เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1159
“ครั้งนี้คือความจริงสินะ!”
ส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา ปราณชี่ทั้งตัวลู่ฝานลดลง นัยน์ตามีแสงสว่างวาบ วิชาชิงวิญญาณ ปรากฏ!
คำพูดของกลืนจิตชะงักไปทันที แต่หลังจากนั้นมีแสงสีดำพุ่งออกมาจากตัวของกลืนจิต คิดไม่ถึงว่าจะทำลายกรงคุกฟ้าดินจนแตกสลาย อีกทั้งยังรัดตัวลู่ฝานเอาไว้เหมือนงูหลาม
ในแสงสีดำเต็มไปด้วยพลังกลืนกิน ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังปราณของตัวเองลดลงอย่างรวดเร็ว
และประกายในแววตากลืนจิตก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว!
“จะดูดกลืนใช่ไหม มาสิ!”
ลู่ฝานใช้วิชาหลอมรวมปราณชี่ทันที ดูดพลังปราณของกลืนจิตเข้ามาในร่างกายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ทั้งสองคนเริ่มดูดพลังปราณของอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้กลืนจิตตั้งสติได้ เขากัดฟันมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าเด็กอย่างนายจะรู้วิชาของผู้ฝึกชั่วร้าย!”
แสงสีดำทะลักไปทั้งตัวกลืนจิต ในเวลาเดียวกันเมื่อกัดปลายลิ้น เลือดสดพุ่งออกมาจากปากเขา
เลือดสดลอยกระจายอยู่ในความมืดมิด หลังจากนั้นคิดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นดวงตาสีเลือดเป็นคู่ๆ ปรากฏอยู่ในความมืดมิด
ต่อจากนั้น ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังมหาศาลจู่โจมมาจากด้านข้าง
เมื่อหลบไม่ทัน มีเสียงอึกทึกดังมาจากตัวลู่ฝาน
ลู่ฝานกัดฟัน เตะลงบนตัวกลืนจิต
ทันใดนั้น กลืนจิตถูกเตะเข้าไปในความมืดมิด และหายไปอีกครั้ง แต่ดวงตาสีเลือดรอบตัว ยังคงจ้องเขาอยู่อย่างนั้น
“เคล็ดวิชาบู๊เลือดจับตัว! เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รีบฆ่าเขาให้ตาย ไม่งั้นเลือดของเจ้านายจะโดนดวงตาสีเลือดพวกนี้ดูดจนหมด”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดออกมาทันที เมื่อลู่ฝานได้ยินคำพูดของไอ้เก้า ฝ่ามือเขาจับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้แน่น
เป็นคนที่รับมือยากจริงๆ นักบู๊แดนปราณฟ้าแต่ละคนรับมือไม่ง่ายเลยจริงๆ
เคล็ดวิชาบู๊ที่กลืนจิตใช้ออกมา ให้ความรู้สึกเหมือนมีเขตวิถีอยู่เล็กน้อย
ขอแค่อยู่ในความมืดมิดเช่นนี้ เหมือนเขาจะไม่พ่ายแพ้เลย ดูเหมือนสิ่งสำคัญที่ต้องทำตอนนี้ คือทำลายความมืดมิดนี่เสียก่อน
เมื่อคิดเช่นนี้ ลู่ฝานปักกระบี่หนักลงบนพื้นทันที
ปล่อยปราณชี่ออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
“กระจาย!”
ทันใดนั้น พลังฟ้าดินรอบตัวทั้งหมดรวมถึงความมืดมิด โดนดันออกไปจนหมด
ลู่ฝานเห็นเงาของกลืนจิตทันที อยู่ข้างหน้าห่างจากเขาประมาณสองก้าว
กลืนจิตมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะใช้กระบวนท่าแบบนี้
ลู่ฝานก็ไม่เกรงใจเช่นกัน เขาเหวี่ยงกระบี่ฟันออกไป!
สวบ!
เงาของกลืนจิตหายไปเหมือนหมอกควันอีกแล้ว วินาทีต่อมาความมืดมิดรวมตัวกลับมาอีกครั้ง
ลู่ฝานแอบกัดฟันทันที
“ให้ตายเถอะลู่ฝาน ฝีมือนายทำให้ฉันประหลาดใจมาก นายเกือบทำให้ฉันบาดเจ็บได้แล้ว!”
เสียงของกลืนจิตดังมาจากรอบๆ พร้อมเสียงสะท้อนดังก้องไม่หยุด
ตอนนี้ฝ่ามือลู่ฝานเริ่มมีเหงื่อ ดูเหมือนวันนี้คงเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากแล้วล่ะ
“ทำไมนายถึงไม่โดนพลังของฉันควบคุม ทำไมนายถึงใช้วิชาของผู้ฝึกชี่ได้ แล้วนายดันคุกแห่งความมืดมิดของฉันออกไปได้ยังไง”
กลืนจิตรัวคำถามออกมาสามคำถาม
ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “อยากรู้เหรอ ปรากฏตัวออกมาสู้กับฉันอย่างเต็มที่สิ”
เสียงหัวเราะของกลืนจิตดังขึ้นอีกครั้ง เขาพูดว่า “คนหนุ่มผู้โง่เขลา ทำไมฉันต้องสู้กับนายอย่างเต็มที่ล่ะ แม้ฉันไม่ค่อยอยากยอมรับ แต่ทักษะการโจมตีของนาย ทำให้นักบู๊แดนปราณฟ้าอย่างฉันรู้สึกปวดหัวจริงๆ ฉันค่อยๆ ทำให้นายตายดีกว่า แบบนี้น่าจะง่ายกว่านิดหน่อย”
ลู่ฝานพูดว่า “นายจะยื้อเวลากับฉันอย่างนั้นเหรอ เหอะๆ กลัวว่านายจะยื้อไม่ไหวน่ะสิ”