เมื่อเหรินซีเฟิงได้ยินว่ามีเรื่องเกิดขึ้นข้างในนางก็ “งุนงง” ในใจ นางรู้ว่าเกิดเรื่องที่ตำหนักจุนใครจะไม่เห็นไฟ ? แต่ทันทีที่คำพูดออกมาจากปากของบานซู นางก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่เรียกว่า “อุบัติเหตุ” ไม่ได้หมายถึงไฟไหม้
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไฟไหม้จะเกิดอะไรขึ้นอีก ?
นางกังวลและเดินตามบานซูเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วจนกระทั่งถึงบริเวณที่ไฟลุกท่วมนางก็พบว่ามีผู้คนมากมายรายล้อม บางคนเช็ดน้ำตาและเทน้ำเพื่อสกัดกั้นไฟอย่างหมดหวัง ความร้อนกำลังมา นางมองอย่างระมัดระวัง และพบว่าดูเหมือนจะมีคนอยู่ในฝูงชนในชุดสีแดง ผมสีขาว นางปกปิดใบหน้าด้วยมือทั้งสองข้างและกำลังร้องไห้ ผมขาวราวกับหิมะสวยงามมาก แต่ผิวหนังที่เผยออกมานอกแขนเสื้อเต็มไปด้วยริ้วรอย ดูเหมือนหญิงชราในวัย 50 หรือ 60 ซึ่งไม่สอดคล้องกับความบอบบางของแผ่นหลังของนางแม้แต่น้อย
เหรินซีเฟิงตกใจกลัวและลางสังหรณ์ไม่ดีก็พุ่งเข้าใส่นางดูเหมือนว่านางจะนึกถึงอะไรบางอย่าง แต่นางก็ไม่แน่ใจ นางตัวสั่นและถามบานซู “ผู้หญิงสวมชุดสีแดงนั่นเป็นใคร ? ทำไมทุกคนรอบตัวนางถึงร้องไห้ ? แล้วพวกเขาร้องไห้ทำไม ? ”
บานซูกระซิบ”นางคือพระชายาหยุน เป็นเวลานานที่พระชายาปฏิเสธที่จะยอมรับว่าองค์ชายเจ็ดได้เสียชีวิตแล้ว นางไม่ยอมให้ตำหนักจัดห้องโถงไว้ทุกข์ ไม่ให้บ่าวรับใช้สวมชุดสีขาว นางแต่งตัวอย่างโอ่อ่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ทุกวันราวกับว่าองค์ชายเจ็ดกลับมา คืนนี้ที่เรือนขององค์ชายเจ็ดไฟไหม้ ในที่สุดนางก็ยอมรับการจากไปขององค์ชายเจ็ด นางแก่ลงและผมกลายเป็นสีขาวในเวลาไม่กี่ลมหายใจ” เขามองไปที่เหรินซีเฟิงอย่างขอร้อง “องค์ชายหยูและพระชายาหยูยังไม่กลับมา ข้าไม่รู้ว่าจะไปหาใคร แต่โชคดีที่คุณหนูเหรินมาถึงก่อน คุณหนูเหรินช่วยปลอบนางทีขอรับ ! ”
เหรินซีเฟิงตกตะลึงและสิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด พระชายาหยุนกลายเป็นแบบนี้ บานซูเข้าหานางเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่นางจะทำอย่างไรได้ นางกังวลมากเมื่อเดินตามเข้าไปและพูดอย่างหมดหนทางว่า “ข้าจะทำอย่างไร เจ้าบอกว่าอาเฮงและองค์ชายเก้าก็ยังไม่กลับมา จะมีใครอีกที่ข้าจะไปหาได้ พระชายาหยุน นาง… นางกลายเป็นแบบนี้ แต่หมอเหยาก็จากไปแล้วเช่นกัน มีใครในเมืองหลวงที่สามารถรักษาได้บ้าง ห้องโถงสมุนไพร ? หรือข้าควรไปหาหมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพร ? ”
บานซูส่ายหัว”ข้าไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรแล้วขอรับ แต่หมอมาไม่ได้ เพราะพระชายาหยุนไม่ได้ป่วยขอรับ”
