เวลานี้ ท่านเทพได้กลายร่างเป็นร่างที่แท้จริงของมังกรไฟโดยสมบูรณ์ เขาบินโฉบวนไปมาเหนือเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ ตำหนัก ภูเขา และแม่น้ำที่หางมังกรพาดผ่านล้วนกลายเป็นซากปรักหักพัง เมื่อเห็นว่าหางมังกรกำลังจะเคลื่อนไปยังซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยา
ทั้งสองพลันจับมือกันและถอยหลบอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะชักกระบี่เฟิ่งอวี่และกระบี่เสวียนหยวนออกมาพร้อมกัน
เมื่อท่านเทพเห็นกระบี่เสวียนหยวน ก็ราวกับเห็นศัตรูที่ต้องสังหารให้ตายกันไปข้าง เขาโจมตีซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาอย่างบ้าคลั่ง
“แย่แล้ว ท่านเทพเป็นสัตว์เทพโบราณ เป็นสายเลือดผู้สืบทอดที่แท้จริงของจักรพรรดิฝูซี ระดับขั้นการบำเพ็ญเพียรสูงส่งยากหาผู้ใดเปรียบ เนื่องจากการตายของสัตว์ภูต พลังทั้งหมดในร่างกายจึงถูกกระตุ้น แม้โยวอ๋องและพระชายาโยวอ๋องจะมีพลังบำเพ็ญเพียร ทว่าเวลานี้พวกเขาเป็นเพียงมนุษย์ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านเทพอย่างแน่นอน”
หากเป็นเช่นนี้ ต่อไปพวกเขาต้องตายแน่นอน ควรทำอย่างไรดี?
มังกรเพลิงพ่นไฟออกมาอย่างต่อเนื่อง ดวงตาทั้งสองข้างของมันเป็นสีแดงเหมือนโคมไฟสีแดง ทั้งยังโจมตีซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาอย่างบ้าคลั่ง
ทั้งสองรับมืออย่างต่อเนื่อง ไม่มีโอกาสแม้แต่จะหายใจ เห็นได้ชัดว่าขณะรับมือ พวกเขาสูญเสียพลังไปมาก หลายครั้งที่พวกเขาเกือบถูกเปลวเพลิงมังกรไฟ หรือเกือบถูกสังหารด้วยหางของมังกรไฟ
ตำหนักแห่งหนึ่งในแคว้นไหวเจียง อู๋จุนกำลังซ่อนตัวเพื่อรอโอกาส ทันใดนั้น มือของเขาที่วางอยู่บนเสาก็สั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาเย้ายวนชั่วร้ายของเขาหรี่ลง
ถังเสวี่ยที่สวมชุดสีเหลืองอยู่ด้านข้าง ขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเอ่ยถามเสียงต่ำว่า “พี่เป่าอวี้ มีสิ่งใดผิดปกติหรือ? ”
ใบหน้าของอู๋จุนปรากฏความเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้กระทั่งระหว่างคิ้วของเขายังรู้สึกกระสับกระส่าย เขาหันไปมองถังเสวี่ยที่เกาะติดตนเองเหมือนปลาดุก เนื่องจากนางยืนกรานว่าจะติดตามมาด้วย “หนังตาข้ากระตุกตลอด แย่แล้ว แม่นางพิษน้อยคงเกิดเรื่องกระมัง? ”
ถังเสวี่ยถลึงตาใส่อู๋จุน “อยู่ดีๆ เจ้าพูดถึงพี่จิ่นซีทำอันใด? พวกเขาอยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ ต่อให้เกิดเรื่องอันใด ข้างกายก็มีท่านอ๋อง เจ้าจะกังวลไปเพื่ออันใด? คนที่จะเกิดปัญหาคือพวกเรามากกว่ากระมัง? ตอนนี้พวกเราอยู่ในรังพิษ เหตุใดเจ้าไม่พูดว่าข้าจะเกิดอันใดขึ้นบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็อยู่กับเจ้า! ”
อู๋จุนเหลือบมองถังเสวี่ยด้วยสีหน้าเอือมระอา “ข้าขอให้เจ้ามากับข้าหรือ? ”
“…”
……
ในเวลาเดียวกันที่หอดูดาว ภายในป่าเซียน หุบเขาเทียนอี บุรุษแต่งกายด้วยชุดสีขาว เนื้อผ้าเรียบเนียนไม่มีรอยยับย่น เส้นผมยาวสลวยดั่งน้ำตกนั้นพาดผ่านบ่าและสยายลงบนแผ่นหลังของบุรุษผู้นี้อย่างงดงาม นิ้วเรียวยาวของเขาพลิ้วไหวลงบนสายพิณอย่างต่อเนื่อง และมีนกกระเรียนสองตัวกำลังเริงระบำอยู่ข้างกายเขา
เสียงพิณดั่งสายน้ำไหล ช่างไพเราะยิ่งนัก ราวกับดวงดาวในจักรวาล ทว่าทันใดนั้นก็เกิดเสียง ‘ชริ้ง’ ซึ่งเป็นเสียงที่เสียดหูอย่างมาก…
สายพิณขาด!
