“ฉันไปด้วย!” จางหรุ่ยก็เดินเข้ามาแล้ว
ผังเสี่ยวเยว่ย่อมมองออกเป็นธรรมดา คนเหล่านี้อยากจะจัดการหยางเฉิน โจวชินและเนี่ยเจียเจียเห็นได้ชัดว่าเป็นเจียวต้าเหว่ยและฉือเจียงจัดเตรียมเข้ามา แยกเธอออก
เธอเดาสถานะของหยางเฉินออกแล้ว จะกังวลว่าหยางเฉินจะเกิดเรื่องได้อย่างไรอีก?
ไม่นาน ในห้องอาหารก็เหลือแค่ชายหนุ่มสี่คน
เหลียงหยุนที่เมื่อสักครู่ยังหน้าตายิ้มแย้ม สีหน้าอึมครึมลงไปแล้ว เจียวต้าเหว่ยและฉือเจียงก็มองหยางเฉินด้วยท่าทางหยอกเย้า
“ไอ้หนุ่ม ไปจากเสี่ยวเยว่ซะ ต่อไปนายคือเพื่อนของฉันเหลียงหยุน สำหรับกิจการของบ้านพวกนาย ตระกูลเหลียงจะคุ้มครองไว้!”
เหลียงหยุนหรี่ตาจ้องหยางเฉินพลางบอกไป ท่าทางหยิ่งยโสนั้น วอนโดนจัดการมาก
หยางเฉินมองอีกฝ่ายนิ่งๆ แวบเดียว “ผมไม่ต้องการเพื่อนอย่างคุณชายเหลียง และไม่ต้องการตระกูลเหลียงคุ้มครองด้วย”
“ไอ้หนุ่ม นายนี่พูดจาดีๆ ไม่ฟังอยากเจ็บตัวรึไง คุณชายเหลียงยอมเป็นเพื่อนกับนาย นึกไม่ถึงนายยังกล้าปฏิเสธ?” เจียวต้าเหว่ยรีบลุกออกมาแล้ว ตะโกนอย่างโมโห
ฉือเจียงก็รีบลุกขึ้นมาตาม พูดจาด้วยท่าทางข่มขู่ “วันนี้นายจำเป็นต้องปล่อยผังเสี่ยวเยว่ออกมา ไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อยนายไปเด็ดขาด!”
“นายถือว่าตัวเองเป็นใคร? พูดว่าไม่ปล่อยฉันก็จะไม่ปล่อยฉันได้?” หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะ
คนพวกนี้ เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยผังเสี่ยวเยว่ เขาจะลดสถานะตนเองลงมากินข้าวด้วยกันกับคนพวกนี้ได้อย่างไร?
“แกแม่งวอนหาที่ตาย!”
ฉือเจียงคว้าขวดเหล้าขึ้นโดยตรง ทุบลงไปบนศีรษะของหยางเฉินอย่างแรง
“ไสหัวไป!”
ขวดเหล้าของฉือเจียงยังไม่ทันทุบลงมา หยางเฉินก็ยกกับข้าวจานใหญ่ขึ้น ขว้างเข้าไปบนหน้าของฉือเจียงโดยตรง
เสียง“ปึง”ทีหนึ่ง หน้าฉือเจียงเต็มไปด้วยน้ำซอส บนเสื้อผ้าก็ด้วย ทั้งตัวล้มอยู่บนพื้น กระเซอะกระเซิงมาก
“สารเลว แกกล้าลงมืองั้นเหรอ!”
เจียวต้าเหว่ยลุกขึ้นมาเช่นกัน ยกเก้าอี้ขึ้น อยากไปทุบหยางเฉิน
“ตึง!”
ในที่สุดหยางเฉินก็ลุกขึ้น ถีบบนท้องของเจียวต้าเหว่ยทีหนึ่ง จากนั้นมองเจียวต้าเหว่ยลอยออกไปแล้ว ล้มบนพื้นแบบหนักอึ้ง
เจ็บจนเขาร้องฮือๆ มั่วซั่ว
เหลียงหยุนตกใจค้างทันใด เขานึกไม่ถึงว่า หยางเฉินจะกล้าลงมือต่อหน้าเขาเลย
“ไอ้หนุ่ม นายน่าจะรู้ ที่นี่คือสถานที่ไหน? กล้าลงมือที่นี่ นายไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเหรอ?”
เหลียงหยุนยังคงนั่งตรงนั้น หน้าตาอึมครึมถามขึ้น
หยางเฉินพูดจาเยาะเย้ย “งั้นมาลองดูหน่อยไหม?”
