บทที่ 478
ในขณะเดียวกัน มือยังตีไม่หยุด ตีจนพันหยวนหมิงสลบไป ตามด้วยสองฝ่ามือตบติดๆกันจนตื่น แล้วตีต่อ …
เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของพันหยวนหมิงแต่ละคนดูจนอ้าปากตาค้าง ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม แต่เซียวฉางควนมองดูอย่างตื่นเต้น แค้นนี้ได้ชำระ ทำให้เขาตื่นเต้นจนทนไม่ไหว!
เมื่อเห็นว่าพันหยวนหมิงเกือบจะถูกจางเจี้ยนทำร้ายจนตาย เย่เฉินถึงจะเรียกให้หยุด “พอแล้วไม่ต้องตีแล้ว ตีอีกเดี๋ยวคนก็ตายหรอก ผมยังอยากจะให้เขาไปใช้ชีวิตในคุกต่อนะ! ”
จางเจี้ยนรีบหยุดมือ เมื่อลุกออกจากร่างของพันหยวนหมิน ยังไม่ลืมที่จะถุยน้ำลายใส่ ด่าอย่างขยะแขยงว่า “ไอ้ชาติหมา ยังคิดใส่ร้ายฉัน? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคุณชายเย่ใจบุญ ฉันตีแกตายแน่! ”
พูดจบ เขารีบคุกเข่าลงกับพื้น คลานไปอยู่ต่อหน้าเย่เฉิน ขอร้องว่า “ท่านเย่ เมื่อกี้การแสดงของผมท่านพอใจไหม? ไว้ชีวิตผมได้หรือยัง? ขอร้องท่านล่ะ… ”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ไว้ชีวิตนายก็ได้ แต่โทษตายเว้นได้โทษเป็นยังอยู่!”
จางเจี้ยนรีบถาม “ท่านเย่ ทำยังไงท่านถึงจะอภัยให้ผม?”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณจำสิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านี้ได้ไหมให้คุณเตรียมพร้อมที่จะไปที่สถานที่ก่อสร้างเพื่อแบกปูนซีเมนต์เป็นเวลายี่สิบปีได้ไหม?”
จางเจี้ยนทรุดตัวลงอย่างกะทันหันร้องไห้และพูดว่า “คุณชายเย่ ผมไม่ต้องการไปที่สถานที่ก่อสร้าง ผมขอร้องเห็นแก่ที่ผมเชื่อฟังท่านทุกอย่าง คุณอภัยให้ผมสักครั้งเถอะ ต่อไปผมจะเป็นสุนัขของคุณ ท่านให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำอย่างนั้น! ”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “โอเค”
จางเจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณ คุณชายเย่ ขอบคุณ คุณชายเย่!”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมยังพูดไม่จบ คุณยังไม่ต้องรีบขอบคุณผม”
พูดจบ เขายิ้มแล้วถามว่า “คุณจะเป็นสุนัขรับใช้ของผมไม่ใช่หรอ ผมให้คุณทำอะไรคุณก็จะทำอะไร? งั้นผมให้คุณไปแบกปูนที่ก่อสร้าง ทำครบยี่สิบปีเมื่อไหร่ เมื่อนั้นนายก็เป็นอิสระ! ”
“ห๊ะ?!” จางเจี้ยนแทบทรุด …
ในตอนนี้ เย่เฉินพูดกับท่านหงห้า “หงห้า หาสถานที่ก่อสร้าง ผูกโซ่สุนัขให้เขาเส้นหนึ่ง ให้เขาแบกปูนซีเมนต์ที่ก่อสร้างทุกวัน เมื่อไหร่ที่เขาแบกครบยี่สิบปี ก็ให้เขาไปเมื่อนั้น ในระหว่างนั้นถ้าหากเขากล้าหนี ก็แค่ตีให้ตายแล้วเอาไปเลี้ยงสุนัข!”
ท่านหงห้ารีบพยักหน้าทันทีและพูดว่า “อาจารย์เย่ท่านวางใจ ในเมืองจินหลิง ผมมีสถานที่ก่อสร้างหลายแห่ง ถึงเวลานั้นต้องหาที่มันหนักที่สุดเหนื่อยที่สุดในเขาแน่นอน”
“โอเค” เย่เฉินกล่าวตอบอย่างพึงพอใจ “ปล่อยให้เขาทำงานไป พร้อมกับไตร่ตรองไปด้วย”
จางเจี้ยนร้องไห้และพูดว่า “ท่านเย่ ยี่สิบปีนานเกินไป ขอความเมตตาจากท่าน ลดเวลาลงหน่อย ไม่อย่างนั้น ชั่วชีวิตนี้ของผมคงจบสิ้นแล้ว… ”
เย่เฉินพูดเย็นชา “ไม่ต้องมาต่อรองกับผม ก่อนหน้านี้มีพ่อลูกคู่หนึ่ง เพราะเสแสร้งมากเกินไป ตอนนี้ไปขุดโสมอยู่ที่ภูเขาฉางไบแล้ว อีกอย่างตลอดชีวิตไม่ได้ออกจากภูเขาฉางไบ ถ้าหากคุณยังต่อรองกับผมอีก ผมก็จะจัดการส่งคุณไปที่นั่น!”
ในเวลานี้ท่านหงห้าก็พูดอย่างเย็นชาว่า “จางเจี้ยนนายยอมรับชะตากรรมของนายเถอะ ครั้งที่แล้วสองพ่อลูกที่ไปภูเขาฉางไบ ก็ฉันเนี่ยแหละเป็นคนสั่งให้ลูกน้องส่งไป ขับรถไปสามวันสามคืนถึงจะถึงใต้ภูเขาฉางไบ!”
“อีกอย่าง ฝั่งนู้นเพิ่งจะเข้าสู่ฤดูหนาวไม่นาน หนาวจนกลายเป็นน้ำแข็ง อุณหภูมิติดลบยี่สิบองศาและในบ้านก็ติดลบถึงเจ็ดหรือแปดองศา พวกเขาสองพ่อลูกหนาวจนเกือบตาย แม้แต่ฟืนยังต้องไปตัดด้วยตัวเองที่กลางภูเขา! ”
“ ว่ากันว่าพอถึงช่วง สาม เก้าวัน ข้างนอกติดลบสี่สิบองศา ฉี่ออกมาก็กลายเป็นน้ำแข็งทันที ถ้านายอยากลองดู ฉันก็จะจัดการพานายไปทันที!”
จางเจี้ยนได้ยินว่าจะจัดการให้ไปที่ภูเขาฉางไบขุดโสมไปตลอดชีวิต ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ร้องไห้แล้วรีบพูดว่า “อย่าๆๆๆ ท่านห้า ผมยอมรับชะตากรรม ผมยอมรับชะตากรรม! ผมจะไปที่ก่อสร้างเพื่อแบกปูนซีเมนต์ ไม่ไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบ! ”
————