บานซูกำลังคิดว่าเขาควรจะตอบอย่างไร?
เป็นเวลานานที่พระชายาหยุนไม่ยอมรับความจริงที่ว่าองค์ชายเจ็ดได้เสียชีวิตไปแล้วทางจิตใจนางไม่อนุญาตให้ตำหนักจุนตั้งห้องโถงไว้ทุกข์ ไม่ให้บ่าวรับใช้ร้องไห้ ไม่ให้บ่าวรับใช้สวมชุดสีขาว และไม่ให้ใครพูดถึงข่าวเกี่ยวกับการเสียชีวิตขององค์ชายเจ็ด นางปิดตัวเองและใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่มีองค์ชายเจ็ด แต่นางไม่รู้ว่านางอยู่คนเดียวในโลกนั้น แต่ทุกคนสามารถมองเห็นนางได้ ทุกคนเสียใจกับเรื่องนี้ และพวกเขาล้วนเป็นลูกน้องขององค์ชายเจ็ด
เขาไม่รู้ว่าจะตอบพระชายาหยุนอย่างไรแต่พระชายาหยุนยังคงมองเขาอย่างงุนงงรอคำตอบ บานซูทำได้เพียงพยักหน้าและตอบอย่างคลุมเครือ “พะยะค่ะ” แต่เขาไม่ได้บอกว่าทำไม พระชายาหยุนไม่ได้ถามต่อนางวิ่งตรงไปที่กองไฟแล้ว บานซูกลัวมาก จึงรีบไปดึงนาง แต่เขาได้ยินเสียงพระชายาหยุนก็ตะโกนใส่เปลวไฟที่โหมกระหน่ำ จากนั้นบ่าวรับใช้ทุกคนก็ทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างขมขื่น
นั่นคือบุตรชายของนาง! แม้ว่านางจะไม่ได้เป็นคนอุ้มท้อง แต่เมื่อนางเข้ามาในพระราชวังครั้งแรกเมื่อนางสิ้นหวังมากที่สุด นางก็รู้สึกใกล้ชิดมากเมื่อได้เห็นเด็กคนนี้ ซวนเทียนฮั่วรู้ความตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะอายุ 2 ขวบเหมือนแต่ทำตัวผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ เขารู้วิธีช่วยซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน เมื่อนางรู้สึกอึดอัดและขังตัวเองอยู่ในตำหนัก “อย่าร้องไห้เลยพะยะค่ะ สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในพระราชวังคือน้ำตา ในอนาคตฮั่วเอ๋อและหมิงเอ๋อจะอยู่ด้วยกัน พระองค์จะไม่อยู่คนเดียว”
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมานางบอกกับซวนเทียนฮั่วว่า”อย่าเรียกข้าว่าพระชายา จากนี้ไปข้าจะเป็นแม่ของเจ้า ในใจของเจ้า ข้าและหมิงเอ๋อก็เหมือนเดิม”
หลังจากผ่านไปหลายปีนางปฏิบัติกับซวนเทียนฮั่วเหมือนกับบุตรชายของนางจริง ๆ และบางครั้งก็รู้สึกรักเด็กคนนี้มากขึ้น เพียงเพราะเขารู้ความและอ่อนโยนเกินไป เทพเซียนแบบใด นางไม่คิดว่าบุตรชายของนางจะเป็นเทพเซียน ซวนเทียนฮั่วเป็นเด็กธรรมดา ต่อหน้านาง เขาจะเกรงใจเมื่อนางดูแลบุตรชายของนาง และปล่อยให้นางและหมิงเอ๋อยุ่งเป็นครั้งคราว นางรู้สึกเสมอว่าบุตรของนางควรจะอยู่ที่นั่นตลอดเวลาอย่างน้อยก็เพื่อเลี้ยงดูนางตอนแก่และส่งนางไปสู่ความตาย นางเป็นมารดา นางจะต้องตายก่อน
นางปิดตัวเองไม่ยอมฟังข่าวลือจากข้างนอกและไม่เชื่อว่าซวนเทียนฮั่วตายแล้วแต่… เมื่อนางเห็นว่าเรือนกว้างขวางถูกไฟไหม้ เมื่อนางเห็นว่าสถานที่ที่ซวนเทียนฮั่วอาศัยอยู่ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน ทันใดนั้นนางก็ตื่นขึ้นและเดินออกจากพื้นที่ปิด ทันใดนั้นความเป็นจริงทั้งหมดก็พุ่งเข้ามา และทุบตีนางลงกับพื้น ”ฮั่วเอ๋อของข้าจากไปแล้ว”พระชายาหยุนกล่าว “ฮั่วเอ๋อของข้าจากไปแล้ว” เป็นครั้งแรกเมื่อคำพูดดังกล่าวถูกพระชายาหยุนเอ่ยออกมา หัวใจของทุกคนก็ดูเหมือนจะแตกสลายไปแล้ว มันเจ็บจนอธิบายไม่ถูก
พระชายาหยุนร้องไห้เสียงดังและปฏิเสธที่จะก้าวออกมาจากสถานที่ซึ่งเกิดเพลิงไหม้เสียงร้องไห้คร่ำครวญนั้นบ่งบอกถึงจิตใจที่แตกสลายและเสียดแทงหัวใจผู้คนที่ได้ยิน
ผู้คนค่อยๆ ค้นพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ รวมถึงบานซู เขายังมองไปที่พระชายาหยุนด้วยความประหลาดใจที่ไม่อาจบรรยายได้ เมื่อเห็นใบหน้าของนาง
มันเศร้าแค่ไหนที่ทำให้ผมดำกลับกลายเป็นสีขาวทุกกระเบียดนิ้ว? ต้องเจ็บปวดแค่ไหนที่จะสามารถทำให้ใบหน้าแก่ได้ในเวลาไม่กี่ลมหายใจ ?