เหรินซีเฟิงเข้าใจดีว่าด้วยตัวตนของพระชายาหยุนมันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนอะไรแบบนี้ และนางไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบได้ แม้ว่านางจะไปกับบ่าวรับใช้ เรื่องนี้ต้องรายงานไปที่พระราชวัง แต่… “ถ้าเจ้าไปรายงานฮ่องเต้ ฝ่าบาทจะทนได้หรือไม่” นางรู้ว่าร่างกายของฮ่องเต้ไม่ได้ดีมากนักนับตั้งแต่การโจมตีขององค์ชายแปด และพระชายาหยวนกุ้ย แม้ว่าเขาจะกินยาที่เฟิงหยูเฮงให้มาก็ตาม แต่เฟิงหยูเฮงบอกว่าฮ่องเต้เจ็บปวดถึงรากฐาน และเป็นไปไม่ได้ในวัยนี้ที่จะรักษาให้หายดีก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้น เรื่องนี้ไม่สามารถบอกฮ่องเต้ได้แล้ว … นางเปลี่ยนความคิดและนึกถึงใครบางคน นางกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าควรจะบอกใคร เจ้าสามารถไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อถามหมอ ! ฝากเรื่องในพระราชวังไว้กับข้า ข้าจะไปช่วย”
เหรินซีเฟิงพูดจบก็รีบออกจากตำหนักจุนพร้อมกับองครักษ์เงา2 คน คราวนี้นางหันหัวม้าและมุ่งตรงไปที่พระราชวัง
ถ้าไม่สามารถเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้นางก็สามารถไปหาองค์ชายหกได้ เดิมทีแม่ทัพปิงหนานเป็นคนพูดถึงเรื่องนี้ แต่นางไม่ต้องการกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหรินเพื่อรบกวนบิดาในตอนกลางคืน และประการที่สอง พระชายาหยุนเป็นพระสนมของฮ่องเต้ ดังนั้นหากมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น พวกเจ้าหน้าที่ก็สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้ ไม่ดี โชคดีที่นางเก็บป้ายที่องค์ชายหกมอบให้ไว้กับตัว ดังนั้นนางจึงสามารถเข้าพระราชวังได้ตลอดเวลา
พระราชวังฮ่องเต้ได้สูญเสียความสงบไปแล้วในช่วงดึกและสถานการณ์ในเมืองหลวงก็ตึงเครียดขึ้นอีกครั้งเนื่องจากการปรากฏตัวขององค์ชายแปดจากพลเมืองอย่างกะทันหัน และจำนวนทหารรักษาการณ์ก็มากกว่าเมื่อก่อน 3 เท่า
เมื่อเหรินซีเฟิงมาถึงนางก็เห็นวังจู้นอกจากกองทัพของฮ่องเต้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกประตูเต๋อหยางในคืนนี้ นางสนิทกับเฟิงหยูเฮง และนางยังเป็นบุตรสาวของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน วังจู้จำนางได้ แต่เมื่อเห็นเหรินซีเฟิงมาที่ประตูพระราชวังในตอนกลางดึก เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เขารีบไปข้างหน้าและถามว่า “คุณหนูเหรินมากลางดึกเช่นนี้ มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ขอรับ ? ” ในขณะที่พูด เขามองไปในทิศทางที่เหรินซีเฟิงมาอีกครั้งด้วยความกังวล “สถานที่นั้นดูเหมือนจะอยู่ไฟไหม้ และข้าไม่รู้ว่าครอบครัวไหน ข้ามองใกล้ ๆ กับตำหนักจุนเล็กน้อย และข้าไม่รู้ว่ามันได้รับผลกระทบหรือไม่”
เหรินซีเฟิงขมวดคิ้วและพูดกับวังจู้”ไม่ใช่แค่ได้รับผลกระทบเท่านั้น สถานที่ที่ไฟไหม้นั่นคือเรือนขององค์ชายเจ็ดในตำหนักจุน วังจู้ ข้าต้องการเข้าพระราชวังเพื่อพบองค์ชายหก มันเกี่ยวข้องกับตำหนักจุน เปิดประตูเร็ว ๆ ”
วังจู้ถึงกับผงะ”ตำหนักจุนไฟไหม้งั้นหรือ ? เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ? ” เขารู้สึกไม่สบายใจ องค์ชายเจ็ดจากไปแล้ว และตำหนักจุนก็ถูกไฟไหม้เช่นกัน นี่เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ! แต่เมื่อมองไปที่เหรินซีเฟิงอีกครั้ง เขาก็ลังเลเขากล่าวว่า “คุณหนูเหริน ไม่ใช่ว่าข้าไม่ให้คุณหนูเหรินเข้ามา มันเป็นยามวิกาล ในพระราชวังมีกฎอยู่ขอรับ ! ”
เหรินซีเฟิงโบกมือของเขา”เจ้าดูนี่ก่อน” นางยื่นป้ายที่องค์ชายหกมอบให้ “ข้ามีนี่ ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่ ? ”
