“ในเมื่อแกอยากหาที่ตาย งั้นฉันก็จะช่วยให้แกได้สมใจอยาก！”
พูดจบ ยามาดะ ทาเคชิมองไปด้านนอกตะโกนไปว่า “คุณยากิวยิโตะ เชิญลงมือ！”
สายลมพัดวูบเข้ามา พัดเอาเสื้อผ้าเฉินโม่กับเล่หรูหั่วพลิ้วสะบัด
เฉินโม่มองไปข้างหน้าที่ว่างเปล่าอย่างนิ่งสงบ พูดเสียงเย็นชาไปว่า “ออกมาเถอะ ต่อหน้าของฉัน วิชาเร้นกายของแกนั้นมันของเล่นเด็ก ๆ”
อากาศธาตุข้างหน้าเกิดอาการพลิ้วไหว ผู้เฒ่าชุดดำท่านหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเฉินโม่กับเล่หรูหั่วอย่างพิสดาร
ที่ต่างกับคนชุดดำสี่คนก่อนหน้านี้คือ ผู้เฒ่าท่านนี้ไม่ได้คลุมปิดหน้า
“ท่านผู้นี้ถึงกับดูออกในวิชานินจาของฉัน？ไม่ทราบว่าเห็นช่องโหว่จากจุดไหน？ขอได้โปรดชี้แนะด้วย！” ผู้เฒ่าท่านนั้นค้อมตัวคำนับ ด้วยท่าทางสุภาพเป็นอย่างมาก
เฉินโม่มองไปที่เขา รู้สึกอคติกับการแสดงมารยาทจอมปลอมแบบนี้ เป็นศัตรูกันเห็นชัด ๆ กลับแสแสร้งทำเป็นมีมารยาท เห็นแล้วอยากอ้วก
“ภูเขาไม่ใช่ภูเขา สายน้ำไม่ใช่สายน้ำ ให้คุณตีความหมายนี้ออก คุณก็จะเข้าใจเองว่าช่องโหว่ของคุณอยู่ตรงไหน！” เฉินโม่พูดจบ ปล่อยหมัดตรงเข้าใส่ผู้เฒ่านั้น
เฉินโม่ออกหมัดนี้ไปอย่างสบายอารมณ์ ดูเชื่องช้ามาก เหมือนไม่มีอานุภาพอะไร ดูเป็นการชกกำปั้นออกไปของคนธรรมดาทั่ว ๆ ไป
แต่ทว่า ใบหน้าผู้เฒ่านั้นเครียดหนัก ก้าวถอยไปอย่างต่อเนื่อง ถอยไปจนประชิดตัวยามาดะ ทาเคชิที่อยู่ข้างหลัง ไม่มีทางจะถอยต่อไปได้อีก เขาจึงได้คำรามเสียงลั่นออกมา ชักเอามีดดาบยาวที่พกอยู่ที่เอวออกมา กำด้วยมือทั้งสอง ฟันใส่ลงไปที่กำปั้นของเฉินโม่ในฉับพลัน
ประกายแสงหนาวเยือกแสบตาแวบผ่าน เหมือนว่าบรรยากาศถูกแหวกออก ทุกคนรู้สึกปวดแสบบนผิวหน้า อันเป็นผลจากแรงลมคมเฉียบจากมีดดาบของผู้เฒ่าท่านนั้น
เป็นที่ชัดเจนว่า มีดดาบของผู้เฒ่านี้ ก็ไม่ใช่ของธรรมดา
เมื่อกำปั้นเนื้อหนังคู่หนึ่ง ปะทะกันกับมีดดาบยาวเหล็กกล้า ผลที่ออกเชื่อว่าเห็นได้อย่าชัดเจนง่ายดาย
แต่ทว่า หมัดของเฉินโม่กลับไม่เห็นมีอะไรกีดขวางแม้แต่น้อย พอมีดดาบของผู้เฒ่าปะทะข้ากับกำปั้นของเขา ก็เหมือนเต้าหู้เจอมีด
ง่ายดายเหมือนย่ำไม้ผุ โดนหมัดของเฉินโม่อัดใส่ไปกลางอก
ปึง！
เสียงกระดูกเอ็นขาดหักดังขึ้น หน้าอกของผู้เฒ่ายุบลง ชีวิตก็จบลงเดี๋ยวนั้น！
