กลางดึกพระราชวังเงียบสงัดในตำหนักในที่จุดเทียน เหล่าพระสนมเคยชินหากฮ่องเต้ไม่เข้าตำหนักใน พวกนางจะจุดเทียนรอที่ประตู ? ควรเข้านอนเร็ว ดื่มแต่สิ่งดี ๆ ดูแลร่างกาย ไม่เจ็บปวดเพราะผู้ชาย เจ้าก็ต้องไม่เจ็บปวดเพราะตัวเอง !
ผู้ชายของพวกนาง? ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนขั้นบันไดหินด้านนอกห้องโถงจาวเหอและปิ้งขนมปังที่สี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา และพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่เหนือหัว เขาดื่มคนเดียวในขณะที่ดื่มเขาพูดกับจางหยวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา “เสี่ยวหยวน มันน่าเสียดายที่เจ้าไม่สามารถดื่มกับข้าได้”
จางหยวนกลอกตาใบหน้าของเขาบึ้งตึงและพูดอย่างไม่มีความสุข “เพราะมีดตัดมันขาด ทำให้มันง่ายที่จะรั่วไหล ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าดื่มพะยะค่ะ” หลังจากพูดแล้วเขาก็มองไปที่ท้องฟ้า และบอกว่าเขาโชคดีที่มีคนเชื่อมต่อให้เขา ไม่เช่นนั้นฮ่องเต้จะเป็นเหมือนเขา
ฮ่องเต้ดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของขันทีน้อยจากนั้นก็เริ่มถอนหายใจด้วยความรู้สึก “น่าเสียดาย ! เหยาเซียนก็ตายไปแล้ว ตั้งแต่เขาจากไป ข้าก็ไม่มีเพื่อนดื่ม เจ้าบอกว่าข้าก็ทำเช่นกัน เหยาเซียนไม่ได้เข้ามาหาข้าที่พระราชวังนานมากก่อนที่เขาจะจากไป ทำไมข้าไม่คิดบ้างว่าเขาว่าเขาไม่สบาย ข้าหลงอยู่ในพระราชวังทุกวัน แต่ข้าไม่ได้ไปเยี่ยมเหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ข้า… ” เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเมื่อพูดแบบนั้นพลางโบกมือ แต่มีแสงแวววาวในดวงตาของเขา ในที่สุดฮ่องเต้ก็ไม่สามารถช่วยมันได้อีกต่อไป ยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าของเขาอย่างแรง น้ำตาไหลพราก “เหยาเซียนจากไปแล้ว ในที่สุดข้าก็ยอมรับความจริงนี้แล้ว พลังงานในหัวใจของข้ายังไม่ลดลงเลย ทำไมฮั่วเอ๋อ… จางหยวน ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยในครั้งนี้ เจ้ากล่าวว่าฮั่วเอ๋อตายจริง ๆ หรือ คนอย่างเขาจะตายได้อย่างไร ? “ มีช่วงเวลาหนึ่งที่ฮ่องเต้มักจะสงสัยเสมอเมื่อเขาเห็นใบหน้าของซวนเทียนฮั่วนั่นคือบุตรชายของเขา แม้ว่าเขาจะเป็นนักวรรณกรรมและผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินใครพูดว่าเขามีความเป็นอมตะเลยสักนิด แม้ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ บุตรแห่งมังกรที่แท้จริง แต่เขาก็ไม่สามารถเข้ากับเทพเจ้าได้เลย ทำไมเขาถึงให้กำเนิดบุตรชายคนนี้ได้ ? เช่นเดียวกับการปรากฏตัวขององค์ชายเจ็ด บางครั้งเขาก็มีแรงกระตุ้นที่จะบูชา เขาเป็นเทพเซียนหรือมนุษย์ ?