เขาไม่ยินยอมอยู่ต่อไปกับพวกโง่ที่คิดว่าตนเองถูกต้องเหล่านี้อีกแล้ว เขากังวลว่าพอตนเองโมโห จะฆ่าคนพวกนี้ตายโดยตรง นั่นคงไม่ดีแล้ว
มองท่าทางหยางเฉินไม่เกรงกลัวสักนิด เหลียงหยุนมีลางสังหรณ์ไม่ดีโดยฉับพลัน
เขาในฐานะคุณชายใหญ่ตระกูลเหลียง เคยเจอบุคคลยิ่งใหญ่มาก็มาก จากบนตัวหยางเฉิน เขารู้สึกถึงกลิ่นอายที่มีอยู่บนตัวบุคคลยิ่งใหญ่แล้วอย่างคาดไม่ถึง
“ที่รัก แย่แล้ว เสี่ยวหรุ่ยโดนคนบังคับพาไปอีกห้องหนึ่งแล้ว”
ในเวลานี้เอง เนี่ยเจียเจียและโจวชินพุ่งเข้ามาในห้องอาหารด้วยหน้าตาแตกตื่น พูดจาอย่างตกใจกลัว
ผังเสี่ยวเยว่ก็พุ่งตามเข้ามาในห้องอาหารติดๆ ในสายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ
“อะไรกัน? นึกไม่ถึงที่ร้านอาหารแซ่เฉินยังมีคนกล้าพาเพื่อนของฉันเหลียงหยุนไป ไม่รู้จักที่ตายซะจริง!” เหลียงหยุนทำหน้าเดือดดาล
ถึงแม้เขาจะไม่รู้สึกสนใจต่อจางหรุ่ย แต่ว่าผู้หญิงที่เขาสนใจยังอยู่ที่นี่ ช่วงที่ควรเสแสร้งยังต้องเสแสร้งไว้
“พวกเธอวางใจได้ เจ้าของร้านอาหารแซ่เฉิน เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ว่าเป็นใคร กล้าก่อเรื่องที่นี่ ออกไปได้หรือไม่ ล้วนเป็นเรื่องฉันพูดคำเดียว”
ตอนที่เหลียงหยุนพูดจา ยังชายตามองหยางเฉินแวบหนึ่ง
“ตามฉันมา ไปช่วยเสี่ยวหรุ่ยกลับมาเดี๋ยวนี้!” เหลียงหยุนพูดจบ นำหน้าเดินไปข้างนอก
เพียงแต่ หยางเฉินกลับนั่งอยู่บนตำแหน่งของตนเอง ไม่ขยับเขยื้อน และไม่มีความหมายจะไปด้วยกันกับพวกเขา
“หยางเฉิน นี่คือนายไม่คิดจะไปช่วยเสี่ยวหรุ่ย?”
เหลียงหยุนเห็นหยางเฉินไม่ขยับ ขมวดคิ้วสอบถาม
หยางเฉินหัวเราะนิ่งๆ “มีนายคุณชายเหลียงอยู่ ยังต้องการคนอื่นออกหน้าอีกเหรอ?”
สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงผังเสี่ยวเยว่ไม่เป็นอะไร งั้นต่อให้คนตายแล้ว ก็ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเขาทั้งนั้น
“นายนี่มันพวกขี้ขลาดตาขาวซะจริง!”
“ใช่ ต้องไม่กล้าหาเรื่องคนพวกนั้นที่พาตัวเสี่ยวหรุ่ยไปแน่ แม้แต่ออกไปยังไม่กล้า”
“เสี่ยวเยว่ ผู้ชายแบบนี้ เธอยังไม่รีบทิ้งอีก ไม่แน่ว่าวันไหนเธอโดนคนพาตัวไปแล้ว เขาก็คงไม่กล้าช่วยเธอ”
……
หลายๆ คนต่างพูดจาแบบหน้าเย้ยหยันเต็มที่
ผังเสี่ยวเยว่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร แต่เธอก็รู้ดีถึงความสัมพันธ์ของตนเองและหยางเฉิน ยังไม่ถึงขั้นที่มาช่วยเหลือช่วยชีวิตกัน ได้เพียงเลือกจะเงียบไป
“พวกเรารีบไปช่วยเสี่ยวหรุ่ยเถอะ! เสียเวลากับคนแบบนี้ทำอะไร?”