พระชายาหยุนมีอายุมากและภายใต้การจ้องมองของผู้คนมากมาย ใบหน้าและผิวพรรณของนางที่สวยงามราวกับเด็กผู้หญิงกำลังแก่ลงอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า นางอายุยี่สิบสามสิบ จนกระทั่งอายุสี่สิบปียังไม่หยุด ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งมีริ้วรอยมากมายปรากฏบนใบหน้า จนกระทั่งผมยาวเป็นสีขาว ในที่สุดรูปร่างหน้าตาของนางก็ยังคงอยู่ในวัยใกล้เคียงกับฮ่องเต้
ทุกคนตกใจและทุกคนก็เสียใจพวกเขาไม่คาดคิดว่าพระชายาหยุนจะซ่อนความเศร้าโศกไว้ในใจของนางมากขนาดนี้ เมื่อนางเผชิญกับความจริง ร่างกายของนางจะเกิดการตอบสนองอย่างมาก พวกเขาเสียใจที่ถ้ารู้เรื่องนี้มาก่อนมันจะอึดอัดแค่ไหน และควรแสร้งทำเป็นต่อหน้านางด้วย ไม่ว่าจะเศร้าแค่ไหนก็ไม่ควรแอบเผากระดาษตอนกลางคืน นี่แหละมารดขององค์ชายเจ็ด ! พระชายาหยุนจะเสียใจแค่ไหนที่เห็นทั้งหมดนี้ ? นางเดินบนถนนอย่างปลอดภัยไม่ได้ !
แต่เรื่องจบแล้วจะยื้อได้อย่างไร? ไม่มีใครรู้ คืนนี้คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันไม่ได้หยุดพักในเย็นวันนั้นอาการป่วยของเฟิงเซียงหรูค่อนข้างร้ายแรง และนางก็กระอักเลือดออกมา 3 คำติดต่อกัน ทำให้อันชิกลัว นางเรียกหมอหลายคนจากร้านห้องโถงสมุนไพรมา
เหรินซีเฟิงอยู่ที่นั่นตอนนั้นเดิมทีนางมาเยี่ยมเฟิงเซียงหรู แต่นางเห็นเฟิงเซียงหรูกระอักเลือดโดยไม่คาดคิด นางให้บ่าวรับใช้กลับไปรายงานที่คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน และอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลในคืนนี้ นางคิดเกี่ยวกับมัน
ในความเป็นจริงมันพูดกันว่าเป็นเพื่อน เวลาส่วนใหญ่คือเฟิงเซียงหรูนั่งบนขอบเตียงเมื่อตื่นนอน เมื่อนางเหนื่อย นางก็นอน นางมักจะตื่น นางกำลังคิดถึงพี่เขย และพี่สาวของนาง จากนั้นก็คิดถึงองค์ชายเจ็ด อารมณ์ของนางปั่นป่วนมาก
ทั้งสองพูดกันเป็นครั้งคราวบางครั้งพวกนางก็หลับไปจนถึงกลางดึกโดยไม่รู้ตัว อันชิมาหาเฟิงเซียงหรูและให้เหรินซีเฟิงพักผ่อน และดูแลนางแทน เมื่อเหรินซีเฟิงกำลังจะไป แต่เฟิงเซียงหรูกลับตื่นขึ้นมา นางตื่นขึ้นมาและลุกขึ้นนั่งบนเตียง นางดึงเหรินซีเฟิงและพูดว่า “ซีเฟิง ไปดูกับข้าเถิด มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตำหนักจุน ! ”
เหรินซีเฟิงตกตะลึง”มีอะไรหรือ ? จะมีอะไรเกิดขึ้นในพระราชวัง เจ้าฝันร้ายหรือ ? ” นางอยากจะถามว่าอีกฝ่ายฝันถึงองค์ชายเจ็ดหรือไม่ แต่นางก็ยังไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
เมื่อคิดนางก็ยังคงส่ายหน้า “ไม่ ข้าไม่ได้ฝันร้าย แต่ข้ารู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับตำหนักจุน ซีเฟิง เจ้าช่วยไปดูแทนข้าที ! ”
