Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่873 ขอโทษด้วย
เย่ห้าวชกหมัดออกไปรัวๆด้วยความโกรธ ทั้งอัดอั้นและรู้สึกผิด
ตอนนั้นเขาอดทน ปล่อยให้ภรรยาและลูกโดนเหยียดหยาม จึงทำให้ตอนนี้ลูกชายไม่ยอมเรียกเขาว่าพ่ออีก ส่วนภรรยาก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง
ตอนนั้นเขาอดทน เขาพลาดการเติบโตของลูกชายไป พลาดไปเยอะมากจริงๆ
เขาเสียใจแล้ว
ตอนนั้นถ้าไม่ได้อดทน งั้นก็คงจะตายไปนานแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าในตอนนี้
นั่นสิ เขาเสียใจแล้ว
ถ้าตอนนั้นไม่ได้อดทน ทั้งครอบครัวสามคนอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้
แต่อย่างน้อยก็ไม่เสียใจที่ได้ตายด้วยกัน
แล้วตอนนี้ล่ะ？
เขาเสียใจมากจริงๆ
“ไปตายซะ！ไอคนชั่ว พวกนายริอ่านรังแกภรรยากับลูกของฉัน ริอ่านรังแกหลานสาวฉัน ไปตายซะ！ไอคนชั่ว！！”
เทวดาหมายเลขสิบสิ้นหวังแล้ว เขาไม่คิดว่าเย่ห้าวจะใช้วิชาต้องห้าม หลังจากเผาพลังชีวิตแล้ว จะระเบิดพลังออกมาแข็งแกร่งขนาดนี้
เป็นแดนฉ่องทิพย์เหมือนกัน แต่เขากลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ห้าวเลย
และพญาดำ จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่มา
พญาดำแอบอยู่ในที่มืด มองดูเขาถูกเย่ห้าวต่อยจนตาย
ในสายตาของพวกชนชั้นสูงบนสรวงสวรรค์ ถึงคนอย่างพวกเขาตายไปจนหมด ก็เทียบกับการกระตุ้นเลือดเทพทั้งสองชนิดของเย่เซิ่งเทียนออกมาไม่ได้หรอก
พวกบ้าที่อยากกลายเป็นเทพ
พวกบ้าที่ทำเพื่อชีวิตอมตะ
เขากลัวแล้ว เขาอยากร้องขอชีวิต แต่กลับพูดออกมาไม่ได้สักคำ
เย่ห้าวต่อยไม่ยั้งมือ หัวของเทวดาหมายเลขสิบถูกทุบจนแตกละเอียด สิ้นชีพไปแล้ว
แต่ว่า เย่ห้าวก็ยังไม่ยอมหยุด
หมัดของเย่ห้าว เริ่มหมดแรงลงเรื่อยๆ
แต่ก็ยังต่อยรัวๆต่อไปไม่ยั้งมือ
พลังชีวิตของร่างกายของเขาเริ่มหดหาย ร่างกายมีรอยร้าวออกมาเรื่อยๆ
ชีวิตดุจดั่งไฟที่ใกล้มอดดับ
แต่ครั้งนี้ เขาไม่เสียใจ
“เย่ห้าว นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด！！！”
เย่ห้าวตะคอกอย่างโมโห น้ำตาไหลพราก
เขาอยากพุ่งออกไป แต่ถูกเจียงลั่วเสินลากไว้ก่อน
การต่อสู้ทางนี้ เกินขอบเขตที่แดนเหนือโลกีย์จะรับไหวแล้ว
“เย่ห้าว นายมันคนขี้ขลาด อย่าคิดว่าแบบนี้ฉันจะยกโทษให้นายนะ นายหยุดสิ นายไปขอโทษกับแม่ฉัน ไปขอโทษกับแม่ฉันสิ ฉันไม่มีทางยกโทษให้นายหรอกนะ”
เย่เซิ่งเทียนตะคอก มองดูเย่ห้าวที่ไม่มีพลังชีวิตแล้ว แต่แค่รัวหมัดไม่หยุด ร่างกายเริ่มสึกหรอ
เย่เซิ่งเทียนใจสลาย
“พ่อ พ่อ！！！”
เย่เซิ่งเทียนคุกเข่าลงพื้น ตะคอกอย่างเจ็บปวด
ยี่สิบกว่าปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกคำว่าพ่อออกมา
เย่ห้าวจะตึง รีบหันไปมองเย่เซิ่งเทียน
เขายิ้มแล้ว
“เทียนเอ๋อร์ ขอโทษด้วยนะ ฉันเป็นพ่อที่ไม่ดีเอง และเป็นสามีที่ไม่ดีด้วย”
เย่ห้าวพูดอย่างยากลำบาก ร่างกายเริ่มแตกสลาย
“ถ้าต่อไปลูกได้เห็นแม่ บอกแม่ด้วยนะ พ่อขอโทษ พ่อไม่คู่ควรกับการเป็นสามีของเธอ”
“แต่ว่า ความรักที่พ่อมีให้แม่ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”
“เทียนเอ๋อร์ พ่อโทษด้วยนะ”
เย่เซิ่งเทียนจะบ้าตาย น้ำตาไหลออกมาดุจดั่งน้ำพุ เขาคุกเข่าลงพื้น ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ไปพูดกับแม่เองเลย พ่อไปพูดเอง พ่อห้ามตายนะ ผมขอร้องล่ะพ่อ พ่อ พ่ออย่าตายนะ”
เย่ห้าวยิ้ม ร่างกายเริ่มแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
เขามองไปยังเย่จิงหง พูดเสียงแหบว่า “พ่อ ผมขอโทษ ผมเป็นลูกอกตัญญู ผมไปก่อนนะ”
“ห้าวเอ๋อร์……”
เย่จิงหงน้ำตาไหลพราก ทุบอกตัวเองแรงๆ ปวดใจเหมือนจะแตกสลาย ล้มสลบลงไป
“เย่ห้าว นายมันไอคนขี้ขลาด นายมันก็แค่ไอคนขี้ขลาด！！！”
เย่เซิ่งเทียนสะบัดตัวออกมาเจียงลั่วเสิน พุ่งออกไป อยากจะคว้าอะไรไว้สักหน่อย
แต่ร่างกายของเย่ห้าวแตกสลายแล้ว สุดท้ายเขาก็คว้าอะไรไว้ไม่ได้เลย
“พ่อ——”