เนี่ยเจียเจียรีบพูดเร่งขึ้น
แม้แต่ผังเสี่ยวเยว่ ก็ตามเหลียงหยุนพวกเขาออกไปแล้ว ชั่วขณะนั้นในห้องอาหารเหลือเพียงหยางเฉินคนเดียว
ผ่านไปไม่นานนัก เหลียงหยุนพวกเขาพาจางหรุ่ยกลับมาแล้ว เพียงแต่จางหรุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็มีร่องรอยถูกฉีกขาดบางส่วน
“คุณชายเหลียงคะ เมื่อสักครู่ดีที่มีคุณอยู่ ไม่อย่างนั้นฉันไม่กล้าจินตนาการว่าต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ” จางหรุ่ยดวงตาแดงก่ำพูดขึ้น
เหลียงหยุนส่ายหน้านิดหน่อย “ไม่ว่ายังไง พวกเธอล้วนเป็นเพื่อนของเสี่ยวเยว่ ช่วยพวกเธอเป็นเรื่องสมควรทำ”
พอได้ยิน ในสายตาจางหรุ่ยผิดหวังพอสมควร
เดิมทีคิดว่า เหลียงหยุนจะสนใจตนเอง แต่นึกไม่ถึงว่าในสายตาอีกฝ่ายมีเพียงผังเสี่ยวเยว่
“เสี่ยวเยว่ เธอดูสิคุณชายเหลียงดีกับเธอมากแค่ไหน? ให้พวกเราพูด เธอก็รีบทิ้งแฟนขี้ขลาดตาขาวคนนั้น มาคบกับคุณชายเหลียงดีกว่า!”
“ใช่ เดี๋ยวตระกูลเหลียงใกล้จะเบียดตัวเข้าแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูได้แล้ว ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่สิบปี คุณชายเหลียงก็เป็นผู้นำของตระกูลเหลียง ถึงตอนนั้น เธอก็เป็นคุณนายผู้นำ ชาตินี้จะใช้ชีวิตหรูหราที่ทำให้คนอิจฉา”
“คนขี้ขลาดตาขาวนั้น เดิมทีไม่คู่ควรกับเธอ มีคุณชายเหลียงอยู่ เขาไม่กล้าไปช่วยเสี่ยวหรุ่ยด้วยกันกับพวกเรา ก็คือพวกขี้ขลาดชัดๆ”
หญิงสาวสองสามคนแข่งกันพูดโน้มน้าวผังเสี่ยวเยว่พร้อมๆ กัน
เหลียงหยุนยิ้มอย่างอ่อนโยนมองผังเสี่ยวเยว่บอกว่า “เสี่ยวเยว่ เธอรู้ความคิดที่ฉันมีต่อเธอ ฉันไม่สนใจอดีตของเธอ ขอเพียงเธอยินยอมคบกับฉัน ให้ฉันทำยังไงก็ได้ทั้งนั้น”
ผังเสี่ยวเยว่ส่ายหน้าแล้ว มองเหลียงหยุนแล้วตอบว่า “ขอโทษนะคะ ฉันมีแฟนแล้ว!”
เหลียงหยุนไม่แปลกใจ ยังคงทำหน้าตายิ้มแย้มสดใสเต็มที่แบบนั้นอยู่ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่ฝืนใจแล้ว แต่ฉันจำเป็นต้องบอกเธอไว้ ฉันจะรอเธอ รอเธออยู่ตลอด!”
“เสี่ยวเยว่ พวกเราอิจฉาเธอจริงๆ นะ! มีคุณชายเหลียงผู้ชายที่ดีขนาดนี้ชอบเธอ”
“ใช่ ถ้าเป็นฉัน ฉันคงรู้สึกประทับใจจนน้ำตาไหลพรากไปตั้งนานแล้ว”
โจวชินและเนี่ยเจียเจียพูดจาด้วยสีหน้าอิจฉา
ตอนที่จางหรุ่ยมองทางผังเสี่ยวเยว่ ในสายตาเย็นชาอยู่บ้าง หล่อนเพื่อทำให้เหลียงหยุนสนใจตนเองมากสักหน่อย หล่อนถึงกับทิ้งแฟนของตนเองไปแล้ว นึกไม่ถึงในสายตาเหลียงหยุนจะมีแต่ผังเสี่ยวเยว่
“ปึง!”
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องอาหารโดนคนถีบเปิดจากด้านนอก ตามมาด้วยมองเห็นชายกำยำสูงใหญ่กลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้ว แต่ละคนใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
“เสี่ยวกวาง นายบอกฉันมา เมื่อกี้เป็นใครตีนายแล้ว”
ชายกำยำที่เป็นหัวหน้า ถามชายหนุ่มข้างกายคนหนึ่งด้วยเสียงโมโห
“คือคนพวกนี้ เมื่อกี้ตีผมแล้ว พี่ พี่จะปล่อยพวกมันไปง่ายๆ ไม่ได้นะ ผมอยากหักขาข้างหนึ่งของพวกมันแต่ละคน!” ชายหนุ่มกัดฟันแน่พูดขึ้น
บนตัวเขาเต็มไปด้วยรอยเท้า ลักษณะจมูกช้ำหน้าบวม เห็นได้ชัดว่าโดนรุมกระทืบ
ตอนที่เหลียงหยุนและคนอื่นมองเห็นคนมากขนาดนี้ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ แต่ละคนตกใจจนหลบอยู่ด้านหลังเหลียงหยุนแล้ว ตอนนี้คงเป็นสถานะของเหลียงหยุน อาจจะสามารถขู่จนคนพวกนี้ถอยไป