บทที่ 488
ไพ่สำรับนี้คือเทงอีกครั้ง ชนะ ทิศปักกับหงจงสองตัวนี้
ที่สำคัญคือ ถ้าตัวเองสามารถจั่วได้ทิศปักล่ะก็ มันก็จะเป็นตังไซหน่ำปักอย่างละสามเสาะนี่คือไทเซเหเลยนะ!
ไทเซเหสามารถชนะเลขฟานที่ใหญ่ที่สุด!
ถ้าตัวเองจั่วได้ทิศปักตาเดียวก็ได้คืนมาสองล้านหยวน!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่าเทง จากนั้นก็เริ่มรอการจั่วทิศปัก
เธอรู้สึกว่า ไม่ว่าจะเป็นทิศปัก หรือหงจง สำหรับคนอื่นแล้ว อาจจะไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ โดยปกติแล้วคนที่ได้มันก็ทิ้งมันไปอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงแม้ตัวเองจะไม่ได้จากการจั่วไพ่ อย่างน้อยก็ต้องได้จากการรอคนอื่นเตี่ยนเผ้า
แต่ว่า เธอจะรู้ได้อย่างไรว่า ไพ่รอบนี้ถูกจัดไว้หมดแล้ว
ทิศปักกับหงจงที่เธอต้องการ ล้วนอยู่ในมือของหนิวกุ้ยหมิ่น นั่นก็คือ เหมือนไพ่เทงตาที่แล้ว ไพ่ตานี้ของเธอ เป็นไพ่มือตายที่ไม่มีทางชนะ!
หม่าหลันรอทิศปักกับหงจงอย่างทรมาน รออยู่หลายรอบแต่ก็ยังไม่ได้ สุดท้ายหลังจากหม่าหลันจั่วไพ่มาหนึ่งใบ พูดด้วยรอยยิ้มว่า: ไอ้หยา ฉันจั่วไพ่อีกแล้ว! ครั้งนี้เป็นเหมินเฉียนชิง เรียง ไค่วู่ ทั้งหมดสี่สิบแปดฟาน! ”
หนิวกุ้ยหมิ่นเห็นว่าเธอจั่วไพ่ได้หกเสาะ จึงรีบพูดว่า: “ไอ้หยาพี่เหลียน ของพี่นี่เป็นหกเสาะตัวสุดท้ายเลยนะ ในมือฉันมีสามตัว! พี่นี่ไห่ตี่ลาวเยว่นะเนี่ย! ”
“ไอ้หยา ไห่ตี่ลาวเยว่จริงด้วย! ”
เหอเหลียนปรบมืออย่างมีความสุขและพูดว่า: “งั้นเพิ่มอีกแปดฟาน ขาละห้าสิบหกฟาน นั่นก็คือห้าแสนหกหมื่นหยวน”
หม่าหลันรู้สึกเวียนหัวทันที!
แต่เดิมในบัตรธนาคารตัวเองก็เหลือเงินแค่สองแสนหยวน แถมตานี้ก็เสียอีกห้าแสนหกหมื่นหยวน ตัวเองจะจ่ายไว้ได้ยังไง!
หม่าหลันอดไม่ได้ที่จะดึงเฉียนหงเย่น และถามด้วยเสียงต่ำ: “พี่สะใภ้ใหญ่ พูดกับพี่ตามตรงนะ ฉันเหลือเงินไม่มากแล้ว พี่ให้ฉันยืมหน่อยได้ไหม? ”
เฉียนหงเย่นแอบด่าสมน้ำหน้าในใจ แต่ก็แกล้งพูดด้วยความหนักใจว่า: “น้อง พี่ก็ไม่มีเหมือนกัน สถานการณ์ของตระกูลเซียวเป็นไงใช่ว่าน้องจะไม่รู้…”
หม่าหลันรีบถาม: “ไม่สิ ครั้งที่แล้วพี่กับพี่ใหญ่ยังไปดูบ้านพักตากอากาศอยู่เลย อย่างไรก็ตาม บ้านพักตากอากาศเก่าๆ ก็ราคามากกว่าสิบล้านหยวนได้? ฉันยืมไม่กี่แสนจะไม่มีได้ไง? ”
เฉียนหงเย่นถอนหายใจ และพูดว่า: “เงินนั่นถูกไอ้แก่นายหญิงใหญ่เอาไปแล้ว เอาไปใช้อุดรูบริษัทเซียวซื่อแล้ว! ”
หม่าหลันพูดอย่างกังวล: “จะทำยังไงดี ฉันไม่มีเงินพอที่จะให้แล้ว! ถ้าไม่ได้เล่นต่อ ฉันจะลืมตาอ้าปากได้ยังไง!”
ในตอนนี้ เหอเหลียนพูดว่า: “น้องหม่าหลัน เธอคงไม่ได้ไม่มีเงินแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่เล่นล่ะก็ รีบจ่ายเงินตานี้ให้เรียบร้อยเถอะ”
หม่าหลันเป็นกังวล แกล้งยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันจะไม่มีเงินได้ไง แค่ไม่ได้พกเงินมาเยอะขนาดนั้น เงินตานี้ ฉันขอติดไว้ก่อนได้ไหม ขอเล่นรอบที่แปดนี้ให้เสร็จก่อน ถึงตอนนั้นเราค่อยจ่ายพร้อมกัน”
เธอรู้สึกว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ต้องหาวิธีชนะเอาเงินคืนมา ถ้าหากตอนนี้ไม่เล่นแล้ว เงินสองล้านกว่าก็จะเสียไปเปล่าๆ!
เดิมทีเธอคิดว่า เหอเหลียนร่ำรวยขนาดนี้ และมักจะเสียเงินเป็นล้านๆ ต่อครั้ง คงจะไม่สนใจเรื่องเงิน พูดง่าย น่าจะตอบรับคำขอของเธอได้
ใครจะไปคิดว่า จู่ๆ ใบหน้าของเหอเหลียนก็เกิดเย็นชาขึ้นมา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “น้องหม่าหลัน เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ! การเล่นไพ่นกกระจอกพอแพ้ชนะก็ต้องจ่ายเงินในตานั้น มีที่ไหนกฎเกณฑ์การติดค้าง? ก่อนหน้านั้นที่ฉันแพ้ ฉันก็ให้เธอในทันที ทำไมตอนนี้เธอแพ้ ก็คิดจะชิ่งเหรอ? ”
จากนั้น เหอเหลียนก็พูดอีกว่า: “นอกจากนี้ เธอไม่เอาเงินออกมา แล้วยังจะเล่นไพ่นกกระจอกกับพวกเรา นั่นมันจับเสือมือเปล่าไม่ใช่เหรอ? ในกรณีที่เธอชนะก็ยังดี แต่ถ้าเธอแพ้แล้วชิ่งอีกล่ะ? พวกเราจะทำยังไง? ”
หม่าหลันหน้าแดง และพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเหอเหลียนเห็นรูปลักษณ์ของเธอ ก็พูดด้วยความดูถูกว่า: “ฉันได้ยินหงเย่นบอกว่าฝีมือการเล่นไพ่เธอไม่เลว จึงยอมเล่นกับเธอ ถ้าเธอไม่อยากจ่ายเงินแล้วเล่นต่อ เธอก็ช่วยจ่ายเงินห้าแสนหกหมื่นหยวนในตานี้ก่อน วันนี้ก็พอแค่นี้ ไม่เล่น!