เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1111
ในขณะเวลาเดียวกัน
ในสถานที่โกดังรกร้างแห่งหนึ่งบนเกาะดาว
มือทั้งสองข้างของเถียนเฟยนั้นได้ถูกมัดเอาไว้แน่น แล้วทั้งร่างกายของเขานั้นถูกทิ้งเอาไว้ที่มุมกำแพง
ต่งกั้วมองไปที่เถียนเฟยด้วยสายตาที่เย็นชา
หลังจากนั้นเขาก็ได้ควักเอาโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะได้กดโทรหาหลี่เหิง
“คุณชาย ตอนนี้คนจับมาได้แล้วล่ะ อยากที่จะฆ่าเขาไหม？”
“ตอนนี้ยังไม่ต้องหรอก ไว้ชีวิตเขาเอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันยังใช้ประโยชน์ได้！”
“รับทราบ！”
หลังจากที่ได้กดวางสายโทรศัพท์
ต่งกั้วมองไปที่เถียนเฟยพร้อมรอยยิ้มที่จ้องมองไปอย่างน่ากลัว
“เถียนเฟยอ่าเถียนเฟย ไม่คิดเลยว่าเจ้านั้นจะมาตกอยู่ในกำมือของข้านะ”
“ถึงแม้ว่าคุณชายนั้นเอ่ยไว้ว่าไม่อยากที่จะฆ่าเขา แต่ว่าสามารถที่จะหลีกเลี่ยงความตายได้ แต่ก็ยากที่จะหลบหนีได้！”
“คนของบริษัท เฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกแกนั้นได้มีคนตัดแขนของกูไปข้างหนึ่ง งั้นกูก็จะตัดแขนของมึงไปข้างหนึ่งเหมือนกัน ให้แกได้รู้สะบ้างว่าการขาดแขนไปข้างหนึ่งนั้น มันมีความรู้สึกยังไงบ้าง？”
เมื่อเอ่ยจบ
ต่งกั้วได้ควักมีดยาวที่แหลมคมนั้นออกมา ก่อนที่จะยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วเดินมายังทางด้านของเถียนเฟย
เมื่อมองเห็นว่าตนเองนั้นตกอยู่ในอันตราย
เถียนเฟยนั้นเอ่ยร้องออกมาด้วยความหวาดผวา “ต่งกั้ว มึงอย่าเข้ามานะ ！กูเป็นคนของบริษัท เฟิงเมิ่ง กรุ๊ป นะโว๊ย แกก็รู้ดีถึงตัวตนของคุณหยาง ว่ามีพลังอำนาจขนาดไหน？หากมึงกล้าเข้ามา คุณชายหยางเฟิงนั้นจะต้องไม่ไว้ชีวีตแกแน่นอน ……”
พลั๊ว！
ไม่รอให้เถียนเฟยเอ่ยจบต่งกั้ว นั้นก็ได้ตบไปลงบนหน้าของเถียนเฟยอย่างเต็มแรง
“ใช่หรอ？”
ต่งกั้วเอ่ยเยาะเย้ยอย่างไม่ใส่ใจ“ฆ่าข้างั้นหรอ？เกรงว่าคนที่จะตายก่อนคงจะเป็นมึงนะ！”
เมื่อเอ่ยจบ
เสียงฟู่ว！
ต่งกั้วนั้นก็ได้ยกมีดขึ้น ก่อนที่จะฟาดลงไปทางด้านแขนของเถียนเฟย
เถียนเฟยหวาดกลัวจนหลับตาลง
สีหน้าของเขานั้นหมดหวังอย่างมาก
หากโดนตัดแขนไปข้างหนึ่งล่ะก็ ชีวิตอีกครึ่งที่เหลือของเขานั้นก็ไร้ประโยชน์แล้ว！
………
เงาดาบที่สะท้อนออกมา
ยิ่งเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ในเวลานั้น
เถียนเฟยรู้สึกว่า ตนเองนั้นได้หยุดหายใจไปแล้ว
วินาทีต่อมา
เขานั้นก็จะมีเลือดสดสาดกระเด็นออกมาแล้ว ！