อันชิบอกนางอย่างอึดอัดใจ”ตอนนี้ดึกแล้ว เจ้าจะให้นางเดินทางบนถนนได้อย่างไร”
”ตอนนี้…ตอนนี้ดึกแล้วหรือ” เฟิงเซียงหรูตกใจและรู้สึกว่าคำพูดของอันชิเป็นเรื่องจริง แต่นางไม่มีเหตุผล นางกล่าวด้วยความอาย “ข้าขอโทษซีเฟิง ข้าสับสนและข้าลืมไปว่าตอนนี้ดึกแล้ว” เมื่อคิดอีกครั้ง นางก็พูดกับอันชิ “ถ้าอย่างนั้นให้องครักษ์เงาในคฤหาสน์ไปดูเจ้าค่ะ ! ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตำหนักจุน ไปดูว่าข้าคิดมากเกินไปหรือไม่” ในขณะที่นางกำลังพูด นางอยากจะลงไปที่พื้น แต่เมื่อนางขยับตัว นางรู้สึกเวียนหัว นางไม่สามารถลงไปที่พื้นได้ นางกังวลเกินไป “ข้าอยากไปเอง แต่ข้าไม่มีความสามารถอย่างนั้นจริง ๆ ท่านแม่ ข้าขอร้อง ให้องครักษ์เงาไปดูให้ข้าทีเจ้าค่ะ ! ”
อันชิถอนหายใจและพูดกับเหรินซีเฟิง”นางเป็นแบบนี้มานานแล้ว นางมักจะพูดอะไรแปลก ๆ บางครั้งนางคิดว่าต้นไม้ใหญ่ในสวนคือองค์ชายเจ็ด และนางก็คุยกับต้นไม้ทั้งวัน เพราะฉะนั้นอย่าถือสานางเลย”
เหรินซีเฟิงส่ายหน้า”ท่านฮูหยินอันอย่าคิดมากเกินไป เซียงหรูเป็นน้องสาวที่ดีของข้า ข้าไม่สามารถทนที่จะเห็นนางเศร้าได้ ดังนั้นข้าจะโทษท่านฮูหยินอันได้อย่างไร” นางตบไหล่และพูดกับอีกฝ่ายว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไปดูตำหนักจุนให้ และข้าจะกลับมาบอกเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องกลัวตอนกลางคืน ให้องครักษ์เงาปกป้องข้า”
เหรินซีเฟิงไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยที่อ่อนแอนางติดตามบิดาไปฝึกศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่นางยังเด็ก ยิ่งไปกว่านั้นองครักษ์เงาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลนั้นยอดเยี่ยมที่สุด แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็สามารถปกป้องนางได้ นางก็ยังมีค่ามากกว่าเฟิงหยูเฮง ?
เมื่อเรื่องนี้ได้ข้อยุติเหรินซีเฟิงก็รีบออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกับองครักษ์เงา 2 คน แทนที่จะนั่งรถม้า พวกเขากลับขี่ม้าตรงไปยังตำหนักจุนทันที
ในความเป็นจริงนางไม่เชื่อว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตำหนักจุน เพราะสิ่งที่เฟิงเซียงหรูพูดนั้นอธิบายไม่ได้ทั้งหมด นางจะนอนหลับได้อย่างไร และจู่ ๆ ก็พูดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับตำหนักจุนขององค์ชายเจ็ด นอกจากนี้แม้ว่าองค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่มีพระชายาหยุนที่อยู่ตำหนักจุน จะเกิดอะไรขึ้น ?
