ฮ่องเต้ออกคำสั่งและซวนเทียนหยานก็รับคำสั่งอย่างตื่นเต้นผ่านไปหลายปี ในที่สุดบิดาของเขาก็เต็มใจที่จะให้อภัยเขา ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้รับอนุญาต
เฟิงเฟินไดก็ยิ้มอย่างสบายใจฮ่องเต้ขอให้นางมีความสุขกับซวนเทียนหยาน นางไม่มีความคิดแบบเดิมอีกต่อไป นางหวังเพียงว่าซวนเทียนหยานจะสามารถช่วยองค์ชายหกในการปกครองโลกและปกป้องราชวงศ์ต้าชุน ความมั่นคงของผู้คนในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้าจะทำให้จิตใจของพี่รองนางผ่อนคลายลงเช่นกัน เพื่อให้พี่รองของนางสามารถติดตามองค์ชายเก้าได้อย่างปลอดภัยและใช้ชีวิตตามที่นางต้องการ
งานแต่งงานเสร็จสิ้นทั้งคู่ถูกส่งไปที่ห้องหอและงานเลี้ยงที่ลานด้านนอกก็คึกคักมาก ซวนเทียนหยานกำลังรับแขกอยู่ข้างนอก ในขณะที่เฟิงหยูเฮงไปที่ห้องหอเพื่อพูดคุยกับเฟิงเฟินได และยังช่วยดงหยิงแต่งหน้าให้เฟิงเฟินได
นางอยู่ที่นี่และเป็นพี่สาวของเจ้าสาวมีบางสิ่งที่นางจะบอกอีกฝ่าย ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงเงยหน้าขึ้นและบอกนางเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงหลังจากแต่งงานแล้ว ใบหน้าของเฟิงเฟินไดก็แดง แต่ไม่ว่าจะอายแค่ไหน นางก็ยังคงตั้งใจฟัง และจดจำทีละเรื่อง นางรู้สึกประหม่าในใจ แต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับคืนแต่งงาน
เฟิงหยูเฮงบอกกับนางว่า”เจ้าอายุ 16 ปี นี่ไม่ใช่อายุที่ดีที่สุดที่จะมีบุตร ถ้าทำได้ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถพิจารณามีบุตรได้หลังจากอายุ 18 ปี สิ่งนี้จะดีต่อสุขภาพของเจ้าเพียงแค่…” นางถอนหายใจเล็กน้อย “ข้ากลัวว่าองค์ชายห้าจะรอไม่ได้ และทุกคนรอคอยที่จะให้เจ้าแตกกิ่งก้านของตำหนักหลี่โดยเร็วที่สุด แต่ไม่มีใครเคยพิจารณา ตอนนี้ผู้หญิงคลอดก่อนกำหนดเป็นอันตรายต่อร่างกายมาก อันที่จริงมันยังเร็วเกินไปหากคลอดตอนอายุ 18 แต่ถ้าเจ้าจะให้กำเนิดบุตรหลังอายุ 20 ปี ข้ากลัวว่าเจ้าจะกลายเป็นคนผิดปกติของราชวงศ์ต้าชุนนี้ ข้าเข้าใจ”
เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจนางบอกว่า”ทำไมผู้หญิงที่แต่งงานแล้วให้กำเนิดบุตรมันจะทำร้ายร่างกายของนาง ทุกคนเป็นแบบนี้หรือไม่เจ้าค่ะ”
”ทุกคนมีแนวโน้มที่จะแก่ก่อนวัย”นางบอกกับเฟิงเฟินได “ผู้หญิงที่แต่งงาน และมีบุตรเร็วเกินไป ไม่เพียงแต่จะแก่ก่อนวัยเท่านั้น แต่ยังมีโอกาสเป็นโรคในเด็กที่เกิดได้สูงมาก เจ้าจะเห็นว่าร้านห้องโถงสมุนไพรมีความสำคัญในด้านนรีเวชวิทยา จำนวนผู้ป่วยมากที่สุดเสมอ และเราเคยได้ยินเรื่องการคลอดยากและการเสียชีวิตก่อนวัยอันควร แต่ผู้คนไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร ขอบอกว่าเป็นเพราะเจ้าอยู่ในช่วงของการเจริญเติบโตของร่างกาย พัฒนาการยังไม่สมบูรณ์เต็มที่ การมีบุตรในเวลานี้เท่ากับการไปขัดจังหวะอวัยวะที่ยังโตไม่เต็มที่อย่างกะทันหัน ทำให้ร่างกายของเจ้าต้องหยุดการเจริญเติบโต และจากนั้นต้องให้กำเนิดชีวิตใหม่ สิ่งนี้ไม่เพียงเสี่ยงอย่างยิ่ง แต่ยังอันตรายมากอีกด้วย เป็นเรื่องยากที่จะให้สภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตและโภชนาการที่ดีที่สุดสำหรับทารกในครรภ์ได้”
