บ้านตระกูลยามาดะเป็นตระกูลบ้านระดับต้น ๆ ในประเทศต้าเหอ เหนือขึ้นไปสามารถควบคุมสภาฯ.แห่งชาติประเทศต้าเหอ ใต้ลงมาทั่วทั้งประเทศต้าเหอล้วนอยู่ภายใต้อิทธิพลของบ้านตระกูลยามาดะผู้นำสูงสุดของประเทศต้าเหอโตะคือนายกรัฐมนตรี แต่โดยฐานะทางอัตลักษณ์ของผู้ที่อยู่สูงสุดคือพระราชวงค์ เพียงแต่ราชวงค์นั้นเป็นรูปธรรมที่ตั้งไว้ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์บ้านเมืองใหญ่เล็กใด ๆ
แต่คนทุกคนในประเทศต้าเหอ คงยังให้ความเคารพในราชวงค์ ฐานะของประเทศต้าเหอกับราชวงศ์ ยังคงสูงส่งเหนือสุด
และทุกคนผู้นำตระกูลของบ้านตระกูลยามาดะ จะต้องแต่งงานเอาราชธิดาในราชวงศ์มา จึงเห็นได้ว่า ฐานะของบ้านตระกูลยามาดะอยู่ระดับไหนในประเทศต้าเหอ
พอเฉินโม่ขึ้นถึงฝั่ง ก็ถูกนักสืบบ้านตระกูลยามาดะพบเห็นแล้ว รายงานเข้าไปถึงผู้นำตระกูลยามาดะ อากียะ
เชิงเขาคอนซาน ศูนย์กำลังหลักตระกูลบ้านตระกูลยามาดะ
ภายในห้อง ชายวัยกลางคนสองนายคุกเข่าบนเบาะรอง (ฟูตอง)
หนึ่งในนั้นดูสง่ามีราศีสุภาพชน บุคลิกโดดเด่น แฝงกลิ่นอายของผู้สูงส่งเหนือโลก
คนผู้นี้คือ ยอดซามูไรฝีมือร้ายกาจที่สุดในโลกบู๊ประเทศต้าเหอ ผู้สืบทอดของยากิวยิโตะดาบเดียว
แน่นอนว่า ยากิวยิโตะผู้นี้ก็ไม่ได้ชื่อว่ายากิวยิโตะดาบเดียวแต่ด้วยเพราะเป็นลูกศิษย์รับสืบทอดของยากิวยิโตะดาบเดียวก็จึงเป็นยากิวยิโตะดาบเดียวรุ่นหนึ่ง
ยากิวยิโตะผู้นี้ สืบทอดมาเป็นรุ่นที่สิบหกของยากิวยิโตะดาบเดียวแล้ว และก็ได้กลายเป็นเอกลักษณ์ของวงการโลกฝึกบู๊ของประเทศต้าเหอไปด้วย
อีกคนหนึ่ง คิ้วดกตาโต ดูน่าเกรงขามในตัว อานุภาพเฉพาะตัวแผ่ออกเด่นชัด ก็คือผู้นำตระกูลตระกูลยามาดะ ยามาดะ อากียะ
“คุณยากิว เขาเป็นคนที่สังหารลูกศิษย์ของท่านนะครับ คุณไม่คิดจะลงมือช่วยจริงหรือครับ？” ยามาดะ อากียะถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ยากิวยิโตะหลับตาทั้งคู่ลง พูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “ท่านผู้นำตระกูลยามาดะ ผมในฐานะผู้สืบทอดยากิวยิโตะดาบเดียว ภาระหลักคือการเสริมสร้างให้ยากิวยิโตะดาบเดียวรุ่งเรือง ไม่ใช่ไปเป็นพวกกล้าบ้าบิ่นในการชิงเด่นเอาชนะ สำหรับลูกศิษย์ของผมนี้ ผมได้เคยเตือนเขามาก่อนแล้ว อย่าได้เข้าไปยุ่งกับเรื่องแก่งแย่งชิงเด่นในสังคมโลก เขากลับดันทุลังไม่เชื่อฟัง จนนำพามาซึ่งภัยถึงชีวิต ควรต้องรู้ไว้ว่าเหนือคนมีคน เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า！”
ยามาดะ อากียะหัวเราะหุ ๆ พูดไปว่า “หรือท่านยากิวกลัวเฉินไต้ซือคนนั้น？”
ยากิวยิโตะไม่มีทีท่าสะท้านสะเทือนใด ๆ น้ำเสียงคงเรียบสงบเหมือนผิวน้ำ “ท่านผู้นำตระกูลยามาดะไม่ต้องมายั่วยุผม ถ้าหากมีประเทศศัตรูรุกล้ำเป็นภัย ผมก็จะต้องออกรับมือเป็นแน่ แต่นี่เป็นเพียงเรื่องความแค้นภายในตระกูลส่วนตัวของพวกคุณ ผมจะไม่ลงมือด้วย ต้องขออภัย！”
แววตาของยามาดะ อากียะทอประกายโหดออกมาแวบหนึ่ง แต่สีหน้ายังคงทำยิ้มใส “ในเมื่อคุณยากิวไม่ประสงค์จะช่วย ผมก็ไม่สามารถฝืนบังคับขอ ก็เชิญคุณยากิวตามสบายนะครับ！”
ยากิวยิโตะลุกยืนขึ้น โค้งคำนับให้กับยามาดะ อากียะ “ขอลาครับ！”
“ผมไปส่งคุณยากิวด้วยครับ” ยามาดะ อากียะลุกยืนขึ้น
หลังจากส่งยากิวยิโตะออกไปแล้ว คนสนิทที่ยืนข้างหลังยามาดะ อากียะพูดเบา ๆ ว่า “ท่านผู้นำตระกูล จะปล่อยเขาไปแบบนี้เลยหรือ？”
ยามาดะ อากียะออกอาการสับสนในสีหน้า “ยากิวยิโตะมีชื่อเสียงโด่งดังมากเกินในวงการบู๊ของประเทศต้าเหอ ถึงเขาจะไม่ยอมช่วยพวกเรา พวกเราก็แตะต้องเขาไม่ได้ และเขาก็ยังคงมีความจงรักภักดีกับประเทศต้าเหอมาก”
“ข้างล่างมีคนรายงานมา เจ้าเฉินไต้ซือนั่นขึ้นฝั่งมาแล้ว” คนสนิทนั้นพูด
“อ้อ เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้อีก คราวนี้จะต้องเอาน้ำชีวิตมาถึงมือให้ได้！” ยามาดะ อากียะกำหมัดแน่น พูดเสียงทุ้มหนัก
“ยากิวยิโตะไม่ยอมลงมือ แล้วพวกเรามั่นใจไหมว่าจะชนะได้？”
ยามาดะ อากียะแค่นเสียงหัวเราะ “โลกฝึกบู๊ของประเทศต้าเหอเรา ใช่ว่าจะมีเขายากิวยิโตะคนเดียวซะเมื่อไหร่！วางใจได้ ฉันจัดเตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้ว เพียงให้ไอ้เจ้าเฉินไต้ซือมา รับรองว่าไม่มีได้กลับ！”
“งั้นผมจะไปเฝ้ามองมันต่อ”
“ไปเถอะ！” ยามาดะ อากียะผงกหัว