรอไม่ไหวที่จะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง นางกระโดดพรวดเดียวขึ้นไปนั่งบนตักของจวินอู๋เสีย
“อาจารย์ ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้า……ข้าคิดว่าท่านไม่ต้องการข้าแล้ว……” เยว่เย่ร้องไห้เสียงดัง นางไม่มีวันลืมว่าจวินอู๋เสียเป็นคนช่วยนางไว้จากเงื้อมมืออันชั่วร้ายของวิหารเงาจันทรา ไม่มีวันลืมว่าตอนที่จวินอู๋เสียรับนางเป็นลูกศิษย์ นางมีความสุขมากจนหัวใจพองโตแทบระเบิด
นางใช้เวลาห้าปี……นอกจากการศึกษาวิชาแพทย์แล้ว นางจะคุกเข่าอยู่ข้างเตียงและสวดภาวนาให้จวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ ไม่ว่าโลกนี้จะมีเทพเจ้าจริงๆหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้หัวใจนางเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
“ไม่มีวันเป็นเช่นนั้นหรอก” จวินอู๋เสียยกมือขึ้นแตะศีรษะเล็กๆของเยว่เย่
นานมาแล้วที่นางถูกห้อมล้อมด้วยคนเหล่านี้ พวกเขาเป็นกังวลถึงนาง ห่วงใยนาง รอคอยนาง……
จวินอู๋เสียรู้สึกราวกับว่านางไม่สามารถทนต่อความอบอุ่นมากมายขนาดนี้ได้
เป็นเพราะทุกอย่างที่นี่สวยงามถึงเพียงนี้ คนที่นี่ก็อ่อนโยนเหลือเกิน ดังนั้น……
นางถึงไม่อยากกลับมา นางไม่ต้องการให้ตัวเองอ่อนแอ และไม่ต้องการให้พวกเขาเข้ามาพัวพันกับการต่อสู้ที่สิ้นหวังของนาง
ทว่า…… นางทนได้ไม่ถึงสิบปี สุดท้ายก็กลับมา
กลับมายังดินแดนแห่งนี้ ดินแดนที่ให้ชีวิตใหม่กับนาง กลับมายังสถานที่ที่ทำให้นางเข้าใจว่าความรักของครอบครัวคืออะไร