“มา เสี่ยวหย่า ฉันขอดื่มให้คุณ”
ซุนเหม่ยจวนเป็นฝ่ายรินเหล้าให้ซ่งหวาหย่าเต็มแก้ว ก่อนจะรินให้ตัวเองเต็มแก้ว แล้วจึงยกแก้วขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ซ่งหวาหย่าโกรธแค้นโม่ตงซวี่เพียงคนเดียว เธอไม่รู้สึกเป็นปรปักษ์กับซุนเหม่ยจวนแต่อย่างใด อีกอย่าง อีกฝ่ายรินเหล้าให้เธอ เธอย่อมไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายอยู่แล้ว จึงรีบยกแก้วพร้อมลุกขึ้น
“ฉันเพิ่งเคยพบหน้าคุณหนูซุนครั้งแรก คงจะขอบคุณกันไม่ได้หรอกมั้ง” ซ่งหวาหย่าถาม
ซุนเหม่ยจวนยิ้มบางๆ “ต้องขอบคุณสิ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเลิกกับตงซวี่ในตอนั้น ฉันจะไปหาสามียอดเยี่ยมแบบนี้จากไหน”
หลังจากเธอพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนถึงกระจ่างว่าซุนเหม่ยจวนไม่ได้ตั้งใจจะขอบคุณจริงๆ แต่เธอต้องการทำให้ซ่งหวาหย่าสะอิดสะเอียนมากกว่า
และก็จริง ซ่งหวาหย่ามีสีหน้าแข็งทื่อไปทันที มือที่ถือแก้วอยู่สั่นเล็กน้อย เหล้าแทบกระเซ็นออกมา
“มือเธอต้องจับแน่นๆหน่อยนะ นี่คือลาฟิเต้ปีแปดสองเลยนะ ราคาสูงทุกหยด ถ้าไม่ใช่ว่ามีโอกาสมาสังสรรค์กันในวันนี้ เกรงว่าทั้งคุณและสามีของคุณชาตินี้ก็คงไม่มีโอกาสได้ดื่มหรอก”
ซุนเหม่ยจวนกล่าวยิ้มๆ
พูดจบ เธอก็ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบเบาๆ
หน้าตาซ่งหวาหย่าทั้งอับอายทั้งโกรธ เมื่อก่อนตอนเธออยู่ที่ตระกูลซ่งแม้จะไม่เป็นที่ต้อนรับ แต่ถึงยังไงก็เป็นสายตรงของตระกูลซ่ง เคยถูกฉีกหน้าขนาดนี้เสียเมื่อไหร่กัน?
ในตอนนั้นเอง จู่ๆหยางเฉินก็ลุกขึ้น ไม่มีใครรินเหล้าให้เขา เขาจึงรินให้ตัวเองเต็มแก้ว
“ไอ้หนุ่ม นี่คือลาฟิเต้ปีแปดสองที่เย่ชั่งให้ฉันนะ นายมีสิทธิ์อะไรมาดื่ม?” หยางซงพูดอย่างเอาเรื่อง
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ทอดสายตามองไป พอมองไปปุ๊บ หยางซงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ประหนึ่งว่าโดนอสูรหมายตา
“เขาอยากดื่มก็ให้เขาดื่มไปเถอะ” โม่ตงซวี่พูดและยิ้มเย็น เขาก็อยากจะเห็นว่าหยางเฉินจะเอายังไง
ซ่งหวาหย่าเห็นหยางเฉินลุกขึ้น กังวลขึ้นมาในทันใด
เธอรู้ว่าหยางเฉินเป็นใคร หากเขาระเบิดอารมณ์เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่
“ในเมื่อเธอขอบคุณผู้หญิงของฉัน อย่างนี้ฉันก็ต้องขอบคุณสามีของเธอด้วยหรือเปล่า”
หยางเฉินยิ้มกว้างมองซุนเหม่ยจวนพลางกล่าว
ซุนเหม่ยจวนเลิกคิ้วขึ้น สายตาข่มขู่ “สามีของฉันมีฐานะขนาดไหน ต่อให้นายอยากขอบคุณก็ไม่มีสิทธิ์”
หยางเฉินขี้เกียจสนใจเธอ เขาหันไปมองโม่ตงซวี่และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “โม่ตงซวี่ ขอบคุณนายมากนะที่ไปจากเสี่ยวหย่าในตอนนั้น ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ได้เจอผู้หญิงยอดเยี่ยมอย่างเสี่ยวหย่า”
“ไอ้หนุ่ม นายอยากตายเหรอ!” ซุนเหม่ยจวนบันดาลโทสะในบัดดล
โม่ตงซวี่ยื่นมือไปขวางซุนเหม่ยจวนไว้ หรี่ตาลง “ไม่ต้องขอบคุณ!”
