“ได้ ข้าจะถอน…ขอแค่พี่ไม่เป็นไร ข้าจะฟังพี่ทั้งหมดเลย”
จอมมารนั่งขัดสมาธิ สองมือประสานกันออกมาเป็นรอยดอกไม้ ถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งออกไป
ตามด้วยการถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเสร็จ ดอกดารารัตน์กับดอกอีกหลายร้อยชนิดที่เบ่งบานอยู่กลางอากาศก็มืดมนลง ไม่ได้เข้าสู่ร่างกายเขาอีก
แม้แต่กลิ่นหอมจากดอกไม้ก็ยังหายไปในพริบตา
จอมมารตัวเอียง ทรุดลงไปกับพื้น
ฝืนใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง และฝืนถอนมันออกไป ทำให้พลังของเขาเสียหายอย่างหนัก ระดับขั้นก็ลดลงไปหนึ่งขั้น
แต่ยังดีที่เขาถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งภายในครึ่งชั่วโมง จึงทำให้เขายังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้
จอมมารฝืนยิ้ม แล้วพูดสะอื้นว่า “พี่ดูสิ ข้าทำตามที่พี่ขอแล้วนะ”
“ต่อไป…อย่าใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งอีกนะ”
“ขอแค่พี่อยู่กับข้า ข้าจะไม่ใช้วิชานั้นอีก”
“ข้าไม่อยู่กับเจ้า เจ้าก็ห้ามใช้เด็ดขาด”
“ได้…”
จอมมารก้มหน้าลง เช็ดน้ำตาตัวเองให้แห้ง
เขากับเย่จิ่งหานอยากพากู้ชูหน่วนออกไปหาหมอเทพ
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า มองเย่จิ่งหานอย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าอยากสิงเข้าร่างเย่จิ่งหานไปเลย
“ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเป็นหมอ อาการของข้า ข้ารู้ดีกว่าใคร”
“เสี่ยวเย่เย่…เจ้า…เจ้ากลับมาอีกทำไม”
“เพราะเจ้าอยู่ที่นี่”
เย่จิ่งหานใช้คางถูไถเส้นผมของนาง
ไม่ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับความจริงมากแค่ไหน เขาก็รู้ว่ากู้ชูหน่วน…คงช่วยไม่ได้แล้ว
“แผล…เจ็บไหม?”
กู้ชูหน่วนสายตาพร่ามัวมองไปยังบาดแผลของเขา
ตรงนั้นที่นางแทง
กลับเจ็บกว่าการที่นางแทงตัวเองเสียอีก
“ไม่เจ็บ นั่นเป็นความรักที่เจ้ามีให้ข้า ข้าจะเจ็บได้ยังไง เจ้ามันผู้หญิงโง่ ทำไมเจ้าถึงได้โง่แบบนี้ พวกเราเป็นสามีภรรยากัน มีทุกข์มีสุขร่วมกัน แต่เจ้ากลับแบกรับความทุกข์ไว้คนเดียว และผลักข้าออกไป”
ที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ
ก่อนหน้านี้เขายังเชื่อคำพูดใจร้ายของนางอีก
และเชื่อว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ
กู้ชูหน่วนยิ่งเป็นแบบนี้ เย่จิ่งหานก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ
ในตอนที่นางทุกข์ที่สุด คนที่อยู่เคียงข้างนางกลับไม่ใช่เขา
เขาทำอะไรให้นางไม่ได้เลย
“ขอโทษนะ…”
นางขอโทษที่ทำร้ายและหลอกเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังเชื่อนาง ไม่สนใจบาดแผลบนร่างกาย กลับมาเผ่าหยกอีกครั้ง กลับมาที่ห้องหลอมยาอีกครั้ง…
“ยัยโง่ พวกเราเป็นสามีภรรยากันจะขอโทษทำไม เจ้าชอบบรรยากาศสวยๆไม่ใช่เหรอ รอเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวที่สวยๆทั่วใต้หล้าเลย ข้าจะทำขนมดอกไม้ที่เจ้าชอบที่สุดให้เจ้ากินเองกับมือ”
“ได้…”
กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาที่พร่ามัวนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้ง
ความรู้สึกลึกซึ้งนั้นไม่เจอกับคนอื่นหรอก
จอมมารทั้งปวดใจและเจ็บใจ
กู้ชูหน่วนไม่พูด เขาก็รู้ว่า ในใจกู้ชูหน่วนมีแต่เย่จิ่งหานคนเดียว
“เสี่ยวเย่เย่ เจ้าตกลงข้าเรื่องหนึ่งได้ไหม”
“นอกจากเจ้าจะดีขึ้นมาได้ ไม่งั้นข้าจะไม่ตกลงอะไรเจ้าทั้งนั้น”
“ตกลงกับข้า ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ”
“ถ้าเจ้าตายไป ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหรือขึ้นสวรรค์ตามหาเจ้า ข้าจะตายตามเจ้าไป”
กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำ พูดคำพูดที่ทำให้เย่จิ่งหานรู้สึกปวดใจ
“ถ้าเจ้าตายตามข้าไป ถึงขึ้นสวรรค์ไป ข้าก็จะไม่ยกโทษให้เจ้าเด็ดขาด”
“อาหน่วน…”
“ข้าอยากให้เจ้าดูแลเผ่าหยกแทนข้า ดูแลแคว้นเย่ เพราะข้าเป็นองค์หญิงแท้ๆของ…แคว้นเย่”
ทุกคนรู้กันหมด
คำพูดสุดท้ายของกู้ชูหน่วน ไม่ยอมให้เย่จิ่งหานตายตามไปเด็ดขาด
เพราะเผ่าหยกไม่ต้องการให้เขาดูแลปกป้อง
แคว้นเย่ก็ไม่ต้องการให้เขาดูแลปกป้อง
เย่จิ่งหานกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล กำหมัดแน่นจนมีเสียงดังกรอบ
กู้ชูหน่วนมองไปยังผู้อาวุโสใหญ่ นางหายใจหอบ นานมากกว่าจะพูดออกมาได้
“ผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้คนที่ข้าห่วงที่สุด นอกจากเย่จิ่งหานกับอาโม่แล้ว ก็คือเซียวหยู่เซวียน ข้า…รู้สึกผิดต่อเขา ขอร้องเจ้า…ช่วยปกป้อง…เซียวหยู่เซวียนแทนข้าด้วย”
“ขอรับ…หัวหน้าเผ่าวางใจได้ ถึงแม้เผ่าหยกจะเหลือแค่คนเดียว พวกเราก็จะพยายามปกป้องคุณชายเซียวให้ดี”
เซียวหยู่เซวียนที่หลบอยู่ด้านนอกก็ตัวสั่น
เขากัดมือตัวเองไว้แน่น ฝืนตัวเองไม่ให้พูดออกไป
มือของเขาถูกเขากัดจนเลือดไหล แต่เขาก็ยังไม่รู้ตัว
เซียวหยู่เซวียนสับสนและเสียใจ
เขาโทษที่กู้ชูหน่วนเลือกเลว่อิ่งแทนที่จะเลือกเขา
ในตอนที่เขาหมดหนทาง สับสน และเจ็บปวดมากที่สุด นางกลับทิ้งเขาไป และเลือกอยู่ข้างศัตรูของเขา
คืนนั้น เขากับกู้ชูหน่วนตัดขาดกัน สาบานว่าถ้าเจอกันอีกจะไม่ใช่เพื่อนกันอีก แต่จะเป็นศัตรูกัน…
แต่ว่า…
ในตอนที่รู้ว่านางมีอันตราย เขาก็ไม่ไว้ใจ แล้วแอบวิ่งมาที่เผ่าหยก แต่ไม่คิดว่าจะเห็นนางคว้านเลือดจากหัวใจออกมาสังเวยแบบนี้
เขาเกลียดนาง
โทษนาง
แต่ทว่าพอได้ยินคำสั่งเสียของนาง ความทรงจำอันงดงามในอดีตก็ผุดขึ้นมาในสมองของเขา
ในตอนนั้น ความโกรธและความเกลียดของเขาก็น้อยลงไปมาก
เขาอยากวิ่งออกไปหานาง อยากบอกนางว่า เขาไม่ได้เกลียดนางขนาดนั้นแล้ว…
แต่ขาของเขาเหมือนถูกตอกตะปูไว้กับพื้น ไม่ว่าจะขยับแค่ไหน ก็ทำได้แค่แอบอยู่หลังประตูและปิดปากร้องไห้
ทำไม…
ทำไมฟ้าถึงแกล้งคนแบบนี้…
ทำไมคนสนิททั้งหมดของเขา ถึงได้จากเขาไปทีละคน…
“โครม…”
มุกมังกรที่กว่าจะหลอมเป็นหนึ่งเดียว ทันใดนั้นก็แตกออก และตกลงไปในเตาหลอมยา
ทุกคนในเผ่าหยกต่างก็ตกตะลึงกันหมด
ไหนว่ามีเลือดจากหัวใจของหัวหน้าเผ่าแล้วจะหลอมมุกมังกรได้ไง?
