บทที่ 479
จางเจี้ยนยอมรับชะตากรรมของเขาโดยสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับต้องไปขุดโสมท่ามกลางหิมะบนภูเขาฉางไบตลอดชีวิต กับการแบกปูนที่ก่อสร้างในเมืองจินหลิง ถือว่าโชคดีมีความสุขกว่าเยอะ
อย่างน้อย ตัวเองก็ยังสามารถใช้ชีวิตในเมือง ยังกลับบ้านได้ ยังไงก็สามารถใช้ชีวิตนอกเวลางานได้
ถ้าไปที่ภูเขาฉางไบ งั้นชั่วชีวิตนี้ก็จบจริงๆแล้ว
ท่านหงห้าเห็นเขายอมรับชะตากรรมแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่นายถือว่าโชคดีแล้ว ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันจะพาคุณไปที่กรงสุนัขของฉันโดยตรงแล้วเอาให้สุนัขกิน!”
จางเจี้ยนรีบพยักหน้าขอบคุณทั้งน้ำตาแล้วพูด “ขอบคุณ ท่านเย่ที่ใจกว้างเมตตา… ขอบคุณท่านหงห้า … ”
ท่านหงห้าก็พูดกับลูกน้องโดยตรง “ไป พาเขาไปที่สถานที่ก่อสร้างในอำเภอจินถาน ปล่อยให้เขากินอยู่กับคนงานทั่วๆไป แต่ละเดือนมีวันหยุดสองวัน!”
“ครับ ท่านห้า!” ลูกน้องทั้งสองของท่านหงห้ารีบลากจางเจี้ยนออกไปข้างนอกทันที
ท่านหงห้าชี้ไปที่พันหยวนหมิงที่กำลังจะตายอยู่บนพื้นและถามเย่เฉิน “อาจารย์เย่ ไอ้แก่ตายยากนี่จะทำไงกับเขาต่อ?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ “ให้ตำรวจมาจับเขาไปเดี๋ยวนี้”
ทันทีที่พูดจบ ทีมตำรวจก็รีบเข้ามาถามเสียงดังว่า “คนไหนคือพันหยวนหมิง?!”
เซียวฉางควนรีบชี้ไปที่พันหยวนหมิงซึ่งนอนอยู่ที่พื้นและพูดว่า “คุณตำรวจ เขานี่แหละ”
ตำรวจเดินไปข้างหน้า เอารูปมาเทียบดูและพูดว่า “เขานี่แหละ เอาไป!”
ลูกน้องที่อยู่ข้างๆไล่ถามว่า “หัวหน้า คนนี้ได้รับบาดเจ็บจนหมดสติแล้ว ควรทำอย่างไร?”
“พาไปส่งโรงพยาบาลก่อน” หัวหน้านั่นพูด “หลังจากกู้ภัยมา ค่อยกักขัง!”
โจวชิ่งหนึ่งในเพื่อนนักเรียนเก่าแก่รีบถามว่า “สหายตำรวจ พันหยวนหมิงเขาก่ออาชญากรรมอะไร?”
ตำรวจพูดด้วยความถูกต้องว่า “พันหยวนหมิงถูกสงสัยว่าเข้ายึดทรัพย์สินของคนอื่นโดยมิชอบ และทำกำไรผิดกฎหมายรวมกว่าห้าสิบล้าน!”
ทุกคนต่างพากันแสดงความคิดเห็น
ไม่มีใครคิดถึงว่า พันหยวนหมิงที่เป็นหัวหน้าบริษัทปิโตรเคมี เดิมค่าตอบแทนก็สูงมากแล้ว ถึงขนาดใช้อำนาจโกงทรัพย์สินให้กับตัวเอง!
พันหยวนหมิงที่หมดสติถูกตำรวจพาตัวไป และเพื่อนนักเรียนเก่าทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความหดหู่
แต่ว่า สายตาที่มองไปที่เย่เฉิน ด้วยความเกรงกลัวที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่ว่ายังไงเย่เฉินก็ทำเอาพันหยวนหมิงจางเจี้ยน พ่อตาลูกเขยคู่นี้จบอย่างอนาถ ความสามารถของเขาเกินกว่าที่ทุกคนสามารถเข้าใจได้
เสี่ยวฉางควนก็ถือว่ามีหน้ามีตาจริงๆ เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ทุกคนก็ล้อมขึ้นมาแสดงความเคารพ ทำให้เขารู้สึกมีความสบายใจที่สุด
แต่ว่า ก็ยังมีคนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ไอ้หยา จางเจี้ยนไปแล้ว งานปาร์ตี้รอบสองของพวกเรามันคงจบลงแล้ว พวกเราทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับกันเถอะ?”
แต่ละคนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ทุกคนล้วนอยากมาเปิดหูเปิดตาที่คลับเฮาส์ฮุยหวง แต่คิดไม่ถึง ได้แค่เข้ามาในห้องล็อบบี้คลับเฮาส์ฮุยหวง ข้างในเป็นยังไงบ้างก็ยังไม่รู้
ในตอนนี้ เย่เฉินพูดกับท่านหงห้า “หงห้า บัตรของนายสามารถเข้าได้ถึงชั้นไหน?”
“ชั้นที่สิบครับ” ท่านหงห้ารีบพูด
เย่เฉินพูด “คุณช่วยผมเปิดห้องชั้นสิบ ให้คุณท่านทั้งหลายสนุกกันหน่อย”
ท่านหงห้าถามด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เย่ ท่านก็มีบัตรสูงสุด … ”
เย่เฉินโบกมือ บ่งบอกให้เขาเงียบ