แต่ลองคิดดูอีกครั้งองค์ชายเจ็ดไม่เหมือนเขา แต่เขาดูเหมือนมารดาของเขามาก เขาคิดว่าเมื่อพระสนมโจวเข้ามาในพระราชวัง นางทำให้ทุกคนในพระราชวังตกตะลึง ไม่เพียงแต่นางดูดี แต่นางยังแตกต่างจากคนอื่น ๆ อีกด้วยนางเป็นเหมือนนางฟ้า และท่าทางของนางก็เป็นอมตะ ในเวลานั้นเขาไม่ได้พบเปี้ยนเปี้ยน และเขาก็ไม่ได้รังเกียจพระสนมมากนัก แม้ว่าเขาจะไม่ชอบ แต่เขาก็ยังจำได้ว่าเขาเป็นฮ่องเต้และมีหน้าที่ต้องสืบทอดตระกูลซวน ดังนั้นเขาจะเข้าสู่ตำหนักในเช่นเดียวกับฮ่องเต้องค์ก่อน และจะเลือกพระสนมที่โปรดปราน
ฮ่องเต้โปรดปรานพระสนมโจวมากขึ้นในตอนนั้นนางเป็นคนเงียบ ๆ และแต่บางเวลาก็ช่างพูด และนางก็รู้สึกสบาย ๆ เขาแค่คิดว่าผู้หญิงที่เหมือนนางฟ้าคนนี้ควรจะระมัดระวัง ปกป้องนางมากกว่านี้ ไม่ให้สุนัขจิ้งจอกในตำหนักในกินมัน
น่าเสียดายที่เขาระวังตัวมากเกินไปเขาไม่สามารถปกป้องนางได้ เพราะเขาออกจากพระราชวังและได้พบกับเปี้ยนเปี้ยน เมื่อเขาพาเปี้ยนเปี้ยนกลับมาที่พระราชวัง ฮองเฮาคนเก่าอิจฉานาง และในที่สุดนางก็เสียชีวิตด้วยน้ำมือของฮองเฮาคนเก่า
โชคดีที่เปี้ยนเปี้ยนปฏิเสธทุกอย่างในพระราชวังนี้แต่ไม่ได้ปฏิเสธฮั่วเอ๋อ นางรับฮั่วเอ๋อไปเลี้ยงพร้อมกับหมิงเอ๋อตั้งแต่แรกเกิด และนางเลี้ยงดูเขามากว่า 20 ปี ตอนนี้ทุกคนบอกว่าฮั่วเอ๋อเสียชีวิตแล้วองค์ชายหกแสดงจดหมายจากองค์ชายเก้าจากทางตะวันออก โดยอธิบายด้วยว่าพี่ชายคนที่เจ็ดของเขาเสียชีวิตนอกเมืองตงเฉิงเพราะถูกสายฟ้าสวรรค์ของตวนมู่อันกัวระเบิดใส่ แต่ทำไมเขาถึงไม่เชื่อ ? ซวนเทียนฮั่วจะตาย ? เทพเซียนตายได้ด้วยหรือ ? เขาถามจาวหยวนอีกครั้ง “องค์ชายเก้าทำพลาดหรือไม่ ? ”
จาวหยวนส่ายหัว”ไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับพระชายาหยุนได้ พระชายาหยุนก็เหมือนฝ่าบาท นางไม่เชื่อว่าองค์ชายเจ็ดเสียชีวิตแล้ว แต่ทำไมทุกคนถึงทำเช่นนี้ ? ข้าได้ยินมาว่าผู้คนในเมืองหลวงสวมชุดสีขาวทั้งวันเพื่อไว้ทุกข์ให้แก่องค์ชายเจ็ด แต่ครั้งนี้แตกต่างจากตอนที่หมอเหยาเสียชีวิตพะยะค่ะ”
”ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องมีชีวิตอยู่! ” ฮ่องเต้เงยคอขึ้น และรินไวน์ทั้งหมดในถ้วยลงในลำคอ “ทุกคนในโลกจะตาย แต่ฮั่วเอ๋อร์จะต้องไม่ตาย แต่…” เขากังวลเล็กน้อย”เปี้ยนเปี้ยน เจ้าคิดแบบนี้เหมือนกันหรือไม่ ฮั่วเอ๋อได้รับการเลี้ยงดูจากนาง ข้ารู้ว่านางปฏิบัติต่อฮั่วเอ๋ออย่างดีเหมือนที่นางดูแลหมิงเอ๋อ ในช่วงเวลานี้เหยาเซียนได้เสียชีวิตไล่เลี่ยกับฮั่วเอ๋อ เจ้าคิดว่าเปี้ยนเปี้ยนจะทนได้หรือไม่ ข้าเป็นห่วงนางมาก ถ้านางเสียใจเพราะเหตุการณ์นี้ล่ะ ข่าวลือเป็นเท็จทั้งหมด และจดหมายขององค์ชายเก้าก็เป็นเรื่องไร้สาระ องค์ชายเก้าชอบทำเรื่องไร้สาระในแต่ละวัน ข้าคุ้นเคยกับวิธีการที่เขาเป็นในอดีต แต่ครั้งนี้ข้าโกรธจริง ๆ เขาจะเอาเรื่องแบบนี้มาเล่นได้อย่างไร ? ชีวิตพี่เจ็ดของเขาเป็นเรื่องตลกหรือ เดินไปรอบ ๆ เสี่ยวหยวน ออกจากพระราชวังเดี๋ยวนี้ ไปคุยกับเปี้ยนเปี้ยน เพื่อไม่ให้นางคิดมาก แม้ว่ารูปลักษณ์นางจะดูเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่นางอายุสี่สิบต้น ๆ นางไม่สามารถทนต่อแรงระเบิดแบบนี้ได้ ! ”