“เป็นไปได้ยังไง！” ความไม่อยากเชื่อเต็มหน้ายามาดะ ทาเคชิ ฝีมือคุณยากิวยิโตะเป็นถึงนินจาชั้นสูงแล้วนะ กลับโดนหมัดเดียวถึงตาย！
“ไอ้หนู แกไม่ใช่ปรมาจารย์ แกเหนือยิ่งกว่าปรมาจารย์อีก！หรือจะว่า……..” ยามาดะ ทาเคชิคิดไปถึงคนคนหนึ่ง ตกใจจนใจแทบขาดมองหน้าเฉินโม่ “คุณคือเฉินไต้ซือแห่งฮ่านหยาง！”
เฉินโม่พูดเนือย ๆ ว่า “ดูท่าแกนี่ซ่อนตัวอยู่ในหัวเซี่ยนานมากแล้วนะ ขนาดรายชื่อเทพที่เพิ่งออกมาใหม่ก็ยังรู้”
“ปล่อยแกไว้ไม่ได้เสียแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน！” พอรู้ว่าเฉินโม่ก็คือเฉินไต้ซือแล้ว ยามาดะ ทาเคชิหวาดกลัวขึ้นมาในที่สุด “เฉินไต้ซือ ท่านเป็นยอดฝีมืออาวุโส จะมาใช้วิสัยแบบผมได้ยังไง อีกทั้งผมก็เป็นคนประเทศต้าเหอ และเป็นนายน้อยของมัตสึดะ กรุ๊ป ถ้าท่านฆ่าฉัน ก็เท่ากับเป็นการท้าทายให้เกิดความขัดแย้งของสองประเทศ ต้องขอให้เฉินไต้ซือไตร่ตรองให้รอบคอบด้วย！”
“ขอเพียงเฉินไต้ซือได้ปล่อยโอกาสให้ผมสักครั้ง หลังจากนี้ไปผมจะไม่ย่างกรายเข้ามาที่หัวเซี่ยอีกแม้แต่ครึ่งก้าว！” ยามาดะ ทาเคชิก้มหน้า ไม่มีใครมองเห็นสายตาละห้อยของเขา
ไม่เห็นแสดงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าเฉินโม่ ควงหมัดซัดตรงออกไป ยามาดะ ทาเคชิเป็นเพียงคนธรรมดา จบชีวิตลงในทันที
“พวกแกคนประเทศต้าเหอ ไม่มีศักดิ์ศรีพอ！อีกอย่าง ต่อให้สองประเทศขัดแย้งกันขึ้นมาแล้วจะมีอะไร？ในโลกนี้ยังไม่มีเรื่องอะไรที่ฉันต้องกลัว！”
เฉินโม่มองไปที่เจ้าหน้าที่สองคนที่ตกใจกลัวจนตัวหดเป็นจักจั่นจำศีล พูดเสียงเย็นชาว่า “แก้มัด！”
“ขอรับ！” ด้วยมือสั่นไม่ยอมหยุดของทั้งสอง แก้เชือกที่มัดเล่ชิงชางสองพ่อลูกออก
เล่ชิงชางทำการคำนับอย่างสูงกับเฉินโม่ “ขอบพระคุณเฉินไต้ซือที่ช่วยชีวิต！”
เฉินโม่หันหน้าเลี่ยงไปทางอื่น พูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณไม่ต้องมาขอบคุณผม เพราะคนที่ผมช่วยคือหรูหั่ว”
เล่ชิงชางมองไปที่เล่หรูหั่ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกละอาย “หรูหั่ว ขอบใจนะที่เธอยังมีพ่อคนนี้อยู่ในใจ！”
“ก่อนนี้ พ่อผิดไปแล้ว！”
เล่หรูหั่วแหงนหน้าสูง พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “กลับบ้านกันก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ คุณแม่ห่วงทุกคนอยู่！”
“อือม์！”