“ฉันขอดื่มให้นาย”
หยางเฉินยิ้มอ่อนๆ เขายกแก้วเหล้าขึ้นมากลางอากาศ และเฉียงแก้วช้าๆท่ามกลางสายตาของทุกคน
“ซ่า~”
ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน หยางเฉินเทลาฟิเต้ปีแปดสองราคาสูงแก้วนั้นลงบนพื้นหมด
ใบหน้าของโม่ตงซวี่เริ่มบิดเบี้ยว มีแต่ตอนที่ดื่มเหล้าให้คนตายเท่านั้นถึงจะเทลงพื้น
หยางเฉินบอกว่าจะดื่มให้เขาแต่กลับเทเหล้าลงบนพื้นทั้งหมด แบบนี้เป็นการท้าทายชัดๆ
คนอื่นๆต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก
“หยางเฉิน นายอยากตายใช่มั้ยถึงบังอาจฉีกหน้าตงซวี่”
“ไอ้คนจน รู้มั้ยว่าตงซวี่เป็นใคร นายอยากตายก็รีบบอกก่อนสิ”
“เป็นแค่คนจนๆนี่คิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆเหรอ ดื่มให้ตงซวี่ อย่างนายคู่ควรรึ?”
ชั่วขณะนั้น ทุกคนก่นด่าหยางเฉิน แทบจะพุ่งเข้ามากระทืบหยางเฉินด้วยซ้ำ
“ไอ้หนุ่ม ขอโทษสามีฉันเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นวันนี้นายอย่าหวังว่าจะได้เดินออกจากเย่ชั่งแม้แต่ก้าวเดียว”
ซุนเหม่ยจวนหน้าตาโกรธเคือง พูดทั้งที่กัดฟันกรอด
โม่ตงซวี่ก็เอ่ยปากในที่สุด “หยางเฉิน ในเมื่อนายอยากตายขนาดนั้น ฉันจะสนองให้!”
ภายในห้องส่วนตัว นอกเหนือจากซ่งหวาหย่าและเฉินซิงหรู คนอื่นๆต่างพากันกล่าวหาหยางเฉิน
เฉินซิงหรูมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซ่งหวาหย่าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เวลานี้หยางเฉินตกเป็นเป้า เธอก็เริ่มร้อนใจ จึงรีบเกลี้ยกล่อม “หยางเฉิน นายรีบขอโทษสิ”
“ขอแค่นายขอโทษ ตงซวี่เห็นแก่หน้าของเสี่ยวหย่า ไม่เอาเรื่องนายแน่นอน”
หยางเฉินนิ่งเฉย แค่คนพวกนี้คิดจะให้หยางเฉินตกอยู่ในอันตรายนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
อีกอย่าง ด้วยฐานะของหยางเฉินในตอนนี้ อย่าว่าแต่ลูกสาวและลูกเขยของตระกูลซุนเลย ต่อให้เป็นผู้นำตระกูลซุน ซุนซวี่มาเองก็ทำได้แค่คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนหยางเฉิน
ซ่งหวาหย่าเองก็โมโหมาก ซุนเหม่ยจวนเป็นฝ่ายดูถูกเธอก่อนแท้ๆ หยางเฉินถึงได้เอาคืนด้วยการกระทำเดียวกัน กลับกลายเป็นความผิดของหยางเฉิน
“เสี่ยวหย่า เธอรีบเกลี้ยกล่อมสามีของเธอเร็ว! มีเรื่องกับตงซวี่ไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเธอเลยนะ”
เฉินซิงหรูเห็นว่าหยางเฉินไม่มีปฏิกิริยาจึงหันไปพูดกับซ่งหวาหย่าอย่างร้อนใจ
ซ่งหวาหย่ารู้ดีว่าหยางเฉินมีความสามารถขนาดไหน แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยังไม่อยู่ในสายตาของเขา ไม่ต้องพูดถึงคนตรงหน้าเหล่านี้
เธอโมโหเพราะหยางเฉินต้องโดนดูถูกต่อหน้าทุกคนเพราะเธอ
“ซิงหรู ฉันรู้ว่าเธอหวังดี แต่เรื่องนี้เธออย่ายุ่งเลย ที่พวกเขาคิดว่าจะจัดการสามีฉันได้นั้นเป็นเพียงความฝันงี่เง่า”
ซ่งหวาหย่ากล่าว
“เสี่ยวหย่า เขาเป็นบ้า เธอจะเป็นบ้าตามเขาไม่ได้นะ!”
