Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 916 ไปแล้วจะไม่กลับมาอีก
ลำคอของเย่จิงขยับ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
พ่อเสียชีวิตแล้ว ลูกชายสองคนก็เสียชีวิตแล้ว วันนี้หลานชายก็จะไปตามเส้นทางนี้อีก
เขายังพูดอะไรได้อีกเหรอ?
ยังสามารถทำอะไรได้อีกเหรอ?
ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
ริมฝีปากของเย่จิงหงสั่น ร้องไห้จนดวงตาพร่าเลือน พูดว่า “แกเป็นเด็กดี เป็นความภาคภูมิใจของตระกูลเย่ของเรา ไปเถอะ เรื่องในบ้านฉันดูแลให้”
เย่เซิ่งเทียนพูดอะไร และไม่สามารถพูดอะไรได้
ทุกอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูด
เขาไม่ได้ให้หยางทาวและคนอื่นๆมาส่ง และก็ไม่ได้บอกคนเหล่านั้นของหอมังกรเทพ
พูดแล้ว ก็ไม่มีความหมาย เป็นเพียงเพิ่มความโศกเศร้าเท่านั้น
แต่ว่า เจียงลั่วเสินกับกู่ชางหลงและคนอื่นๆ กลับมองดูอยู่ในที่มืด
พวกเขาไม่ได้มาตรงหน้า
ยังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
หรือว่าจะให้เย่เซิ่งเทียนไม่ต้องไปงั้นเหรอ?
พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
“ฉันไปก่อนนะ”
เย่เซิ่งเทียนลุกขึ้น พูดกับหวางซีและคนอื่นๆอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็หันหลังจากไป และไม่หันหน้ากลับมาอีก
เขากลัวว่าเมื่อตัวเองหันหน้ากลับ น้ำตาจะไหลลงมา
“พ่อจ๋า——“
เสียงร้องไห้ของซือซือ ทำให้เย่เซิ่งเทียนใจแทบสลาย
หวางซีปิดปาก และร้องไห้กระซิก
ในที่สุดน้ำตาของหลี่หลานก็กลั้นไม่อยู่ ไหลลงมา
ในใจของเธอ นับว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นลูกชายของตัวเองตั้งนานแล้ว
เย่เซิ่งเทียน ไม่หันหน้ากลับมาอีกเลย
แม้ว่าจะมองเป็นครั้งสุดท้าย ก็ไม่หันมา
“เสี่ยวเย่ไปแล้วเหรอ?”
หยางทาวถามโดยไม่ได้เงยหน้า
“ไปแล้ว”
กัวปิงตอบ
หยางทาวถือปากกาอยู่ในมือชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไม่พูดอะไร
เพียงแค่วันนี้ หยางทาวที่ไม่เคยใส่อารมณ์มาก่อน ซึ่งเกิดการโมโหได้ยากมาก ทำให้ทุกคนกลัวจนตัวสั่น
กัวปิงก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่ไปฝึกกับจ้าวกั๋วจู้อีกครั้ง เสียงกรีดร้องของจ้าวกั๋วจู้ในวันนี้ ทำให้ทุกคนขนพองสยองเกล้า
ในขณะเดียวกัน กัวปิงก็ไม่รู้ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้น เพิ่มการฝึกฝนให้เข้มข้นขึ้น ทำให้ทุกคนฝึกฝนสะบักสะบอม จนเกือบตาย
หร่วนซื่อสงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ออกคำสั่งด้วยตัวเอง ตรวจสอบสถานประกอบการในประเทศอีกครั้ง โดยเฉพาะสถานประกอบการที่มีเงินทุนจากต่างประเทศ
และในวันนี้ หร่วนซื่อสงลงมือด้วยตนเอง เจ้าหน้าที่ระดับสูงมากมายถูกจับกุม มหาเศรษฐีถูกพาตัวไปตั้งหลายคน
หลี่เสี่ยวปิงก็มาเข้าร่วมงานศพของเย่ห้าวเช่นกัน เพียงแค่ เธอไม่รู้เรื่องเหล่านี้
สุดท้ายตอนที่เย่เซิ่งเทียนเป็นลม เธอก็ต้องไปเช่นเดียวกัน
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าเรื่องราวจะต้องร้ายแรงแน่ ไม่เช่นนั้นหรวนไจ่เซี่ยงจะไม่ออกหน้าด้วยตัวเองหรอก
ได้ยินว่าสุดท้ายขุนหลวงก็มาแล้วด้วย
หลี่เสี่ยวปิงหลบอยู่ในรถคันหนึ่งข้างถนน มองดูเย่เซิ่งเทียนและตระกูลเย่อำลากัน เธออยากพุ่งออกไป บอกลาเย่เซิ่งเทียนสักครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า
และก็ไม่มีสิทธิ์
เมื่อคืนเธอถามหวางซี หวางซีบอกเธอเพียงแค่ว่า เย่เซิ่งเทียนจะกลับกองทัพแล้ว
เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่า ทำไมหวางซีและคนอื่นๆ ถึงเศร้าใจ เมื่อเขากลับไปเป็นทหาร ทำเหมือนกับจะลาชั่วนิรันดร
ในนี้จะต้องมีเรื่องอื่นอีกแน่ ๆ
เพียงแต่เธอไม่รู้ และก็ไม่มีสิทธิ์รู้ด้วย
หลี่เสี่ยวปิงจู่ ๆก็เกลียดสถานะของตัวเอง ทำไมถึงต้องเป็นแค่นักแสดง
แม้ว่าจะสวยในสายตาของคนทั่วไป ก่อนออกมามีบริวารล้อมรอบ แถมยังมีแฟนคลับอีกมากมาย
แต่ในสายตาของตระกูลใหญ่ที่แท้จริง ตนเองเป็นเพียงแค่นักแสดง
เป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดสถานะของตัวเอง
เพียงแค่ ชอบคนคนหนึ่ง แล้วจะผิดอะไรกันล่ะ?
ชอบคนคนหนึ่ง เดิมทีก็ไม่เกี่ยวกับสถานะ ไม่เกี่ยวกับตำแหน่ง
บางที
การที่มีคนที่ตัวเองชอบจริงๆ ก็อาจจะเป็นความสุขอย่างหนึ่ง
……
“สาวน้อย ไม่ต้องมองแล้ว เขาไปแล้ว”
กู่ชางหลงสูดหายใจ ลูบผมของกู่ฉิงฉิง
กู่ฉิงฉิงพูดอย่างโศกเศร้าว่า “คุณทวด เขา จะกลับมาอีกไหม?”
กู่ชางหลงไม่พูด
“คุณทวด?”
“บางที ก็กลับมานะ?”
กู่ชิงชิงจำคำศัพท์ในนวนิยายออนไลน์ได้
“หงอคง คราวนี้จะเตรียมตัวไปไหน?”
“เหยียบย่างหนานเทียนเหมิน และทุบเขาให้ยับเยิน”
“ถ้าไปแล้วไม่กลับ……”
“งั้นก็ไปไม่กลับ……”