เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1124
“โอ้ กระวนกระวายใจด้วย นายเข้ามาซัดฉันสิ! นายขยับได้ไหม”
นักบู๊คนที่เป็นหัวหน้า ใช้ฝ่าเท้าขยี้ไปมาบนหัวหยวนเลี่ยอย่างแรง เลือดสดไหลออกมา
“เฉิงชิง เบาหน่อย เหยียบเขาตายขึ้นมาจะไม่สนุกนะ ลู่ฝาน นายเห็นหรือยัง เพื่อนนายใกล้ตายแล้ว นายจะไม่ขยับหน่อยเหรอ นายมันขี้ขลาดตาขาว!”
นักบู๊คนที่อยู่ข้างๆ เดินเข้ามาช้าๆ ตัวอ้วนเหมือนหมู ถูกปกคลุมอยู่ภายใต้ชุดคลุมยาวตัวใหญ่
ใบหน้าดุดันน่ากลัว แอบมีความสับปลับเล็กน้อย ค้อนขนาดใหญ่สองอันเสียบอยู่ด้านหลัง เขาใช้มือกระชากหยวนเลี่ยที่อยู่ใต้เท้าเฉิงชิงขึ้นมา
ลู่ฝานทนไม่ไหวแล้ว เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว
เมื่อเขาขยับ ทำให้นักบู๊สี่คนที่อยู่ด้านบนหัวเราะลั่น
“ขยับแล้วจริงด้วย เดินมาข้างหน้าอีกสิ เดินต่อสิ!”
เฉิงชิงหัวเราะลั่น ใช้มือหยิบมีดสั้นออกมาจากข้างในอก แล้วจ่อไว้ที่คอหยวนเลี่ย
ตอนนี้พลังปราณทั้งตัวหยวนเลี่ยสลายไปหมดแล้ว อ่อนแอถึงขั้นที่มีดเล็กๆ เพียงเล่มเดียวสามารถจบชีวิตเขาได้
หยวนเลี่ยหอบหายใจแรง พูดเสียงดังออกมาว่า “ลู่ฝาน นายอย่าเข้ามา พวกเขาจะฆ่านาย หนีไป!”
สีหน้าเฉิงชิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาปักมีดสั้นลงบนไหล่หยวนเลี่ย
“ฉันให้นายพูดเหรอ”
คนอ้วนที่อยู่ข้างๆ ใช้ฝ่ามือตบหน้าหยวนเลี่ย
เห็นฟันกระเด็นออกมาหนึ่งซี่ทันที เลือดสาดเต็มหน้าไปหมด
หยวนเลี่ยส่งเสียงสะอื้นออกมา แม้แต่ร้องโอดครวญเขายังไม่สามารถร้องออกมาได้
ยังมีนักบู๊อีกสองคนที่หัวเราะเบาๆ อยู่ด้านข้าง ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกมาก
นัยน์ตาลู่ฝานมีเส้นเลือด เร่งฝีเท้าเดินขึ้นไปด้านบน ความอาฆาตรุนแรงพุ่งออกมาจากตัว ถึงอยู่ห่างกันขนาดนี้ แต่ทั้งสี่คนสามารถสัมผัสได้
เฉิงชิงโยนหยวนเลี่ยไปด้านข้าง ทั้งสี่คนยืนเรียงเป็นหน้ากระดาน มองมายังลู่ฝาน
เฉิงชิงขมวดคิ้วแน่น แล้วพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น บนตัวไอ้หมอนั่นมีพลานุภาพน่ากลัวแผ่ซ่านออกมาขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีพลานุภาพสร้างความกดดันของเทพบู๊ ทำไมถึงไม่ไล่เขาออกจากภูเขา แล้วก็ไม่มีการแว้งกัดด้วย”
คนอ้วนที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้ใช้พลังปราณ เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช้พลังปราณจะปล่อยพลานุภาพแข็งแกร่งขนาดนี้ออกมาได้ยังไง ฝีเท้าของเขายังเร็วขึ้นเรื่อยๆ ด้วย เขาต้องขยับไม่ได้ไม่ใช่เหรอ!”
เฉิงชิงพูดว่า “ซุนจื้อบอกให้เรายั่วโมโหเขา และทำให้เขาเกิดการแว้งกัดของพลังปราณ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะทำไม่ได้แล้ว อิ้งหยวน จงหง พวกนายคิดว่าทำยังไงดี”
อิ้งหยวนพูดว่า “สู้เราฆ่าเขาเลยดีกว่า ยังไงไท่จื่อออกคำสั่งแล้วว่าใครฆ่าเขาตาย จะได้รางวัลใหญ่ แทนที่จะให้ซุนจื้อได้ค่าตอบแทน สู้เราแบ่งกันสี่คนแล้วแบ่งให้เขาส่วนหนึ่งไม่ดีกว่าเหรอ”
จงหงพยักหน้าพูดว่า “เราตั้งสี่คน เขาแค่คนเดียว จะกลัวเขาไปทำไม ที่นี่สามารถใช้พลังปราณได้นิดหน่อย เราซัดเขาคนละหมัดจนตายก็จบแล้ว เฉิงชิง หม่านเวย พวกนายจะลงมือไหม”
เฉิงชิงฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “เอาแบบนี้แหละ”
เจ้าอ้วนหม่านเวยเอาค้อนสองอันของตัวเองออกมา มองลู่ฝานที่กำลังเดินมาแล้วหัวเราะเบาๆ
เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่นานร่างกายของลู่ฝานเปลี่ยนจากแข็งทื่อเป็นด้านชา หลังจากนั้นกลับสู่สภาวะปกติ
ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายที่แข็งแกร่ง ช่วยเขาระงับอาการบาดเจ็บเอาไว้อีกครั้ง
ลู่ฝานลูบไม้ลูบมือ ก้าวเข้าไปหาเฉิงชิงและคนอื่น ความอาฆาตบนตัวใกล้จะปกคลุมไปทั้งโลกแล้ว!
เฉิงชิงกลืนน้ำลาย ความอาฆาตรุนแรงบนตัวลู่ฝาน ทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก
เมื่ออยู่ใกล้ขึ้น ทุกคนเห็นได้ชัดเจน ความอาฆาตบนตัวลู่ฝานไม่ได้ปล่อยออกมาจากพลังปราณ แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงของฟ้าดินโดยอัตโนมัติ