เหตุผลที่นางเต็มใจที่จะออกมาดูก็คือนางรู้สึกเป็นทุกข์สำหรับอาการของเฟิงเซียงหรูจากก้นบึ้งของหัวใจเพราะความสัมพันธ์ของเฟิงหยูเฮง นางจึงถือว่าเฟิงเซียงหรูเป็นน้องสาวคนเล็กของนาง ตอนนี้เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่เมืองหลวง นางอยากจะป่วยแทนเฟิงเซียงหรูมาก แต่เฟิงเซียงหรูไม่สามารถแบ่งปันความเจ็บปวดให้นางได้ แต่อย่างน้อยนางก็สามารถตอบสนองความปรารถนาของอีกฝ่ายได้ไม่ใช่หรือ ? แค่ออกมาดูเท่านั้น
ด้วยความคิดเช่นนี้เหรินซีเฟิงและองครักษ์เงาทั้งสองจึงควบม้า และรีบหันไปทางตรอกของตำหนักจุนตั้งอยู่ แต่พวกเขาตกตะลึงทันทีที่พวกเขาเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น ? ” เหรินซีเฟิงจ้องไปที่ตำหนักจุนตรงหน้านาง และเปลวไฟก็ทำให้หัวใจของนางสั่นคลอน
องครักษ์เงาสงบกว่านางแต่คำพูดนั้นก็ทำให้ตกใจมากเช่นกัน พวกเขากล่าวว่า”ตำหนักจุนเกิดไฟไหม้ ลางสังหรณ์ของคุณหนูสาม… เป็นความจริง”
เหรินซีเฟิงคิดเช่นเดียวกันและลางสังหรณ์ก็เป็นจริง เนื่องจากนางสามารถมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งได้ นั่นหมายความว่าในใจของนางองค์ชายเจ็ดนั้นมีชีวิตอยู่ แล้วเหตุใดเฟิงเซียงหรูจึงปฏิเสธการแต่งงาน พระชายาหยุนไปที่นั่นด้วยตัวเอง ! นางเริ่มคิดส่วนตัวของนางอย่างเงียบ ๆ พร้อมที่จะสืบข่าวให้เฟิงเซียงหรู
เหรินซีเฟิงรู้สึกใจหายและพาองครักษ์เงาไปที่ประตูตำหนักซึ่งมีผู้คนมากมายมารวมตัวกันออกไปดู ผู้คนที่มีชีวิตชีวา ผู้คนคุกเข่าที่ประตูตำหนักและร่ำไห้อย่างขมขื่น บางคนกล่าวว่า “เหตุใดตำหนักจึงถูกไฟไหม้ นี่เป็นการทำให้พระองค์ไม่สบายใจ ! ”
คนอื่นๆ กล่าวว่า “บางทีองค์ชายเจ็ดอาจจะเผาตัวเอง ใช่ พระองค์ต้องการที่จะเผาตำหนักด้วย เพื่อที่ว่านี้ตำหนักจุนในโลกจะหายไปพร้อมกับพระองค์ ? “ เหรินซีเฟิงไม่สามารถฟังอีกต่อไปและความเจ็บปวดในหัวใจของนางถูกบังคับให้น้ำตาไหลออกมา นางรีบลงจากหลังม้าและเคาะประตูที่ทางเข้าตำหนักจุน ไม่นานคนข้างในก็เปิดประตูแง้มออกมา นางรีบพูดว่า “ข้าเป็นคุณหนูจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน ข้ามาเยี่ยมพระชายาหยุน ให้ข้าเข้าไปเถอะ”
ทหารยามก็ตื่นตระหนกเช่นกันเมื่อได้ยินรายงานของเหรินซีเฟิงเขาก็เปิดประตูโดยไม่คิดอะไรมาก จนกระทั่งซีเฟิงเข้าไปในบ้านและวิ่งไปตามทิศทางของไฟพร้อมกับองครักษ์เงาที่รีบตามไป เขากล่าวว่า “คุณหนูเป็นคุณหนูของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานจริงหรือไม่ ? โอ้ ข้าไม่ควรให้คุณหนูเข้าไป ข้าพาคนแปลกหน้าเข้ามาในตำหนักได้อย่างไร ? ” ก้าวไปข้างหน้าเพื่อปิดกั้นทาง เขากล่าวว่า “คุณหนูออกไปดีกว่า ! ข้าเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูที่มีต่อองค์ชายเจ็ดดี แต่ตำหนักจุนไม่ใช่สถานที่ที่ผู้คนจะเข้ามาได้ ข้าไม่ได้ทำให้มันยากสำหรับคุณหนู เชิญคุณหนูออกไปก่อนขอรับ ! ”
เหรินซีเฟิงขมวดคิ้วโชคดีองครักษ์เงาอยู่ข้างหลังและรีบก้าวไปข้างหน้า และยื่นมันให้กับมือของบ่าวรับใช้ “เรามาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล เราต้องเข้าไป”
บ่าวรับใช้คนนั้นขยี้ตาของเขาและมองอย่างตั้งใจนั่นไม่ใช่สัญลักษณ์ของคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันหรอกหรือ ? เขารีบพูดว่า “เข้าได้เลยขอรับ ! ”
นางรีบวิ่งเข้าไปหลังจากนั้นนางก็เห็นบานซูออกมาจากด้านใน ทั้งสองเดินต่อ และบานซูก็เดินไปสักครู่ เมื่อเห็นเหรินซีเฟิง เขากล่าวว่า “คุณหนูเหรินมาพอดีเลย มีเรื่องเกิดขึ้นข้างใน เราต้องการความช่วยเหลือจากคุณหนูเหรินขอรับ ! ”