ตอนที่ต้าวหวูซินมองเห็นเพลิงสีทองนั้น สายตาก็จับจ้อง ในใจก็พูดว่า “นี่คือภูตอัคคีงั้นหรือ?”
นางมองหลัวซิว แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม ถึงแม้ของอย่างภูตอัคคีจะล้ำค่ามาก มีผู้แข็งแกร่งระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ไม่น้อยตามหามันทั่วแผ่นดินก็ยังไม่พบ แต่สำหรับแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์อย่างสำนักดำเหลืองแล้วนั้น ก็ถือว่าไม่ใช่ของหายากอะไร
การจะเป็นภูตอัคคีนั้นมันยากมาก แต่โลกแสงดาวมีมานานแล้ว และมีภูตอัคคีมากมายถูกคนค้นพบ และภูตอัคคีมันจะไม่ดับง่ายๆ เมื่อดูจำนวนแล้ว จริงๆ มันก็มีไม่น้อยเลยเหมือนกัน
เพียงแต่ของล้ำค่าระดับภูตอัคคีนี้ ล้วนอยู่ในการควบคุมของผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานและคนที่มีอำนาจ จอมยุทธ์ธรรมดาทั่วไปยากจะได้มาครอบครอง
ในตอนนี้เอง เพลิงสีทองในฝ่ามือของหลัวซิวก็สั่นสะเทือน เปลวไฟมันเอียงไปฝั่งหนึ่ง
พอเห็นดังนั้น หลัวซิวก็ตาโต “ไปทางนี้”
อาศัยมกุฎอัคคีนภาเหลืองสัมผัสพลังของภูตอัคคี ในที่สุดหลัวซิวก็จับทิศทางได้แล้ว
เหลียนเอ๋อร์มีความคิดไร้เดียงสาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ต้าวหวูซินเห็นหลัวซิวกระทำแบบนั้น ก็เริ่มเดาได้ว่าที่เขามายังเหวปีศาจมรณา น่าจะมาเพื่อตามหาภูตอัคคี
“ในเหวปีศาจมรณามีภูตอัคคีงั้นหรือ?” ต้าวหวูซินค่อนข้างตกใจ
พอเห็นว่าหลัวซิวเดินออกไปไกลแล้ว นางก็รีบจูงมือของเหลียนเอ๋อร์ แล้วตามไป
หลัวซิวไม่ได้สังเกตว่าหญิงสองคนนี้ตามมา จากการต่อสู้กับภูตมารเมื่อครู่นี้ ทำให้หลัวซิวพบว่าพอพลังแห่งความตายแพร่ไปทั่วทั้งเหวปีศาจมรณา เป็นเหมือนพื้นที่ของตนเองเสียอย่างนั้น
ดังนั้นต่อให้พบภูตอัคคีแล้ว ถ้าต้าวหวูซินกับเหลียนเอ๋อร์จะร่วมมือกันเข้ามาแย่งชิง หลัวซิวก็ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย
อีกอย่างเขารู้สึกว่าผู้หญิงสองคนนี้ไม่ใช่คนที่เห็นของล้ำค่าแล้วเกิดความโลภ
ภายใต้การนำทางของหลัวซิว เวลาผ่านไปชั่วธูปหนึ่งดอก ด้านหน้าก็ปรากฏทะเลสาบที่ดำสนิทเหมือนน้ำหมึก ทะเลสาบแห่งนี้อยู่ในพื้นที่ต่ำสุดของเหวปีศาจมรณา น้ำด้านในดำสนิท และมีฟองอากาศผุดขึ้นมาเป็นระยะ จากนั้นก็แตกออก
ทะเลสาบสีดำนี้ ดูไปแล้วเหมือนจะไม่ธรรมดา ดังนั้นหลัวซิวก็เลยขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงพลังของเทวอัคคีอ่อนๆ มันส่งออกจากส่วนลึกของทะเลสาบสีดำนี้
แบบนี้ก็แสดงว่า ถ้าอยากได้ภูตอัคคี ก็จะต้องลงไปในทะเลสาบสีดำนี้
“นี่คือ…. ทะเลสาบมรณาจิ่วหยินงั้นหรือ?” ต้าวหวูซินกับเหลียนเอ๋อร์ตกใจพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่ารู้จักทะเลสาบนี้
“ทะเลสาบมรณาจิ่วหยินคืออะไร?” หลัวซิวถาม
“พื้นที่อันตรายมาก！” ต้าวหวูซินหายใจเข้าอย่างลึก ดูเหมือนจะกลัวทะเลสาบมรณาจิ่วหยินแห่งนี้มาก
“ตามตำนาน น้ำมรณาจิ่วหยิน เป็นพลังที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกมนุษย์ กลืนกินได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณ กายเนื้อ หรืออาวุธของขลังทั้งหลาย ถ้าไปสัมผัสกับน้ำมรณาจิ่วหยินเข้า ก็สูญเสียพลังไปจนหมด แถมยังเน่าเสียเป็นน้ำเลือดน้ำหนอง น่ากลัวมาก” ต้าวหวูซินพูดอธิบาย
“งั้นหรือ? หรือว่าน้ำมรณาจิ่วหยินนี้ จะเป็นภูตน้ำชนิดหนึ่ง?” หลัวซิวทำตาหยี
ภูตในฟ้าดินนี้ มีภูตอัคคี ก็ต้องมีภูตน้ำ พอได้ยินต้าวหวูซินอธิบาย ดังนั้นหลัวซิวก็เลยคาดเดา
ต้าวหวูซินพยักหน้า “ใช่แล้ว น้ำมรณาจิ่วหยินเป็นภูตน้ำชนิดหนึ่งจริงๆ แต่ภูตน้ำแบบนี้มันควบคุมเอามาใช้ได้ยาก ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งที่ฝึกกฎความตาย ก็ยากที่จะต้านทานการกลืนกินของน้ำมรณาจิ่วหยินได้”
พอได้ยินต้าวหวูซินอธิบายถึงน้ำมรณาจิ่วหยินเสียน่ากลัวแบบนี้ ก็ทำให้หลัวซิวเริ่มกลัวทะเลสาบสีดำตรงนี้ขึ้นมา