เย่เซิ่งเทียนไม่รู้ว่าควรจะไปปลอบใจชายชราที่น่าสงสารคนนี้ได้ยังไง
เมื่อก่อนเขาไม่เข้าใจ ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้ว
คนที่มีชีวิตอยู่ ไม่เพียงแค่ต้องยอมทนทรมานกับชะตากรรม ยังต้องทนยอมรับความเจ็บปวดที่สูญเสียคนรัก
หายใจทิ้งไปวันๆ ต่างหากที่เป็นความเจ็บปวดที่สุด
เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรไปปลอบใจเย่จิงหงอย่างไรดี เพราะว่าต่อจากนี้ เขาเองก็อาจจะตาย
และความทุกข์ทรมานนี้ ยังคงเป็นเย่จิงหงผู้ที่มีชีวิตอยู่นี้รับต่อ
แต่ว่าตอนนี้ เขาจะต้องทำแบบนี้
เขาจำเป็นต้องไปทำลายชะตากรรมนี้
บางครั้ง ตาย ถึงจะเป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด
มีชีวิตอยู่ ต่างหากที่เป็นสิ่งที่ยากที่สุด
เย่จิงหงบอกเคล็ดลับของวิชาต้องห้ามให้เย่เซิ่งเทียนด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
เขาฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวด พูดว่า “ตอนนั้นที่พ่อของฉันจากไป ขอแค่ให้ฉันใช้ชีวิตที่ดีต่อไป ไม่ต้องแก้แค้นให้เขา ให้ฉันดูแลตระกูลให้ดี ฉันพยายามดูแลตระกูลให้ดีมาตลอด แต่ฉันก็ยังไม่สามารถทำตามเจตนาของพ่อได้สำเร็จ แม้ว่าเขาไม่พูด แต่ฉันรู้ว่าเขาไปรนหาที่ตายแล้ว เขาให้ฉันดูแลตระกูลให้ดี ฉันก็ดูแลได้ไม่ดี ในอนาคตฉันไม่รู้ว่าควรจะไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรดี นี่ก็อาจจะเป็นชะตากรรมของตระกูลเย่ของเราอย่างที่แกว่านะ”
น้ำตาตกลงบนผ้าปูที่นอน
เย่หงจิงกลับว่ายิ้มแล้ว แต่ว่าแย่กว่าร้องไห้ซะอีก พูดจาร่ำไร
“ตอนนั้นพี่ใหญ่มีความสามารถพิเศษมาก หลังจากที่เลือดประหลาดตื่นภวังค์ พูดกับฉันว่าเขาจะต้องทำสำเร็จแน่นอน ตอนนั้นฉันก็คิดว่า ความแค้นของพ่อก็ต้องชำระนะ เพราะงั้นไม่ได้ยับยั้งเขา ต่อมาพี่ใหญ่เสียชีวิตแล้ว ฉันก็เสียใจภายหลังแล้ว ฉันควรจะตั้งใจฟังคำพูดของพ่อให้ดีๆ คุ้มกันตระกูลเย่ เพราะงั้น ฉันไม่ให้ห้าวเอ๋อร์ไปปลุกเลือดประหลาดให้ตื่นจากภวังค์ ก็ให้เขาเป็นเพลย์บอยอย่างสงบจิตสงบใจก็ได้แล้ว”
“ต่อมา เด็กคนนั้นก็คบหากับแม่ของแกแล้ว ฉันมีความสุขมาก เพียงแต่ต่อมาฉันพบเจอเข้าโดยบังเอิญว่า แม่ของแก ล้วนเป็นหมากของพวกเดียรัจฉานเหล่านั้นเหมือนกับตระกูลเย่ของเรา เพราะงั้นฉันจึงคิดว่า ถ้าหากว่าฉันไล่พวกแกออกไป ให้ห้าวเอ๋อร์ไม่รู้จักกับพวกแก พวกแกกลายเป็นคนธรรมดาทั่วไป ก็จะไม่วุ่นวายมากขนาดนี้นะ？แม้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากสักหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีชีวิต เพียงแค่โชคชะตาเป็นผู้กำหนด”
“ไม่เพียงแค่ไม่หลุดพ้นชะตากรรมบัดซบนั่น ในทางกลับกันทำให้พวกเขามีชีวิตที่น่าสลดใจยิ่งขึ้นแล้ว เฮย นี่ก็ถือว่าฉันหลอกตัวเองและผู้อื่นแล้วสินะ เรื่องที่พ่อของฉันกำชับฉัน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันทำไม่ได้ ลูกชายก็ตายแล้ว ตอนนี้หลานชายก็กำลังจะไปรนหาที่ตายอีก ฉันยังคิดว่าตัวเองฉลาด เกือบทำให้ตระกูลเย่บ้านแตกสาแหรกขาด ฉัน ต่างหากที่เป็นลูกไม่เอาไหนที่แท้จริงที่สุดนะ”
เย่จิงหงใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบ บรรยายชีวิตของเขา
แต่ในน้ำเสียงที่ราบเรียบนี้ เขาสูญเสียพ่อไปแล้ว สูญเสียลูกชายทั้งสองคนไปแล้ว ตอนนี้มีความเป็นไปได้สูงว่าจะสูญเสียหลานชายไปอีกคน
ใช้น้ำเสียงที่นิ่งสงบที่สุด พูดชีวิตที่น่าสังเวทใจที่สุด
เย่เซิ่งเทียนฟังอย่างเงียบๆ ไม่ได้โต้กลับ และก็ไม่พูดไม่จา
เขาไม่รู้จะไปปลอบใจยังไง และก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะไปปลอบใจ
เมื่อก่อน เขามักจะรู้สึกว่า โชคชะตาของตัวเองนั้นไม่ยุติธรรมที่สุด คิดที่จะไปแก้แค้นอยู่บ่อยๆ
แต่ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจ ชายชราที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ต่างหาก ที่เป็นคนที่ทุกข์ที่สุดคนนั้น
เขาไม่เพียงแต่ต้องทนรับความเจ็บปวดเหล่านี้ ยังต้องทนรับความเข้าใจผิดที่คนอื่นมีต่อเขาอีกด้วย
เขาก็ไม่อธิบาย เพียงแค่อยากจะขอโทษ อยากจะชดเชย
เขาก็ไม่เคยแก้ต่างให้ตัวเองมาก่อนเลยสักประโยคเดียว เพียงแค่ยอมรับเรื่องที่ทำผิดในปีนั้นแล้ว
น้ำตาของเย่เซิ่งเทียนไหลอาบแก้ม เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
ตอนนี้เขาจะต้องไปจัดการสรวงสวรรค์ ก็อาจจะไปตาย
การตัดสินใจนี้ของเขา เท่ากับว่าทิ่มแทงมีดเข้าไปยังก้นลึกของหัวใจเย่จิงหงอีกครั้ง
ความเจ็บปวดเหล่านี้ ต้องให้เย่จิงหงมาทนรับอีก
เขาไปครั้งนี้ ก็ต้องให้เย่จิงหงมาดูแลภรรยาและลูกของเขาให้แล้ว
ชายชราแบบนี้ เขาทนรับทุกอย่างแล้ว
เขามีชีวิตอยู่ แต่หัวใจอาจจะตายไปตั้งนานแล้วนะ
และก็เป็นไปได้ ความหวังเดียวที่ทำให้มีชีวิตอยู่ต่อไป ก็คือคนเหล่านี้ของตระกูลเย่ที่ยังมีชีวิตอยู่
เพื่อปกป้องคนเหล่านี้ เขาถึงไปตายไม่ได้
เย่เซิ่งเทียนไม่พูดไม่จา เพียงแค่คุกเข่าลงกับพื้น โขลกศีรษะให้เย่จิงหงสามครั้งแล้ว
ท้ายที่สุด เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“คุณปู่ ขอโทษครับ”