เขาลุกขึ้นยืนและดึงจางหยวนออกไปจางหยวนตกใจมากจึงรีบดึงเขากลับมาอีกครั้ง “ฝ่าบาทจะไปไหนพะยะค่ะ ตอนนี้กลางดึก เราจะต้องพังประตูพระราชวัง ข้าจะไปไหน สิ่งที่รู้คือฝ่าบาทคิดถึงพระชายาหยุนและอยากไปดูนาง ถ้าฝ่าบาทกำลังจะหนีออกจากพระราชวังกลางดึก ! หลังจากที่หยุดก่อเรื่องไป 2 วัน เหตุใดฝ่าบาทจึงต้องก่อเรื่องอีกครั้งพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้จ้องเขา”ข้ากังวลว่าเปี้ยนเปี้ยนจะไม่สามารถยอมรับเรื่องขององค์ชายเจ็ดได้”
”งั้นข้าต้องวางแผนพรุ่งนี้! มีทหารยาม 3 คนที่ออกจากพระราชวังกลางดึกหรือไม่ ? ” จางหยวนไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่เขาจะออกไป เขาจึงพูดเสียงดังว่า “ถ้าฝ่าบาทมีความสามารถ ฝ่าบาทสามารถใช้ทักษะของฝ่าบาทเพื่อพาข้าลงไปได้หรือไม่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดอะไรเพื่อไม่ให้ฝ่าบาทออกจากพระราชวัง และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะยุ่งกับฝ่าบาทด้วยซ้ำ”
ฮ่องเต้โกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรออกไปเขาอดไม่ได้ที่จะนั่งลงบนพื้น และอุทาน “นี่อะไรกัน โลกแบบไหน พวกบ่าวรับใช้เริ่มเข้ามาสั่งสอนเจ้านายแล้ว หากใครไม่รู้ว่าข้าคือเจ้านาย คงคิดว่าเจ้าเป็นเจ้านาย ! ข้าใจดีกับเจ้ามากไปสินะ”
จางหยวนมองเขาด้วยความว่างเปล่าและเงียบไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ฮ่องเต้ก็ออกจากพระราชวังกลางดึกไม่ได้อยู่ดี นอกจากนี้อารมณ์ที่ดื้อรั้นและความกล้าหาญของเขาถูกนำมาใช้กับฮ่องเต้ แต่ไม่มีทางใดเลยเขาคุ้นเคยกับมัน และฮ่องเต้ก็เสียใจ
ฮ่องเต้และขันทีตกอยู่ในทางตันในพระราชวังและในเวลานี้เหตุการณ์สำคัญก็เกิดขึ้นในตำหนักจุน !
ทุกคืนมีคนเผากระดาษให้ซวนเทียนฮั่วและเกือบทุกมุมของตำหนักจุนจะมีคนแอบร้องไห้ขณะเผากระดาษเงินกระดาษทอง พวกเขาระมัดระวังอย่างมากในตอนแรกไม่คาดคิดเมื่อคืนนี้ลมแรงกระดาษของผู้คนจำนวนมากก็ปลิวไป กระดาษเงินถูกลมพัดปลิวไปทุกหนทุกแห่ง ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังไล่ตามเพื่อดับไฟ แต่ไฟกลับยิ่งลุกลามมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปคนในตำหนักจุนทั้งหมดมีส่วนร่วมในการดับไฟ
”น้ำหมดแล้ว! น้ำหมดแล้ว ! ” ผู้คนรีบบอก และในขณะเดียวกันองครักษ์เงาจำนวนมากก็มารวมตัวกันเพื่อปกป้องพระชายาหยุนอยู่ โดยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องเจ้านายคนเดียวในตำหนัก
บานซูเป็นคนแรกที่แสดงตัวเขาปรากฏตัวจากความมืด และในพริบตาเขาก็มาถึงต่อหน้าพระชายาหยุนที่นอนไม่หลับและกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่ลาน ทันใดนั้นไฟก็ลุกโชนขึ้นไปบนท้องฟ้า และมันอยู่ในทิศทางเดียวของพระราชวัง และไฟก็สว่าง และมีคลื่นความร้อนจาง ๆ
”พระชายาหยุนเข้าเรือนได้แล้วพะยะค่ะข้าจะปกป้องพระองค์ จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด” บานซูเดินนำหน้าพระชายาหยุนและกั้นนางจากความร้อนที่รุนแรง
แต่พระชายาหยุนไม่ตอบสนองต่อเรื่องนี้แทนที่จะกลับไปเข้าเรือน นางกลับยืนขึ้นและมองไปที่จุดที่ไฟไหม้เป็นเวลานาน จากนั้นนางก็พึมพำ “เรือนไหนไฟไหม้ ข้าจะไปดู”