ทำไมมุกมังกรถึงแยกออกจากกันล่ะ?
หรือเลือดจากหัวใจของหัวหน้าเผ่าก็ใช้ไม่ได้?
ถ้าเป็นแบบนี้ หัวหน้าเผ่าก็ตายไปเปล่าๆน่ะสิ
ไม่มีใครรับกับผลแบบนี้ได้เลย
ผู้อาวุโสหกร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
“ไม่ ไม่มีทาง ไม่มีทางที่มุกมังกรจะหลอมไม่ได้ ทำไม…ทำไมถึงเป็นแบบนี้…ฟ้าสวรรค์ล้อเล่นกับเผ่าหยกของเรามาหลายพันปี ยังจะแกล้งพวกเราไปถึงไหน…”
“ข้าบอกแล้วไง ถึงจะคว้านเลือดจากหัวใจของหัวหน้าเผ่าออกมาสังเวย มุกมังกรก็อาจจะหลอมเข้ากันไม่ได้ บนโลกนี้ไม่มีวิธีถอนคำสาปโลหิตได้หรอก ไม่มีทางถอนได้……ดูตอนนี้สิ หัวหน้าเผ่าก็เหมือนกับเจ้าสำนักชิง ตายไปเปล่าๆ……”
“ไม่นะ ฟ้าจะฆ่าล้างเผ่าหยกของข้าเหรอ…”
ขนาดเย่จิ่งหานกับจอมมารพวกเขาก็ยังโกรธและโมโห อยากจะถล่มเตาหลอมยานี่ให้เละ
มีเพียงกู้ชูหน่วนที่นึกอะไรขึ้นมาได้
เลือดจากหัวใจของนางไม่พอ
อยากหลอมมุกมังกร ต้องใช้หัวใจทั้งดวงของนาง
มีเพียงควักหัวใจใส่ลงไปในเตาหลอมยา มุกมังกรถึงจะหลอมได้
เลือดของนางเชื่อมต่อกับเตาหลอมยา นางสัมผัสทุกอย่างในเตาหลอมยาได้
นางเชื่อว่า…
ถ้านางควักหัวใจใส่ลงไปในเตาหลอมยาจะต้องหลอมมุกมังกรได้แน่นอน
ก่อนตาย กู้ชูหน่วนยังมีอีกคนที่เป็นห่วง นั่นก็คือเวินเส้าหยี
แต่เวินเส้าหยีเป็นศัตรูกับเผ่าหยกไปแล้ว นางจะพูดอะไรอีกก็ไม่ได้
กู้ชูหน่วนมองทุกคนอย่างอาลัยอาวรณ์
โดยเฉพาะซือโม่เฟยกับเย่จิ่งหาน
นางยิ้มอย่างขมขื่น “เสี่ยวเย่เย่ อาโม่ ลาก่อน…”
คำว่าลาก่อน นางรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย แทงมีดลงไปอีกครั้ง สุดท้ายควักหัวใจทั้งดวงออกมา โยนเข้าไปในเตาหลอมยา
“เฮือก…” กู้ชูหน่วนกระอักเลือด ตามด้วยหัวใจที่ถูกควักออกมา นางก็ได้หยุดหายใจทันที
“ไม่นะ…”
“อ๊าก…”
จอมมารกับเย่จิ่งหานกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขย่าร่างของกู้ชูหน่วนไม่หยุด อยากจะปลุกนางให้ตื่น
แต่ผู้หญิงประหลาดและงดงามคนนี้กลับไม่มีวันตื่นขึ้นมาได้อีก