“อย่านะ ปล่อยลูกฉัน！พวกแกจะเอายังไงก็มาที่ฉันนี่！” เล่ชิงชางคำรามอย่างโกรธแค้น
เล่หรูเฟิงหัวเราะขึ้นมาลั่น “คุณพ่อวางใจเถอะ ผมรับมันได้！”
ขยับหันหน้า เล่หรูเฟิงจ้องไปที่ยามาดะ ทาเคชิ หัวเราะใส่ “ยามาดะ ทาเคชิ มาเลย มีลูกเล่นอะไรเอาออกมาให้หมด！”
ยามาดะ ทาเคชิแค่นหัวเราะเสียงเยือก “ปากแข็งนัก ลงมือ จัดให้พอใจตามที่มันขอ！”
“ครับ！”
ในขณะนั้นเอง เสียงโครมลั่นดังมาจากข้างนอก ติดตามด้วย ประตูที่ทำด้วยเหล็กกล้าของห้องทดลองถูกถีบเปิดออก
เฉินโม่พาเล่หรูหั่ว ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องทดลอง
“คุณพ่อ พี่！” เล่หรูหั่วส่อความวิตกกังวลเต็มใบหน้า
“หรูหั่ว！” มองไปเห็นเฉินโม่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เล่หรูหั่ว เล่ชิงชางถอนหายใจโล่งในที่สุด
ยามาดะ ทาเคชิหันกลับมองไปที่เฉินมู่ สีหน้าขึ้งเคียด “ถึงขนาดบุกเข้ามาถึงที่นี่ได้ ดูท่าแกก็มีฝีมืออยู่บ้างนะ！”
“ทว่า ในเมื่อพวกแกมาแล้ว ก็ไม่ต้องไปแล้วแหละ！”
พูดจบ คนหนุ่มใต้ชุดดำสี่นาย กระโดดออกมาจากกลางอากาศอย่างพิสดาร ยืนขวางอยู่ข้างหน้าเฉินโม่กับเล่หรูหั่ว
เฉินโม่มองไปที่สี่คนนั้น ให้รู้สึกประหลาดใจ “ถึงแม้มีเพียงพลังบำเพ็ญแดนใน แต่สามารถควบคุมพลังชาตะในฟ้าดินได้เพียงบางส่วนที่น้อยมาก แต่กลับมีความพิสดาร หรือเป็นว่าสามารถล่องหนได้！”
สี่คนนี้ ก็คือซามูไรที่เชี่ยวชาญในวิชานินจาของประเทศต้าเหอ
สำหรับคำพูดของเฉินโม่ ซามูไรนินจาสี่นายฟังไม่รู้เรื่อง เอาแต่มองเฉินโม่อยู่นิ่ง ๆ รอแต่ให้ยามาดะ ทาเคชิออกคำสั่ง
“จับพวกมันสองคนมัดไว้！” ยามาดะ ทาเคชิออกคำสั่งไปช้า ๆ อย่างมั่นใจ เหมือนว่าสี่คนนี้ชนะแน่แล้ว
“ครับ！” ในสี่คนนั้น นินจาซามูไรที่ยืนอยู่ซ้ายสุดผงกหัวอย่างหนักแน่น แล้วก็ตั้งการ์ดมุ่งเป้าเตรียมจู่โจมไปทางเฉินโม่
ในฉับพลัน ทั้งสี่ก็หายตัวไปในอากาศอีกครั้ง
“ทำไมหายตัวไปแล้วล่ะ？” เล่หรูหั่วมองสี่คนที่หายตัวไปด้วยความตื่นตะลึง คิดแยกแยะไม่ออกจริง ๆ ว่าทั้งสี่คนตัวเป็น ๆ จะหายไปกับอากาศได้ยังไง
เฉินโม่รู้ ๆ อยู่ว่าให้อธิบายยังไงกับเล่หรูหั่ว หล่อนก็ไม่มีทางเข้าใจ แต่เขาก็อธิบายคร่าวๆ ไปหน่อย
“ที่เห็นอยู่กับตา ไม่แน่ว่าจะใช่ของจริง！”
พูดจบคำ เฉินโม่ก็ซัดหมัดอย่างเฉียบพลัน พุ่งใส่ไปตรงด้านหลังของเล่หรูหั่ว
ปึง！
ซามูไรในชุดดำนายหนึ่งถูกกระแทกกระเด็นออกไป ล้มฟุบสลบเหมือดกับพื้น
ด้วยพลังฝีมือเฉินโม่ในเวลานี้ พวกนินจาชั้นกลางที่พลังฝีมือเทียบได้กับนักบู๊แดนในของหัวเซี่ยนั้น ไม่พอมือเลยจริง ๆ
ยามาดะ ทาเคชิสะท้านกลัวขึ้นมาเล็กน้อย เขารู้ถึงพลังฝีมือของพวกซามูไรกลุ่มนี้ดี ต่างก็อยู่ในระดับเหนือมนุษย์ทั่วไปอยู่แล้ว แต่นี่กลับถูกเฉินโม่ทำลายวิชาล่องหนลงได้ด้วยแค่เพียงหมัดเดียว อีกทั้งซัดเอาสลบไปได้ จะเห็นได้ว่าพลังฝีมือของเฉินโม่เก่งกาจกว่าซามูไรพวกนี้ไปอีกไกล
ติดตามต่อมา เฉินโม่ก็วาดหมัดออกไปสบาย ๆ สะบัดมือพุ่งอีกสามทิศทาง ซามูไรอีกสามนายที่ล่องหนอยู่ในอากาศ ก็โดนซัดสลบไปตาม ๆ กัน
มองดูซามูไรสี่นายที่นอนอยู่กับพื้น ยามาดะ ทาเคชิไม่กล้าดูแคลนเฉินโม่อีกแล้ว
“ไอ้หนูน้อย ฉันดูแคลนแกไปจริง ๆ ไม่คิดว่าแกนี่มันระดับปรมาจารย์เลยนะ！”
เฉินโม่พูดไปเนือย ๆ ว่า “แกขนาดรู้จักคำว่าปรมาจารย์ ดูทีว่าแกนี่คงศึกษาเรื่องของหัวเซี่ยลึกซึ้งมากนะ แกมุ่งมั่นตั้งใจศึกษาโลกฝึกบู๊ของหัวเซี่ย คิดการอะไรอยู่หรือ？”
“ฮ่า ๆ เรื่องนี้ไม่รบกวนให้ท่านต้องเปลืองความคิดหรอกนะ เห็นแก่ความเป็นปรมาจารย์ของแก ฉันก็จะให้เกียรติกับแกหน่อย แกไปเสียเถอะ！” ยามาดะ ทาเคชิโบกมือ พร้อมกับพูดอย่างใจกว้าง
เฉินโม่ถูกเขาแหย่จนหัวเราะ “ใครให้ความมั่นใจกับแกถึงขนาดว่าจะเรียกสั่งให้มาหรือจะสั่งให้ไปกับฉันได้？”
ยามาดะ ทาเคชิหรี่ตาหยี มองเฉินโม่แค่นเสียงหัวเราะเยือกพูดว่า “แกคิดว่าแกเป็นถึงระดับปรมาจารย์แล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้แล้วหรือ？ที่ให้แกไปนั้นเพราะฉันไม่อยากให้ห้องทดลองของฉันต้องเสียหาย”