บู๊ม！
ทันใดนั้น
ที่ประตูโกดังนั้นก็เหมือนได้ถูกของแข็งนั้นพุ่งชนเข้ามา！
ก็ ได้พบเห็นเพียงรถรถฮัมเมอร์สีเขียวเข้มนั้น ได้พุ่งทะยานชนเข้ามา
“คนอะไรกัน？”
ต่งกั้วนั้นตกใจมาก ก่อนที่จะรีบหันออกไปตะโกนถาม
เอี๊ยด！
ก่อนที่จะได้มีเสียงเบรกรถที่กระทบเสียดสีหู แล้วเปิดประตูออก
เสือขาวนั้นและคนอื่นๆได้รีบพุ่งลงมาจากรถ
อีกทั้งยังไม่รอให้ต่งกั้วมองเห็นอย่างชัดเจน
เพล้ง！
เสียขาวนั้นก็ได้โกรธจนระเบิด ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปชนราวกับสัตว์ที่ดุร้ายน่ากลัว
เสียงดังสนั่นขึ้น
ทันใดนั้น บนใบหน้าของต่งกั้วนั้นได้เต็มไปด้วยเลือดสดเต็มไปหมด
“อ๊า……”
เสียงร้องที่โหยหวนของต่งกั้วนั้นได้ส่งออกมา …………
ก่อนที่เสือขาวนั้นจะได้ถีบเข้าไปอีกทีหนึ่ง
ทันใดนั้น
ต่งกั้วนั้นทั้งตัวของเขานั้นก็ลอยออกไป
ก่อนที่เขานั้นจะตลกลงบนพื้นอย่างแรง ทั้งร่างกายนั้นสั่นไปหมด และบนตัวนั้นก็เต็มไปด้วยเลือดสด！
“ไปฆ่าพวกเขาให้ข้าส่ะ！”
ต่งกั้วนั้นใช้มือชี้ไปที่เสือขาว ก่อนที่จะพยายามใช้แรงสุดท้ายนั้นตะโกนออกไป
เสียงคำสั่ง
ก่อนที่ผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ใหญ่สิบกว่าคนของตระกูลหลี่นั้น จะได้พุ่งเข้าไปหาเสือขาว
ไม่ต้องรอให้เสือขาวเอ่ยพร่ำต่อ องครักษ์มังกรสิบกว่าคนนั้น ก็ได้พุ่งเข้าไปปะทะ
ประมาณไม่ถึงเวลาหนึ่งนาที
ผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ใหญ่ของตระกูลหลี่ ทั้งหมดนั้นต่างก็นอนลงจมกองเลือดกันไปหมด
เสือขาวนั้นๆได้ปลดเชือกที่มือให้กับเถียนเฟย ก่อนที่จะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
เถียนเฟยเอ่ยด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น พร้อมน้ำตาเต็มหน้า “เสือขาว ขอบคุณคุณจริงๆ！ขอบคุณมากนะ！”
ในขณะเดียวกัน หยางเฟิงนั้นได้เดินลงมาจากรถ
เขานั้นได้มองไปที่บนพื้น ที่เหมือนกับหมาที่ตายแล้วเช่นต่งกั้ว ก่อนที่จะหรี่ตาแล้วเอ่ยถาม “เสือขาว จัดการหักกระดูกพวกเขาให้ข้าส่ะ หลังจากนั้นเอาไปโยนทิ้งที่หน้าประตูบ้านของตระกูลหลี่ส่ะ！”
“ในเมื่อตระกูลหลี่นั้นจะไร้ความเมตตาเช่นนี้ นั้นก็อย่าหาว่าข้านั้นไม่ยุติธรรมก็แล้วกัน！”
“รับทราบ！”
เสือขาวนั้นเดินเข้าไปด้านหน้า
เสียงกึ๊กหนึ่งเสียง
เป็นเสียงของกระดูกที่ได้แตกหักหนึ่งท่อน
“อ๊า！”
ส่วนต่งกั้วที่ได้อยู่ในอาการใกล้สลบนั้น ก็ได้เบิกตากว้างขึ้น ก่อนที่จะส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด