Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 915 การจากลาที่ทำให้ใจสลาย
เย่เซิ่งเทียนยังไม่รู้ ว่าพวกเขาออกมาจากกับดักหนึ่ง และกำลังจะก้าวเข้าสู่อีกกับดักหนึ่ง
แต่แม้ว่าเขารู้ ว่าปัจจุบันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้
สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ ก็คืออยู่ในกับดักนี้ ค้นหาวิธีทะลวงกับดักนี้ และรีบพัฒนาความแข็งแกร่ง
ตระกูลลี้ลับ เขาจะต้องไปให้ได้
มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะอาศัยเลือดเทพในร่างกายสามารถทะลวงผ่านอย่างต่อเนื่อง แต่ด้วยกำลังของเขาเพียงลำพัง ไม่มีทางสู้กับสรวงสวรรค์ได้เลย
จะต้องพัฒนาความแข็งแกร่งของอาจารย์และกู่ชางหลงคนเหล่านั้นขึ้น ในขณะเดียวกันยังต้องหาความช่วยเหลือจากภายนอก
และต้องการพัฒนาความแข็งแกร่งของทุกคน เขาจะต้องไปหาตระกูลลี้ลับ
คนอื่นๆไม่มีเลือดเทพเหมือนอย่างเขา จะต้องตามหากงฝ่าที่เหมาะสม ถึงจะสามารถทะลวงผ่านไปได้
“เซิ่งเทียน คุณ คุณดูแลตัวเองให้ดีๆ ฉันจะรอคอยคุณกลับมาบ้าน”
หวางซีเก็บความเศร้าเอาไว้ และแสดงรอยยิ้ม
เธอกลัวว่า การจากลาครั้งนี้จะเป็นการจากลาไปตลอดกาล
เย่เซิ่งเทียนกอดเธอไว้ จูบหน้าผากของหวางซี และพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ว่าควรทำยังไง”
“เย่เซิ่งเทียน คุณบอกว่าคุณจะไม่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณโกหกหนู”
ซือซือปากมุ่ย ไม่พอใจอย่างมาก
แม้แต่คำว่าพ่อก็ไม่ยอมเรียก
มองซือซือที่ยังเป็นเด็ก เย่เซิ่งเทียนเกือบจะอดไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาไว้ พูดเบาๆว่า “ซือซือเด็กดี พ่อจะไปตีคนไม่ดี ไม่นานก็จะกลับมา รอพ่อกลับมา แล้วจะพาซือซือไปเที่ยว กินของกินอร่อยๆ ซือซืออยู่ที่บ้าน ก็เชื่อฟังคำพูดแม่นะ”
ซือซือร้องไห้โฮ กอดคอเย่เซิ่งเทียนไว้แน่น “พ่อจ๋า หนูไม่อยากให้พ่อไป หนูไม่อยากให้พ่อไป หนูไม่อยากกลายเป็นลูกที่ไม่มีพ่ออีกครั้ง”
คำนี้ทำให้คนรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
ตอนแรกขณะที่เย่เซิ่งเทียนยังไม่กลับมา ซือซือก็ถูกคนอื่นรังแก หวางเอี๋ยนสั่งให้หวางฟางปฏิบัติอย่างโหดร้ายทารุณ
แม้ว่าครอบครัวหวางฟางถูกเหลิ่งเจว๋ซื่อพาคนมาทำลายแล้ว หวางหงกับหวางเอี๋ยนก็ถูกฆ่าแล้ว แต่ยังคงทิ้งความบอบช้ำจิตใจไว้ให้ซือซือ ยากที่จะลบล้าง
หนึ่งถึงสองเดือนล่าสุด ซือซือเริ่มไม่ฝันร้ายแล้ว
ก่อนหน้านี้ ซือซือมักจะตกใจตื่นจากฝันร้าย ร้องไห้หาหวางซีและเย่เซิ่งเทียน
หลี่หลานเบือนหน้าหนี และเช็ดน้ำตา
เธอไม่อยากให้เย่เซิ่งเทียนไปเลย แต่ไม่ไป ครอบครัวนี้ก็จะเจอเรื่องทุกข์ทรมานอีกนับไม่ถ้วน
เย่เซิ่งเทียนพูดเบาๆว่า “ซือซือวางใจได้ ไม่นานพ่อก็จะกลับมา รอให้พ่อจัดการคนไม่ดีเหล่านั้นเสร็จแล้ว ก็จะไม่มีคนมารังแกซือซือได้อีกแล้วนะ”
ซือซือร้องไห้แทบขาดใจ “แต่ว่า แต่ว่าหนูคิดถึงพ่อมากๆหนูจะทำยังไง? หนูไม่อยากกลายเป็นลูกที่ไม่มีพ่อ”
น้ำตาทำให้ดวงตาของเย่เซิ่งเทียนพร่ามัว เขาไม่รู้ว่าควรอธิบายให้ซือซือฟังอย่างไรดี ทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่หรอก พ่อจะต้องกลับมาแน่นอน พ่อไม่หลอกหนูหรอก”
ซือซือสะอื้นและยื่นนิ้วก้อย “งั้น งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญา พ่อรีบกลับมา ไม่อย่างนั้นหนูก็จะไม่เรียกคุณว่าพ่อ”
เย่เซิ่งเทียนยื่นนิ้วก้อย และเกี่ยวก้อยกันกับซือซือ “เรามาเกี่ยวก้อยกัน เกี่ยวก้อยสัญญา ร้อยปีห้ามเปลี่ยนแปลง ใครเปลี่ยนแปลงคือหมา”
ซือซือก้มหน้า ยักไหล่น้อยๆและพูดว่า “พ่อรับปากหนูแล้ว จะต้องรีบกลับมาหาหนูไวๆ”
หวางซีและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็ใจสลาย
เย่เซิ่งเทียนมองหลี่หลานอย่างรู้สึกผิด และพูดว่า “แม่ ขอโทษครับ ผมจะต้องไปอีกแล้ว”
หลี่หลานพูดอย่างแสร้งทำเป็นไม่สนใจ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกเป็นคนทรยศ และไม่หวังอะไรจากแกแล้ว อย่าตาย อย่าทำให้ฉันเป็นหม้าย ไม่อย่างนั้นฉันจะตามไปถึงยมโลก และไม่ยอมปล่อยแกไปแน่ ถ้าแกกล้าทำให้ลูกสาวฉันผิดหวัง ฉันก็จะให้ซือซือเปลี่ยนเป็นแซ่หวัง”
เย่เซิ่งเทียนรู้ว่าเธอเป็นห่วงตน “แม่ครับ ผมจะต้องกลับมา แน่นอน”
พูดจบ เย่เซิ่งเทียนก็กอดซือซือและหวางซี คุกเข่าลงตรงหน้าเย่จิงหง ก้มหัวลงสามครั้ง และพูดว่า “ปู่ครับ ปู่ดูแลตัวเองด้วย ผมไปก่อน”