เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1129
ทุกคนก้มหน้ามองป้ายเหล็กบนพื้น สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที
“หม่านเวย เฉิงชิง นะ……นี่เป็นไปไม่ได้ พวกเขาตายคามือนายหมดเลยเหรอ”
นักบู๊คนหนึ่งชี้หน้าลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานหันมามองเขาแวบหนึ่ง เขาตกใจจนรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ
นักบู๊พวกนี้จะกล้าขวางทางลู่ฝานได้อย่างไร พากันหลีกเป็นสองทาง ราวกับองครักษ์เฝ้าประตูที่ยืนแยกเป็นสองแถว
เมื่อมาถึงหน้าแท่นศิลา ลู่ฝานอ่านตัวอักษรบนแท่นศิลาด้วยเสียงเบา
“คนคลั่งหวางเหมิ่งเกิดและตายที่นี่ อยากได้การถ่ายทอดของฉัน คำนับหัวโขกพื้นหน้าประตูก่อน 999 ครั้ง จากนั้นเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม คำนับหัวโขกพื้นอีก 9,999 ครั้ง ไม่งั้นก็ไสหัวไปซะ!”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นตรงมุมปาก ผู้แข็งแกร่งท่านนี้น่าสนใจจริงๆ ตายแล้วยังหยอกล้อคนอื่นอีก
ในเมื่อเขาเป็นคนคลั่ง จะเอาพวกแมลงกระจอกที่โขกหัวบนพื้นแทบเป็นแทบตายอยู่หน้าประตูเป็นผู้สืบทอดได้อย่างไร ลู่ฝานแน่ใจได้เลยว่าถ้าใครโขกหัวบนพื้นหน้าประตู ไม่มีทางเข้าไปในจวนได้แน่นอน
แต่ต้องยืนยันสักหน่อย ลู่ฝานหันไปถามนักบู๊คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ “นายเอาหัวโขกพื้นไปกี่ครั้งแล้ว”
นักบู๊คนนี้ตอบตามตรงว่า “หลายพันแล้ว”
ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “หลายพันแล้วเหรอ ยังเข้าไปไม่ได้อีกเหรอ”
นักบู๊คนนั้นกัดฟันพูดว่า “หน้าประตูมีค่ายกลขวางอยู่ ตอนฉันเอาหัวโขกพื้นครบ 999 ครั้ง มันสว่างแป๊บนึง จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกเลย ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดูได้!”
พูดจบ นักบู๊คนนี้ถอยไปด้านข้าง คนอื่นก็เว้นระยะห่างกับลู่ฝาน ดูว่าเขาจะทำอย่างไร
นักบู๊คนหนึ่งรีบเดินออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาจะไปเรียกคนมา
แต่ลู่ฝานไม่สนใจ เขาเดินมาถึงหน้าประตู ยื่นมือไปสัมผัสข้างหน้าครู่หนึ่ง
ทันใดนั้น เขาสัมผัสค่ายกลนั่นได้ พลังรุนแรงดุดันพุ่งเข้ามาที่ตัวเขา จนเขาต้องชักมือกลับมาทันที
“พลังเกรี้ยวกราดดุดันมาก!”
ลู่ฝานอุทานออกมาด้วยความตกใจ
อันที่จริงพลังด้านในไม่ได้แข็งแกร่งมาก อยากมากก็แค่ระดับนักบู๊แดนปราณชีวิตขั้นสูงสุด แต่ความรู้สึกเกรี้ยวกราดดุดัน เขาเพิ่งเคยเจอครั้งแรกในชีวิต ถ้าคนที่จิตใจไม่เข้มแข็ง วินาทีที่สัมผัสโดน คงพังทลายทั้งตัว!
นี่คือวิถีบู๊ของเซียนบู๊หวางเหมิ่งอย่างนั้นเหรอ
ลู่ฝานพึมพำในใจ แววตาจริงจังขึ้นมา ลู่ฝานดึงกระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมาทันที
“ลู่ฝาน นายจะทำอะไร จะต่อสู้กัน พวกเราไม่กลัวนายหรอกนะ!”
ตอนนี้ นักบู๊ 7-8 คนด้านหลังลุกขึ้นยืนทันที เสื้อปราณปกคลุมตัวแต่ละคน พากันมองมาทางลู่ฝาน
ลู่ฝานหันมามองพวกเขาแวบหนึ่ง หมดคำจะพูดไปครู่หนึ่ง
ใครจะสู้กับพวกนายล่ะ พวกนายว่างมาก แต่เขาไม่ได้มีความสนใจเลย
ลู่ฝานขี้เกียจสนใจพวกเขา เหวี่ยงมือฟันกระบี่ลงบนค่ายกลด้านหน้า
สายลมทำลาย!
ทันใดนั้น กระบี่หนักไร้คมของลู่ฝานฟันค่ายกลจนมีแสงสว่างออกมานับไม่ถ้วน
พลังอันรุนแรงดุดันพุ่งเข้ามาใส่ตัวเขาทันที แต่ลู่ฝานไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว ปราณชี่พลุ่งพล่าน
“กระบี่มังกรเพลิงคำราม!”
กระบี่มีเปลวไฟลุกโชน ฟันลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ลู่ฝานทำให้ค่ายกลด้านหน้าแยกเป็นสอง ฟันจนแยกออกโดยสมบูรณ์
เปลวไฟราวกับมังกรยักษ์พุ่งตรงไปบนประตูจวน แต่ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้ประตูได้เลย
การกระทำของลู่ฝาน ทำให้นักบู๊ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
พวกเขาแต่ละคนมองลู่ฝานด้วยสายตาตกตะลึง ตะโกนอย่างตกใจว่า “ลู่ฝาน นายมันบ้า ดูสิว่านายทำอะไรลงไป”
“ไม่เคารพจวนเซียนบู๊ขนาดนี้ นายรนหาที่ตายชัดๆ!”