อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่898 ถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง
“พี่สาว…”
จอมมารใช้มือช่วยนางห้ามเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด แต่ทำยังไงก็ห้ามไว้ไม่อยู่
เพราะมีดเล่มนั้นแทงเข้าไปยังหัวใจลึกๆของนาง แต่ดึงออกมา นางต้องตายแน่นอน
“อาหน่วน…อาหน่วน…”
เย่จิ่งหานรีบวิ่งเข้าไป แย่งกู้ชูหน่วนจากมือของซือโม่เฟยมาด้วยสีหน้าซีดเซียว ร้องตะคอกออกมาสุดเสียง
“ซูมู่ เร็ว…รีบมาช่วยนางเร็ว”
ซูมู่เดินเข้าไปด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา มองดูบาดแผลของนางแล้วส่ายหน้า
“หัว…หัวใจถูกแทงไปแล้ว ถึงจะเป็นเทพยดาก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ นางมีเวลาไม่มากแล้ว พวกเจ้ามีอะไรก็รีบพูดกันเถอะ”
“เจ้าเป็นหมอเทพไม่ใช่เหรอ? ข้าบาดเจ็บหนักขนาดนั้น แถมยังถูกแทงทะลุหัวใจอีก เจ้ายังช่วยข้าได้เลย ทำไมนางถูกแทงแค่นี้ เจ้ากลับช่วยนางไม่ได้ล่ะ?”
“จุดที่เจ้าโดนแทงไม่ได้โดนจุดสำคัญ นางตบเจ้าเพื่อเค้นเลือดเสียในตัวเจ้าออกมา ข้าถึงช่วยเจ้าให้ฝืนลุกขึ้นมาได้ แต่นางแทงตัวเองลึกเกินไปจริงๆ ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ”
ซูมู่เบือนหน้าหนี
ชีวิตนี้เขามีเย่จิ่งหานเป็นเพื่อนแค่คนเดียว ความรู้สึกที่เย่จิ่งหานมีต่อกู้ชูหน่วน เขารู้ดีกว่าใคร
ขอแค่ช่วยได้ เขาจะช่วยให้เต็มที่ แต่เขาอยากช่วยมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เอาเวลาให้พวกเขาร่ำลากัน
เย่จิ่งหานดวงตาแดงก่ำ กอดกู้ชูหน่วนไว้แล้วร้องขอกับสุดยอดผู้อาวุโส
“สุดยอดผู้อาวุโส ท่านเป็นผู้สูงส่งในเผ่าหยก ท่านช่วยนางด้วยเถิด ข้าขอร้องล่ะ ช่วยนางด้วย ขอแค่ท่านช่วยนางได้ ข้าจะฆ่าตัวตายต่อหน้าท่านเดี๋ยวนี้เลย”
สุดยอดผู้อาวุโสยอมรับความจริงไม่ได้ กระอักเลือดออกมา
เขาน้ำตาไหลพราก พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ถ้าข้ามีวิธี ข้าจะยอมเห็นนางตายไปต่อหน้าต่อตาเหรอ? นางเป็นเด็กที่ข้าเห็นตั้งแต่เล็กจนโตนะ…”
จอมมารโมโห ยื่นมืออยากแย่งกู้ชูหน่วนมา
เย่จิ่งหานกลับกอดกู้ชูหน่วนไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือออก เหมือนถ้าปล่อยมือ นางก็จะหายไปจากเขาทันที
“คืนพี่สาวมาให้ข้านะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวบาดเจ็บหนัก กลัวว่าจะทำร้ายพี่สาวรอบสอง จอมมารคงตีกับเย่จิ่งหานไปถึงนอกโลกแล้วล่ะ
เย่จิ่งหานจะยอมคืนนางได้ยังไง
และจะยอมฟังคำพูดของจอมมารได้ยังไงกัน
เขากอดกู้ชูหน่วนไว้แน่น ปากก็พึมพำว่า “อาหน่วนไม่ต้องกลัวนะ พวกเขาช่วยเจ้าไม่ได้ ข้าจะพาเจ้าไปที่อื่น บนโลกนี้กว้างขวาง จะต้องมีหมอเทพที่ช่วยเจ้าได้แน่นอน เจ้าอดทนไว้นะ”
“เย่จิ่งหาน คืนพี่สาวมาให้ข้านะ เจ้าหูหนวกหรือไง?”
แย่งอยู่หลายครั้ง เย่จิ่งหานก็ไม่ยอมคืน จอมมารโกรธจนต้องตบด้วยฝ่ามือพิฆาต
กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปห้าม แล้วพูดอย่างอ่อนแอว่า “อย่าทำร้ายเขา…”
“พี่สาว…”
“พวกเจ้าเป็นคนที่ข้ารัก ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าทำร้ายกันเอง”
“พี่สาว…”
“อาหน่วน…”
กู้ชูหน่วนหนังตาหนัก นางพยายามตั้งสติไว้ไม่ให้ตัวเองหลับ นางยื่นมือไปสัมผัสไปใบที่เนียนนุ่มของจอมมาร
“อาโม่ พี่ขอร้องเจ้าเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
“ขอแค่พี่พูดมา ข้าจะตกลงพี่ทั้งหมดเลย”
“เจ้ารีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเร็ว พี่…พี่ไม่อยากเห็นเจ้า…คอกแคะ…”
“พี่เคยสัญญากับข้า พี่จะปกป้องข้าตลอดไป พี่ห้ามโกหกข้านะ”
กู้ชูหน่วนสายตาพร่ามัว ครั้งแรกที่เจอกับจอมมาร นางคิดว่าจอมมารเป็นทาสบำเรอ จึงพูดไปว่าชาตินี้จะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต
นางก็อยากปกป้องเขาไปตลอดชีวิตอยู่นะ
แต่น่าเสียดาย…
นางทำไม่ได้แล้ว…
“เจ้าไม่ถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง ข้าจะ…ตายตาไม่หลับ…”
กู้ชูหน่วนไม่กะพริบตา และไม่ให้คนช่วยนางห้ามเลือด เหมือนกำลังรอจอมมาร
ราวกับว่าถ้าจอมมารไม่ถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง นางจะรอเขา รอจนเขาถอนวิชานั้นออกไป