……
ดินแดนแคว้นตงเฉิน ภายในกระท่อมบนภูเขาที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก บุรุษที่มีใบหน้าดั่งหยก นอนอย่างเงียบงันอยู่บนเตียง คิ้วของเขาขมวดมุ่นตลอดเวลา หน้าผากและขมับเขาปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อเย็นเฉียบ แม้แต่มือที่ห้อยอยู่ก็กำผ้าห่มไม่ปล่อย… ทั้งยังกำแน่นขึ้น
ทันใดนั้น บุรุษผู้นั้นก็ลุกขึ้นนั่งและตะโกนเรียกชื่อ ‘จิ่นซี’
ตงหลิงหวงเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยยา นางมองเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล “มู่หรงฉี เป็นอันใดหรือ? ”
ใบหน้าของมู่หรงฉีเต็มไปด้วยความกังวล “ข้า… ข้าฝันว่าจิ่นซีมีเลือดไหลท่วมตัว… ”
……
ภายในห้องบรรจุป้ายวิญญาณบรรพบุรุษสกุลจงแคว้นหนานหลี ฮูหยินเฒ่าหานคุกเข่าต่อหน้าพระพุทธรูป นางกำลังสวดมนตร์และหมุนลูกปัดในมืออย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้นก็เกิดเสียง ‘เชือกขาด’ เชือกร้อยลูกปัดขาดออกจากกัน ลูกปัดร่วงกระจัดกระจายเต็มพื้น
ฮูหยินเฒ่าหานลืมตาขึ้น แววตาตกใจกลัวอย่างมาก
……
จวนโยวอ๋องแคว้นจงหนิง ภายในห้องครัวเล็กๆ แม่นมฮวากำลังทดลองทำสำรับอาหารที่นางได้เรียนรู้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา นางคิดว่าจะทำอาหารอันใดให้ท่านอ๋องและพระชายาเสวยเมื่อพวกเขากลับมา ขณะกำลังฮัมเพลงเบาๆ จิตใจเลื่อนลอย
ทันใดนั้นก็มีเสียง “อุ๊ย” ดังขึ้น
ลวี่หลีที่กำลังเติมฟืนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “แม่นมฮวาเป็นอันใดหรือ? มีดบาดหรือ? ”
แม่นมฮวาอมนิ้วมือที่ถูกมีดบาด พลางครุ่นคิดบางอย่างด้วยสีหน้าขึงขัง ครู่หนึ่งนางก็มีท่าทางตื่นตระหนก
“แย่แล้ว ลวี่หลี ตอนนี้จิตใจของข้ากระสับกระส่ายอย่างมาก ต้องเกิดอันใดขึ้นกับท่านอ๋องและพระชายาแน่นอน”
……
ภายในดินแดนลึกลับเสวียนคง เยี่ยโยวเหยากับซูจิ่นซีรับมือกับมังกรไฟกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว พวกเขาไม่สามารถยืนหยัดรับการโจมตีอันบ้าคลั่งของท่านเทพได้ เวลานี้ร่างกายของทั้งสองเต็มไปด้วยบาดแผล
โดยเฉพาะซูจิ่นซีที่สวมเสื้อผ้าสีพื้น ซึ่งปรากฏคราบเลือดให้เห็นอย่างชัดเจน
เยี่ยโยวเหยายืนขวางด้านหน้าซูจิ่นซี “ซูจิ่นซี ข้าขอสั่งให้เจ้ารีบหนีไปเสีย ไปเดี๋ยวนี้! ”
ซูจิ่นซีส่ายศีรษะพลางกุมกระบี่เฟิ่งอวี่ในมือ ตั้งใจต่อสู้เคียงข้างเยี่ยโยวเหยา ดวงตาของนางทอประกายและมองเยี่ยโยวเหยาที่ได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง “ไม่ เยี่ยโยวเหยา ข้าไม่ไปที่ใดทั้งนั้น! ท่านบอกว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป! หากไปต้องไปพร้อมกัน หากตาย พวกเราก็ตายพร้อมกัน”