นางพูดขณะที่เดินออกไปด้วยความกลัวจนบานซูรีบตามไปและเกลี้ยกล่อมนาง ขณะที่เขาเดินตาม เขากล่าวว่า “พระชายาหยุน ไม่ว่าไฟจะอยู่ที่ไหน มีคนที่จะดับไฟแล้ว พระองค์ไปที่นั่นไม่ได้พะยะค่ะ ไฟไหม้รุนแรงมาก พระองค์ควรกลับไปที่ห้องของพระองค์ ! ข้าจะเทน้ำที่นอกเรือนเพื่อกั้นไฟ และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นพะยะค่ะ”
”ไม่ไม่” พระชายาหยุนดื้อมาก “ห้าม เจ้าก็เช่นกัน อยู่ที่ไหนหรือตามข้าไป เนื่องจากเจ้ารู้ว่าข้าเป็นเจ้านาย เจ้าควรฟังข้า ไม่มีใครสามารถหยุดการตัดสินใจของข้าได้”
พระชายาหยุนดึงดันที่จะออกไปเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามนางไปยังสถานที่ไฟไหม้ และเขาต้องปกป้องนางอย่างระมัดระวังจากคลื่นความร้อนที่ต่อเนื่อง
ในที่สุดก็เห็นไฟลุกไหม้แต่ในตอนนี้นางตกตะลึง ! จริงๆ แล้วไฟอยู่ในเรือนที่ซวนเทียนฮั่วอาศัยอยู่ และมันก็เป็นไฟไหม้ครั้งใหญ่และเพียงไม่นานเรือนอันหรูหราก็ถูกเผาจนเป็นซากปรักหักพัง เหลือเพียงโครงของเรือน พวกเขายังคงอยู่ที่นั่น และชั้นไม้เหล่านั้นก็กลายเป็นขี้เถ้าภายใต้การเผาไหม้ของไฟในขณะนี้ และไม่มีอะไรเหลือในช่วงเวลาแห่งการสูญเสีย
เมื่อบ่าวรับใช้เห็นพระชายาหยุนมาก็คุกเข่าลงต่อหน้านางและขันทีผู้รับผิดชอบก็พูดว่า “ได้โปรดลงโทษด้วยพะยะค่ะ ! ไฟเกิดขึ้นเพราะพวกข้าเผากระดาษเงินกระดาษทอง แล้วกระดาษปลิวไปตามสายลม ทำให้เกิดไฟไหมเรือนขององค์ชายเจ็ด ! ”
”พระชายาหยุนได้โปรดลงโทษด้วยพะยะค่ะ/เพคะ! ” ทุกคนพูดเช่นนั้น และในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่สามารถควบคุมความโศกเศร้าที่เกิดจากการตายของซวนเทียนฮั่วได้อีกต่อไป ทุกคนร้องไห้
พระชายาหยุนยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงงโดยไม่พูดอะไรเป็นเวลานานจนกระทั่งคลื่นความร้อนที่แผดเผาเข้ามาโจมตีด้านนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ และบานซูต้องลากนางถอยหลังหลายก้าว จากนั้นนางก็ได้สติขึ้นมา นางต้องถามบ่าวรับใช้เหล่านั้นว่า “เจ้าบอกว่าจะเผากระดาษเงินกระดาษทองหรือ ? เจ้าเผากระดาษให้ใคร ? ”
บ่าวรับใช้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปหลังจากวันนี้ทั้งเมืองหลวงต่างก็ไว้ทุกข์ให้กับองค์ชายเจ็ด พวกเขารู้สึกอึดอัดไม่สบายใจเป็นพิเศษ จึงมีคนพูดเสียงดังว่า “พระชายาหยุน ! องค์ชายเจ็ดเสียชีวิตไปแล้ว! ศพถูกทิ้งไว้ในต่างแดน ไม่สามารถนำกลับมาได้ ตั้งห้องโถงไว้ทุกข์และเผากระดาษเงินกระดาษทองเพื่อองค์ชายเจ็ดต่อไป เพื่อที่จะช่วยพระองค์เดินทางอย่างปลอดภัยในปรโลก พระชายา ฮื่อๆ… ”
มีคนร้องไห้มากขึ้นเรื่อยๆ และเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า พระชายาหยุนค่อย ๆ กวายสายตาดู คนในตำหนักจุนกำลังร้องไห้ลมหายใจที่เศร้าซึมผ่านทุกร่องรอยของอากาศทะลุเข้าไปในหัวใจและปอดของผู้คน และทะลุเข้าไปในกระดูกของพวกเขา แม้แต่พระชายาหยุนก็ยังอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา
นางตะลึงยกมือขึ้นด้วยความไม่เชื่อนางเช็ดน้ำตาแล้วหันไปถามบานซู “ข้าร้องไห้งั้นหรือ ? ทำไมข้าถึงร้องไห้ ? ”