ขณะนั้นเฉินซิงหรูหน้าตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
ทว่าซ่งหวาหย่าไม่มีท่าทีถูกโน้มน้าวเลยสักนิด เธอเพียงแต่มองคนอื่นๆด้วยสายตาเย็นเยียบ และพูดเย็นๆ “ฉันขอแนะนำให้พวกนายขอโทษสามีของฉันจะดีกว่า”
“มิฉะนั้น กว่าพวกนายจะสำนึกเสียใจก็สายไปเสียแล้ว!”
น้ำเสียงของซ่งหวาหย่าเย็นชามาก
“ฮ่าๆๆๆ……”
ทุกคนหัวเราะออกมาดังลั่นในบัดดล
“พวกนายได้ยินมั้ย ซ่งหวาหย่าบอกว่าให้เราขอโทษสามีของเธอ?”
“ว่ากันว่าผู้หญิงที่อยู่ในความรัก IQ ติดลบ วันนี้ฉันได้เห็นกับตาแล้ว”
“แค่คนจนๆกล้าที่จะให้เราขอโทษเขา เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร? รู้มั้ยว่าตระกูลของพวกเรานั้นอยู่ระดับไหน?”
……
เพื่อนร่วมรุ่นของซ่งหวาหย่าแต่ละคนหัวเราะด้วยท่าทีเว่อร์ๆ ประหนึ่งว่าได้ยินเรื่องตลกที่น่าขำมาก
มีเพียงโม่ตงซวี่ที่ไม่ผ่อนคลายใบหน้าลงเลยสักนิด กลับยิ่งดูหนักใจมากขึ้น
ซ่งหวาหย่าเป็นผู้หญิงแบบไหนเขารู้ดี
ในเมื่อผู้หญิงคนนี้บอกว่าตัวตนของหยางเฉินไม่ธรรมดา ก็เป็นไปได้มากว่าเป็นเรื่องจริง
คนอื่นอาจไม่รู้ แต่เขาเห็นกับตาว่ารถส่วนตัวของหยางเฉินเป็นรุ่นโฟล์คเภาตันที่สั่งทำเอง มูลค่าหลักสิบล้าน
คนแบบนี้จะเป็นคนจนได้ยังไง
ก่อนหน้านี้ที่เขาเห็นหยางเฉินแต่งตัวเรียบๆเขาคิดว่าเป็นของตลาดนัดจริงๆ แต่ตอนนี้พอมองดีๆก็ตระหนักได้ว่าสไตล์เสื้อผ้าของหยางเฉินดูเหมือนจะมาจากนักออกแบบชั้นนำของโลก
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ชุดที่สุดแสนจะธรรมดาของหยางเฉินมีมูลค่าอย่างน้อยหลักล้าน
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้คือการคาดเดาของเขา ส่วนจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่หยางเฉินจะทำต่อไป
“พอได้แล้ว!”
จู่ๆซ่งหวาหย่าก็คำรามเกรี้ยวกราด เธอโมโหจนตัวสั่น
เสียงเยาะเย้ยของทุกคนทำให้เธอโกรธจนแทบจะวิ่งเข้าไปตบพวกเขาหลายๆฉาด