จวินอู๋เสียมองเฉียวฉู่อย่างงุนงง จากนั้นนางก็เลื่อนสายตาไปที่ดอกซากศพอีกครั้ง ดูเหมือนดอกซากศพจะสังเกตเห็นว่าจวินอู๋เสียมองมาที่เขา ความดิ้นรนบนใบหน้าหายไปทันที เขาเริ่มหลบตา ไม่กล้ามองไปที่จวินอู๋เสีย
”เขาทำอะไรอีก?” เจ้าแมวดำถามแทนจวินอู๋เสีย มันแกว่งหางไปมาอย่างเคยชินกับเหตุการณ์เช่นนี้
เฉียวฉู่กระแอมในลำคอ เห็นได้ชัดว่ากำลังกลั้นหัวเราะ เขาแสร้งทำเป็นพูดอย่างจริงจังว่า “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สรุปง่ายๆก็เป็นนิสัยที่ดีนั่นแหละ แค่งานอดิเรกที่มากับนิสัยนั้นมัน……”
ที่แท้แล้ว ถึงแม้ดอกซากศพจะดูกำยำล่ำบึ้กและแข็งแกร่ง แต่เขามีหัวใจ ‘คุณธรรม’ ช่วงหลายวันที่จวินอู๋เสียไม่อยู่ เหล่าภูติประจำตัวของนางจะกลับบ้านของตัวเองเพื่อไปพบเพื่อนฝูงหรือไม่ก็อยู่ในห้องของจวินอู๋เสียรอนางกลับมา
ดอกซากศพเป็นประเภทที่สอง เขาไม่ได้ไปไหนและอยู่แต่ในบ้าน ขณะที่อีกห้าตนออกไปข้างนอก แต่วันนี้ตอนที่ทั้งห้าตนกลับมา ทันทีที่เปิดประตูห้อง พวกเขาก็แทบสลบกลิ่นไปตามๆกัน!
ห้องของจวินอู๋เสียตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าอย่างรุนแรง ดอกซากศพที่อยู่ในห้องกำลังถือไม้กวาดกวาดห้องอย่างขยันขันแข็งพร้อมกับร้องเพลงเสียงเพี้ยน!!
ลมหายใจที่เขาพ่นออกมานั้น……
ลองจินตนาการดูสิว่า กลิ่นที่อบอวลอยู่ในห้องจะ ‘สดชื่น’ แค่ไหน!
ไม่น่าสงสัยที่ดอกซากศพจะกระตุกต่อมโมโหของทุกคนจนถูกจับห้อยไว้กับต้นไม้ ลองคิดดูสิ ภูติประจำตัวทั้งห้ากลับมาที่ห้องของจวินอู๋เสียด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลาย ยังไม่ทันจะเห็นเลยว่าเจ้านายของตนอยู่รึเปล่า ก็ถูกลมปากของดอกซากศพ ‘จูบ’ ทักทายก่อนเลย วิธีต้อนรับแบบพิเศษเช่นนี้ไม่มีใครอีกแล้ว!
ขณะที่เฉียวฉู่กำลังพูดพล่าม ดอกซากศพก็ดูเหมือนจะรู้สึกอาย เขาเอามือปิดหน้าทั้งๆที่ห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ……
เขา……ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เขาแค่จะทำความสะอาดบ้านเพื่อให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนที่จวินอู๋เสียจะกลับมา เขาคิดว่าพวกบัวน้อยจะไม่กลับมาในช่วงสองสามวันนี้ เพราะงั้นก็คงจะไม่เป็นไรถ้าเขาจะอ้าปาก ‘นิดหน่อย’ ร้องเพลงสักคำสองคำ อย่างมากก็เปิดหน้าต่างระบายอากาศก่อนที่พวกเขาจะกลับมา ใครจะไปคิดว่า บุปผาคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต……
มุมปากของจวินอู๋เสียกระตุกเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางประสบกับ ‘งานอดิเรก’ ของดอกซากศพ ตอนที่ดอกซากศพเพิ่งกลายเป็นภูติประจำตัวของนาง นางยังไม่รู้ถึงอำนาจการ ‘เปิดปาก’ ของเขา จึงไม่ได้สนใจมากนัก จนกระทั่งนางพบว่าดอกซากศพเก่งเรื่องงานบ้านมากที่สุด และสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดคือการร้องเพลงระหว่างทำความสะอาด……
ตั้งแต่นั้นนางก็ไม่เคยอนุญาตให้ดอกซากศพจับไม้กวาดอีกเลย
ใครจะไปคิดว่างานอดิเรกของดอกซากศพจะโผล่มาอีกครั้ง
จวินอู๋เสียมองไปที่ประตูที่เปิดกว้างแล้วหมดอารมณ์จะกลับบ้าน แม้ว่าบ้านจะอยู่ห่างไปแค่นิดเดียว แต่นางก็สามารถได้กลิ่นแปลกๆโชยออกมา เหมือนมีศพหลายศพซ่อนอยู่ในห้องของนาง
“เจ้านาย……” บัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียอย่างน่าสงสาร พยายามอ้อนวอนให้นางยกโทษให้ดอกซากศพ
จวินอู๋เสียลูบหัวเล็กของเขาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หันไปมองเฉียวฉู่ที่กำลังหัวเราะร่าเริงอยู่อีกด้าน
“คืนนี้ข้าจะพักที่ห้องเจ้า” “หา?!” เฉียวฉู่หน้าซีดทันที!
จวินอู๋เสียจะนอนในห้องของเขา……นี่……เขายังไม่อยากตาย เขายังเด็กอยู่เลย!
“เจ้าก็ไปเบียดกับพี่ฮัวในห้องเขาสิ” จวินอู๋เสียพูด
“……..” เฉียวฉู่เบิกตากว้างและหันไปทางฮัวเหยาที่มองดูอยู่ตลอดเวลา
ฮัวเหยาแสดงสีหน้ารังเกียจทันทีอย่างไม่มีปิดบัง!