เฟิงเฟินไดยังไม่เข้าใจแต่นางรู้ว่าสิ่งที่พี่รองพูดนั้นถูกต้อง นางจึงตัดสินใจจะทำตามอย่างเคร่งครัดในการมีบุตรหลังอายุ 18 ปี นางกล่าวว่า “พี่รองไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ข้าจะต้องมีบุตรหลังจากอายุ 18 ปี ซวนเทียนหยานจะเชื่อฟังข้า”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ”ดี แต่ข้ายังอยากเตือนให้เจ้าเปลี่ยนแปลงตัวเอง โดยไม่คำนึงถึงนิสัยของเจ้าเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต พวกเจ้าทั้งสองคนควรปรึกษากัน นอกจากนี้เจ้ายังเป็นสามีภรรยากันแล้วเมื่อปิดประตู และไม่ว่าพระองค์จะตามใจเจ้ามากแค่ไหน แต่หลังจากประตูเปิด พระองค์คือองค์ชาย ใช่ องค์ชายตอนนี้พระองค์ได้รับการอนุญาตจากเสด็จพ่อให้เข้าราชสำนักดูแลอาณาจักร ดังนั้นเจ้าต้องให้เกียรติพระองค์ และเจ้ายังต้องเชื่อฟังพระองค์เมื่อเจอเหตุการณ์สำคัญ เจ้ารู้หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า”พี่รอง ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะเชื่อฟังเขา ฮ่องเต้มอบงานสำคัญให้เขา ข้าไม่อาจปล่อยให้เขาลำบากใจและไม่ไปกวนใจเขาอีก ต่อจากนี้เขาจะต้องช่วยดูแลอาณาจักร ข้าจะดูแลตำหนัก” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางก็อดหัวเราะไม่ได้ว่า “ตอนที่ข้าอยู่บ้าน ข้าอยากจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่มาตลอด และคิดว่าถ้าวันหนึ่งข้าสามารถจัดการเงินช่วยเหลือของครอบครัวได้ มันจะเป็นสิ่งที่สวยงาม ! ข้าไม่ได้ดูแลคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่ตอนนี้ข้ามีตำหนักอยู่ในความดูแล ท่านพี่คิดว่าข้าจะทำได้หรือไม่ ? ” นางยิ้มอย่างสดใสราวกับเด็ก ๆ
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจนางไม่ใช่เด็กจริง ๆ หรือ? อายุ 16 ปี! ถ้าเป็นยุคปัจจุบันนางยังอยู่มัธยมต้น ! ”เช่นกัน”เฟิงหยูเฮงรู้สึกเหมือนมารดาแก่ ๆ “เจ้าไม่สามารถเรียกฮ่องเต้ได้จากนี้ไป เจ้าต้องเรียกเสด็จพ่อเหมือนข้า เจ้าเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ พรุ่งนี้เช้าเจ้าจะเข้าไปในพระราชวังเพื่อคุกเข่าและยกน้ำชาให้กับเสด็จพ่อและฮองเฮา และยอมรับคำสั่งสอนของเสด็จพ่อและฮองเฮา เจ้าเป็นพระชายาและชื่อของเจ้าจะอยู่ในสาแหรกตระกูลซวน จากนี้ไปเจ้าคือสมาชิกของตระกูลซวน”
เฟิงเฟินไดรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นนางจับมือเฟิงหยูเฮง นางยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อและถามว่า “จริงหรือ ? ข้าต้องพบเสด็จพ่อและฮองเฮา ข้ากังวลมาก ทำอย่างไรดีเจ้าคะ ! ? ท่านพี่ไปกับข้าได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะนาง”เมื่อก่อนเจ้ากล้าไม่ใช่หรือ ? เกิดอะไรขึ้นไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรน่ากลัว เสด็จพ่อและฮองเฮาทั้งคู่เป็นคนใจดีมาก ให้องค์ชายหกแต่งงานกับเจ้า นั่นหมายความว่าทั้งสองเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ นอกจากนี้เจ้าไม่สามารถให้ข้าไปกับเจ้าได้ ทุกอย่างในอนาคต คนที่เจ้าต้องพึ่งพาจริง ๆ คือองค์ชายห้า”
เฟิงเฟินไดแลบลิ้น”ข้ารู้ ท่านพี่ หากเราพบกันในอนาคต ท่านพี่และองค์ชายเก้าจะต้องเรียกข้าว่าพี่สะใภ้หรือไม่เจ้าคะ”
เฟิงหยูเฮงกุมหน้าผากของนางนี่เป็นอาการปวดหัวจริง ๆ “องค์ชายห้ากินหญ้าอ่อน ทำไมข้าถึงไม่สนใจเรื่องนี้มาก่อนที่เจ้าจะแต่งงานหรือ… พี่สาวจะพาเจ้ากลับไป ! ”
พี่น้องทั้งสองหัวเราะด้วยกันคิดว่าพวกนางจะเรียกกันอย่างไร เป็นเรื่องตลกเมื่อพวกนางพบกันในอนาคต หลังจากพูดคุยและหัวเราะกันสักพัก เฟิงหยูเฮงก็กล่าวว่า “ยกเว้นพรุ่งนี้ที่จะเข้าพระราชวังเพื่อยกน้ำชาให้กับเสด็จพ่อและฮองเฮา เจ้ามีเวลาอีกสามวันในการกลับไปที่ประตู ! เพียงกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่คฤหาสน์”
เฟิงเฟินไดพยักหน้าอย่างแรงนางมีความสุขมาก คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลที่ไม่สามารถเข้าไปได้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันคือครอบครัวใหม่ของนาง และเป็นการดีที่จะได้กลับไปใช้ชีวิตในอนาคต “ถ้าซวนเทียนหยานรังแกข้า ข้าจะกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเจ้าค่ะ” หลังจากพูดแล้วนางหรี่ตาลงทันที นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงเป็นเวลานาน และในที่สุดก็ถามสิ่งที่อยู่ในใจของนาง “พี่รอง ไม่มีแผนจะออกจากเมืองหลวงหรือเจ้าคะ ข้าเคยได้ยินซวนเทียนหยานพูดว่าองค์ชายเก้าไม่ต้องการราชบัลลังก์ ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นองค์ชายหก แต่เดิมฮ่องเต้… ไม่ใช่ เสด็จพ่อต้องการที่จะส่งต่อบัลลังก์ให้องค์ชายเก้า”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับบัลลังก์นางบอกกับเฟิงเฟินไดว่า “ข้าต้องการออกจากสถานที่แห่งนี้ ทั้งใช่และไม่ใช่ ข้าคงต้องจากไปนานแล้ว แต่องค์ชายเก้าบอกว่าเขาเป็นบุตรชายของตระกูลซวนและมีภาระบนไหล่ของเขา ครอบครัว อาณาจักร และโลกใบนี้ เขาไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ ดังนั้นเขาจะจากไปโดยไม่สนใจทุกอย่างไม่ได้ เขาต้องทำให้โลกสงบสุขและผู้คนก็อยู่เย็นเป็นสุข หลังจากนี้เราจะไปได้อย่างสบายใจ”
”แล้วท่านพี่จะไปที่ไหนเจ้าคะ? เราจะได้เจอกันอีกครั้งหลังจากนี้หรือไม่ ? ” นางเต็มไปด้วยความกลัว และในที่สุดบรรดาบุตรของตระกูลเฟิงก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง ในที่สุดนางก็สามารถพูดอย่างจริงจัง นางจับมือพี่รอง นางมีทุกสิ่งที่นางต้องการ และชีวิตของนางกำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ดีที่สุด แต่ในขณะนี้พี่รองของนางบอกว่านางอยากจะจากไป… เฟิงเฟินไดก้มศีรษะลง และพูดว่า “ท่านพี่ ข้าไม่ได้… ”
”เด็กโง่เราจะได้เจอกันอยู่แล้ว ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน เจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า และข้าก็จำมันไว้ในใจ คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ ? ข้าจะให้เจ้าและเซียนหรูอยู่ในคฤหาสน์ เมื่อเจ้าอยู่ในตำหนัก เจ้าต้องจำไว้ว่าต้องกลับบ้านบ่อย ๆ ดูแลดอกไม้และต้นไม้ในสวนนั้น อย่าปล่อยให้คฤหาสน์ร้าง ข้าชอบความมีชีวิตชีวา”
เฟิงเฟินไดน้ำตาไหลพรากนางพยักหน้า “พี่รองไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ในเมืองหลวงและข้าจะแวะไปบ่อย ๆ แต่หลังจากที่ท่านพี่ออกจากเมืองหลวง พี่สามคงจะกลับมณฑลจี่อัน เหลือเพียงข้าอยู่คนเดียวในเมืองหลวง…”
”ให้พี่สามซื้อที่ให้เจ้าในมณฑลจี่อันและสร้างตำหนักหลี่ ! ถ้าเจ้ามีเวลาว่าง เจ้าสามารถอยู่ที่นั่นอย่างสบายใจได้” นางปฏิเสธความคิดนี้ “พี่ห้าช่วยดูแลอาณาจักรคงไม่มีเวลามาก”
ทั้งสองคนพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ซาบซึ้งและบรรยากาศก็จมลงทันที หลังจากนั้นไม่นานเฟิงหยูเฮงก็กล่าวว่า “การพรากจากกันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่หัวใจอยู่ด้วยกันแล้ว มันจะไม่มีวันแยกกันตลอดชีวิต”
งานเลี้ยงแต่งงานดำเนินไปจนถึงกลางคืนเมื่อซวนเทียนหยานเมา ไม่แปลกใจเลยที่เขาเมา ชายหนุ่มที่คิดจะก่อกวนห้องหอ เมื่อเห็นเขาเมามายเช่นนี้ ก็คิดว่าพวกเขาคงไม่ได้ก่อกวนห้องหอแล้ว เขาคงไม่ได้เข้าหอในคืนนี้เป็นแน่และคงต้องเจ็บใจ
แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าองค์ชายห้าที่ดูเหมือนเมาแล้วจะมีพลังขึ้นมาทันทีที่เขาเข้ามาในห้องหอราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มสุราเลยทั้งวัน ยกเว้นกลิ่นสุราที่คลุ้งไปหมด ดูเหมือนเขาจะไม่เมาเลย
เฟิงเฟินไดนั่งอยู่บนเตียงโดยมีผ้าคลุมศีรษะคลุมอยู่และนางก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่นางได้กลิ่นสุรา ในขณะที่นางอยู่ข้างหลังม่านกั้น ด้วยนิสัยของนาง นางจะต่อว่าเขาว่าดื่มแบบนี้ได้อย่างไร ? แต่นางจำสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดกับนางได้ทันที และจำได้ว่านางแต่งงานแล้วในฐานะภรรยา และนางไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกต่อไป ความเอาแต่ใจของนางต้องเปลี่ยนไปและต้องยอมรับอารมณ์บางอย่างของเขาคนนี้ เขาเป็นสามีของนางแล้ว
เมื่อคำพูดมาถึงปากของนางนางก็กลืนกลับเข้าไปและเปลี่ยนเป็น “บนโต๊ะมีน้ำชาอยู่ เจ้าอยากดื่มหรือไม่ พี่รองเอายาวางไว้บนโต๊ะหยกขาว เป็นน้ำใส ๆ อยู่ในกาน้ำชา เจ้ากินน้ำใส ๆ นั้นและเจ้าต้องไม่ดื่มชาอีกต่อไป แอลกอฮอล์ทำร้ายร่างกายของเจ้า มันไม่ดี ควรทานของว่างสักคำสองคำหลังจากกินยาลงไป”
หลังจากพูดแล้วไม่มีการตอบสนองใดๆ นางตั้งใจฟังและไม่ได้ยินเสียงกาน้ำชาหรือถ้วย มีเพียงเสียงฝีเท้าที่เข้ามาหานาง ก้าวอย่างมั่นคง ไม่เหมือนคนเมาเดิน
นางสงสัยอยู่ตรงข้ามม่านฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบแก้มของนางเบา ๆ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นและหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “มียาแก้เมาสุรา แล้วเมื่อคืนทำไมพวกเจ้าถึงเมาได้ ? ”
หลังจากพูดจบเฟิงเฟินไดก็รู้เพียงว่าเขาเปิดผ้าคลุมหน้า นางเห็นซวนเทียนหยานในชุดคลุมสีแดงสดพร้อมรอยยิ้มพราว จากนั้นก็ตระหนักว่าบุตรชายตระกูลซวนไม่ใช่บุตรชายที่น่าภาคภูมิใจของสวรรค์หรอกหรือ ?คนไหนไม่สืบทอดความดูดีของฮ่องเต้ ! สามีที่ดีที่สุดอยู่ตรงหน้านาง
”เจ้าต้องการอะไร? ” เขารังแกนางและโยนเจ้าสาวลงบนเตียงทันที
เฟิงเฟินไดรู้สึกเพียงว่าอาการปวดหลังของนางเกิดจากเครื่องประดับและชุดแต่นางไม่รู้ว่าความเจ็บปวดเกิดจากอะไร ! ในไม่ช้าคลื่นลูกใหญ่ก็ซัดเข้ามาบ่อยครั้ง และนางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ข้าเสียใจ ทำไมข้าต้องแต่งงานด้วย ! ”