วังจู้เหลือบมองอย่างตั้งใจและจำได้ทันทีว่ามันคืออะไรเขาโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว “ขอรับ ! เมื่อเห็นป้ายนี้ก็เหมือนกับการปรากฏตัวขององค์ชายหก คุณหนูเหรินสามารถเข้าไปในพระราชวังได้ขอรับ เปิดประตูพระราชวัง ! ”
ด้วยป้ายในมือเหรินซีเฟิงก็เข้าไปในพระราชวังอย่างรวดเร็ว ที่ท้ายที่สุดแล้วมันคือพระราชวัง นางสามารถเข้าไปได้
องค์ชายหกอยู่ในพระราชวังตั้งแต่เขารักษาการณ์แทนพระองค์และพักผ่อนในห้องโถงชั้นในของห้องโถงเฉียนคุน เมื่อเหรินซีเฟิงมาถึงห้องโถงเฉียนคุน ตะเกียงในห้องโถงก็ดับลงแล้ว บ่าวรับใช้ในพระราชวังที่เฝ้าอยู่ด้านนอกต่างพากันกระปรี้กระเปร่ามากเมื่อเห็นสตรีที่มีชื่อเสียงมากลางดึก พวกเขาต่างก็จ้องมอง
ซุนรังขันทีที่ดูแลของซวนเทียนเฟิง ซุนรังไม่ได้นอนคืนนี้ เขาเฝ้าอยู่นอกห้องโถง สายตาของเขาดีมากจนเขาจำคนได้มากมายจากระยะทางไกล เขาสามารถเห็นว่าคนที่เดินผ่านเป็นคุณหนูของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน เขาคิดว่าทำไมนางมาเวลานี้ ? นางและองค์ชายหกค่อนข้างสนิทกัน และทั้งสองคนพบกันหลายครั้งที่ค่อนข้างใกล้ชิดเป็นไปได้หรือไม่ที่คุณหนูเหรินคนนี้ต้องการมายั่วยวนองค์ชายหกในตอนกลางดึก ?
ซุนรังส่ายหน้าสาวน้อยของคฤหาสน์แม่ทัพปิงหนานไม่ใช่คนแบบนั้นนอกจากนี้หญิงสาวคนนี้มีป้ายที่องค์ชายหกมอบให้อยู่ในมือของนาง ถ้านางเข้าพระราชวังในชั่วโมงนี้ เป็นไปได้แปดส่วนว่ามีเรื่องเร่งด่วนใช่หรือไม่ ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ซุนรังก็ไม่สามารถหยุดนิ่งได้ และรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคำนับเหรินซีเฟิง และถามอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูเหรินเข้ามาในพระราชวังในเวลานี้มีอะไรเกิดขึ้นขอรับ ? ”
เหรินซีเฟิงพยักหน้า”องค์ชายหกอยู่หรือไม่ ข้ามาหาพระองค์ เจ้าช่วยพาข้าไปหาพระองค์ได้หรือไม่ ? ”
”นี่…” ซุนรังลังเลเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าคุณหนูเหรินเข้ามาในพระราชในเวลาเช่นนี้ต้องเรื่องเร่งด่วน แต่พระองค์ยังนอนได้ไม่ถึงชั่วยาม มันยากที่จะนอนในตอนนี้ ข้าไม่สามารถปลุกพระองค์ได้ขอรับ คุณหนูเหรินรอได้หรือไม่ขอรับ ? ”
เหรินซีเฟิงยังรู้ว่าสุขภาพขององค์ชายหกนั้นไม่ค่อยดีดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะนอนหลับอย่างสงบ นางอยากจะรอ แต่เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของพระชายาหยุนในตำหนักจุน นางรู้สึกว่าไม่สามารถรอได้อีกต่อไป นางส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ธุระของข้าเป็นเรื่องเร่งด่วนจริง ๆ ได้โปรดให้ข้าเข้าเฝ้า ! ถ้าข้าไม่สามารถพบองค์ชายหกได้ในตอนนี้ ข้ากลัวว่าจะต้องไปหาฮ่องเต้ เจ้าก็รู้สุขภาพของฮ่องเต้ดี… “ ”โอ้! ” ซุนรังได้ยิน นี่คืออะไร ? นางกังวลมากที่จะไปขอพบ เขาทนไม่ได้กับเรื่องเร่งด่วนเช่นนี้ เขาจึงรีบพูดว่า “อย่ารบกวนฮ่องเต้เลยขอรับ คุณหนูเหรินรอข้าสักครู่”
ซวนเทียนเฟิงออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาออกมาจากห้องโถงชั้นใน เมื่อเขาเห็นเหรินซีเฟิง เขาก็พูดกับซุนรังว่า “ไปที่ห้องโถงแล้วนำเสื้อคลุมออกมาให้คุณหนูเหริน” หลังจากนั้นเขาก็พูดกับเหรินซีเฟิง “แม้ว่าจะไม่ใช่ฤดูหนาว แต่มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และตอนกลางคืนก็หนาวเช่นกัน เจ้าไม่ควรวิ่งออกมาในชุดบาง ๆ แบบนี้” หลังจากพูดจบเขาก็เดินไปตามขั้นบันได และถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ? ”
เมื่อเห็นซวนเทียนเฟิงออกมาเหรินซีเฟิงก็โล่งใจในที่สุด ทันทีที่อารมณ์ตึงเครียดนี้ผ่อนคลาย ความเศร้าก็กลับมาอีกครั้ง และอาการแสบจมูกทำให้นางร้องไห้ นางรีบหันหน้าหนีและเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องการให้ซวนเทียนเฟิงเห็น แต่ซวนเทียนเฟิงก็ยังคงเห็นมันและตกใจคุณหนูเหรินคนนี้เป็นคนที่เรียบร้อยและสดใสมาก ผู้หญิงที่บอบบางนั้นแตกต่างกันแต่ก็เหมือนกับเฟิงหยูเฮงเล็กน้อย แต่คืนนี้คุณหนูเหรินเช็ดน้ำตา ? แล้วมาเรียกเขากลางดึก เกิดอะไรขึ้น ?
โดยไม่ต้องรอคำถามของซวนเทียนเฟิงเหรินซีเฟิงก็ปรับอารมณ์ของนางได้อย่างรวดเร็ว นางอยากจะพูดแต่มันไม่สะดวก เพราะมีบ่าวรับใช้ในพระราชวังอยู่รอบ ๆ ซวนเทียนเฟิงหลายคน ดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หยิบเสื้อคลุมออกจากมือของซุนรัง และดึงแขนของซวนเทียนเฟิงเดินไปด้านข้าง จากนั้นกระซิบที่หูของเขา ด้วยวิธีนี้ นางพูดทุกอย่างที่นางเห็นและได้ยินในตำหนักจุน
ซวนเทียนเฟิงตกตะลึงและไม่มีคำพูดใดๆ เขาไม่พูดอะไรและเดินออกไปนอกพระราชวัง
ซุนรังตกใจและรีบแสดงท่าทางให้องครักษ์เงาให้พวกเขาตามไปแต่เขาไม่สามารถออกไปได้ ทันใดนั้นองค์ชายหกก็ออกจากพระราชวัง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดใครบางคนต้องอยู่ที่นี่เพื่อจัดการกับเรื่องนี้ ในกรณีที่องค์ชายหกไม่กลับมาก่อนเวลานั้น ว่ากันว่าองค์ชายหกได้เตรียมการไว้แล้ว
ซวนเทียนเฟิงจากพระราชวังหลวงไปยังตำหนักจุนเขากังวลมากเขานึกไม่ถึงว่าผมของพระชายาหยุนจะกลายเป็นสีขาวและแก่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ในความประทับใจของเขา นางเป็นผู้หญิงที่งดงามมากที่แม้ว่าองค์ชายหกจะได้พบกับพระชายาหยุนเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น ! แต่… ซวนเทียนเฟิงคิดว่าบุตรชายของนางเสียชีวิต บุตรชายที่นางเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กเสียชีวิต มีมารดาคนไหนในโลกที่สามารถทนความเจ็บปวดแบบนี้ได้บ้าง ?
ในที่สุดเมื่อเขามาถึงตำหนักจุนซวนเทียนเฟิงก็กลัวที่จะก้าวต่อไป ทันใดนั้นเขาก็เริ่มกลัวเล็กน้อย กลัวว่าจะได้เห็นพระชายาหยุนผมขาวจริง ๆ แต่เหรินซีเฟิงดึงแขนเสื้อขณะเดิน และกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับพระองค์ที่จะยอมรับความจริงนี้ แต่เราเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเราไม่ยอมรับ ไปดูเถิด ! หลังจากดูแล้ว คิดดูอีกทีว่าข้าจะทำอย่างไรดี”
เราจะทำอะไรได้บ้างเมื่อเห็นพระชายาหยุน ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดของซวนเทียนเฟิงก็เพิ่มขึ้นในใจของเขา เขากล่าวว่า “หมิงเอ๋อกำลังเดินทางกลับมา แต่ข้าล้มเหลวในการดูแลพระชายาหยุน ข้าบอกน้องเก้าได้อย่างไร ? ”