เยี่ยโยวเหยาฉวยโอกาสคว้ามือซูจิ่นซีและเหวี่ยงนางออกไป
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาลงมืออย่างหนักหน่วงกับซูจิ่นซี นับตั้งแต่ที่เขารู้จักนาง ต่อให้พิษดูดเลือดกำเริบและความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองยังไม่ได้พัฒนาถึงขั้นนี้ เยี่ยโยวเหยาก็ไม่เคยใช้พละกำลังเช่นนี้กับซูจิ่นซี
เขาเหวี่ยงซูจิ่นซีออกไปด้วยพละกำลังทั้งหมดอย่างสุดแรง ดวงตาของเขาเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ซูจิ่นซี ข้าขอสั่งให้เจ้าหนีไป… ออกไปจากดินแดนลึกลับเสวียนคงเดี๋ยวนี้”
ในวินาทีถัดมา หางของมังกรไฟก็ฟาดมาทางเยี่ยโยวเหยาด้วยพลังมหาศาล เยี่ยโยวเหยาชูกระบี่เสวียนหยวนในมือขึ้น ผนึกพลังเทพวิชายุทธ์จิ่วเซียวระดับเก้าทั้งหมด และพุ่งเข้าหามังกรไฟ
ดวงตาของซูจิ่นซีเปล่งประกายดั่งคบเพลิง นางจับกระบี่เฟิ่งอวี่และพุ่งตามเยี่ยโยวเหยาไปโดยไม่ลังเล
เยี่ยโยวเหยาทะยานขึ้นกลางอากาศ กระบี่เสวียนหยวนในมือของเขา แทงเข้าไปในร่างของมังกรไฟอย่างดุดัน “อ้าก… ” มังกรไฟกรีดร้องคำราม มันพลิกตัวไปมาอย่างต่อเนื่อง พาเยี่ยโยวเหยาทะลวงผ่านภูเขาจำนวนมากจนแตกละเอียดตลอดทาง ทั้งยังพุ่งทะยานผ่านเกลียวเมฆและภูเขาอย่างบ้าคลั่ง
สีหน้าของซูจิ่นซีเปลี่ยนไปอย่างมาก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แม้เยี่ยโยวเหยาจะไม่ถูกเพลิงมังกรไฟสังหาร ทว่าร่างของเขาคงกระแทกกับภูเขาจนตายเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม กระบี่เสวียนหยวนในมือของเยี่ยโยวเหยายังเสียบอยู่บนร่างของมังกรไฟ เขาจับกระบี่เสวียนหยวนไว้แน่น ไม่มีโอกาสดึงมันออกมา ทั้งมังกรไฟก็ไม่ให้โอกาสเขา
ซูจิ่นซีตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “เยี่ยโยวเหยา ปล่อยมือ! ปล่อยมือ เยี่ยโยวเหยา! หากยังทำเช่นนี้ต่อไป ท่านจะตาย! เยี่ยโยวเหยาปล่อยมือเดี๋ยวนี้! ”
ทว่าเยี่ยโยวเหยาราวกับไม่ได้ยินอันใดแม้แต่น้อย
ทุกครั้งที่ร่างของมังกรไฟกระแทกกับภูเขา มันจะเกิดขึ้นในตำแหน่งที่เยี่ยโยวเหยาจับกระบี่เสวียนหยวน
เมื่อเห็นเยี่ยโยวเหยาหายตัวไปท่ามกลางซากปรักหักพังของภูเขาที่ถล่มลงมา ปรากฏขึ้นและหายไปอีกครั้ง หัวใจของซูจิ่นซีแทบจะพุ่งเข้าไปที่ยอดเขานั้น
นางกำลังไล่ตามมังกรไฟและเยี่ยโยวเหยาอย่างบ้าคลั่ง ทว่ามังกรไฟรวดเร็วอย่างมาก แม้ซูจิ่นซีจะใช้พละกำลังทั้งหมดของนาง แต่ระยะห่างระหว่างพวกเขากลับมากขึ้นเรื่อยๆ !
ทันใดนั้น… ภาพเหตุการณ์ที่ทำให้ซูจิ่นซีต้องประหลาดใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว