Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 890 ปู่กับหลานชาย
เมื่อเห็นเย่เซิ่งเทียนเดินเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเย่จิงหงรู้สึกไม่สบายใจ
ก่อนหน้านี้เขาหวังนับครั้งไม่ถ้วน อยากจะปรับความเข้าใจกับเย่เซิ่งเทียน
หวังว่าหลานชายจะกลับมาตระกูลเย่
เขาได้เตรียมการมามากมาย เพื่อชดใช้ครอบครัวของเย่เซิ่งเทียน
ถึงจะให้เขาคุกเข่าขอโทษ ขอแค่ครอบครัวของเย่เซิ่งเทียนกลับมาบ้าน เขาก็ยอม
แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร เย่เซิ่งเทียนก็ไม่มาพบกับเขา
ถึงแม้ว่าจะไม่ขัดขวางที่เขาจะไปพบเจอกับหวางซี และซีซี แต่เย่เซิ่งเทียนก็ไม่เคยมาพบกับเขาสักครั้ง
และไม่ให้โอกาสเขาได้สำนึกผิดและชดใช้
ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนมาหาเขาด้วยตัวเอง ความหวังที่เขารอคอยมาตลอดในที่สุดก็เป็นจริง เขากลับรู้สึกตื่นเต้น
ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร
ลูกชายตายล้ว ตัวเองก็พิการ ตระกูลเย่คนอื่นๆถึงแม้จะไม่ถึงกับไร้ประโยชน์ แต่ก็ไม่สามารถดูแลตระกูลเย่ได้
ถึงเจียงลั่วเสินศิษย์พี่ของเขาจะดูแลตระกูลเย่ ถึงคนอื่นๆจะไว้หน้าตระกูลเย่ แต่ไม่ช้าก็เร็วศิษย์พี่ก็ต้องแก่ตาย บารมีของตระกูลเย่ไม่นานก็ช้าจะต้องใช้หมด
พอถึงตอนนั้น ตระกูลเย่ควรทำอย่างไร？
ความหวังของตระกูลเย่ทั้งหมด ล้วนอยู่ที่เย่เซิ่งเทียน
“อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง？ยังเจ็บอยู่ไหม？”
เย่เซิ่งเทียนไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร ไม่ว่าอย่างไรก็เรียกว่า“คุณปู่”ไม่ได้
เนื่องจากยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ในสายตาของเขา ตระกูลเย่ก็คือศัตรูของเขา เย่จิงหงเป็นศัตรูที่เขาจะต้องฆ่าให้ตาย
จู่ๆก็มาปรับความเข้าใจ เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
“มะ ไม่เจ็บแล้ว”
เย่จิงหงรีบตอบกลับ อย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะพูดผิด“เซิ่งเทียน นะ นายเป็นยังไงบ้าง？โทษฉันเอง ที่ไปกระทบนาย”
เย่จิงหงโทษตัวเอง
เขารู้ดีว่าพญาดำกำลังทรมานเขา เพื่อกระตุ้นเย่เซิ่งเทียน
ถึงเขาจะพยายามไม่ออกเสียง แต่สุดท้ายก็ต้องมีผลกระทบ
“คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอก มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
เย่เซิ่งเทียนนั่งลง มองดูมือของตัวเอง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อไป
เย่จิงหงมองดูเย่เซิ่งเทียน แล้วพยายามเค้นหาคำพูด“เซิ่งเทียน ต่อไปคิดจะทำอะไรงั้นหรอ？”
เขาหวังว่า ตัวเองจะสามารถช่วยอะไรได้บ้าง
ถึงจะเล็กๆน้อยๆก็ได้
เย่เซิ่งเทียนครุ่นคิด“เสริมความแข็งแกร่งก่อน หลังจากนั้นค่อยไปหาพันธมิตร แล้วไปหาตำแหน่งของสรวงสวรรค์ จัดการสรวงสวรรค์ให้ดับมอด ช่วยแม่ออกมาให้ได้”
เย่จองหงพยักหน้า
ปู่หลานทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบ หลังจากผ่านไปนาน เย่จิงหงก็พูดขึ้นมาว่า“นะ นายอย่าเกลียดพ่อของนายเลยนะ เขาเองก็ทุกข์ใจ ถ้านายจะโกรธแค้น ก็ให้มาลงที่ฉันเถอะ ตอนนั้นฉันบังคับให้เขาทำแบบนั้นเอง ฉันคิดน้อยไป คิดว่าทำแบบนั้นแล้วถึงพวกนายจะต้องลำบากหน่อย แต่ก็จะไม่ได้รับอันตรายใดๆ เห้อ นี่เป็นความผิดของฉันทั้งหมด พ่อของนายไม่กล้าขัดคำสั่งของฉัน ก็คือ……เขาได้คัดคำสั่ง……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่จิงหงก็เสียใจจนพูดต่อไปไม่ได้ น้ำตาชายชราร่วงหล่น
ลูกชายคนโตของเขา ตอนนั้นถูกลอบสังหาร
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นฝีมือของคนพวกนั้น
เพราะลูกชายคนโตของเขา ตอนนั้นเป็นเลือดประหลาดเพียงคนเดียวของตระกูลเย่ที่ตื่นขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็บังคับให้เย่ห้าวมาดูแลตระกูลเย่ เป็นเจ้าบ้านของตระกูล
เย่เซิ่งเทียนดวงตาแดงก่ำ กัดฟัน แล้วฟื้นน้ำตาของตัวเอง พลางกล่าวว่า“ผมไม่โทษเขาหรอก คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอก นี่เป็นโชคชะตาของผม ไม่ช้าก็เร็วก็จะทำลายโชคชะตาบ้าๆนี่”
“อีกอย่าง ผมจะแก้แค้นให้พ่อแน่นอน ขาทั้งสองข้างและแขนที่คุณต้องเสียไป ผมจะตามคิดบัญชีกับสรวงสวรรค์”
เย่จิงหงใช้แขนที่เหลืออยู่ซับน้ำตา
ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ถึงเย่เซิ่งเทียนจะกล่าวโทษเขา ความรู้สึกผิดในใจของเขาคงจะน้อยลง
แต่เย่เซิ่งเทียนไม่ได้ทำแบบนั้น ในทางกลับกันยังปลอบใจเขา
เย่เซิ่งเทียนพูดอีกว่า“แก่แล้ว อย่าวิ่งวุ่นไปไหน คุณนอนรออยู่ที่บ้านให้สบายเถอะ เรื่องต่อจากนี้ให้มันเป็นหน้าที่ของผมเอง อีกอย่าง คุณบอกวิชาต้องห้ามของตระกูลเย่ให้ผมหน่อย”